Ogólnopolska interdyscyplinarna konferencja studencko-doktorancka „Zmysłowe – ponadzmysłowe. Sensualność w literaturze I kulturze od starożytności do współczesności”
Yüklə 267,85 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 12:30-14:00, Salon Mickiewicza
- Michał Żerkowski, Poza zmysłowość. „Judyta i Holofernes” Caravaggia jako obraz przemiany
| Ogólnopolska interdyscyplinarna konferencja studencko-doktorancka „Zmysłowe – ponadzmysłowe. Sensualność w literaturze i kulturze od starożytności do współczesności” Poznań, 26 maja 2014 r. Collegium Maius, Fredry 10
11:30 – Uroczyste otwarcie konferencji 11:45 – Wykład inauguracyjny dr Marta Wrześniewska-Pietrzak, Poezja zmysłów – poezja migana
„Fragmenty” i cykl „Portret kreatywny”) Abstrakt Gest, ciało, dotyk – te trzy określenia najlepiej, w moim odczuciu, oddają istotę analizowanych w niniejszym referacie zdjęć Anny Bodnar – młodej polskiej fotografki, która inspiracji do swych prac szuka między innymi w literaturze, filmie i obrazach Zdzisława Beksińskiego. Jej prace charakteryzuje duża ekspresja i często pojawiający się element transgresji. Spośród różnorodnych prac Bodnar szczególnie interesujące są foto-grafiki przedstawiające postacie ludzkie w nietypowym kontekście (w moich analizach wykorzystam obrazy z serii "Fragmenty" i cyklu "Portret kreatywny"). Artystka uwydatnia przekształcenia ciała i twarzy modela, które odsyłają odbiorcę poza kadr i pozostawiają niedopowiedzenia. Ponadto zaskakujące kadrowanie zdjęć i połączone z nim operowanie poetyką fragmentu sprawiają, że jej fotografie wywołują dramatyczny przeskok napięcia między obrazem a oglądającym, spotęgowany dramaturgią gestu i spektaklem ciała rzeźbionego dotykiem. Narzędziem przekształcania ciała, tym, co zakrywa, ściska, oplata, modeluje, są dłonie i ramiona, jednakże znamienny jest fakt, że nie są to ręce cudze, ale własne dłonie modela. Silne obejmują ciało, ściśnięte tak, by przypominało klepsydrę. Ugniatają skórę na brzuchu, tworząc nienaturalne krajobrazy. Takie przedstawienie ciała sugeruje kilka powiązanych ze sobą ścieżek interpretacyjnych. Po pierwsze ciało ulega upływowi czasu – wskazuje na to symbolika temporalna (klepsydra) oraz owe zmarszczki wywołane uciskaniem skóry. Silne ściskanie korpusu imituje także dążenie do współczesnego ideału młodości – nienaturalnie szczupłej sylwetki. Tu zaznacza się drugi aspekt interpretacji tego wątku – problem kultu młodości. Figura klepsydry jest tu nie tylko syndromem starzenia się, ale również metaforą poszukiwania idealnej sylwetki za cenę bólu i deformacji ciała. Widzimy każdą bruzdę, zmarszczkę czy fałdę, ciało nagie pod względem fizycznym i metafizycznym. W tym wypadku ciało staje się przedmiotem, plastycznym tworzywem, które można kształtować, choć nierzadko stawia opór. Co więcej, Bodnar podejmuje przewrotną grę z powszechną seksualizacją ciała, ukazując jego mniej „estetyczne” w potocznym rozumieniu, ale nie mniej sensulane i intrygujące oblicza. Komentując wystawę „Akty odkrycia” (5 – 31 grudnia 2008, Bielsko-Biała), tłumaczy: „w tym projekcie staram się zmierzyć z tematami, które mnie przerażają, poszukuję siebie w świecie nietolerancji i obłudy, wyrażam swój lęk przed przemijaniem i brakiem akceptacji”. Znamienny jest tu fakt, że fotografka bardzo często sama pozuje do własnych zdjęć, co nadaje jej pracom charakter tożsamościowych autoposzukiwań, próby uchwycenia własnej – bądź co bądź zmiennej i nieuchwytnej, jak wynika z jej obrazów – istoty. Szczególnie widoczne staje się to w surrealistycznych foto-grafikach przedstawiających portrety bez twarzy. Twarze na fotografiach Anny Bodnar zostają zastąpione brakiem twarzy, a co za tym idzie, tożsamość osoby portretowanej zostaje wymazana. Fantom twarzy – bez oczu i ust – nie pozwala na rozpoznanie i przypisanie twarzy jej właścicielowi. Dłonie postaci rzeźbią twarz, wygładzają jej fakturę, zamazując wszystkie ślady indywidualności. Zamiast twarzy pojawia się gładka maska lub pustka, puste miejsce, zaproszenie do „wstawienia” w lukę własnej (patrzącego), lub czyjejś twarzy. Ponadto w niektórych anty-portretach znamienny jest gest dodatkowego zasłonienia pustki, który nadaje twarzy status podwójnego nieistnienia – poprzez całkowite wymazanie i ponowne zakrycie miejsca, które kiedyś było twarzą. Proces wymazywania twarzy, a tym samym również wymazywania i redefiniowania tożsamości w pracach Anny Bodnar jest działaniem performatywnym. Puste miejsce zmusza patrzącego do utożsamienia się i rozpoznania siebie w osobie bez twarzy, bądź do zdystansowania się – stwierdzenia „jestem bezpieczny, bo posiadam twarz, to JA”.
mgr Monika Iwanek, Czego oczy nie widzą … Poszukiwania siebie w wiktoriańskiej Anglii na przykładzie obrazu „Lady of Shalot” Williama Holmana Hunta.
Abstrakt Przykładem kobiety XIX w. (bliskiej kobiecie XX w.) jest Lady of Shalott przedstawiona na obrazie Williama Holmana Hunta. Ona sprzeniewierza się istocie wiktoriańskiej kobiecości, jaką jest pasywność – posłuszeństwo, słodka uległość i uduchowienie. Chce sama kształtować swój los, aktywnie szukać zaspokojenia swych pragnień. Na tym polega jej wkroczenie w sferę męskości, zaczynającą się niewinnie przez spojrzenie w zakazaną stronę – w przestrzeń spod znaku miecza i zdeptanego smoka, w przestrzeń działania i rezultatu. To już nie tylko nieczystość, to próba zaburzenia naturalnego – czyli patriarchalnego - porządku. Dla Hunta i jego współczesnych tego rodzaju zachowanie musiało stanowić wynaturzenie. Dlatego właśnie domowy anioł, w momencie, gdy zaczynał szukać niezależności, obracał się w ladacznicę lub wręcz żeńskiego potwora Występna prządka jest jednocześnie urocza i groźna. Jak malowana przez Rosettiego Lady Lilith, czy też jak La Belle Dame Sans Merci z poematu Keatsa, w którym prerafaelici ogromnie gustowali, malując raz po raz jego bohaterkę, łowiącą rycerzy w sidła swoich pukli. Wrażenia potworności dopełniają pełne grozy kobiece postacie, jak Meduza wyryta na posadzce, czy też Sfinks u podstawy srebrnej lampy. Łączą się one doskonale z ideą upadłej kobiecości, ale też wprowadzają w przestrzeń analizowanego dzieła charakterystyczny dla sztuki przełomu XIX i XX wieku mizoginiczny klimat
przemiany
Abstrakt Referat jest próbą ukazania i zrozumienia treści symbolicznej Judyty i Holofernesa – arcydzieła Caravaggia, które wystarczająco długo analizowane, przestaje być tym, czym z początku się wydaje. „Bezkompromisowy realizm”, „żywość przedstawienia”, przepełnienie „okrucieństwem i brutalnością” – to określenia, które stają się bezużyteczne, kiedy podejmując wyzwanie jakim jest interpretacja tego szczególnego obrazu, docieramy do jego zasadniczego, a ukrytego znaczenia. Yüklə 267,85 Kb. Dostları ilə paylaş:
|