Ayın o biri üzü
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
63
Emma Mətinə xoş gəldin edib hələ də kandarda durmuş
oğlanın qolundan tutaraq içəri saldı.
– Nə yaxşı tez gəldin, doğrusu fikirləşdim ki, bir saata
ancaq gələrsən.
– Mən dayanacaqdan zəng vurmuşdum.
– Lap yaxşı etmisən. Gəl otur. Yemək gətirirəm.
– Yox-Yox. Narahat olmayın. Mən işdən gəlirəm, özü də,
toxam. Çaya isə etiraz etmərəm.
– Deyəsən səndə xəbərlər var. Harda işləyirsən? Sənin
üçün həm işləmək, həm də oxumaq ağır olar axı.
– Yox, niyə ki? Hələ ki, çatdırıram. Boynuma alım ki,
çətinliyim, terminaloji sözlərlə bağlı olur. Dili dərindən bil-
mədiyim üçün sözlərin mənasını axtarmalı oluram.
– Çox nahaq. Birincisi məndən soruşa bilərsən. Bir də ki,
məncə Culi də sənə kömək edə bilərik. Elə deyilmi, qızım?
Culidən səs çıxmadı. Deyəsən o telefonla kiminləsə da-
nışdığından heç anasının nə dediyini eşitməmişdi. Hiss olu-
nurdu ki, telefonda kimə isə hisrlənir, ancaq özünü ələ alma-
ğa çalışırdı. Sağollaşmadan dəstəyi yerinə qoysa da, telefon
yenidən zəng çalmağa başladı. Dəstəyi götürmədiyindən te-
lefon susmaq bilmirdi. O, hirslə telefonun şnurunu paylayı-
cıdan çıxarıb yana atdı. Gəlib, divanda oturdu. Hiss olunurdu
ki, anasının baxışlarından gizlənməyə çalışır. Anası artıq zəng
edənin kim olduğunu başa düşdüyündən sual vermədi.
– Qızım deyəsən səndə ədəbiyyat olmalıydı. Mətinin
işinə yarayırsa, ver istifadə etsin. Məncə, xeyirxah iş gör-
müş olarsan.
– Mən də çox ədəbiyyat var. Nə ədəbiyyatı istəyir ki?
Baxışlarını Mətinə dikdi.
Mətin xahişanə tərzdə :
– Sizdə terminaloji lüğət varsa və əlbəttə ki lazım ol-
mursa, müvəqqəti istifadəyə götürərdim.
– Eyib etməz, məndə var verərəm. Bir də ki, anam de-
Pərviz Nuri
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
64
dikdən sonra...
Sanki bu sözlərlə anasının hələ də halından bəlli olan
qəzəbini soyutmaq istəyirdi.
Yaxşı-yaxşı, şeytan balası – deyən anası nəvaziş göstə-
rib, Mətinin iradına baxmayaraq yemək gətirmək üçün
mətbəxə keçdi.
Beş dəqiqə keçməmiş kitabı masanın üstünə onun qa-
bağına qoyan Culi dilləndi:
– Buyurun, əla həzrətləri.
Mətin bilmirdi ki, bu qızla necə danışsın. Beş dəqiqə
qabaq mehribancasına, indi isə bozarmış emosiya ilə mü-
raciət edən qızdan kitabı götürməmək qərarına gəldi.
– Məncə sizə lazım olar, mən istəsəm başqasından tapa-
ram, deyib özünü kofesini içməklə məşğul kimi göstərdi.
Culi şaqqanaq çəkib gülərək :
– Doğrusu, sizi belə nazik bilməzdim. Ana, deyəsən bi-
zim qonaq məndən küsdü axı (uca səslə anasına səsləndi).
Qız sanki Mətinin hissləri ilə oynayırdı:
– Məncə, siz göründüyünüz kimi heç də sakit və cent-
limen biri deyilsiz. Öz aramızda qalsın, düzünü deyin siz
kafedə məni həqiqətən tanımadınız, yoxsa özünüzü tanı-
mamazlığa vurdunuz? Polisə demədiniz ki, məni tanıyır-
sız? Səsində həyacan hiss olunurdu.
– Doğrusu tanıdım, ancaq elə vəziyyət yarandı ki, bi-
ruzə verə bilmədim. İnanın ki, əslində sonradan buna se-
vindim. Həmin anda isə qeyri ixtiyari olaraq belə alındı.
Polisə isə əlbəttə, dedim.
Mətin bu anlarda qızın cöhrəsinin necə dəyişdiyini gö-
rüb tez gülümsəyərək zarafat etdiyini bildirdi:
– Səndən məni sancmalarının əvəzini çıxmaq istədim,
ancaq deyəsən səni çox qorxutdum. Boynuma alıram ki,
axmaq zarafat etdim. Qorxmağa əsas yoxdur. Heç barın sa-
hibi də şikayətçi olmadı.
Ayın o biri üzü
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
65
– Çox sağ ol. İndi sakitləşdim. Ancaq xahiş edirəm
anam bu məsələni bilməsin. Olduq raşot. Kitabı sənə ba-
ğışladım, üstündə də sizə əlavə bir stəkan kofe də məndən.
Culi boşalmış fincanı götürüb mətbəxə keçdi. Kefi kökəl-
mişdi.
Hazır yeməyi boşqablara çəkən anası onun Mətinin
fincanına kofe süzdüyünü görüb təəcübləndi. Onu maraq
bürüdü. Bu qıza nə oldu ki, Mətinə kofe süzəsi oldu.
Emma otağın qapısında görünər-görünməz Mətinə:
– Düzünü de sən Culiyə hansı sehrli sözləri demisən ki, o
sənə kofe süzür? Mənə kimsə desəydi ki... Sözü yarımçıq qaldı.
Bir əlində kitab, o biri əlində fincan içəri girən Culi on-
ları Mətinin qarşısına qoyub, anasının əlindəkiləri götür-
dü və masaya düzməyə başladı. Qızının canfəşanlığı xoşu-
na gəlsə də, birdə-birə dəyişməsinin səbəbini bilmək üçün
yarımçıq qalan cümləsini tamamladı:
– Onu deyirdim axı, kim mənə desəydi ki, Culi hər han-
sı əcnəbiyə qarşı belə qayğıkeş ola bilər, ömrümdə inan-
mazdım.
Yox niyə ki, məncə Culi heç də olduğu kimi görünmür,
Mətin Emmanı sakitləşdirmək istədi. Emma onun başqa
söz demədiyini görüb üz vurmadı. Onun boşqabına özü
yemək çəkdi. Yemək zamanı heç biri heçnə danışmadı.
Emma arabir gözaltı son günlər belə iştaha ilə yeməyən qı-
zının yeməyi necə ləzzətlə yediyinə baxır, Mətinin isə yesə
də nəsə fikirləşdiyini görür və nələrin baş verdiyini təxmin
etməyə çalışır, ancaq çözə bilmirdi. Culi neçə günün niga-
rançılığından qurtardığı üçün və Mətinin onu ələ vermədi-
yindən kefi kökəlmiş, hətta ona qarşı içindəki düşmənçilik
hissi əriməyə başlamışdı. Ünvanına deyilən xoş sözlərdən
xoşlansa da səmimi deyildiyinə inanmırdı. Düşünmürdü
ki, bu qədər acıladığı oğlan onun haqqında həqiqətən belə
fikirləşir. Yəqin ki, sadəcə vəziyyətdən çıxmaq üçün boğaz-
Dostları ilə paylaş: |