inanıram.
Cip başını yırğaladı.
– Mənim bu işdən başım çıxmaz.
Dafna Uinq ona məzəmmətlə baxdı.
– Ah,
mən əminəm ki, bu elə deyil! Mən kişi olsaydım, çılğınlıqla sizə vurulardım. Mənim yeni
rəqsim var – favnın müşaiyyət elədiyi nimfanın rəqsi, ancaq favnın vur – tut baletmeyster olduğunu
biləndən sonra özünü nimfa hiss eləmək olduqca çətindir. Siz hesab eləyirsiniz, mən bu rəqsimə ehtiras
qoymalıyam? Başa düşürsünüz, mən bütün günü qaçmalıyam, ancaq mənim özüm tutulmaq istəyən
birisinin təəsüratını yarada bilsəm, bu azacıq asan olardı. Siz mənimlə razısınızmı?
Cip gözlənilmədən səsləndi:
– Hə,
mən düşünürəm, əgər siz sevsəniz, bunun sizə xeyri dəyər.
Dafna Uinqin ağzı yüngülcə açıldı, gözləri girdələndi.
– Siz məni qorxutdunuz, – o mızıldandı. – Sizin elə baxışlarınız vardı… elə… siz bunu deyən
zaman.
Doğrudan da, Cipin qəlbində hansısa qığılcım alovlanmışdı. Məhəbbət haqqındakı bu boş,
məzmunsuz söhbət onun qəlbini yerindən oynatdı. O, sevgi istəmirdi, sevməyi bacarmırdı.
Sevgi nə
olmuş olsa belə, o, özü haqqındakı çərənləmələrə dözməzdi. Hələ baş barmaqları üstə dayanmağı
təzəcə öyrənən, şəhər kənarından olan bu qız onun zəif damarını tutub, onu necə həyəcanlandıra
bilərdi?
– Bilirsiniz, mənə ən çox nə ləzzət verərdi? – Dafna Uinq davam elədi. – Elə bu bağdaca sizin
üçün rəqs eləmək! Təmiz havada rəqs eləmək, yəqin ki, qəribə olar, otlar da gözəldir, tamam qurudular.
Yalnız qorxuram, xidmətçilər bunu ədəbsizlik kimi dəyərləndirələr. Onlar bura gəlirlərmi? – Cip
qətiyyətlə başını yırğaladı. – Bax orada, sizin qonaq otağınızın pəncərəsi ilə üzbəüz yerdə rəqs eləyə
bilərəm. Ancaq ay işığı lazımdır. Mən hər hansı bir istirahət günü gələ bilərəm!
Mənim rəqsim var, o
rəqsdə mən şanagüllüyəm, ondan daha yaxşısını düşünüb tapmaq olmaz! Sonra isə Şopenin musiqisinin
müşaiyyəti ilə əsl aylı rəqs. Mən öz kostyumlarımı gətirə və sizin studiyanızda geyinə bilərəm, elə
deyilmi? – O, ayaqlarını yığaraq, hərəkətsiz halda oturmuşdu və Cipə baxırdı. – Ah, siz icazə
verərsinizmi?
Ona məmnunluq bəxş eləmək arzusu, bu fikrin qeyri – adiliyi, bir də onun rəqsinə olan həqiqi
marağı
Cipi məcbur elədi ki, desin:
– Yaxşı, gələn istirahət günü.
Dafna Uinq ayağa sıçrayıb Cipin üstün atıldı və onu öpdü. Onun dodaqları nəm idi, ondan ətir
qoxusu gəlirdi. Cip yüngülcə kənara çəkildi, o təntənəli öpüşlərə dözə bilmirdi. Miss Dafna xəcalət
çəkərək, başını aşağı saldı və dedi:
– Siz elə gözəlsiz, mən özümü saxlaya bilmədim.
Onun peşmanlığını hiss eləyən Cip qızın əlindən yapışıb sığallamağa başladı.
Onlar hər iki rəqs üçün musiqi seçməkdən ötrü evə keçdilər və tezliklə doyunca konfet yemiş və
tamamilə ümidlənmiş Dafna Uinq çıxdı.
Növbəti istirahət günü düz saat səkkizdə o gəldi, kostyumlarını kişdən olan yaşıl yol çantasına
qoymuşdu. Görünür, azacıq qorxmuşdu. Xərçəngdən hazırlanan salat, çaxır
və ərik onun cəsarətini
qaytardı. O, böyük iştahla yeyirdi. Görünür, onun üçün dolu, ya boş mədə ilə rəqs eləməsinin fərqi yox
idi, ancaq siqaretdən qəti imtina elədi.
– Bu pisdir…ələlxüsus, siz bilirsiniz! – o dedi.
Şam yeməyindən sonra Cip küçükləri arxa otağa qovdu. Küçüklərin hansı qızğınlıqla missis Dafna
Uinqin alt köynəyini didişdirəcəklərini, ya da onun kürüsünə necə daraşacaqlarını təsəvvür edirdi.
Sonra onlar hər ikisi qonaq otağına gedərək, işığı yandırmadan ayın çıxmasını gözlədilər. Bu axırıncı
avqust axşamı isti hələ çəkilməmişdi, hava hərəkətsiz və bürkülü idi. Ay ağır-ağır yüksəlir, hələlik öz
gümüşü şəfəqlərini ağacların sıx yarpaqları arasından güclə sezdirirdi. Onlar qeyri – şüuru gecənin
heyranediciliyinə təslim olaraq, astadan söhbət eləyirdilər. Ay yüksəyə qalxandan
sonra ehtiyatla
bağdan keçib studiyaya getdilər. Cip şamları yandırdı.
– Bu işıq sizə kifayətdirmi? – soruşdu.
Dafna artıq öz paltarlarını çıxarmışdı.
– Ah, missis Forsen mən necə də həyəcanlanıram! Ümid edirəm ki, yaxşı rəqs eləyəcəyəm.
Cip evə qayıdıb royal arxasında oturaraq, üzünü bağa çevirdi. Qaranlıqda uzaq küncdən birdən ağ
geyimdə qeyri – müəyyən görünən birisi çıxıb, ay işığını gözləyərək, yerindəcə donub qaldı. Cip
çalmağa başladı. Bu kiçik siciliya parçası idi, onu çobanlar sürülərini dağdan endirəndə öz tütəklərində
çalırlar. Melodiya, sanki, uzaqlardan gəlirdi, sonra tam səslənməsinə qədər
şiddətlənirdi və yenidən
sönür, az qala eşidilməz olurdu. Ay ağacların üzərindən asıla qalmışdı, ay işığı evi doldurur, çəmənliyə
yayılır, sonra isə sürüşüb uzaqlara, hasarlar boyunca bitən günəbaxanlara kimi gedirdi. Hər şey
görünməmiş bir uyğunluq əldə eləyirdi, qızıl olmayan hansısa qızılı bir uyğunluq.
Cip rəqs çalmağa başladı. Dumanlı kölgə qaranlıqda tərpəndi. İndi ay işığı birbaşa açıq əllərində
örtük tutaraq, dayanmış qızın üzərinə düşürdü – əsl ağ, qanadlı heykəldi. Birdən qız səsizcə irəli uçdu
və nəhəng ağ kəpənək kimi çəmənliyin üzəriylə uçmağa,
havada dövrə vurmağa, yellənməyə başladı.
Ay qızın başını dəqiq naxışlamışdı, saçlarını da həmin solğun qızıl rənginə boyamışdı. Adama elə
gəlirdi, sanki, yerdənkənar sivilizasiyaya məxsus işartısı olan hansısa ruh bağa gəlib və bütün tərəflərə
vurnuxur, ancaq çıxmağa yer tapa bilmir.
Arxadan kiminsə səsi eşidildi:
– Aman Allah! Bu nədir? Mələkdirmi?
Yarıqaranlıq bağda Forsen dayanmışdı və bağa baxırdı. Qız yerindəcə donmuşdu, onun gözləri
boşqab kimi böyük olmuşdu, ağzı açılmışdı, əlləri gözlənilməzlikdən və qorxudan donmuşdu. O
dönərək, örtüyü də götürüb elə qaçdı ki, ancaq ayaqları ay işığında işardı.