uşaqlar tamamilə təsadüfi
adamlara bağlanan kimi, ona bağlandı.
Mülkədər istirahət eləyən vaxtlarda, saat ikiylə beşin arasında ora getməyə başladı. Bu saatları
Ciplə birlikdə keçirirdi. Parkda gəzir, qayıqla üzür, yağışlı havalarda isə gombul Bettinin də olduğu
cansıxıcı uşaq otağında oturub qıza nağıllar danışırdı. Betti oturub hipnoz olubmuş kimi ona baxırdı,
ancaq onun bütün sifətindən inamsızlıq, az qala şübhə yağırdı. Uşaq otağında bir neçə saat keçirəndən
sonra onun üçün ev sahibinin kabinetinə gedib onunla siqaret çəkmək, söhbət eləmək çətin idi. Bu
söhbətlər ona özünü ələ almaq üçün nə qədər nəhəng güc sərf elədiyi keçən günləri çox aydın
xatırladırdı. Heç nədən şübhələnməyən mülkədar onu sevinclə qarşılayır və uşağa göstərdiyi
xeyirxahlığa görə ara vermədən minnətdarlıq edirdi. Yazda mülkədar onu öz qəyyumu və Cipin hamisi
təyin edərək, öldü. Arvadının ölümündən
sonra onun işləri pozulmuşdu, varidatı girov qoyulmuşdu və
yenidən girov qoyulmaq üzrəydi. Uinton bu xəbəri qəddar bir məmnunluqla qəbul elədi və bu vaxtdan
da Cipi öz yanına aparmaq haqda ciddi düşünməyə başladı. Mayn-stritdəki ev satılmış, Linkolnşiredeki
malikanə icarəyə verilmişdi. Cipi və onun mürəbbiyəsi Bettini Mildenxemdəki ovçu evinə apardı. Var
qüvvəsi ilə çalışırdı ki, bütün qohum-əqrəbasını qızdan uzaqlaşdırsın, bunun üçün adamları özündən
müəyyən məsafədə saxlaya bilmək bacarığını işə salmışdı. Həmişə nəzakətli qalaraq, sadəcə, öz buz
kimi soyuq təkəbbürü ilə onlara bura gəlməyi tərgitdirirdi. Onun hərəktlərinin motivləri şübhə
doğurmaya bilməzdi, o, imkanlı adam idi. İl ərzində bircə Bettidən başqa hamını Cipdən uzaqlaşdırdı.
Haqlı olduğuna şübhə eləmirdi, Cip onsuz özünü xoşbəxt
hiss eləyə bilməzdi, o da Cipsiz. Nəhayət,
qərara aldı ki, qız onun adını daşımalıdı, heç olmaya Mildenxemdə. Markiyə əmr verdi, bundan sonra
Cipi missis Uinton kimi çağırırsan! Həmin gün ovdan qayıdanda Betti onu gözləyirdi. Qadın kabinetin,
bu olduqca tutqun otağın uzaq küncündə dayanmışdı. Onun girdə, qırmızı sifətində qorxu və qətilik
ifadəsi var idi, artıq öz ağ önlüyünü əzik-üzük eləməyə fürsət tapmışdı. Onun mavi gözləri hansısa bir
ümidsiz çağırışla Uintonun baxışlarını qarşıladı.
– Ser, mən sizinlə Markinin mənə dediklərinə görə görüşmək istədim. Mənim qoca sahibim
bundan çox narazı olardı.
Möhkəm incimiş Uinton buz soyuqluğu ilə dedi:
– Demək belə! Bununla belə,
siz iltifat göstərib, mənim arzumla hesablaşmalı olacaqsınız.
Qadının sifəti qıpqırmızı oldu.
– Bəli, ser. Ancaq mən gördüyümü görmüşəm. Mən heç vaxt heç nə deməmişəm, ancaq mənim
gözüm var. Əgər miss Cip sizin adınızla çağrılarsa, onda şaiyələr yayılar və mənim sevimli mərhum
sahibəm…
Onun baxışları qadını sözünü yarımçıq kəsməyə məcbur elədi.
– Siz lütfən, öz təsəvvürlərinizi özünüz üçün saxlayın. Əgər bircə sözünüz və ya hərəkətiniz belə
şaiyələr üçün xırda bir rəvanc verərsə, siz buradan gedəcək və bir daha heç vaxt Cipi görməyəcəksiniz!
Hələliksə, mən nəyi tələb edirəmsə, onu da eləyəcəksiniz. Mən Cipi qızlığa götürmüşəm.
Betti həmişə az da olsa, Uintondan qorxurdu, ancaq indiyə kimi
onun gözlərində belə ifadə
görməmiş, onun belə səslə danışdığını eşitməmişdi. Ay kimi girdə başını aşağı salıb, gözləri yaşlı halda
önlüyünü əzişdirərək, otaqdan çıxdı. Uinton pəncərənin qabağında dayanıb toranlığın necə çökdüyünə,
cənub-qərb küləyinin yarpaqları necə qovduğuna baxırdı. O, öz qələbəsinin acısını sona qədər içdi.
Onun əbədi sevimlisi, uşağının anası olan mərhum qadına heç vaxt heç bir haqqı olmamışdı. İndi o,
ədalətə görə Cipin atası olmalıydı. Əgər şaiyələr yayacaqdılarsa, nə olsun, qoy yaysınlar! Bu, onun
bütün əvvəlki ehtiyatlılığının iflası idi, adi instinktin qəti qələbəsi idi. Onun gözləri qıyıldı, diqqətlə
qaranlığa baxmağa başladı.
II FƏSİL
Bütün ağla gələn rəqiblərinə qalib gəlib, Cipin ürəyini fəth eləsə də, bir rəqibi də qalıbmış. Bu
rəqibinin gücü, yalnız indi Cip gedəndən, o özü də buxarının yanında oturub qızın
gedişi və öz keçmişi
haqqında düşünəndən sonra aydın oldu. Həyatında qırmancın və atın başlıca rol oynadığı, iradəli
insanlar zümrəsinə mənsub olan bir adamın, balaca qızın həyatında musiqinin nə rol oynadığını,
həqiqətən də, başa düşdüyünü gözləmək belə çətindir. Bilirdi ki, qız təkid eləyir ki, ona notları,
«Meşədə koma» mahnısını və digər melodiyaları çalmağı öyrətsinlər. Bu işlərə qarışmamağa çalışırdı
və Cipin hansı acgözlüklə hər şeyi, hətta musiqi üzrə mürəbbiyəsinin ona öyrətdiklərindən də çox
mənimsədiyindən şübhələnmirdi. Heç ona da əhəmiyyət vermirdi ki, qız təsadüfi bir musiqiyə, –
müqəddəs mahnılara, kənd kilsəsindəki xorla oxunanlara, xüsusi ilə də «Günahların bağışlanması
vaxtı»na hansı sevinclə qulaq asır. Vəhşi yırtıcının qovduğu maralın buynuzlarının
uzaqdan gələn
səslərinə, hətta Markinin fitlə çaldığı qeyri – adi melodiyalara belə qulaq asırdı.
Əvəzində isə qızın başqa işlərini– onun itlərlə və atlarla maraqlanmasını tamamilə bəyənirdi və
onun ovcunda eşşəkarısını tutub balaca zərif qulağına apararaq, vızıltısına qulaq asmasını sonsuz bir
maraqla izləyirdi. Köhnə dəbli, yazda yasəmənlərin və nəfəsotunun, yayda qərənfillərin, qızılgüllərin,
peyğəmbər çiçəyinin, payızda isə payız çiçəklərinin və günəbaxanların çiçək açdığı bağdakı ləklərə
daim soyğunçu hücumlarını da bəyənirdi. Hər tərəfdən at tövlələri ilə sıxışdırılan bu bağ həmişə
baxımsız və ot basmış vəziyyətdə olurdu. Qız quşların necə oxuduqlarına qulaq asmağa can atanda da,
onu başa düşürdü, ancaq musiqiyə olan bu sonsuz həvəs, sadəcə, onun dərk eləmədiyi bir şey idi. Cip
əhvalı tez-tez dəyişən, nəyləsə öz cəhrayı
itinə oxşayan, ya kəpənək kimi şən, ya da gecə kimi tutqun
olan şıltaq bir varlıq idi. Baş verən hər cür qəddarlıq onun ürəyinə toxunurdu. Özünə olan qürur və
inamsızlıq ona elə hopmuşdu, bir kimsə başa düşə bilməzdi ki, nəyə görə, məhz indi onun əhvalı
yaxşıdır və ya pisdir. Qeyri – adi dərəcədə həssas olduğu üçün tez-tez elə təsəvvür edirdi ki, onu
incidiblər. Ona pis heç nə arzulamayan insanların münasibəti birdən qıza heç kimin
onu sevmədiyini
göstərən təkzib olunmaz dəlil kimi görünürdü, baxmayaraq ki, o, hamını sevmək istəyirdi, demək olar,
hamını. Tez-tez də öz-özünə deyirdi: «Əgər məni sevmirlərsə, qoy sevməsinlər! Mənə heç kimdən heç
nə lazım deyil!» Ancaq tezliklə bu fikirləri bulud dağılan kimi dağılır, qız yenidən hər şeyi və hamını
sevməyə başlayır, şənlənirdi. Sonra isə onu yenidən hansısa ağlagəlməyən, düşünülməmiş inciklik sərt
yaralayırdı. Həqiqədə isə xidmətçilər ona heyran idilər və onu sevirdilər. Ancaq o, doğulandan «nazik
qabıqlı» olan, xüsusən də uşaqlıqda daha «qalın gönlüləri»in arasında yaşayıb, özləri özlərinə əzab
verən varlıqlardan deyildi.
Uintonun tam sevincinə rəğmən qız yəhərlənmiş atın qarşısında qorxu hissi keçirmirdi. Qızın çox
yaxşı mürəbbiyəsi vardı, acınacaqlı vəziyyətə düşən admiralın qızıydı,
Uinton onun üçün bundan
yaxşısını tapa bilməzdi. Sonra da həftədə iki dəfə Londondan gələn musiqi müəllimi, zəhləsi gedən
cənab, hansı ki, gizlində qıza daha çox heyran olubmuş, nəinki qızı ona.
Əksər yeniyetmə qızlar kimi onun yaraşıqsız dövrləri olmamışdı, o, çiçək kimi böyüyürdü, düz,
tədricən. Ona baxarkən Uinton tez-tez sərxoşmuş kimi düşünürdü, başını döndərməsi, qüsursuz