Növbəti kitabını yazmağa hazırlaşan müəllif iş həyatında uğurlar qazanmış bir
Yüklə 0,63 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Heyrətləndirmək üçün, ilk növbədə, heyrətlənmək lazımdır.
gözlərini güzgüdəki üzünə zillədi. Hirs ümidsizliyinə uduzmuşdu, qorxusu əminlik ilə əvəzlənmişdi. Vaxt çatmışdı. Sonuncu dəfə dərindən nəfəs aldı, kreslonu ayaqları ilə kənara itələmək istəyəndə ofisə zəng gəldi.
Telefon zənginə çaşbaş qalan Toğrul isterik şəkildə gülməyə başladı: “İşimi düzgün qura bilməmişdim, deyəsən, heç həyatımla da düz-əməlli vidalaşa bilməyəcəm”.
Deyinə-deyinə kəndirin halqasını başından çıxarıb kreslodan aşağı düşdü. Dəstəyi götürmək üçün telefona yaxınlaşdı. Gec idi. Qarşı tərəf artıq dəstəyi yerə qoymuşdu. Toğrul əlində telefon gözünü göyə zillədi: “Bəlkə də, bu zəngi Tanrının özü edib”, - deyə düşündü. Düşüncəsinin nə qədər məntiqsiz olduğunu anlayıb mətbəxə keçdi, bir stəkan su süzüb içməyə başladı. Anidən soyuducunun qapısına yapışdırdığı şəkil diqqətini çəkdi. Ailəsi ilə vidalaşmağa cəsarəti çatmamışdı.
Anasına və atasına nə deyə bilərdi ki?! Hər ikisi onu mütləq fikrindən daşındıracaqdı. Toğrul şəkli qopardıb iş masasına tərəf getdi. Masanın arxasında əyləşib uzun müddət gözünü şəkildən çəkmədi.
Şəkildə onun uşaqlıq illəri vardı. Özü, qardaşı, anası ilə atası vardı. Bu dörd nəfər birlikdə çox sınaqdan keçmişdi. Amma nədənsə bu gün Toğrul özünü növbəti sınaqlara hazır hiss etmirdi. Qardaşı ilə yan-yana dayandığı şəkildə geyindikləri dəri mantonu xatırladı. 6 il bu paltarı geyinmişdilər. Çünki yenisini almağa imkanları əl vermirdi. Mantonu almaq üçün valideynlərinin pulu necə yığmasını xatırladı. Toğrul bu iki insanın əməyinə xəyanət etmişdi. “50 000 dollarlıq borcu qaytara bilməyəcək vəziyyətdəyəm. Bu borcu qaytarmaq istəyirəmmi? Ailəmin başına bir iş gəlsə, yerin dibindən də olsa, istənilən məbləği tapıb onlara kömək edərdim. Onların həyatı və rifahı hər şeydən vacibdir. Hər şeyi yoluna qoymaq olar. Bircə ailəni və sağlamlığı qaytarmaq mümkün deyil”, - Toğrul əlindəki şəkildən gözünü çəkmədən danışırdı.
Danışdıqca onun səsində əminlik hiss olunurdu. O, öz-özünü inandıra bilmişdi. Onun içinə müsbət enerji dolmuşdu. Şəkli kənara qoyub masanın üstündəki kamerasını götürdü və iki dəqiqəlik video çəkdi.
İntiharın bir addımlığından qayıdan gənc 2 il sonra, 23 yaşında ilk milyon dollarını qazandı. Özü də bunu hərbi hissədə xidmətdə olarkən etdi. 5 il sonra onun komandasının hazırladığı mobil tətbiq və bir neçə sayt investorlar tərəfindən alındı. Xəbər medianın gözündən yayına bilməzdi.
Toğrul ilə maraqlananlardan biri də mən idim. Yox, jurnalist deyildim. Kitabları məhz gənclərin marağına səbəb olan yazıçılardan biri idim. Məni “KVAN”ın müəllifi kimi tanıyırdılar. İnsanları ruhlandırmaq və onlara gələcəklə bağlı ümid vermək istəyirdim. Qeyri-adi insanların hekayələrini başqaları üçün “mayak” etmək həyat missiyama çevrilmişdi.
Oxucularımı Azərbaycanda yaşayaraq iş quran və gənc yaşda uğur qazanan biznes adamları ilə tanış etmək istəyirdim. 3 illik təşəbbüskarlıq həyatımda bir çox gənc haqqında eşitmişdim. Bu insanlar gənc yaşda uğurlu biznesə imza atmışdılar, amma media onları tanımırdı. Onlarla işləyən mütəxəssislərin, kompüter mühəndislərinin mənə danışdıqları hekayələr həmin gənclər haqqında müəyyən təsəvvürlər yaradırdı. Növbəti missiyam isə 17 yaşında hər ay 3000 ABŞ dolları qazanan və bunu ABŞ-a getmədən etməyi bacaran gəncin hekayəsini bölüşmək idi. Sonradan öyrəndim ki, Toğrulun uğurları bununla bitməyib və onun yaratdığı musiqi saytı çox böyük məbləğə alınıb. Mən növbəti kitabım üçün kiminlə danışmalı olduğumu artıq bilirdim. Onu yerində tapmaq elə də asan olmadı. Toğrul tez-tez xarici ölkələrdə səfərlərdə olurdu. Ölkəyə qayıdan kimi müxtəlif qurumlarda çıxış etməsi üçün dəvətlər alırdı. Gec-tez onunla görüşümüz baş tutacaqdı. Ağlıma gəlmirdi ki, ilk görüşümüzdən sonra mənim də həyatım dəyişəcəkdi.
Fəsil 1
“Valideynlərimiz gələcəyimiz üçün ən yaxşısını etməyə çalışırlar, amma çox zaman bizim üçün nəyin daha yaxşı olduğunu sadəcə bilmirlər.”
Görüş gününü müəyyənləşdirdik. Toğrul məni ofisinə dəvət etdi. Bazar günü səhər saat 11-də şəhər mərkəzindən bir xeyli uzaqda yerləşən ünvana gəldim. Adətən ofis deyəndə, ağlımıza ya hansısa plaza, ya da şəhər mərkəzində yerləşən şüşəli binalardan biri gəlir. Mənə deyilən ünvanda isə iki hündürmərtəbəli yaşayış binası var idi. İlk görüşdəcə Toğrul gözləntilərimi dəyişmişdi. Telefonu götürüb ona zəng vurdum:
- Salam, Toğrul. Burdayam, çatmışam. -
Səsindən hiss olunurdu ki, yuxudan yenicə oyanıb. Düzü, 10 dəqiqəyə gəlib çatacağına heç inanmırdım. Amma dediyi vaxtda yanımda bir taksi dayandı. Toğrul taksidən düşüb mənə yaxınlaşdı.
Sadə geyinmişdi. Universitet tələbəsinə oxşayırdı. Əynində cins şalvar və açıq rəngdə qısaqol köynək vardı. 2009-cu ildəki qıvrım saçlarından əsər-əlamət qalmamışdı. Salamlaşandan sonra bazar günü niyə bu qədər çox yatmağının səbəblərindən danışdı. Söhbət əsnasında yuxunun onun üçün nə qədər vacib olduğunu öyrəndim.
Beləcə, kitab üçün ilk rəsmi görüşümüz baş tutdu. Yaşayış binasının ikinci blokuna daxil olub liftlə beşinci mərtəbəyə qalxdıq. Liftin düymələrinin üstündə “Otis” yazılmışdı.
“Elişa Otis?! Sən dünyanı dəyişən insanlardan birisən, amma bu gün səni çox az insan tanıyır”, - deyə öz-özümə düşündüm. Liftin insanların istifadəsinə verildiyi ilk anı beynimdə canlandırdım.
Toğrulun başı telefonuna qarışmışdı. SMS və bildiriş səsləri dayanmırdı. Telefonun ekranına gözucu baxanda xarici şirkətlərin adını görə bilirdim.
Nəhayət, mənzilbaşına çatdıq. Ofisin hər tərəfində kompüter avadanlıqları və oyuncaqların ehtiyat hissələri gözə dəyirdi. Müxtəlif otaqlarda boyalar, qəliblər və Yüklə 0,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|