Odkrywajacy radosc I pokoj prawdziwego Chrzescijanstwa Duncan Heaster

3.5 Obietnica dana Dawidowi

Dawid tak jak Abraham i wielu i innych, którzy otrzymali obietnice Boże, nie miał łatwego życia. Wychował się jako najmłodszy syn w dużej rodzinie w Izraelu 1000 lat p.n.e. i oznaczało to pilnowanie owiec i załatwianie poleceń, swoich starszych, raczej zajętych braci (1Sm 15-17). W tym właśnie czasie osiągnął taki poziom wiary w Boga, jakiego niewielu ludziom w ogóle udało się osiągnąć.

Nadszedł dzień, kiedy Izrael musiał stawić czoła ostatecznemu wezwaniu swojego agresywnego sąsiada, Filistyńczyków; Wezwano ich, aby ktoś z nich walczył z ogromnym Goliatem, zwycięzcą filistyńskim, a zrozumiałe było, że ten kto zwycięży walkę, będzie panował nad pokonanymi. Przy pomocy Boga Dawid pokonał Goliata, używając procy, czym zdobył sobie większą popularność niż ich król (Saul), "a zazdrość jest nieprzejednana jak Szoel" (Pn 8:6), słowa, które stały się prawdą w związku z Saula późniejszym prześladowaniem Dawida przez następne 20 lat, gdy gonił go jak szczura przez pustynię południowego Izraela.

W końcu Dawid stał się królem i aby okazać wdzięczność za miłość Boga do niego podczas jego życia na pustyni, postanowił, że zbuduje Bogu świątynię. Bóg odpowiedział, że syn Dawida, Salomon, zbuduje świątynię, a Bóg chce zbudować Dawidowi dom (2Sm 7:4-13). Następnie daje mu szczegółową obietnicę, w której powtórzone zostaje wiele z tego, co zostało powiedziane Abrahamowi, a co również zawierało kilka innych szczegółów:-

"Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. Lecz nie cofnę od niego mojej życzliwości, jak ją cofnąłem od Saula, twego poprzednika, którego opuściłem. Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki. Twój tron będzie utwierdzony na wieki" (w.12-16).

Na podstawie poprzednich naszych badań oczekiwalibyśmy, że "nasieniem" jest Jezus. Jego opis jako Syna Boga (2Sm 7:14) potwierdza to jak i potwierdza to szereg innych odniesień w innych częściach Biblii:-

- "Ja jestem… Potomstwo Dawida" powiedział Jezus (Ap 22:16).

- "Jest to Ewangelia o Jego Synu (Jezusie) - pochodzącym według ciała z rodu Dawida" (Rz 1:3).

- "Z jego to potomstwa (Dawida) stosownie do obietnicy wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa" (Dz 13:23).

- Anioł powiedział dziewicy Marii w związku z jej synem Jezusem: "Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca" (Łk 1:32,33). Mowa tutaj o obietnicy w 2Sm 7:13, że Jezus będzie nasieniem Dawida.

Gdy nasienie stanowczo utożsamione jest już z Jezusem, kilka szczegółów nabiera ważności:-

- "Wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności… on będzie Mi synem". "Potomstwo z ciebie zrodzone posadzę na twoim tronie" (2Sm 7:12,14; Ps 132:10,11). Jezus, który był nasieniem, miał być dosłownym, cielesnym następcą Dawida, a Bóg miał być jego ojcem. Mogło to się jedynie dokonać przez dziewicze narodziny, jak to opisano w Nowym Testamencie - Matką Jezusa była Maria, potomek Dawida (Łk 1:32), ale nie miał ojca, który by był człowiekiem. Bóg w cudowny sposób podziałał na łono Marii przez Ducha Świętego tak, że poczęła Jezusa. Anioł powiedział: "Dlatego też święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym" (Łk 1:35). "Dziewicze narodziny" były jedynym sposobem w jaki obietnica dana Dawidowi mogła się w prawidłowy sposób wypełnić.

- "On zbuduje dom imieniu memu" (2Sm 7:13), ukazuje, że Jezus zbuduje świątynię Bogu - zarówno dosłownie jak i duchowo. Ezechiel 40-48 opisuje jak w czasie Milenium (pierwsze tysiąc lat Królestwa Bożego po powrocie Jezusa na ziemię), zostanie zbudowana świątynia w Jerozolimie. "Dom" Boga jest tam, gdzie On chce zamieszkać. W księdze Izajasza 66:1,2 powiedziane jest, że będzie mieszkał w sercach ludzi, którzy są pokorni Jego Słowu. Jezus wobec tego buduje duchową świątynię dla Boga, aby w niej zamieszkać, składa się ona z prawdziwie wierzących. Opis Jezusa jako kamienia węgielnego świątyni Boga (1P 2:4-8), a chrześcijan jako kamieni świątynnych (1P 2:5) są tutaj warte przytoczenia.

- "Ja utwierdzę tron Jego królestwa na wieki… Przede Mną dom twój (Dawida) i twoje Królestwo… Twój tron będzie utwierdzony na wieki" (2Sm 7:13,16 por Iz 9:6,7). Królestwo Chrystusa będzie wobec tego oparte na izraelskim królestwie Dawida; oznacza to, że przyszłe Królestwo Boga będzie ponownym ustanowieniem Królestwa Izraela - zobacz rozdział 5.3. Aby wypełnić te obietnice, Chrystus musi panować na "tronie" Dawida lub w miejscu władzy. Było to dosłownie w Jerozolimie. Jest to drugi dowód na to, że Królestwo musi być ustanowione tutaj, na ziemi, aby wypełniły się obietnice.

- "Dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki" (2Sm 7:16), sugeruje, że Dawid będzie świadkiem ustanowienia wiecznego królestwa Chrystusa. Była to pośrednia obietnica, że zmartwychwstanie on w czasie powrotu Chrystusa tak, że na własne oczy ujrzy królestwo, które obejmie cały świat, a Jezus będzie królować nad nim z Jerozolimy.

Bardzo ważne jest zrozumienie tego, co zostało obiecane Dawidowi. Dawid radośnie nazywał to "przymierze wieczne… Czyż nie da rozwoju temu, co mi do zbawienia służy i każdemu pragnieniu?" (2Sm 23:5). Odnosi się to również do naszego zbawienia; radowanie się nimi powinno być także naszym pragnieniem. Ponownie uwidocznione zostaje, że nauki te są ważne. Tragedią jest, że chrześcijaństwo głosi doktryny, które zaprzeczają tym wspaniałym prawdom:-

- Jeżeli Jezus istniał przedtem fizycznie tj. istniał jako osoba zanim się urodził, obietnice, że Jezus będzie "nasieniem" Dawida, jego potomkiem, stają się nonsensem.

- Jeżeli Królestwo Boga będzie w niebie, Jezus wówczas nie może ustanowić ponownie izraelskiego królestwa Dawida, ani też nie może królować na "tronie" Dawida czy miejscu władzy. Rzeczy te miały miejsce dosłownie na ziemi, tak więc i ich ponowne ustanowienie musi dokonane być w tym samym miejscu.

Spełnienie się obietnic za czasów Salomona?

Syn Dawida Salomon, spełnił część obietnic danych Dawidowi. Wybudował świątynię dla Boga (1Krl 5-8), a królestwo jego prosperowało. Wszystkie narody wysyłały swoich przedstawicieli, aby oddali cześć Salomonowi (1Krl 10) i błogosławieństwem duchowym było korzystanie ze świątyni. Rządy Salomona w związku z tym wskazywały na o wiele większe wypełnianie się obietnic danych Dawidowi, które ujrzymy w królestwie Chrystusa.

Niektórzy twierdzą, że obietnice dane Dawidowi, zostały w całości spełnione w Salomonie, ale przeczy temu:-

- Bogaty dowód nowotestamentowy, który wykazuje, że: "nasieniem" był Chrystus, a nie Salomon.

- Królestwo "nasienia" miało trwać na wieki. Salomona nie trwało.

- Dawid uznał, że obietnice dotyczyły życia wiecznego, co wyklucza jakiekolwiek powiązania z jego najbliższą rodziną: "Czy niepodobnie postępuje Bóg z moim domem? Albowiem przymierze wieczne zawarł ze mną" (2Sm 23:5).

- Nasieniem Dawida jest Mesjasz, zbawiciel od grzechów (Iz 9:6,7; 22:22; Jr 33:5,5,15; J 7:42). Salomon później odwrócił się od Boga (1Krl 11:1-13; Ne13:26), przez swoje małżeństwo z tymi, których nie obejmowała nadzieja Izraela.

Dygresja 9: Zniszczenie Nieba i Ziemi (Ap 21:1; 2P 3:6-12)

Ponieważ celem Boga jest ustanowienie Królestwa tutaj na ziemi (zob. rozdział 6 i 4.4) niemożliwe jest, aby zniszczył tę planetę w dosłownym słowa tego znaczeniu. W rozdziale 4.3 dowiadujemy się, że stale obiecywał nie czynić tego. Powyższe nawiązanie do zniszczenia niebios i ziemi należy wobec tego odczytywać w przenośni.

Fragmenty z Listów św. Piotra ukazują podobieństwa pomiędzy sądem, na ziemi w czasach Noego, a tym co się wydarzy "w dniu Pana" w przyszłości. "Przez nią ówczesny świat zaginął wodą zatopiony. A to samo słowo zabezpieczyło obecne niebo i ziemię jako zachowane dla ognia na dzień sądu i zguby bezbożnych ludzi" (2P 3:6,7).

Piotr wskazuje na kontrast pomiędzy wodą, czynnikiem niszczącym czasów Noego, a ogniem podczas drugiego przyjścia Chrystusa. "Niebo i ziemia" czasów Noego nie zostały dosłownie zniszczone - "wszystkie istoty", które były grzeszne zostały zniszczone (Rdz 7:21 por 6:5,12). "Niebo i ziemia odnosi się wobec tego do systemu rzeczy czy ludzkiej organizacji. Ci, którzy błędnie rozumieją ten fragment, nie dostrzegają zniszczenia "nieba", o którym tam mowa. Nie można tego brać dosłownie - jest ono miejscem, w którym mieszka Bóg (Ps 123:1), gdzie nie ma grzechu (Ha 1:13; Ps 65:4,5) i które głoszą chwałę Boga (Ps 19:1). Jeżeli odnoszą się do czegoś w przenośni, to tym bardziej odnosi się to do "ziemi".

Następujące cytaty udowadniają, że w innych częściach Biblii nie można odczytywać w sensie dosłownym słów "Niebiosa i Ziemia", gdyż odnoszą się one do systemu rzeczy na ziemi.

- "Spojrzałem na ziemię - oto zupełny bezład: na niebo - nie ma jego światła … To bowiem mówi Jahwe: Cały kraj (Izrael) będzie spustoszony … Dlatego ziemię ogarnie smutek, a ciemności niebieskie przestworza" (Jr 4:23,28). Jest to proroctwo sądu jaki nadejdzie na "niebo i ziemię" kraju i ludzi Izraela, które (nie dosłownie niebo i ziemia) będą oni opłakiwać.

- Mojżesz wcześniej zwrócił się do całego Izraela: "Uważajcie na niebiosa, na to, co wam powiem, słów moich ust słuchaj, ziemio" (Pwt 32:1). Podkreślone jest, że istniały dwie kategorie ludzi, do których przemawiał (Pwt 31:28,30): "Starsi z waszych pokoleń" i "cała społeczność". Starsi przyrównani są "niebu", a cała społeczność "ziemi".

- Izajasz rozpoczyna swoje proroctwo w podobny sposób: "Niebiosa, słuchajcie: ziemio, nadstaw uszu, słuchajcie słowa Jahwe, wodzowie … daj posłuch prawu naszego Boga, ludu" (Iz 1:2,10).

Mamy tutaj ponownie porównanie pomiędzy niebem, a wodzami i pomiędzy ziemią, a ludem.

- "Wzywam z góry niebo i ziemię, lud swój osądzić" (Ps 50:4). Mówi to samo za siebie.

- "Poruszę wszystkie narody … poruszę niebiosa i ziemię" (Ag 2:7,21). Podobnie:

- "Zaiste mój miecz upoił się na niebie. Oto spadnie na Edom … Miecz Jahwe spłynął krwią … Bo Jahwe święci ofiarę w Bosra, wielką rzeź obrzędową w kraju Edomitów" (Iz. 345,6). "Niebiosa" oznaczają tutaj Edom; poprzednie proroctwo, że całe wojsko niebios topnieje" (Iz 34:4) odnosi się do topnienia Edomitów.

- Niebiosa i ziemia określone jako topniejące w Księdze Izajasza 13 odnoszą się do ludzi Babilonu. Często czytamy o Babilonie, że "Niebiosa się poruszą i ziemia się wstrząśnie w posadach … I stanie się tak: Jak gazela zagubiona … każdy powróci do swego narodu, każdy ucieknie do swojego kraju" (Iz 13:13,14). Poruszenie niebios i ziemi porównane jest do poruszenia ludzi.

Bacząc na to wszystko, należy oczekiwać, że nawiązywanie do nowych niebios i ziemi w Nowym Testamencie w czasie powrotu Chrystusa odnosi się do nowego systemu rzeczy, które będą oglądane po ustanowieniu Królestwa Bożego.

Potwierdza to bliższe przestudiowanie Drugiego Listu Piotra rozdz. 3. Po opisie końca obecnego nieba i ziemi w wersecie 13 czytamy:

"Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i ziemi nowej, w których będzie mieszkała sprawiedliwość". Cytuje to Jego (Boga) obietnice z Iz. 65:17: "Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię". Pozostała część Izajasza 65 opisuje ten nowy system rzeczy jako doskonałą sytuację tutaj na ziemi:

"Bo oto ja uczynię z Jerozolimy wesele … zbudują domy i mieszkać w nich będą … nie będzie już w niej niemowlęcia … bo najmłodszy umrze jako stuletni (tzn. przedłuży się okres życia) … wilk i baranek paść się będą razem" (Iz 65:18-25). Błogosławieństwa te jasno odnoszą się do nadchodzącego Królestwa Bożego na ziemi - "do nowych niebios i ziemi", które zastąpią obecną marną strukturę.

Dygresja 10: Roszczenia 'Brytyjskiego Izraelizmu'

Myśl ta została wysunięta przez H. W. Armstrong'a "Plain Truth" i jemu podobnych zwolenników. Uważają oni, że obietnice dane Abrahamowi wypełniły się w Brytyjczykach i Amerykanach, którzy jak utrzymują oni, są plemionami Efraima i Manassesa. Członkowie ruchu "Brytyjskiego Izraelizmu" wierzą, że królowie i królowe Anglii są potomkami przez linię Judy, która rozpoczęła się od króla Dawida. Aby uwiarygodnić swoją teorię musieli wyciągnąć wniosek, że Żydzi zostali odrzuceni jako ludzie Boga, a na ich miejsce wybrani zostali Brytyjczycy.

Jeżeli zapoznaliśmy się, ze sposobem rozumowania podanym w rozdziale 3, powinno być jasne, że w sposób biblijny takie roszczenia nie mają podstaw. Dodatkowo podajemy kilka uwag na ten temat:

- Wszyscy ludzie są równi jeżeli chodzi o przekleństwo grzechu (Rz 3:23), dlatego też Chrystus umarł, by dać wszystkim ludziom szansę zbawienia. Nie ma znaczenia nasza narodowość, jeżeli przyjęliśmy chrzest w Chrystusie i staliśmy się częścią duchowego Izraela (Ga 3:27-29). Polecono nam głosić Ewangelię wszystkim narodom, chrzcić tych, którzy w nią wierzą (Mk 16:15,16); tak więc nowy Izrael składa się z ludzi wszystkich narodowości, nie tylko Brytyjczyków.

- Trudno jest udowodnić pochodzenie Brytyjczyków i Amerykanów. Jest to mieszanina ludzi z całego świata, a to że ktoś się urodził w tym państwie nie znaczy, że są oni wybranymi ludźmi Boga.

- Brytyjski Izraelizm utrzymuje, że błogosławieństwo obiecane nasieniu Abrahama, spełniło się w Brytyjczykach, bez względu na to, czy byli posłuszni Bogu, czy też nie. Jest to sprzeczne z powtarzanymi zasadami mówiącymi, że błogosławieństwo Boga zależy od posłuszeństwa. Cała Księga Kapłańska 26 i Księga Powtórzonego Prawa 28 mówi o błogosławieństwie, które Izrael otrzymałby, gdyby był posłuszny Słowu Boga oraz o przekleństwie, które wynikałoby z braku ich posłuszeństwa.

Utrzymywanie, że Bóg dał Brytyjczykom błogosławieństwo bez względu na ich posłuszeństwo Jego Słowu, a nawet często w obliczu ich wyraźnego nieposłuszeństwa jest z pewnością pogwałceniem warunków na jakich Bóg daje błogosławieństwo.

- Założenie, że Bóg odrzucił ludzi Izraela, a zastąpił ich Brytyjczykami sprzeczne jest z Rz 11:1,2 : "Pytam więc: Czyż Bóg odrzucił lud swój? Żadną miarą! I ja (Paweł) przecież jestem Izraelitą, potomkiem Abrahama … Nie odrzucił Bóg swego ludu, który wybrał przed wiekami".

- Królestwo Boże było w przeszłości Królestwem Izraela (2 Krn 9:8). Zostało obalone z powodu ich nieposłuszeństwa, ale ustanowione zostanie ponownie (Ez 21:25-27). Królestwo wróci do Jerozolimy (Mi 4:8), kiedy będzie tam sprawował władzę Jezus na tronie Dawida (Łk 1:32).

- Obecnie, rozproszeni ludzie Izraela zostaną ponownie zebrani z różnych części świata, do których zostali rzuceni: "Oto wybieram Izraelitów spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. Uczynię ich jedynym ludem w kraju, na górach Izraela" (Ez 37:21,22).

Spełnia to się w tym znaczeniu, że naturalni Żydzi wracają do swojej ziemi. Całkowite spełnienie nastąpi w Królestwie, a obecny powrót Izraela wskazuje, że nastąpi to wkrótce.

Uwaga: Bezpłatna broszura "British Israelism Examined" dostępna jest u wydawcy.

Rozdział 3: Pytania

1. Które z następujących obietnic Boga przepowiadają stałą walkę pomiędzy grzechem a prawością?

a) Obietnica dana Noemu

b) Obietnica w Edenie

c) Obietnica dana Dawidowi

d) Obietnica dana Abrahamowi

2. Które z następujących zdań są prawdziwe w odniesieniu do obietnicy danej w Edenie?

a) Nasieniem węża jest Lucyfer

b) Chrystus i sprawiedliwi są nasieniem kobiety

c) Nasienie węża zostało czasowo zranione przez Chrystusa

d) Nasienie kobiety zmiażdżone zostało przez śmierć Chrystusa

3. Gdzie będzie wiecznie żyło nasienie Abrahama?

a) W niebie

b) W mieście Jerozolimie

c) Na ziemi

d) Niektórzy w niebie, a niektórzy na ziemi

4. Co zostało obiecane Dawidowi?

a) Że jego wielki potomek będzie królował na wieki

b) Że jego nasienie będzie miało królestwo w niebie

c) Że nasienie będzie synem Boga

d) Że jego nasienie, Jezus, będzie żyć w niebie do czasu swoich narodzin na ziemi.

5. W jaki sposób możemy stać się nasieniem Abrahama?

6. Czy ziemia kiedykolwiek zostanie zniszczona?

7. W jaki sposób obietnice dane przez Boga udowadniają twoją odpowiedź na pytanie 6 ?

8. Wyjaśnij obietnicę daną w Edenie w Księdze Rodzaju 3:15.

Rozdział 4: Bóg i śmierć


4.1 Natura Człowieka

Wydaje się, że większość ludzi spędza bardzo mało czasu na rozmyślaniu o śmierci lub swojej własnej naturze, która jest główną przyczyną śmierci. Brak takiej samoobserwacji prowadzi do braku poznania samego siebie i dlatego też ludzie idą przez życie podejmując decyzje zgodnie z tym, co im dyktują ich naturalne pragnienia. Tym niemniej w głębi duszy, każdy człowiek przyznaje, że życie jest krótkie i że prędzej czy później przyjdzie mu spotkać się ze śmiercią. "Bo czymże jest życie wasze? Parą jesteście, co się ukazuje na krótko, a potem znika". "Wszyscy bowiem umrzemy z pewnością, i (jesteśmy) jak woda rozlana po ziemi, której już zebrać niepodobna". "Jak trawa co rośnie, rankiem kwitnie i jest zielona, wieczorem więdnie i usycha" (Jk 4:14; 2 Sam 14:14; Ps 90:5,6). Mojżesz, prawdziwie rozważny człowiek, zdał sobie z tego sprawę i prosił Boga: "Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca" (Ps 90:12). Dlatego też, mając na uwadze krótkość naszego życia, powinniśmy uważać nasze zdobywanie prawdziwej mądrości za sprawę priorytetową.

Ludzie różnie reagują na koniec czyli śmierć. Niektóre kultury próbowały uczynić ze śmierci i pogrzebu część życia, aby pomniejszyć stratę i ostateczność. Większość z nich nosząca nazwę chrześcijaństwo, doszła do wniosku, że człowiek ma "nieśmiertelną duszę" lub ma w sobie pewien element nieśmiertelności, który nie umiera, przemieszcza się do jakiegoś miejsca nagrody lub kary po śmierci. Śmierć jest najbardziej fundamentalnym problemem i tragedią ludzkiego doświadczenia, należy więc oczekiwać, że umysł ludzki podjął wysiłek, aby zmniejszyć jej psychiczny wpływ. Dlatego też pojawił się szeroki zakres fałszywych teorii dotyczących śmierci i samej natury człowieka. Jak zawsze należy się im przyjrzeć w świetle Biblii, aby doszukać się rzeczywistej prawdy, jeżeli chodzi o tak ważną sprawę. Należy pamiętać, że pierwsze kłamstwo odnotowane w Biblii, to wąż w ogrodzie Edenu. Zaprzeczając jasnemu stanowisku Boga w tej kwestii, że człowiek "na pewno umrze", gdyby zgrzeszył (Rdz 2:17) wąż zapewniał: "Na pewno nie umrzecie" (Rdz 3:4). Próba negacji ostateczności i całkowitości śmierci stała się cechą charakterystyczną wszystkich fałszywych religii.

Aby zrozumieć naszą prawdziwą naturę, musimy rozważyć to, co Biblia mówi o stworzeniu człowieka. Zapis jest w jasnym języku, który gdy odczytywany dosłownie nie pozostawia nam żadnych wątpliwości co do tego, czym dokładnie jesteśmy z natury (zobacz Dygresja 17 dotycząca dosłowności Księgi Rodzaju). ":Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi… póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty: bo prochem jesteś i w proch się obrócisz" (Rdz 2:7; 3:19). Nie ma tutaj nic, co by mówiło, że człowiek posiada jakąkolwiek wrodzoną nieśmiertelność; nie ma w nim niczego (żadna jego część) co by żyło po jego śmierci.

Duży nacisk kładzie Biblia na to, że człowiek powstał z prochu "Myśmy gliną" (Iz 64:8); "Człowiek z ziemi - ziemski" (1 Kor 15:47); "Człowiek w pył się obróci" (Job 34:14,15); człowieka "Podstawy na piasku" (Job 4:19). Abraham przyznał, że był on "pyłem i prochem" (Rdz 18:27). Natychmiast po niewykonaniu poleceń Bożych w Edenie, Bóg "Wygnawszy zaś człowieka … niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki" (Rdz 3:24,22). Gdyby człowiek naturalnie posiadał w sobie jakiś element nieśmiertelności, nie było by to potrzebne.

Uwarunkowana nieśmiertelność

Stale powtarzanym przesłaniem Ewangelii jest możliwość znalezienia sposobu przez człowieka na otrzymanie wiecznego życia i nieśmiertelności przez dzieło Chrystusa. Jest to jedyny rodzaj nieśmiertelności, o jakiej mówi Biblia. Wynika z tego, że koncepcja wiecznego świadomego cierpienia za złe uczynki nie ma podstaw biblijnych. Jedyną drogą do uzyskania nieśmiertelności jest posłuszeństwo poleceniom Boga, a ci, którzy są posłuszni, otrzymają nieśmiertelność w stanie doskonałości - nagrodę za sprawiedliwość.

Następujące cytaty powinny udowodnić, że nieśmiertelność ta jest uwarunkowana i nie jest czymś co naturalnie posiadamy:

- "Chrystus … na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię" (2Tym 1:10; 1 J 1:2).

- "Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i krew moją pije, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym" - aby dać mu "życie wieczne" (J 6:53,54). W rozdziale 6 Ewangelii wg. św. Jana podane są słowa Chrystusa, że jest on "chlebem żywym" i że jedynie poprzez odpowiednią mu odpowiedź może istnieć nadzieja na nieśmiertelność (J 6:47,50,51,57,58).

- "Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synu" (1 J 5:11). Nie ma żadnej nadziei na nieśmiertelność dla tych, którzy nie są "w Chrystusie". Nieśmiertelność stała się możliwa jedynie przez Chrystusa. Jest on "Dawcą życia" (wiecznego) (Dz 3:15) - "Sprawcą zbawienia wiecznego, dla wszystkich, którzy go słuchają" (Hbr 5:9). Nieśmiertelność dla ludzi w związku z tym zapoczątkowana była poprzez dzieła Chrystusa.

- Prawdziwie wierzący szukają nieśmiertelności i zostaną wynagrodzeni za to darem wiecznego życia - czymś czego naturalnie nie posiadają (Rz 2:7; 6:23; J 10:28). Trzeba, ażeby nasze śmiertelne ciało "przyodziało się w nieśmiertelność" w czasie powrotu Chrystusa (1 Kor. 15:53); tak więc nieśmiertelność jest czymś obiecanym, czymś czego obecnie nie posiadamy (1 J 2:25).

- Jedynie Bóg posiada wrodzoną nieśmiertelność (1Tym 6:16).

4.2 Dusza

Zgodnie z tym co przedstawiono powyżej, powinno być nie do przyjęcia, że człowiek posiada nieśmiertelną duszę lub jakąkolwiek część nieśmiertelności w sobie, daną mu naturalnie. Teraz postaramy się wyjaśnić nieporozumienia wyrosłe wokół słowa "dusza".

Hebrajskie i greckie słowa przetłumaczone jako "dusza" w Biblii (Nephesh i Psuche odpowiednio) przetłumaczone są również w następujący sposób:

Ciało

Tchnienie (oddech)

Stworzenie

Serce

Umysł

Osoba

On sam

Dusza więc odnosi do osoby, ciała lub samego siebie. Sławne (S.O.S.) Save Our Souls (Zbaw nasze dusze) znaczy "Zbaw nas od śmierci", Dusza jest więc tobą lub zsumowaniem wszystkiego co składa się na osobę. Zrozumiałe staje się więc, że wiele współczesnych wersji Biblii (np. N.I.V.) rzadko używają słowa dusza, tłumacząc je jako "ty" lub osoba. Zwierzęta, które stworzył Bóg określane są mianem "istot żywych … wszelkiego rodzaju … istoty żywe (Rdz 1:20,21). Hebrajskim słowem, które zostało przetłumaczono tutaj jako "stworzenie" jest słowo "nephesh", które również tłumaczone jest jako "dusza"; na przykład w Rdz 2:7: " … i stał się człowiek duszą żywiącą". Człowiek jest więc "duszą" tak samo jak i zwierzęta są "duszami". Jedyną różnicą pomiędzy zwierzętami a człowiekiem jest to, że człowiek przewyższa zwierzęta pod względem umysłowym; stworzony jest na fizyczne podobieństwo Boga (Rdz 1:26, zobacz rozdział 1.2) i niektórzy ludzie powołani zostają do poznania Ewangelii, przez którą nadzieja nieśmiertelności staje dla nich otworem (2Tm 1:10). Jeżeli chodzi o naszą fundamentalną naturę i naturę naszej śmierci, nie ma różnicy pomiędzy człowiekiem, a zwierzęciem:-

"Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt. Los ich jest jeden (zwróć uwagę na podwójny nacisk) jaka śmierć jednego taka śmierć drugiego … w niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt …. Bo wszystko (tj. człowiek i zwierzęta) jest marnością. Wszystko idzie na jedno miejsce (grób). Powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca" (Koh 3:19,20). Natchniony pisarz Eklezjastes modlił się, by Bóg pomógł człowiekowi docenić ten trudny fakt "żeby wiedzieli, że sami przez się są tylko zwierzętami" (Koh 3:18). Należy więc oczekiwać, że wielu ludziom trudno będzie zaakceptować ten fakt. Rzeczywiście, może to być upokarzające, gdy zdamy sobie sprawę, że z natury jesteśmy zwierzętami, posiadającymi ten sam instynkt samozachowawczy, przeżycia najsilniejszego osobnika i prokreacji. Tłumaczenie N.I.V. Księgi Koheleta 3:18 podaje, że Bóg "sprawdza" człowieka ukazując mu, że jest on tylko zwierzęciem tzn. ci, którzy są wystarczająco pokorni, aby być Jego prawdziwymi ludźmi zrozumieją tę prawdę, a ci, którzy nie są, nie zaliczą tego sprawdzianu. Filozofia humanizmu - koncepcja głosząca, że człowiek posiada najwyższą wartość - cicho rozpowszechniła się po świecie w dwudziestym wieku. Doniosłym zadaniem jest pozbycie się sposobu myślenia, na który wpływ ma humanizm. Pomocne są jasne sformułowania Psalmu 39.5 : "bym wiedział jak jestem znikomy", "nie człowiek wyznacza swą drogę" (Jr 10:23).

Jedną z najbardziej podstawowych rzeczy, które znamy, jest to, że wszyscy ludzie - w istocie wszystkie "żyjące istoty" - w końcu umierają. "Dusza" wobec tego umiera. Jest to dokładne przeciwieństwo czegoś, co jest nieśmiertelne. Nic dziwnego więc, że więcej niż jedna trzecia użycia słów, które przetłumaczone są jako "dusza" w Biblii związane są ze śmiercią i zniszczeniem duszy. Fakt użycia słowa "dusza" w ten sposób wykazuje, że nie może to być coś co jest niezniszczalne i nieśmiertelne:-

- "dusza, która grzeszy, ta umrze" (Ez 18:4).

- Bóg może zatracić "dusze" (Mt 10:28). Inne cytaty mówiące o zniszczeniu duszy to : Ez 22:27; Prz 6:32; Kpł 2:30.

- Wszystkie "dusze", które były w mieście Hasor zostały zabite ostrzem miecza (Joz 11:11;por. Joz 10:30,39).

- "…każda dusza żywa zdechła w morzu" (Ap 16:3; por. Ps 78:50).

- często Prawo Mojżeszowe polecało, aby każda "dusza", która nie była posłuszna pewnym prawom była zabita (np. Lb 15:27,31).

- częste określanie duszy jako usidlonej lub uduszonej ma sens tylko wtedy, gdy zrozumiemy, że dusza może umrzeć (Prz 18:7; 22:25; Job 7:15).

- "duszy swej żywo zachować nie mogę" (Ps 22:29).

- Chrystus "wylał na śmierć duszę swoję" tak że jego "dusza" czy "życie" stało się ofiarą za grzech (Iz 53:10,12).

Większość wersetów, w których pojawia się słowo "dusza" ukazuje, że słowo to oznacza osobę lub istotę, a nie pewną nieokreśloną iskierkę nieśmiertelności w nas. Kilka oczywistych przykładów:

- "krew dusz ubogich" (Jr 2:34).

- "Jeżeliby też człowiek zgrzeszył, żeby słyszał głos bluźnierstwa… a nie oznajmiłby… albo jeźliby… się kto dotknął rzeczy nieczystej… jeźliby kto przysiągł, wymówiwszy usty" (Kpł 5:1-4).

- "Błogosław duszo moja Panu… i wszystkie wnętrzności moje… Błogosławże duszo moja Panu… Który nasyca dobrem usta twoje" (Ps 103:1,2,5).

- "Albowiem kto by chciał zachować duszę swą, straci ją: a kto by stracił duszę swą dla mnie i dla Ewangelii ten ją zachowa" (Mk 8:35). Udowadnia to dostatecznie, że dusza nie odnosi się do żadnego duchowego elementu w człowieku; tutaj "dusza" (greckie "psuche") oznacza czyjeś fizyczne życie i tak to tutaj przetłumaczono.