www.vivo-book.com
37
Kristian kəmərləri açdı və çevrildi ki, məni öz
kəmərimdən azad eləsin. Onun gözlərində qığılcımlar
oynaĢırdı.
– UçuĢ xoĢunuza gəldi, miss Stil? – nəvaziĢli səslə
soruĢdu.
– Hə, minnətdaram, mister Qrey, – mən də nəzakətlə
cavab verdim.
– YaxĢı, indi də gedək tanıĢının fotolarına baxaq.
O, əlini mənə uzatdı və mən də ona söykəndim ki,
―Çarli Tanqo‖dan enə bilim.
Ağsaqqal bir kiĢi bizə sarı gəlirdi və ürəklə
gülümsəyirdi. Onu tanıdım, keçən dəfə görmüĢdüm.
– XoĢ gördük, Coy, – Kristian əlimi buraxaraq onunla
dostcasına görüĢüb əlini sıxdı.
– MaĢından göz-qulaq ol. Stiven onu saat səkkizdən
sonra götürəcək.
– Oldu, mister Qrey. Mem, – о, nəzakətli baĢ hərəkətilə
məni
salamladı, – Avtomobiliniz aĢağıda sizin
ixtiyarınızdadır, ser. Hə, lift iĢləmir. Piyada düĢməli
olacaqsınız.
www.vivo-book.com
38
– Çox sağ ol, Coy.
Kristian əlimdən tutdu, pilləkənə doğru getməyə
baĢladıq.
– YaxĢı ki burda cəmi üç mərtəbə var. Ayaqqabılarının
dabanına da söz ola bilməz, – o, narazılıqla bildirdi.
Zarafatsız.
– Bu batilyonlar xoĢuna gəlmir?
– Çox xoĢuma gəlir, АnasteyĢa. – О gözlərini qıydı və
məncə, nəsə demək istəyirdi, amma susurdu. – YaxĢı.
Tələsmədən gedək. Bircə o çatıĢmır ki, ayağın burxulsun və
yıxılıb boynunu qırasan.
Sürücü bizi qalereyaya aparırdı. Biz susaraq
oturmuĢduq; həyəcanım qayıtmıĢdı və mənə əvvəlki
qüvvəylə əzab verirdi, mən anlayırdım ki, ―Çarli
Tanqo‖dakı uçuĢ vaxtı mövcud olan sükut ―tufanın nəzəri‖
idi. Kristian pəncərəyə baxırdı; o, sakit və düĢüncəli, hətta
məyus idi; əvvəlki Ģən əhval-ruhiyyəmiz yox olmuĢdu.
Deyiləsi o qədər sözüm var idi ki. Amma səfər çox qısa idi.
– Xose, sadəcə, dostumdur, – mızıldandım.
www.vivo-book.com
39
Kristian çevrildi; onun baxıĢlarında qorxu var idi. Ağzı
– ah, o məndə Ģirin xatirələr oyadırdı. Onu bütün dərimlə,
bütün bədənimlə, hər yerimdə xatırlayırdım. Kristian
qüssələnmiĢdi.
– Üzündə gözəl gözlərindən baĢqa heç nə qalmayıb,
АnasteyĢa. XahiĢ edirəm, söz ver ki, yemək yeyəcəksən.
– Hə, Kristian, mən yemək yeyəcəm, – robot kimi
avtomatik cavab verdim.
– Ciddi deyirəm.
– Yox a?
Səsimdəki kinayəni yığıĢdıra bilirdim. Sözün düzü,
son günlərdə məni cəhənnəmdən keçməyə məcbur eləmiĢ bu
adamın səsinə mat qalmıĢdım. Yox, burda nəsə düz
deyildi… Mən özüm özümü cəhənnəmdən keçirmiĢdim.
Yox, hər halda o… Tamam dolaĢdım və baĢımı itirdim.
– Səninlə savaĢmaq istəmirəm, АnasteyĢa. Ġstəyirəm ki,
qayıdasan və istəyirəm ki, sağlam olasan.
– Axı heç nə dəyiĢməyib.
www.vivo-book.com
40
―Nahaq yerə Əlli Çalar adı qazanmamısan ki…‖ –
düĢündüm.
– Gəl bu haqda geri qayıdarkən danıĢaq. Artıq
çatmıĢıq.
Biz qalereyanın yanında dayandıq və Kristian məni
susdurub maĢından çıxdı. Qapını açıb əlini mənə uzatdı.
– Niyə belə edirsən? – Səsim istədiyimdən də bərk
çıxdı.
– Nə edirəm ki? – Kristian heç nə anlamırdı.
– Belə Ģeylər deyirsən, sonra da…
– АnasteyĢa, biz istədiyin yerə gəlmiĢik. Gəl
qalereyaya gedək. Sonra danıĢarıq. Mən küçədə tamaĢa
göstərmək istəmirəm.
Ətrafa göz gəzdirdim. O haqlı idi. Yan-yörədə o qədər
adam var idi ki. Dodaqlarımı kip sıxdım, o isə qəzəblə mənə
baxırdı.
– YaxĢı, – köntöy Ģəkildə mızıldandım.
Əlimdən tutaraq məni binaya doğru aparırdı.
www.vivo-book.com
41
Biz pakqauza – anbara döndərilmiĢ hissəyə daxil
olduq: kərpic divarlar, tünd taxta döĢəmə, ağ tavan və su
borularının ağ rəngli Ģəbəkəsi. Müasir, geniĢ. Qalereyada
tamaĢaçılar dolaĢır, Ģərab içir və Xosenin fotolarını seyr
edirdilər. Bir anlığa həyəcanım yoxa çıxdı və dərk etdim ki,
dostum arzusunu həyata keçirib.
Uğurlar, Xose!
– AxĢamınız xeyir, Xose Rodrigesin vernisajına xoĢ
gəlmiĢsiniz.
Qara paltarlı gənc qadın bizi salamladı; qısa Ģabalıdı
saçları var idi, dodağında parlaq qırmızı pomada,
qulaqlarında da iri sırğalar. О, gözucu mənə baxırdı, sonra
lazım olduğundan çox Kristiana, sonra yenə mənə və tez-tez
gözlərini döyürdü.
Heyrətlə qaĢlarımı qaldırdım. O – mənimdir, ya da
mənim olub. Var-gücümü toplayıb düĢmən baxıĢımı kənara
çəkməyə çalıĢdım. Qadının gözləri mənə tuĢlandıqda
kirpikləri yenidən çırpınmağa baĢladı.
www.vivo-book.com
42
– А, bu sənsən, Аnа. Ġstəyirik ki, sən də bütün bunlarda
iĢtirak edəsən…
Qadın dodaqlarını təbəssümlə uzadaraq broĢüranı
mənə uzatdı, özü isə üstünə yemək və içki düzülmüĢ masaya
yönəldi.
– Onu tanıyırsan? – qaĢ-qabaqla maraqlandı Kristian.
BaĢımı yellədim, heç də ondan az qayğılanmamıĢdım.
О çiyinlərini çəkdi və mövzunu dəyiĢdi.
– Nə içəcəksən?
– Bir qədəh ağ Ģərab pis olmaz.
О alnını qırıĢdırdı, heç nə deməyib bara sarı getdi.
– Аnа!
Xose tünlük arasından özünə yol açırdı.
Aman Tanrım! Nə yaraĢıqlıdır! Kostyumda! BaĢdan-
ayağa iĢıq saçaraq məni qucaqladı və özünə möhkəm sıxdı,
mənsə var-gücümlə özümü ələ aldım ki, ağlamayım. О
dostum idi, Keytin gediĢindən sonra yeganə dost. Ġstər-
istəməz göz yaĢları baxıĢımı dumanlandırırdı.
Dostları ilə paylaş: |