– Gəl
gedək baxaq, görək ona nə olub.
Sığırçın hələ də onların başı üzərində uçaraq, bərkdən qışqırırdı. Balaca Cip davam elədi.
– Mam, gəl onunla danışaq. Biz axı onu incitmək istəmirik, elə deyilmi?
– Əzizim, əlbəttə, yox. Ancaq qorxuram yazıq quş tamam vəhşi olsun. Əgər istəyirsənsə, bir sına.
Axşamın həzin, sakit dincliyində balaca Cipin zərif səsi sığırçının qışqırtısına qarışdı.
– Bir ora bax! – Cip dedi. – Quş yerə qədər enir, orada onun yuvası var. Yaxın düşməyək,
yaxşımı?
Balaca Cip boğuq səslə cavab verdi:
– Orada onun yuvası var.
Onlar səssizcə saraydan aralandılar, sığırçın isə elə hey onların arxasında uçur və qışqırırdı.
– Mam,
bizə isə necə də xoşdur, axı dostumuz yaralanmayıb, elə deyilmi?
Cip diksinərək cavab verdi:
– Hə, əzizim, bizə olduqca xoşdur. İndisə gedək və babanı bizə yeməyə dəvət eləyək.
Balaca Cip hoppandı. Onlar çayın sahilinə düşdülər. Uinton artıq iki ildi ki, çayın sahilindəki
oteldə yaşayırdı. Ciplə bir yerdə yaşamağa razı olmadı, sadəcə, qızına lazım olarsa, həmişə «əlinin
altında olmaq» istəyirdi. Bu sadə kənd yerində olduqca sadə həyat sürürdü, Sammerxey Londonda
qalanda atla Cipin yanına gəlir, qızının vəziyyətini yaxşılaşdırmaq haqda düşünür, fermerlərə baş çəkir
və nəhayət, özünü bütünlüklə balaca Cipin şıltaqlıqlarının sərəncamına verirdi. Nəvəsinin artıq at
minməyi öyrənən vaxtıydı, həyatını atlarsız təsəvvür eləmək mümkün
olmayan bir adam kimi bu, onun
üçün az qala müqəddəs bir iş idi. Cip əl-ələ tutub gedən atasına və balacaya baxıb düşünürdü: «Atam
onu heç də məndən az istəmir».
Oteldə tək nahar eləmək Uinton üçün əsl cəzaydı, baxmayaraq ki, bunu diqqətlə Cipdən gizlədirdi
və buna görə də qızının təklifini həvəslə qəbul elədi.
Ərinin Qırmızı evində royaldan başqa bircə dənə də əşya yox idi. Burada divarlar ağappaq idi,
mebellər yaşlı palıddan hazırlanmışdı, hər yerdən Cipin sevdiyi şəkillərin surətləri asılmışdı. Uintonun
Sammerxeylə münasibəti yaxşı idi, amma ona qızı ilə ikilikdə qalmaq daha xoş idi.
Bu axşam o, lap
razı qaldı, nə vaxtdı qızı ona qeyri – adi dərəcədə qüssəli və dalğın görünürdü.
– Mən istərdim, sən adamlarla daha çox görüşəsən, – o dedi.
– Oy, yox, ata!
Qızının təbəssümünü görüb düşündü: «Yox bu cansıxıcılıqdan deyil. Bəs onda iş nədədir?»
– Sən son vaxtlar Forsen haqda nəsə eşidibsənmi?
– Yox, heç nə. Deyəsən, bu mövsüm o, yenə də Londonda çıxış eləyəcək.
– Neynək, qoy o… – «Demək, bu, onu narahat eləmir! Amma, hər halda, burada nəsə var». – Mən
eşitmişəm, Brayan uğur qazanır. Keçən həftə onun haqqında mənə bütün vəkillikdə ən
ümidverici gənc
namizəd kimi danışıblar.
– Hə, o çox gözəl işləyir. – Uinton boğuq köks ötürülməsini hiss eləyə bildi. – Ata, səncə, Brayan
sən onu tanıyan vaxtdan indiyə kimi çoxmu dəyişib?
– Deyəsən, o daha az şən görünür.
– Hə. O gülməyi yadırğayıb.
Bu sözlər rəvan, sakit səslə deyildi, ancaq Uintonu sarsıtdı.
– Gülmək qabiliyyətini saxlamaq çətindir, – o, cavab verdi, – nə vaxt adamları
astar tərəfinə
çevirirsən, onların çoxunun yaramaz olduqları məlum olur.
Ay işığında geri qayıdarkən o, yenidən öz düşüncələrinə qayıtdı, qızıyla açıq danışmadığı üçün
heyfisləndi. Halbuki demək lazımdı: «Qulaq as, Cip, sən Brayana görə ciddimi narahat olursan? Ya
çoxlu bəzi adamlar kimi özün – özünə narahatlıqlar uydurursan?»
Son üç il ərzində Uinton özü də hiss eləmədən öz sinfinə qərəzlə yanaşmağa, kasıblara isə əvvəl
olduğundan da dostcasına münasibət göstərməyə başlamışdı. Muzdurlara, kiçik fermerlərə,
dükançılara baş çəkir, düşəndə onların əlindən tutur, uşaqlarına xırda pullar bağışlayırdı. O, görünür,
ağlına da gətirmirdi ki, bu adamlar özlərində təmənnasızlıq hissi yaranmasına icazə verə bilməzlər. O,
yalnız bircə şeyi görürdü, onlar Cipi gülərüzlə və hörmətlə qarşılayırdılar, o da bu adamlara eləcə
yanaşırdı. Di gəl,
onu getdikcə daha çox iki, ya da üç varlı olan yerli torpaq sahibləri qıcıqlandırırdı,
çayın sahilindəki öz şəxsi villalarında yaşayan yüksək təbəqənin nümayəndələrindən isə söz belə gedə
bilməzdi.
İlk dəfə Uinton bura gələndə, çoxdan tanış olduğu torpaq sahiblərindən ən varlısı onu səhər
yeməyinə dəvət elədi. O, münasibətləri aydınlaşdıracağına güvənərək, dəvəti qəbul elədi və elə ilk
fürsətdə qızını yada saldı.
– O, çiçəklərə həvəs göstərir, – dedi, – Qırmızı evin ətrafında indi gözəl bağ var.
Onun tanışının arvadı əsəbi təbəssümlə mızıldandı:
– Oy, hə! Hə, hə, anlaşılandır…
Ortalığa ağır sükut çökdü. O gündən də Uinton dostu və onun arvadı ilə qarşılaşanda onlarla buz
soyuqluğu ilə salamlaşırdı. Axı o, dostugilə Cipin onlara qonaq çağrılmasına nail olmaq
üçün yox,
qızıyla ehtiyatsız rəftar eləyənlərin cəzasız qalmayacaqlarını hiss elətdirməyə getmişdi! Təpədən
dırnağa kimi aristokrat olan bir adam kimi o, yaxşı başa düşürdü ki, ər sayılmayan bir kişiylə yaşayan
qadını heç vaxt adamlar özülün qoruyucusu roluna namizəd kimi qəbul eləməzlər. Onlar üçün Cip,
hətta boşanan və sonra yenidən nikah bağlayaraq, yaşayan adamların dairəsindən də kənarda idi.
Ancaq, hətta aristokrat adam da bəzi donkixotluqlardan xali deyildi və Uinton qızından
ötrü istənilən