– Cip, artıq
belə mümkün deyil, mən bilməliyəm.
Qıza elə gəldi ki, ürəyi dayandı, ancaq eyni sakitliklə də davam elədi:
– Gəl bir dəqiqəliyə oturaq. – Qız sıldırımla üzü aşağı düşdü və evdən onu görə bilməyəcəkləri
tərəfə getdi. Barmaqlarının arasında sərt gövdəli otu oynadaraq dedi: – Mən heç vaxt özümü sizə
sevdirməyə cəhd eləməmişəm. Heç vaxt cəhd eləməmişəm.
– Hə, heç vaxt.
– Bu yaxşı olmazdı.
– Mənimçünsə fərqi yoxdur. Mənim kimi sevənlər üçün bunların fərqi yoxdur. Ah, Cip, siz məni
sevə bilərsinizmi? Mən elə də diqqət cəlb eləyən olmadığımı bilirəm, ancaq qatardakı görüşümüzün
üstündən üç ay keçir və o vaxtdan da sizin haqqınızda düşünmədiyim bir dəqiqəm də olmayıb.
Cip köks ötürdü.
– Yaxşı, biz neyləməliyik? Baxın, bax orada otun üzərindəki boz ləkəyə, o,
mənim balaca
qızımdır. O, mənimlədir… və mənim atam… mən qorxuram… mən məhəbbətdən qorxuram, Brayan!
Qızın onun adını çəkdiyini eşidən Sammerxey onun əlindən yapışdı.
– Qorxursunuz? Niyə qorxursunuz?
Cip çox sakitcə dedi:
– Mən, yəqin, çox sevirəm. İndi heç nə deməyin. Lazım deyil. Danışmayın! Gedək evə, nahar
eləyək. – Və qız ayağa qalxdı.
O, axşam çayına qədər qaldı və onların arasında məhəbbətlə bağlı bircə söz də danışılmadı. O
gedəndə Cip şam ağacının altında oturub, uşağı dizlərinin üstünə qoymuşdu. Məhəbbət! Əgər anası
sevgidən imtina eləsəydi, Cip dünyaya gəlməzdi… Yalnız mığmığalar özlərini hiss elətdirəndə evə
qayıtdı. Bettinin balaca qızcığazı necə çimizdirdiyinə baxıb, yataq otağına qalxdı və pəncərənin
qabağında dayandı. Doğrudanmı,
elə bu gün o, meşədə uzanmışdı və yanaqları ilə ümidsizlik dolu göz
yaşları axırdı? Şam ağaclarından solda ay doğurdu, solğun göydə hələlik ay güclə görünürdü. Hansısa
yeni dünya, sanki, sehrlənmiş bağ!
Bütün gecəni dizlərinin üstündə kitab oturdu, ancaq kitabı oxumadı, onda hansısa çevriliş baş
verirdi, bu, onun ilk məhəbbəti idi! «Mən»in «sən»də əriməsi, ehtiraslı itaət, öz iradəsindən imtina
eləyib, tamamilə qovuşmağa hazır
olan dəfedilməz, qeyri – ixtiyari arzu idi.
Yatdı və yuxu da görmədi, ancaq yuxudan yorğun və əzgin halda oyandı. Çimməyə tənbəllik
eləyirdi və bütün səhəri balaca Ciplə birlikdə çimərlikdə etinasız halda oturdu. Söz verdiyi kimi orada,
qayanın tağının altında onunla görüşməyə mənəvi gücü çatacaqdımı? Uzun illərdən bəri ilk dəfə Cip
gözlərini Bettinin gözlərindən yayındırır, baxan kimi onun çox şeydən xəbər tutacağından qorxurdu.
Çaydan sonra sıldırıma doğru yola düşdü, əgər getməsəydi, o, bura gələrdi. Xidmətçilərin
onu iki gün
ardıcıl burada görmələrini istəmirdi.
Axırıncı avqust günü nədənsə xüsusilə isti və bərəkətli oldu. Buğda artıq yığılmışdı, almalar
yetişmişdi, moruqlar uzaqdan çağırırdı, yumşaq, yuxulu buludlar ağ-mavi səmada süzürdülər, dəniz
gülümsəyirdi. Dənizdən uzaqlaşaraq çay boyunca gedirdi. Bu tərəfdə şam ağacları bitməmişdi, qonur
torpaq daha bərəkətli idi. Yonca çəmənliyindəki yenicə qalxan yoncaların üzərində arılar vızıldaşırdı,
ağ döşlü qaranquşlar cəld aşağı uçur və yenidən qayıdıb gəlirdilər. Cip bir buket kasnı çiçəyi yığdı.
Sıldırıma yaxınlaşanda tağın altında onun oturduğunu gördü. O, sahilə baxır, baxışlarıyla onu axtarırdı.
Bura çox sakitlik idi, arıların uğultusu və milçəklərin dızıltısı eşidilmirdi, yalnız uzaqlardan alçaq
dalğaların zəif şappıltısı eşidilirdi. O hələ də qızı görmürdü və birdən qızı belə bir fikir
həyəcanlandırdı: «Əgər mən bir addım da ataramsa, bu həmişəlik olacaq!» Nəfəsini tutub, kasnı
buketini dodaqlarına yaxınlaşdırdı. Sonra onun necə ah çəkməsini eşitdi və irəli sıçrayıb dedi:
– Mən buradayam.
O, qızın əlindən yapışdı və bircə söz belə demədən tağın altına getdilər. Çiyin – çiyinə quru
qumun üzəriylə addımlayırdılar, sıldırımdan dırmaşaraq, çəmənlikdən keçdilər və hasara alınmış mal-
qara arxacına girdilər. O, qapını açdı və qız içəri keçəndən sonra qızı qucaqlayıb dodaqlarından öpdü.
Min dəfələrlə öpülmüş qız üçün bu, ilk öpüş idi!
Qorxunc dərəcədə ağararaq, ondan kənarə çəkildi və
qapıya söykəndi, sonra dodaqları titrədi, gözləri tutqunlaşdı, ona, sanki, ağlını itirmiş halda baxırdı və
birdən əlləriylə üzünü örtdü. Hıçqırıqlar boğazını tutmuşdu, ona elə gəlirdi, indicə ürəyi partlayacaq. O,
cəsarətsiz, özünü itirmiş halda, qızın əlindən yapışdı, onu dilə tutaraq, qulağına nəsə pıçıldayırdı, ancaq
heç nə kömək eləmirdi, qız ağlamağına ara vermirdi. Bu öpüş, sanki, onun ürəyindəki səddi qırmış, bu
dəqiqəyə qədər olan bütün həyatını silmişdi, bu nə isə qorxunc və olduqca gözəl idi. Nəhayət, qız
mızıldandı:
– Bağışlayın… Oy, bağışlayın… Mənə baxmayın. Bir qədər kənara çəkilin və mən… İndi
hər şey
yaxşı olacaq.
O, dinməzcə deyilənə əməl elədi və qapıdan keçərək sıldırımın kənarında arxası qıza, üzü dənizə
tərəf oturdu.
Cip qapının odunlarından elə möhkəm yapışmışdı ki, barmaqları ağrıyırdı. Günəş işığında
qığılcım saçan, dənizə doğru uçan, tədricən mavi göyün fonunda ağ ləkələrə çevrilən kəpənəklərə
baxırdı.
Bunun həqiqət oduğuna heç cür inanmırdı. Bu olduqca güclü, şirin, qorxuducu hiss idi və dedi:
– İcazə verin, mən evə gedim. Sabaha qədər!
– Əlbəttə, Cip, necə istəyirsən.
O, qızın əlini yanağına sıxdı və öz əlini
sinəsinin üstünə qoyaraq, yenidən dənizə baxmağa
başladı. Cip evə getmədi, uzun müddət şam meşəsində oturdu, yalnız toranlıq qatılaşandan və göydə
ulduzlar işıldamağa başlayandan sonra ayağa qalxdı, səma həmin cəhrayı, bənövşəyi rəngdəydi,
görücülərin təsdiq elədikləri kimi xeyirxah ruhların paltarlarının rəngi var.
Gecədən xeyli keçmiş, saçlarını darayıb qurtarandan sonra pəncərəni açdı və eyvana çıxdı. Yatmış
evdə nə bir səs-səmir, nə də kiminsə necə nəfəs alması eşidilirdi! Qızın üzü, əlləri, bütün bədəni
tonqaldaymış kimi yanırdı. Ay onun yuxusunu qaçırırdı. Dənizdə qabarma başlamışdı və dalğalar gah
qalxır, gah da enirdilər. Qumlu yarğanlar qarlı təpələr kimi görünürdü. Həmişə aylı gecələrdə olduğu