O‘zbekiston Respublikasi

Demak, takror ishlab chiqarishning alohida ehtiyoj-larini qondirish va uzluksiz takror ishlab chiqarish jarayonini moliyaviy resurslar bilan ta’minlash uchun ijtimoiy boylikni shakllantirish, taqsimlash va qayta taqsimlash jarayonlariga yo’naltiriladigan maqsad va vazifalarning echilishini aniqlash moliyaviy siyosat deyiladi.

Moliyaviy siyosatga quyidagicha boshqa ta’rif berish ham mumkin: moliyadan foydalanishning metodlari, uni tashkil

qilishning amaliy shakllari va metodologik printsip-larining majmui (yig’indisi) moliyaviy siyosat deyiladi.

Ayrim hollarda moliyaviy siyosat davlatning o’z funksiyalarini bajarishi uchun moliyaviy munosabatlardan foydalanish bilan bog’liq bo’lgan davlat organlarining ma’lum bir faoliyati sifatida talqin qilinadi. Bunday talqin o’zida bir necha xavfni mujassam etadi. Buning boisi shundaki, iqtisodiyot taraqqiyotida davlatning roli to’g’risi-dagi jamiyatda hukmron bo’lgan tasavvurlarga muvofiq ravishda davlatning vazifalari va funksiyalari ham o’zgaradi, takomillashadi. Masalan, mamlakat iqtisodiyotiga davlatning aralashuvi, aholi turmush darajasi ijtimoiy-iqtisodiy sharoitlarini tenglashtirish va shunga o’xshash davlatning funksiyalari va vazifalarini aniqlaydigan boshqa bir qancha masalalar hamon munozaraligicha qolmoqda. Buning ustiga, moliyaviy siyosatdan faqat davlatning funksiyalarini bajarish vositasi (instrumenti) sifatida foydalanish davlat hokimiyat organlari, mahalliy o’zini o’zi boshqarish organlari bilan moliyaviy tizimning boshqa sub’yektlari, ya’ni aynan mamlakatning aholisi va xo’jalik yurituvchi sub’yektlari manfaatlari o’rtasida qarama-qarshiliklarni keltirib chiqaradi.

Masalan, ko’plab mutaxassislar, shu jumladan, davlat hokimiyat organlarining vakillari tomonidan amaldagi soliq mexanizmining kamchiliklari mavjudligi, biznesning ayrim sohalari uchun esa uning oqibati juda yomon natijalarga olib kelishi mumkinligi ilmiy va amaliy jihatdan asoslansa-yu, moliyaviy siyosat uzoq vaqt davomida o’zgarmasdan qolaversa, amalga oshiriladigan soliq islohotlari uning mohiyatini o’zgartirmasa, bunday holda davlatning moliyaviy siyosati davlat hokimiyatining tegishli organlari tomonidan faol ravishda hayotga tadbiq etila-yotgan alohida shaxslar guruhining moliyaviy siyosatiga aylanib qolishi mumkin.

Yuqorida bayon qilingan fikrlardan quyidagi uch mantiqiy xulosa kelib chiqadi:

• 
  birinchidan, moliyaviy siyosat faqat o’z manfaatlarini ko’zda tutadigan hokimiyat organlarining u yoki bu maqsad-larga erishishining vositasi emas, balki jamiyatning ijtimoiy-iqtisodiy vazifalarini yechish vositasi bo’lishi kerak;
  
• 
  ikkinchidan, davlatning moliyaviy siyosati faqat davlat hokimiyat organlarining emas, balki moliyaviy tizim barcha sub’yektlarining manfaatlarini hisobga olishi lozim;
  
• 
  uchinchidan, davlat moliyaviy siyosati va davlat hokimi-yat organlarining moliyaviy siyosati aynan bir xil narsa emas, ularni bir- biridan farq qilishini tushunish kerak.
  

Shunday qilib, davlat moliyaviy siyosatini mamlakat moliyaviy tizimning barcha bo’g’inlarida moliyaviy resurslar-ning o’sishini mutanosiblashtirilgan (balanslashtirilgan) holda ta’minlash bo’yicha davlat ijtimoiy-iqtisodiy siyosatining bir qismi sifatida e’tirof etish kerak. Xorijiy tajribalarning ko’rsatishicha, moliyaviy resurslar-ning mutanosiblashtirilgan holda o’sishining zarurligini inkor etish mamlakat moliyaviy tizimning o’zini degradatsiyala-shuviga, iqtisodiyotning emirilishi va vayron bo’lishiga olib kelishi mumkin.

Moliyaviy siyosatning o’ziga xos bo’lgan eng asosiy xususiyati shundan iboratki, bu siyosat mamlakat ishlab chiqaruvchi kuchlarining rivojlanishiga va iqtisodiy muvaffaqiyatlarga uzluksiz ravishda ta’sir ko’rsatib turishga yo’naltirilgan bo’lishi kerak. Bunday siyosat aholining turmush darajasi oshishini ta’minlab va davlat daromadlarining miqdorini ko’paytirib, moliyaviy xo’jalikka nisbatan eng yuqori natijalarni berishi mumkin. Moliyaviy siyosatning ana shunga yo’naltirilganligi orqali uning quyidagi eng asosiy maqsadini aniqlash mumkin: jamiyatning ijtimoiy-iqtisodiy taraqqiyoti, aholi turmushining darajasi va sifatini oshirish uchun moliyaviy sharoitlarni yaratish moliyaviy siyosatning eng asosiy maqsadidir.

Agar gap korxonalarning moliyaviy siyosati xususida ketadigan bo’lsa, bu narsa korxona moliyaviy menejer-larining biznesni yuritish maqsadlariga erishish borasidagi maqsadga yo’naltirilgan faoliyatini anglatadi. Korxona moliyaviy siyosatining maqsadi quyidagilardan iborat bo’lishi mumkin:

• 
  raqobat kurashi sharoitida korxonaning sog’lom faoliyat ko’rsatishiga erishish;
  
• 
  yirik moliyaviy muvaffaqiyatsizliklardan va kasodga (bankrotga) uchrashdan himoyalanganlik;
  
• 
  raqiblar bilan kurashda yetakchi likka (lider bo’lishga) erishish;
  
• 
  korxonaning bozor qiymatini ko’paytirish;
  
• 
  korxona iqtisodiy salohiyatining barqaror o’sish sur’atlarini ta’minlash;
  
• 
  mahsulot ishlab chiqarish va sotish hajmini oshirish;
  
• 
  foydani maksimallashtirish;
  
• 
  xarajatlarni minimallashtirish;
  
• 
  rentabelli faoliyatni ta’minlash
  
• 
  va boshqalar.
  

Korxona moliyaviy siyosatining u yoki bu maqsadlaridagi ustuvorlik, eng avvalo, biznesni yuritishning maqsadlariga muvofiq ravishda aniqlanadi. Qo’yilgan maqsadlarga erishish uchun tegishli moliyaviy mexanizmdan foyda-laniladi.

Moliyaviy siyosat moliyaning o’zida (boshqaruv ob’ektlarida) bevosita mujassam bo’lgan boshqaruvning salohiyatli imkoniyatlarini, ishning konkret metodlari, moliyaviy tizimning (boshqaruv sub’yektlari) organlarini tashkil qilish bilan yagona maqsadga birlashtirishga imkon beradi. Amaliyotda moliyaviy siyosat moliyaviy tizim orqali amalga oshirilib, uning faoliyati quyidagi tamoyillar asosida tashkil etiladi:

• 
  moliyaviy tizim bo’g’inlarining o’ziga xos bo’lgan xususiyatlarini inobatga olib moliyaviy boshqaruvni amalga oshirish;
  
• 
  barcha moliyaviy muassasalar funksiyalarining umu-miyligi;
  
• 
  barcha quyi boshqaruv organlarining faol ishtirokida markazdan umumiy boshqarish.
  

Moliyaviy siyosatni amalga oshirishning asosiy metodologik tamoyillari quyidagilardan iborat:

• 
  pirovard maqsadga bog’liqlik;
  
• 
  xo’jalik barcha tarmoqlarining makroiqtisodiy balans- lashtirilganligi (muvozanatliligi, mutanosibligi);
  
• 
  jamiyat barcha a’zolarining manfatlariga mos kelishi;
  
• 
  real imkoniyatlar asosida ichki va tashqi iqtisodiy sharoitlarni hisobga olish.
  

Moliyaviy siyosatning amalga oshirilishini davlat tomonidan o’z funksiyalari va dasturlarini (uzoq, o’rta va qisqa muddatli) bajarish uchun moliyaviy resurslarni jalb qilish, ularni taqsimlash va qayta taqsimlashga yo’naltirilgan davlat tadbirlarining majmui ta’minlaydi. Bu tadbirlarning orasida moliyaviy munosabatlarning shakllari va normalarini huquqiy tartibga solish (reglamentatsiya qilish) muhim o’rin egallaydi.

Moliyaviy siyosat o’z-o’zidan yaxshi yoki yomon bo’lishi mumkin emas. Uning yaxshi yoki yomon ekanligi jamiyatning yoki uning ma’lum bir qismining manfaatlariga qanchalik muvofiqligi va qo’yilgan maqsadlarga erishish hamda aniq vazifalarning echilishiga qanchalik ta’sir ko’rsatganligi bilan belgilanadi.

Hukumatning moliyaviy siyosatiga baho berish va uni o’zgartirish bo’yicha tavsiya berish uchun, birinchi navbatda, butun jamiyat manfaatlari va aholining alohida guruhlari manfaatlarini ajratgan holda jamiyat taraqqiyotining aniq dasturiga, echilishi lozim

bo’lgan masalalarning muddatlari va metodlarini aniqlagan holda istiqboldagi va yaqin yillardagi vazifalarning tavsifiga ega bo’lmoq lozim. Faqat ana shunday sharoitdagina moliyaviy siyosatni amalga oshirishning konkret mexanizmini ishlab chiqish va unga xolisona baho berish mumkin.

Agar moliyaviy siyosat ijtimoiy taraqqiyotning ehtiyoj-larini, jamiyat butun qatlamlarining va alohida guruhlarining manfaatlarini, aniq tarixiy sharoitni va hayotning o’ziga xos xususiyatlarini qanchalik aniq darajada hisobga oladigan bo’lsa, uning natijaliligi shunchalik yuqori bo’ladi.

Bir vaqtning o’zida, moliyaviy siyosatning muvaffaqiyat-liligi muvofiqlashtirish mexanizmining sifatli ishlab chiqarilishiga va jamiyat turli qatlamlari manfaatlarining amalga oshirilishiga hamda davlatning ixtiyorida bo’lgan real imkoniyatlarning mavjudligiga, ya’ni jamiyat ijtimoiy tuzilmasidagi hamda ijtimoiy ong va ruhiy (psixologik) holatidagi o’zgarishlarni hisobga olgan holda moliyaviy siyosatning amalga oshirilishiga, ayrim hollarda, bir-biriga qarama- qarshi ta’sir ko’rsatuvchi omillarning ta’siridan har tomonlama foydalanish mexanizmining ishlab chiqilishiga bevosita bog’liq.

Moliyaviy siyosat, eng avvalo, moliyaviy resurslarning maksimal hajmini shakllantirishga yo’naltirilgan bo’lishi kerak. Chunki aynan moliyaviy resurslar har qanday o’zgarishlarning moddiy asosini tashkil etadi. Shunga muvofiq ravishda moliyaviy siyosatni aniqlash va uni shakllantirish uchun davlatning moliyaviy ahvoli to’g’risida ishonchli ma’lumotlar zarurdir. Huquqiy demokratik davlatda moliyaviy statistikaning ko’rsatkichlari keng jamoatchilikka ham tegishli bo’lishi kerak. Moliyaviy hisobotlar esa doimiy, o’z vaqtida beriladigan, hamma olishi mumkin bo’lgan va eng asosiysi ishonchli bo’lmog’i lozim.

Moliyaviy siyosatning mazmuni u qamrab olishi mumkin bo’lgan moliyaviy munosabatlar rivojlanishi yo’nalish-larining umumiy kompleksi bilan belgilanadi. Ularning tarkibiga quyidagilar kirishi mumkin:

• 
  moliyaviy siyosatning umumiy kontseptsiyasini (uning maqsadlarini, printsiplarini, vazifalarini, amalga oshirish bosqichlarini va eng samarali metodlarini) ishlab chiqish;
  
• 
  makrodarajada va bozor iqtisodiyotining sub’yektlari darajasida iqtisodiy o’sishni rag’batlantiradigan bozor iqtisodiyotining rivojlanishiga mos bo’lgan dinamik holdagi moliya mexanizmini shakllantirish;
  
• 
  markazlashtirilgan va markazlashtirilmagan resurslar va moliyaviy oqimlarning samarali boshqarilishini oshirish bo’yicha choralar tizimini ishlab chiqish va amalga oshirish;
  
• 
  ijtimoiy takror ishlab chiqarish va iqtisodiyotni istiqbolli restrukturizatsiya qilishdagi roliga muvofiq ravishda ijtimoiy-iqtisodiy tizimning barcha darajalari va sohalari bo’yicha moliyaviy resurslarni oqilona (optimal) taqsimlashni tashkil qilish;
  
• 
  iqtisodiy o’sishning joriy va istiqboldagi moliyaviy salohiyatini shakllantirish.
  

Shuningdek, moliyaviy siyosatning mazmuni, uning asosiy yo’nalishlari jamiyat taraqqiyotida davlatning roli to’g’risi-dagi fanning rivojlanish darajasiga va iqtisodiyotni boshqarishda davlat ishtirokining darajasini aniqlaydigan tegishli nazariy kontseptsiyalarga, moliyaviy siyosatni amalga oshirishning alohida vositalaridan foydalanishda, ya’ni moliyaviy munosabatlarni tashkil etishning aniq shakl-larida namoyon bo’ladi. Shunga asosan ta’kidlash joizki, yigirmanchi asrda jamiyatning taraqqiyotida davlatning roli to’g’risidagi masala bo’yicha moliya nazariyasining asosiy yo’nalishlari mumtoz burjuaziya siyosiy iqtisodchilari A.Smit (1723-1780) va D.Rikardo (1772-1823) hamda ingliz iqtisodchisi J.Keyns (1883-1946) va ularning izdoshlari tomonidan aniqlangan.

Mumtoz siyosiy iqtisod asoschilari bo’lgan A.Smit va D.Rikardolar kontseptsiyalarining mohiyati shundan iboratki, davlat iqtisodiyotga aralashmasdan erkin raqobatni saqlamog’i lozim va jamiyat xo’jalik hayotini tartibga solishda asosiy rol bozor mexanizmlariga berilishi kerak. Ana shu printsiplarni inobatga olgan holda yigirmanchi asrning 20-yillari oxiriga qadar moliyaviy siyosat davlat xarajatlari va soliqlarni cheklashga, davlatning muvozanatli (balanslashtirilgan) byudjetini ta’minlashga qaratildi. Shu maqsadlarga muvofiq ravishda moliyaviy munosabatlarni tashkil etish, asosan, harbiy, boshqaruv va davlat qarzini qaytarish hamda unga xizmat qilish xarajatlarini byudjetdan moliyalashtirish orqali davlat funksiyalarining amalga oshirilishini ta’minladi. Byudjet daromadlari esa, asosan, egri (bilvosita) soliqlar yordamida shakllantirildi.

XX asrning 20-yillari oxirlaridan boshlab keynschilik nazariy kontseptsiyasi ustunlik qila boshlab, unga ko’ra iqtisodiyot taraqqiyotida davlatning rolini takror ishlab chiqarish jarayonining tsiklik rivojlanishiga aralashish va uni tartibga solish orqali kuchaytirish zarurligi asoslandi. Bunday moliyaviy siyosatni amalga

oshirishning asosiy vositasi sifatida yangi ish joylarini yaratishga yo’naltirilgan davlat xarajatlari maydonga chiqdiki, bu narsa bir vaqtning o’zida bir necha iqtisodiy va ijtimoiy vazifalarning echilishiga imkon berdi: aholining bandlik darajasi ortdi va aksincha, ishsizlik kamaydi; tadbirkorlik faoliyati o’sdi; qo’shimcha talab shakllantirildi; MD miqdori ko’paydi; ijtimoiy ehtiyojlarni moliyalashtirishda katta imkoniyatlar paydo bo’ldi va h.k.

Davlatning iqtisodiyotga aralashuvi Davlat byudjeti xarajatlari hajmining oshishiga olib keldi va shunga muvofiq ravishda bir vaqtning o’zida davlat daromadlari miqdorining oshirilishini ta’minlashga qaratilgan moliya-viy choralar ko’rildi. Daromad solig’i davlat daromad-larini oshirishning asosiy manbaiga aylandi. Uni hisoblashda soliqqa tortishning progressiv stavkalari qo’llanildi. Soliqlarning bunday tizimi MDni taqsim-lashda davlatning rolini oshirishga olib keldi.

Moliyaviy yo’nalishda har ikkala nazariy kontseptsiyalar o’rtasidagi farq mohiyatan byudjet defitsitini turli tarzda baholanishi bilan belgilanadi. Agar birinchi kontseptsiya defitsitsiz byudjetni shakllantirish va undan foydalanishning zarurligidan kelib chiqqan bo’lsa, ikkinchi kontseptsiya esa byudjet defitsitining bo’lishi mumkinligiga yo’l qo’ygan va buning ustiga iqtisodiy o’sishni rag’batlan-tirishda byudjet defitsitiga faol rol ajratgan.

Haqiqatdan ham XX asrning 30-60-yillarida keynscha moliyaviy siyosat deb nom olgan siyosat g’arb mamlakatlarida o’zining samaradorligini isbotladi. Davlat iqtisodiyotga aralashuvining kengayishi va davlat tartibga soluvchi funksiyasining kuchayishi oqibatida moliyaviy munosa-batlarni tashkil qilish murakkablashdi. Davlat xarajat-larini defitsitli moliyalashtirish siyosati davlat kreditining rivojlanishini belgilab berdi. Uzoq va o’rta muddatli qarzlarni jalb etish ssuda kapitallari bozorining rivojlanishiga olib keldi va o’zining ahamiyati bo’yicha davlat moliyaviy resurslarini shakllantirishning ikkinchi manbaiga aylandi. Buning natijasida MDni qayta taqsimlashda moliyaning roli yanada kuchaydi.

XX asrning 70-yillarida iqtisodiy nazariyaning neo-klassik yo’nalishi moliyaviy siyosatning o’ziga xos bo’lgan xususiyatlarini belgilab berdi. Bu kontseptsiya davlatning tartibga soluvchi rolidan voz kechmasa-da, lekin uning iqtisodiyotga va ijtimoiy sohaga aralashuvi darajasini biroz chekladi. Amalda esa davlatning aralashuvi kamaymadi va aksincha biroz kuchaydi. Chunki bunday aralashuv endilikda faqat Davlat byudjetining daromad-lari va xarajatlari orqali amalga oshirilib qolinmasdan, balki pul

muomalasini, valyuta kursini, ssuda kapitallari va qimmatli qog’ozlar bozorini ham tartibga solish orqali sodir etildi. Buning natijasida davlatning ta’sir doirasi kengaydi va kapitallar oqimida uning roli kuchaydi. Bularning barchasi taraqqiyotning qayta qurilish tuzilmasiga va ijtimoiy omillariga o’zining ta’sirini ko’rsatdi.

Ayni davrda rivojlangan mamlakatlarning moliyaviy siyosati boshqa zamonaviy nazariyalar yordamida amalga oshirilib, bu nazariyalar amalda tartibga solish ikki tizimining qo’shilib ketganligidan iborat. Shunga muvofiq ravishda ayrim davlatlar davlat tomonidan tartibga solishning ham keynschilik va ham neokeynschilik tizimining turli-tuman elementlaridan foydalanishyapti.

Sovet davlatida va sotsialistik orientatsiyada (yo’na-lishda) bo’lgan barcha mamlakatlarda moliyaviy siyosat K.Marks (1818- 1881) va V.I.Leninning (1870-1924) nazariy kontseptsiyalari ta’sirida shakllandi. Sotsialistik davlat-ning mohiyati va funksiyalari haqidagi markscha-lenincha nazariya sovet davlati moliyaviy siyosatining asosiy printsipini – moliyaviy markazlashtirishni – belgilab berdi.

Faqat davlatning ixtiyorida moliyaviy resurslar katta qismining to’planishinigina emas, balki moliyaviy munosa-batlarni tashkil etishda davlatning yakka hokimligini ko’zda tutuvchi moliyaviy markazlashtirish zaruriyatga aylandi. Chunki davlatning funksiyalari shu qadar kengaytirildiki, ularning eng asosiylari xo’jalik- tashkilotchilik va madaniy-tarbiyaviy funksiyalar bo’lib qoldi.

Sovet davlati iqtisodiyot va ijtimoiy sohaning ehtiyojlarini byudjetdan to’liq moliyalashtirdi. Jamiyat taraqqiyotini ta’minlashda davlatning roli keskin oshdi. Chunki iqtisodiy va ijtimoiy rivojlanishning barcha sohalariga davlat rejalari yordamida bevosita rahbarlik qildi. Bu, albatta, xususiy mulk shakllarining davlat (umumxalq) mulkiga aylanishi bilan belgilanadi. Shunga muvofiq ravishda davlat MDni qayta taqsimlashning soliq shakllaridan ishlab chiqarish sohasida to’g’ridan-to’g’ri taqsimlashga va Davlat byudjeti orqali qayta taqsimlashga o’tdi.

Moliyaviy markazlashtirish yana shunda namoyon bo’ldiki, davlat bevosita va monopol ravishda baholarni shaklantirish, pul muomalasi, hisob-kitoblar tizimi va kredit munosabatlarini ham tartibga soldi. Shunday qilib, boshqaruv tizimining barcha qiymat elementlari butun ishlab chiqarish jarayonlarini boshqarib turuvchi yagona ma’muriy-buyruqbozlik tizimiga amalda birlashtirildi.

Bunday moliyaviy siyosat bir ijtimoiy munosabatlar tizimidan insoniyat tarixi uchun mutlaqo yangi bo’lgan ikkinchi ijtimoiy

munosabatlar tizimiga o’tilishini, sovet davlati oldida turgan va faoliyatining turli bosqichlarida vujudga kelgan sotsial-iqtisodiy muammolarning echilishini kafolatladi. Bu moliyaviy siyosatni etarli darajada samarali bo’lgan moliyaviy siyosat deyish mumkin. Chunki chor Rsssiyasidan, fuqarolar urushidan, chet el harbiy interventsiyasidan meros bo’lib qolgan favqulodda murakkab moliyaviy vaziyatga qaramasdan fashistlar Germaniyasi bilan urush arafasida Sovet davlati etarli darajada kuchli iqtisodiy salohiyatni yaratishga muvaffaq bo’ldi, urushda g’alaba qozondi va qiyosiy qisqa muddatlarda urushdan vayron bo’lgan xalq xo’jaligini tikladi.

II jahon urushidan keyingi yillarda Sovet davlatining moliyaviy siyosati g’arb mamlakatlari va eng avvalo, AQSh bilan qurollanish poygasi va kosmosni rivojlantirishdagi musobaqani (raqobatni) moliyaviy jihatdan ta’minlashga qaratildi.

Bir vaqtning o’zida sotsialistik lager mamlakatlariga juda katta miqdorda moliyaviy yordamlar ko’rsatildi:

• 
  ularning taraqqiyotida sotsialistik orientatsiyani (yo’na-lishni) ta’minlash uchun;
  
• 
  sotsialistik mamlakatlarni sanoati rivojlangan mam-lakatlarga aylantirish uchun;
  
• 
  kuchli harbiy ittifoqchilarni shakllantirish va umuman mudofa qobiliyatini mustahkamlash uchun.
  

Bu maqsadlarga erishish uchun xomashyo bazasini va eng avvalo, neft va gaz qazib chiqarishni o’ta yuqori sur’at-larda amalga oshirish talab etildi. Yangi qazilma boylik-larini o’zlashtirish (ularning geografiyasi shimoli-sharq tomonga qarab kengaya boshladi) juda katta miqdordagi moliya resurslarning bo’lishini taqozo etdi. Chunki bu narsalar faqatgina yangi hududlarni o’zlashtirish, o’sha hududlarga katta miqdorlarda ishchi kuchini ko’chirish (mehnatga haq to’lashning oshirilgan normalari bilan birgalikda) bilan bir qatorda yangidan neft va gaz quvurlarini qurish yordamida amalga oshirildi. Xalqaro bozorda neft va gazning bahosi yuqori bo’lib turgan paytlarda ularni eksport qilish xarajatlarni ma’lum darajada qoplagan edi. Shunday bo’lishiga qaramasdan, bunday moliyaviy siyosatni amalga oshirish MDni tegishli tarzda qayta taqsimlanishini talab qildi. Buning natijasida mamlakatda harbiy-sanoat kompleksi taraqqiy etgan bir tomonlamali iqtisodiyot yaratildi.

Davlat tomonidan belgilangan maqsadlar nuqtai-naza-ridan urushdan keyingi davrning moliyaviy siyosat va uni amalga oshirish choralarini nosamarali deb aytish unchalik to’g’ri bo’lmaydi. Hukumat

rasmiy hujjatlarida aholi turmush darajasi oshayotganligini bayon etish, albatta, bu boshqa narsa. Shunday bo’lishiga qaramasdan aholining turmush darajasi mehnatga haq to’lashning darajasiga va qishloq xo’jaligi, oziq-ovqat va engil sanoat, fuqarolik qurilishi va iste’mol predmetlari ishlab chiqaruvchi tarmoqlarning rivojlanish darajasiga bog’liq. Agar harbiy-sanoat kompleksida (mamlakat aholisining kattagina qismi shu sohada band edi) mehnatga haq to’lashning darajasi qiyosiy jihatdan yuqoriroq bo’lishiga qaramasdan, hatto unda ishlayotgan aholi ham o’zining iste’mol talablarini qondirish imkoniyatiga ega emas edi. Shuning uchun ham iste’mol bozorining rivojlanishida ortda qolish urushdan keyingi davrda sovet davlati moliyaviy siyosatning samara-dorligini salbiy baholashning sababidir.

Moliyaviy siyosatni ishlab chiqishda moliyaviy resurs-larni taqsimlash va qayta taqsimlashning negizida quyidagilarning yotishi printsipial ahamiyatga egadir:

• 
  taqsimlash munosabatlarining sub’yektlarini, ya’ni moliyaviy resurslarning egalari va taqsimlovchilarini tanlash;
  
• 
  yuridik shaxslar va aholining o’z ehtiyojlarini qondirishdagi mustaqillik darajasi va davlatning funksiyalariga bog’liq ravishda davlat ixtiyoridagi moliyaviy resurslarning markazlashtirilish darajasini aniqlash;
  
• 
  birinchi darajali ijtimoiy ehtiyojlar va ularni qondirish choralarini aniqlash va shularga mos ravishda moliyaviy resurslardan foydalanishning ustuvor yo’nalish-larini belgilash;
  
• 
  moliyaviy resurslarni shakllantirishning manbalari va metodlarini tanlash.
  

Moliyaviy siyosat o’ta nozik va ko’p qirrali tushuncha hisoblanadi. Agar umumiy holda uning sohasi jamiyat taraqqiyotining alohida bosqichlarida hukmronlik qilgan nazariy kontseptsiyalardan kelib chiqqan holda iqtisodiy va sotsial sohalarni boshqarishda davlatning ishtirok etish parametrlari bilan aniqlansa, uning qiymat munosabat-larining elementlari bo’yicha tabaqalanishi moliyaviy tizim-ning rivojlanganligiga va uning ayrim bo’g’inlarining mustaqilligiga bog’liq bo’ladi.

Mamlakatimizning mustaqillikka erishishi bizga mustaqil moliyaviy siyosatni yuritishga imkon berdi. Qisqa fursatlarda O‘zbekiston moliyaviy siyosatning tamoyillari ishlab chiqildi va u izchillik bilan amaliyotga joriy etila boshlandi. Yangi moliyaviy siyosatning asosiy mazmuni shundaki, u davlatning iqtisodiyot

tarmoqlarini har taraflama rivojlantirish orqali xalqning yuqori turmush darajasini ta’minlash vazifasiga xizmat qilishga yo’naltirilgan.

2. Moliyaviy siyosatning tarkibiy qismlari (yo’nalishlari)²³

Moliyaviy siyosatning tarkibiy qismlari (yo’nalishlari) quyidagilardan iborat:

• 
  byudjet siyosati;
  
• 
  soliq siyosati;
  
• 
  pul siyosati;
  
• 
  kredit siyosati;
  
• 
  baho siyosati;
  
• 
  investitsion siyosat;
  
• 
  ijtimoiy moliyaviy siyosat;
  
• 
  boj siyosati.
  

Moliyaviy siyosat davlatning iqtisodiy va ijtimoiy siyosatini amalga oshirishning vositasi bo’lib hisoblanadi va shu ma’noda yordamchi rolni o’ynaydi. Bir vaqtning o’zida davlat siyosatining boshqa – milliy, geosiyosat, harbiy – yo’nalishlari ham mavjudligini esdan chiqarmaslik kerak. Ana shu barcha besh yo’nalishning (iqtisodiy, ijtimoiy, milliy, geosiyosat, harbiy) yig’indisi (majmui) davlat siyosatini amalga oshirishning muhim vositasi sifatida xizmat qiladigan moliyaviy siyosatning mazmunini aniqlab beradi.

Moliyaviy siyosat moliyaviy boshqaruvning tarkibiy qismi sifatida boshqaruvning oliy organlariga tegishlidir. Mamlakatning sub’yektlari darajasida moliyaviy siyosat borasida qarorlarning qabul qilinish imkoniyatlari cheklangan va mahalliy hokimiyat organlarining funksiyalari unchalik katta emas. Ularning bu funksiyalari o’z byudjetlarini shakllantirish va ishlatish hamda mahalliy soliqlarni qabul qilish va ularning mablag’-larini ishlatish masalalari bilan cheklanadi.

Moliyaviy siyosatning yo’nalishi sifatida davlatning byudjet siyosati, eng avvalo, har bir mamlakatning Konsti-tutsiyasi, qonunchiligi va byudjet jarayonida hokimiyat organlari barcha bo’g’inlarining funksiyalarini belgilovchi boshqa qonunlar majmuiga muvofiq ishlab chiqiladi. O‘zining hajmi va muhimligi jihatidan eng




²³ Moliyaviy siyosat yaxlit va bir butun jarayonlarni o’z ichiga olib, bu o’rinda u 8 ta tarkibiy qismdan iborat. Lekin moliyaviy siyosatni amaliyotga joriy etishda mazkur tarkibiy qismlarni moliyaviy siyosatning yo’nalishlari sifatida ham tushunish mumkin. Shu bois darslikning 2.2-paragrafida “tarkibiy qism” va “yo’nalish” so’zlari bir xil ma’noni anglatadigan iboralar sifatida ishlatilgan.

katta ish bo’lishiga qaramasdan byudjet siyosatini faqat byudjet jarayoniga tegishli deb hisoblash noto’g’ri. Qonun byudjet jarayonida hokimiyatning qonunchilik va ijroiya organlari funksiya- larini, mamlakat sub’yektlari funksiyalarini, byudjet jarayoni sub’yektlarining huquq va majburiyatlarini va h.k.larni aniq belgilashi kerak. Biroq byudjet siyosati faqat shu masalalar bilan cheklanib qolmaydi. Byudjet siyosati byudjetda to’planadigan YaIM hissasini aniqlash, shu sohada mamlakat yuqori va quyi organlarining o’zaro munosa-batlarini belgilash, byudjet xarajatlar qismining tarkibiy tuzilishini aniqlash, turli darajadagi byudjet-lar o’rtasida xarajatlarni taqsimlash, davlat qarzini boshqarish, byudjet defitsitini qoplash yo’llarini aniqlash va h.k.lar ham byudjet siyosatining vazifalariga kiradi.

Ma’rifiy davlatlarda byudjet qonun tarzida tasdiq-lanadigan hujjat hisoblanadi. Unda davlatning o’z funksiyalarini bajarish maqsadida davlat qo’lida to’plangan pul mablag’larining harakati o’z ifodasini topadi. Davlat siyosati aniqlab beradigan maqsadlarga erishish uchun pul resurslarini yo’naltirish byudjet siyosatining ustuvor yo’nalishlaridan hisoblanadi. Agar maqsadga erishish milliy iqtisodiyot ta’minlaydigan mablag’lardan ko’p mablag’ talab etsa, davlat qo’shimcha daromadlarni shakllantirishning quyidagi favquloddagi usullarini qo’llashga majbur bo’ladi: ichki va tashqi kreditlar, milliy boylikni sotish, boylik va mol-mulkni ijaraga berish va kontsessiyalar. Byudjetning daromadlar qismini to’ldirishning favquloddagi choralari iqtisodiy mustaqillikning yo’qolishiga olib kelishi mumkin. Buni hisobga olgan holda hokimiyatning qonunchilik organlari qarz olishning chegarasini oldindan belgilaydi.

Soliq siyosati moliyaviy siyosatning eng muhim yo’na- lishlaridan biri hisoblanadi. Bir necha asr mobaynida zamonaviy moliya fani soliqlarga nisbatan munosabatini aniq belgilash imkoniga ega bo’lgan. Bu munosabatlar quyidagilardan tashkil topadi:

• 
  davlat muayyan miqdordagi moliyaviy resurslarga ega bo’lmasdan to’laqonli faoliyat ko’rsatishi mumkin emas;
  
• 
  mablag’larni soliq yordamida undirish qat’iy o’sish tendentsiyasiga ega;
  
• 
  soliq yuklamasining oqilona chegarasidan o’tilganidan so’ng tabiiy takror ishlab chiqarish jarayoni buziladi, ya’ni iqtisodiyotning o’z-o’zidan buzilishi (emirilishi) sodir bo’ladi;
  
• 
  inqiroz davrida soliqlar stavkalari mumkin qadar minimal darajada o’rnatilmog’i lozim. Buning natijasida mamlakatning iqtisodiy mexanizmi ichki investitsion salohiyatni safarbar etish hisobidan tiklanish imkoniga ega bo’ladi;
  
• 
  soliq yuklamasining keskin oshib ketishi kapitalning chetga chiqib ketishiga olib kelishi mumkin;
  
• 
  iqtisodiyotni davlat tomonidan tartibga solish kerak, albatta. Biroq, summar o’lchovlarda sof daromadning 30%dan ortiq qismining soliq sifatida olib qo’yilishi mamlakat iqtisodiy o’sishini to’xtatib qo’yishi mumkin;
  
• 
  soliq imtiyozlari shaffof bo’lishi va barcha takror ishlab chiqarish sub’yektlari uchun bir xil darajada bo’lishi kerak;
  
• 
  soliq tizimi konfiskatsion xarakterga ega bo’lmasligi lozim. Faqatgina individual daromadlarning o’sishida ifo-dalangan milliy boylikning o’sishi soliqqa tortiladigan bazaning barqaror o’sishini ta’minlashi mumkin;
  
• 
  qonunlar va qoidalarning barqarorligini davlat kafolatlagan iqtisodiy tizimda soliqlarning miqdori barqaror o’sish tendentsiyasiga ega bo’ladi. Barqarorlik kafolati sifatida davlat o’zining majburiyatlarini buzishni boshladimi, kapital xufyona iqtisodiyotga yoki xorijga o’tishni boshlab, byudjetning daromadlar bazasini qisqartiraveradi;
  
• 
  soliq tizimi oddiy, ochiq va samarali bo’lmog’i lozim. Soliqlar sonini, soliqqa tortish ob’ektlarini ko’paytirish, ko’p bosqichli soliqlarni joriy etish soliqlarni undirish bo’yicha xarajatlarning ortishiga, boqimanda va jarima-larning o’sishiga va pirovardida, mulkni qamoqqa olish, soliq to’lovchini kasod deb e’lon qilish va h.k. yo’llar orqali iqtisodiyotning emirilishiga olib keladi;
  
• 
  soliqqa tortish egri (bilvosita) tizimining ustuvorligi byudjet daromadlarini shakllantirish nuqtai-nazaridan qulay hisoblanadi. Lekin bu narsa, oxir oqibatda, mamlakat aholisi asosiy qismining qashshoqlanishiga olib keladi. Chunki bunday soliqlarning yuki tovarlar va xizmatlarning yakuniy (oxirgi) iste’molchisi zimmasiga, ya’ni yashash minimumi darajasida yoki ijtimoiy tirikchilik darajasida daromadga ega bo’lgan aholining 80-90% qismiga yuklanadi. Bu paradoks daromadlarning turli darajalarida iste’-molning nisbatan bir xil darajasiga asoslangan;
  
• 
  egri (bilvosita) soliqlar tizimining xavfliligi shundaki, bu tizimda aholining asosiy qismidan jamg’ar-malar olib qo’yiladi va bu, o’z navbatida, kredit tizimi va ikkilamchi moliyaviy bozor tizimining
  

asoslarini buzadi. Egri (bilvosita) soliqlardan voz kechgan AQSh tajribasi bunga yaqqol tasdiqdir;

• 
  egri (bilvosita) soliqlarni sog’liq uchun zararli bo’lgan tovarlar, zebu-ziynat buyumlari, ayrim hollarda import qilinadigan tovarlar va xizmatlar va boshqa bir qancha o’ziga xos bo’lgan maxsus holatlarga nisbatan joriy etish zarur;
  
• 
  daromad va mol-mulkdan olinadigan soliqlar soliq bazasining asosiysi bo’lib hisoblanishi (xizmat qilishi) kerak. Ularni proportsional soliqqa tortish printsiplariga asosan tashkil etish maqsadga muvofiq. Bozor iqtisodiyoti sharoitida ishbilarmonlar shaxsiy tashabbus ko’rsatmasa va jamiyatning ko’pchilik a’zolari samarali mehnat qilmasa, iqtisodiyotni talab darajasida rivojlantirishni ta’minlash qiyin. Soliqlar bozor iqtisodiyotida mehnatning asosiy rag’batlantirilishini (motivatsiya qilinishini) olib qo’yadi, ya’ni mehnat daromad keltirishi lozim. Bu holda mamlakat iqtisodiyotiga soliq siyosatining ta’siri bevosita namoyon bo’ladi, ya’ni soliq stavkalarining yuqori darajada belgilanishi takror ishlab chiqarish jarayonining investitsion imkoniyatlarini qisqar-tiradi (toraytiradi), jamiyatda iste’mol darajasi pasayadi va bu narsa, o’z navbatida, ishlab chiqarish va xizmat ko’rsatish sohalari o’sish bazalarining
  

pasayishiga olib keladi.

Moliyaviy siyosatning yo’nalishlaridan yana biri pul siyosatidir. Agar muomaladagi pul miqdori tovarlar massasi miqdoriga (pulning aylanish tezligini hisobga olgan holda) mos kelmasa, pul massasining etmagan qismi qog’oz pullar (pullarning surrogati) hisobidan yoki xorijiy valyuta hisobidan to’ldiriladi. Va, aksincha, agar pul massasi unga bo’lgan talabdan ortiq bo’lsa, yo pul massasining mamlakatdan chetga chiqishi (oqishi) yoki milliy valyutaning qadrsizlanishi sodir bo’ladi.

Tabiiy ravishda, bu variantlarning barchasi mamla-katning qonunchiligiga ham bevosita bog’liq, ya’ni mamlakatda xorijiy valyutaning muomalada bo’lishiga ruxsat berila-dimi yoki yo’qmi, milliy valyuta konvertatsiya qilinadimi yoki yo’qmi? va h.k. Mamlakat ichida o’z milliy puli bilan parallel ravishda xorijiy valyutaning muomalada bo’lishi qator salbiy oqibatlarga olib kelishi mumkin. Bunda, eng avvalo, oldi-sotti operatsiyalarining muayyan qismi xorijiy vayutada amalga oshiriladi, buning oqibatida muomalada milliy valyutaning hissasi haqidagi tasavvur butunlay buzilib ketadi. Shunga bog’liq ravishda pul massasi, iqtisodiy ahvol haqidagi raqamlar ham ob’yektiv borliqni buzib ko’rsatadi va h.k.

Tovarlar massasi cheklanganda pul emissiyasi boshqa mamlakatlarning pul birligiga nisbatan milliy pul birligining qadrsizlanishiga olib keladi.

Emissiya siyosati va milliy valyutaning barqarorligi pul siyosatining yo’nalishlaridir. Emission siyosat muomala uchun zarur bo’lgan pulning miqdorini aniqlashdan tashqari yana boshqa bir yo’nalishga ega. Bu yo’nalish byudjet daromadlarini ko’paytirishdir. Ana shu yo’nalish alohida ehtiyotkorlikni talab etadi. Chunki ma’lum bir miqdoriy chegaradan o’tilganidan so’ng pul tizimi inflyatsiyaga moyil (ta’sirchan) bo’lib qoladi, ya’ni byudjet daromadlarining real qadrsizlanishi sodir bo’lishi mumkin. Agar qandaydir bir sabablarga ko’ra davlat o’z pul tizimini tartibga solishga qodir bo’lmasa, mamlakatning iqtisodiy xavfsiz-ligiga putur etadi. Chunki bunday sharoitda mamlakatning milliy valyutasi boshqa kuchli valyutalarning ekspansiyasiga qarshi tura olmaydi va milliy boylikdan mahrum bo’lib qolish mumkin (o’zaro hisobga olishlar, aktsiyalarni sotib olish va h.k.lar orqali).

Kredit siyosati ham moliyaviy siyosatning yo’nalishi bo’lib, u mamlakat krediti tizimi orqali amalga oshiriladi. Kredit tizimi ssuda kapitalining faoliyat ko’rsatishini ta’minlaydi. O‘z navbatida, ssuda kapitali takror ishlab chiqarish jarayonini amalga oshirishning muhim sharti hisoblanib, aylanma mablag’larni to’ldirish va investi-tsiyalar uchun mablag’larning qarzga olinishini ta’minlaydi. Iqtisodiyotning kredit sektori o’rtacha foyda normasini tenglashtirish uchun ham xizmat qiladi. Foiz stavkasining darajasi jamiyatdagi iqtisodiy faollikka salbiy ta’sir ko’rsatishi mumkin. U asossiz darajada yuqori bo’lsa, quyidagi salbiy oqibatlarga olib kelishi mumkin:

• 
  kreditlarning qaytarilmasligi;
  
• 
  ishlab chiqarish sohasi va xizmatlar sohasida mahsu-lotlar narxining o’sishi;
  
• 
  qarzga oluvchilar rentabellik darajasining pasayishi va buning oqibatida soliqqa tortiladigan bazaning qisqarishi;
  
• 
  ishlab chiqarish hajmining qisqarishi;
  
• 
  takror ishlab chiqarish jarayoni sub’yektlari daromad-larining pasayishi natijasida ichki iste’mol bozorining torayishi.
  

Aksincha, kreditning arzonlashuvi ishlab chiqarishning sog’lomlashuviga, tovarlar massasining ortishiga, tovarlar va xizmatlar bahosining pasayishiga va ana shularning natijasida esa, takror ishlab chiqarish jarayoni sub’yektlari daromadlarining

oshishiga, soliqqa tortish bazasining kengayishiga va pirovard natijada byudjet daromadlarining ko’payishiga olib keladi.

Moliyaviy siyosatning yo’nalishi sifatida davlatning baho siyosati monopol tovar va xizmatlar bahosi va tarifining tartibga solinishi orqali ifodalanadi. O‘zbekiston Respublikasida ayni davrda erosti boyliklari, suv havzalari, temir yo’llar, elektr uzatish tarmoqlari, neft va gaz quvurlari davlatning monopol egaligidadir. Bu tarmoqlar tovarlari va xizmatlari bahosining o’sishi milliy xo’jalik boshqa barcha tarmoq va sohalarida baho-larning o’sishiga olib keladi. Bu yerda bog’lanish shunchalik ayonki, hech qanday izohga hojat yo’q. Shuning uchun ham baho siyosati iqtisodiyotni tartibga solishning muhim omili bo’lib hisoblanadi.

Investitsiya siyosati moliyaviy siyosatning muhim yo’na- lishlaridan biri bo’lib, u eng avvalo, mamlakat iqtiso-diyotining real sektoriga o’z va xorijiy investitsiyalarni jalb qilish uchun sharoitlarni yaratish bo’yicha ishlab chiqilgan va iqtisodiyotga joriy qilinadigan tadbirlar kompleksidan iborat. Bu siyosat davlat boshqaruvi va xo’jalik yurituvchi sub’yektlar moliyasini boshqarishning turli darajalarida amalga oshiriladi. Investitsion siyosatning asosiy vazifasi mamlakat iqtisodiyotiga investorlar tomonidan moliyaviy resurslarni kiritish, mamlakatdan kapitalning xorijga chiqib ketmasligi va, aksincha, mamlakatga xorijiy kapitallar oqimining kirib kelishi uchun sharoitlarni yaratish orqali ifodalanadi.

Ijtimoiy moliyaviy siyosat Konstitutsiyaga muvofiq mamlakat aholisining huquqlarini moliyaviy jihatdan ta’minlash bilan bog’liq. Hozirgi paytda bu siyosat, o’z navbatida, pensiya siyosati, immigratsion siyosat, aholi ayrim ijtimoiy guruhlariga moliyaviy yordam ko’rsatish siyosati va boshqa siyosatlarni o’z ichiga oladi.

Boj siyosatini moliyaviy siyosatning yo’nalishi sifatida qarash bilan birgalikda uni soliq va baho siyosatlarining ham bir qismi sifatida e’tiborga olish kerak. Chunki soliqlar va bojlar (boj yig’imlari) tovar va xizmatlarning bahosiga bevosita ta’sir ko’rsatadi. Bir vaqtning o’zida boj siyosati mamlakat iqtisodiyotiga ta’sir ko’rsatishning o’ziga xos bo’lgan usuliga ham egadir. Usulning o’ziga xosligi shundaki, bu siyosat bir tomondan, mamlakat ichki bozoriga import qilinayotgan tovarlar va xizmatlarni kengaytirishi yoki cheklashi, ikkinchi tomondan esa, mamla-katdan tovarlar va xizmatlar eksportini rag’batlantirishi yoki unga to’sqinlik qilishi mumkin. Masalan, mamlakatda o’xshashi bo’lmagan texnologik asbob-uskunani import qilishga yuqori stavkali boj yig’imi o’rnatilsa, bu narsa mamla-katdagi ishlab chiqaruvchilarning investitsion

imkoniyat-larini kamaytiradi, ichki ishlab chiqarishning o’sish sur’atlarini pasaytiradi, import qilinadigan mahsulot-larning salmog’ini oshiradi.

Har qanday mamlakatning boj siyosati bumerang harakatiga egadir. Chunki boj undirishning cheklovchi yoki rag’batlantiruvchi stavkalarining joriy etilishi ko’p hollarda amaliyotda xuddi shunday javob choralarining qo’llanilishiga olib keladi. Boj siyosati yo’nalishining tanlanishi mamlakatning iqtisodiy ahvoliga mos kelishi kerak. Masalan, bugun mamlakatimiz oziq-ovqat va kundalik ehtiyoj tovarlarining qaysidir bir turlarini import qilishga majbur bo’lsak, bu holat boj stavkalarida o’z aksini topmog’i lozim. Ammo boj stavkalari rag’batlan-tiruvchi bo’lsa, u holda mamlakatdagi tovar ishlab chiqaruvchilar xorijiy tovarlar bilan raqobat qila olmay qoladi.

Umuman olganda, aksariyat hollarda mamlakatning boj siyosati bojxona bojlari va to’lovlarini oshirishga yo’naltirilgan byudjet siyosatiga bog’liq bo’ladi.

Xullas, moliyaviy siyosat va uning tarkibiy qismlari (yo’nalishlari) ilmiy jihatdan asoslangan, ma’lum bir maqsadlarga erishishga yo’naltirilgan, muvofiqlashtirilgan, takror ishlab chiqarish sub’yektlarining manfaatlariga zid bo’lmaydigan bo’lishi kerak. Uning muvaffaqiyatli amalga oshirilishi davlat ichki va tashqi qarzlarining kamayishiga, davlatning oltin-valyuta zaxiralarining ortishiga, inflya- tsiyani jilovlashga, byudjet defitsitining kamayishiga, YaIM hajmining ko’payishiga, mamlakatimizda ishlab chiqarila-yotgan mahsulotlar raqobatbardoshligining kuchayishiga olib kelmog’i lozim.

3.