Stansiyaya qədər artıq qaranlığa bürünmüş yol boyunca və qatarın vaqonunda da o,
özünü bədbəxt hiss
edirdi. Yalnız gur işıqlandırılan küçədə taksini Rosekgilə sürdürəndə azacıq da olsa canlandı. Nahar
vaxtı və sonra demək olar ki, hər şeyi unutdu, yalnız axşama yaxın ağır əhvalı yenidən qayıtdı,
nəhayət, sonda gecə və yuxu onu bürüdü, ona rahatlıq gətirdi.
XII FƏSİL
Cip sürətlə özünə gəlirdi. Bu Uintonu sevindirirdi. Baxıcı qadın əbəs yerə deməmişdi: «Onun
misilsiz bədəni var, belə hallarda bu olduqca vacibdir».
Miladdan əvvəl Cip artıq gəzməyə çıxırdı. Milad axşamı qoca həkim, sanki,
ona hədiyyə
verirmiş kimi dedi ki, əgər istəsə, evinə qayıda bilər. Günortadan sonra isə Cip özünü pis hiss eləməyə
başladı, növbəti günü yenidən yuxarıda, yataqda keçirdi. Əslində, ciddi heç nə yox idi, sadəcə, özünü
qorxunc dərəcədə süst hiss edirdi, sanki, evə qayıtmasının ondan asılı olduğunu dərk eləmək taqətini
kəsmişdi. Onun nələr çəkdiyini Uintondan başqa heç kim bilmədiyindən evdəkilər karıxmışdılar. Ona
tezliklə uşağı yedizdirməyi qadağan elədilər.
Yalnız yanvarın ortalarında Cip atasına dedi:
– Ata, mən evə getməliyəm.
«Evə» sözü
Uintona toxundu, ancaq o, sakitcə soruşdu:
– Çox gözəl, Cip. Haçan?
– Evdə hər şey hazırdır. Elə düşünürəm, hamısından yaxşısı sabah getməyimdir. O, hələ Rosekin
yanındadır. Xəbər verməyəcəyəm. Uşağı qaydasınca yerləşdirmək üçün, iki, ya üç gün tək olacağam.
– Əla! Mən səni apararam.
O, qızının Forsenə olan münasibətini aydınlaşdırmaq istəmirdi. Onsuz da münasibətinin necə
olduğunu yaxşı bilirdi.
Onlar növbəti gün saat üçün yarısında Londona gəldilər. Bettinin və uşağın bundan sonra uşaq
otağı adlanacaq boş otağa yerləşdirilməsi Cipdən bütün enerjisini tələb edirdi. Artıq qaranlıqlaşmağa
başlayanda Cip paltosunu geyib, açarı götürərək, bağdan
keçib studiyaya doğru getdi, on həftəlik
fasilədən sonra ora baxmaq istəyirdi… Bağ necə də əsl qış bağıydı! Hər şey Dafna Uinqin rəqs edərək,
ağacların sıx gölgəsinin arasından çıxdığı həmin sakit, ay işığına qərq olmuş isti bağı necə də
xatırladırdı. Çılpaq budaqlar, qaralan, boz göyün fonunda aydın görünürdü, nə quş
səsi eşidilirdi, nə bir
çiçək vardı. Dönüb evə tərəf baxmağa başladı. Ev ona soyuq və ağ göründü, amma orada özünün və
uşağının otağında işıq yanırdı, kimsə pərdələri endirirdi. Ağacların yarpaqları tamam tökülmüşdü, küçə
boyunca hər biri London binalarına xas olan üslubda bir-birindən quruluşuna və rənginə görə fərqlənən
evlər görünürdü. Soyuq idi,
şaxta düşürdü, o, az qala cığırla qaçırdı. Studiyanın pəncərəsi üzərindən
dörd buz lüləsi sallanırdı, onlardan birini qırdı. Otaqda, sanki, işıq yanırdı, axıra qədər çəkilməmiş
pərdənin yanında düşən işıq şüalarını görürdü. Ağıl dağarcığı Elen, buxarını yandırırdı!
Birdən Cip yerindəcə dondu. Pərdələrin arasındakı yarıqdan divanda oturan iki nəfəri gördü.
Gözləri önündə hər şey fırlanmağa başladı. Hansısa ölü soyuqluğu ilə özünü pəncərədən baxmağa
məcbur elədi. O və Dafna Uinq! O, qızın boynunu qucaqlamışdı. Ona doğru dönən, dodaqları yarıaçıq
qız, ərinə hipnoz edilibmiş kimi heyranedici baxışlarla baxırdı.
Cip əlini qaldırdı. O, bu dəqiqə pəncərəni döyməyə hazır idi. Ancaq ürəyinin bulandığını hiss edib,
əlini aşağı saldı və qaçmağa üz qoydu.
Onu əzab çəkməyə məcbur eləyə bilməsinlər deyə, Cip heç vaxt onun və bu qızın
gözünə görünə
bilməzdi. Qoy öz yuvalarında sakitcə otursunlar! Heç bir tamaşa olmayacaq! Ağaran cığırla evə qədər
qaçdı, işıqları yanmayan qonaq otağından keçib yuxarı qalxdı, qapını bağladı və buxarının qabağında
oturdu. Düşünmədən dəsmalın ucunu dişlərinin arasında saxlamışdı, ondakı qürur üsyan eləyirdi.
Buxarının istisi gözlərini ütürdü, amma istinin qabağını almaq üçün heç olmasa, əlini də qaldırmırdı.
Əgər onu sevsəydi, nələr ola biləcəyini düşünmək belə istəmirdi. Dəsmal döşəməyə düşdü, Cip
heyrətlə dəsmala baxdı, üstündə bir damcı qan vardı. Alovdan bir az kənara çəkilərək, dodaqlarında
istehzalı təbəssüm donmuş halda, oturmağına davam edirdi. Qız ona necə baxırdı, lap sadiq it kimi…
Qız Cipə necə də yaltaqlanırdı! O, artıq «məşhur kişi»ni tapmışdı!
Cip ayağa sıçradı və güzgüdə özünə baxdı. Onun şəxsi evində!
Nəyə görə də burada, bu otaqda
yox? Nəyə görə də onun gözləri qarşısında yox? Heç evlənmələrinin üstündən bir il keçməmişdi! Hə,
bu demək olar, əyləncəlidir, hə, demək olar! Və ağlına birdən ilk sakitləşdirici fikir gəldi: «Mən
azadam».
Hər halda, belə ağır yaralanan məğrur ürək üçün bu az təsəlli idi. Yenidən buxarıya yaxınlaşdı.
Nəyə görə pəncərəni döymədi? Bu qızın sifətinin qorxudan necə saralacağını görmək! Onu bu otaqdaca
yaxalamaq, hansı ki, Cip onun üçün bəzəmişdi, onun üçün saatlarla çalmışdı! Döngədəki qapıdan
gizlicə keçərək, bu otaqdan onlar çoxdanmı gizli görüş yeri kimi istifadə edirdilər? Bəlkə, o, hələ
doğmağa getməmişdən əvvəl onlar görüşməyə başlayıblarmış?
Daxilində təhqir olunmuş qüruru və analıq hissi arasında
mübarizə gedirdi, sakit, şiddətli
mübarizə. İndidəmi o, uşağı özününkü hesab eləyəcəkdi? Ya körpə onun ürəyindən silinəcək, onun
üçün özgə, bəlkə də, nifrət oyandıran birisi olacaqdı?
Cip alova bir az da yaxınlaşıb rahat əyləşdi. Ancaq burada ona soyuq idi, sanki, özünü soyuğa
vermişdi. Birdən düşündü: «Əgər xidmətçilərə burada olduğumu deməsəm,
onlar məni axtarmaq üçün
bağa çıxarlar və mənim gördüyümü görərlər! Qayıdanda qonaq otağının eyvan qapısını
bağlamışammı?» Zəng elədi, aşağıdan xidmətçi qalxıb gəldi.
– Elen, xahiş edirəm, qonaq otağının qapısını bağlayın. Bettiyə deyin ki, mən yolda özümü soyuğa
vermişəm, uzanıb yatıram. Ondan uşağa baxmasını xahiş edin.
Xidmətçi qızın sifətində qayğı, canıyananlıq hiss elədi. Ancaq baxışlarında nəsə bildiyini
göstərən ifadə yox idi.
– Oldu, mem, mən sizə bir şüşə isti su gətirərəm. Vanna qəbul eləmək, bir fincan isti çay içmək
istəmirsinizmi?