Ayın o biri üzü
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
75
aldan heç bir məlumat əldə edilmədiyindən əsiri düşər-
gəyə aparılması tapşığı verildi.
İçəri girəndə zəif işıqda heç kimi görmədi. Təəcüb-
lənsə də, sonralar öyrəndi ki, burada tək onu deyil, bütün
təzə gələnləri tam dindirilmə olmayınca təkadamlıqda
saxlayırdılar. Bir azdan ona bir parça yavan quru çörək, bir
də ki, alimin dolçada su verdilər. Quru çörək ağzındakı ya-
ralarını incitdiyindən, çörəyi suya batıraraq bir təhər yedi.
Suyu isə gündə iki dəfə verirdilər. Ona görə susuzluğu çox
deyildi. Üç günlük aclıqdan sonra quru çörək bal kimi şirin
gəldi. Hər an gəlib apara biləcəklərini düşündüyündən ge-
cəni səksəkədə yatdı.
Səhər açılmışdı. Bunu pəncərədən süzülən gün işığından
bildi. Otağın tavanına yaxın arxadan dəmir barmaqlıqlarla
bərkidilmiş balaca pəncərədən boylanmaq istəsə də, alınma-
dı. Boyu çatmadı. Durduğu yerdən həsrətlə pəncərədən çölə
– səmaya baxmaqla kifayətləndi. Bu gün ağrıları azalmışdı.
Özü halından hiss edirdi ki, daxili orqanları ziyan çəkməyib.
Çox keçmədi ki, ona çıxmasını əmr etdilər. Koridorda bədhey-
bətə rast oldu. O, öz dilində onu sorğuya aparan nəzarətçilərə
nə isə dedi. Əvəzində nəzarətçilərdən sağ tərəfdəki avtama-
tın qundağı ilə onun kürəyinə zərbə ilişdirib nə isə mızılda-
dı. Onu qərargah rəisinin otağının yanındakı sorğu otağına
apardılar. Təmiz, işıqlı otaqda ancaq bir masa, iki ədəd yerə
bərkidilmiş stul və yan tərəfdə divan vardı. Onu stula bağla-
yıb yanını kəsdirən hər iki əsgərin başı söhbətə qarışmışdı.
Otağı nəzərdən keçirtdi. Otağın küncündə Videokamera du-
rurdu. Yəqin ki, masanın qarşı tərəfində masanın digər tərə-
fində də altda səs yazmaq üçün qurğu yerləşirdi. Görməsə də
filmlərdə çox izləmişdi.
Açılan qapının səsinə səslərini kəsib özlərini düzəl-
dən əsgərlər “çıxın” komandası aldıqlarından otağı tərk
elədilər. Qarşıdakı stulda əyləşən polkovnik zabitəli səslə
təmiz azərbaycan dilində:
Pərviz Nuri
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
76
– Sənin hərbi rütbən nədir?
Başını belə qaldırmayan əsir sanki onu saymadığını
nümayiş etdirirmiş kimi heç qımıldanmadı :
– Bilmirəm.
–
Bəlkə ad, familini də bilmirsən?
– Unutmuşam.
– Eyb etməz, biz yadına salarıq. Burda həyatında olub –
keçənlərin hamısını yadına salacağıq. Səni xəstə çadırından
tapıblar. Hansı birləşmədə vuruşurdun, müalicədəydin, yox-
sa sanitarsan?
Cavab almadığından hiss olunurdu ki, hirslənir. Yerindən
durub yaxına gəldi. Əlindəki tapançası ilə masaya bağlanmış
əsirin çənəsini qaldırıb üzünə baxdı.
– Hə itoğlu, yəni deyirsən danışmayacaqsan hə?
– Danışmağımı istiyirsənsə danışım, şərəfsiz köpək.
Yaşadığınız hər an tək Allahın deyil, elə bizim də sizə lüt-
fükarlığımızdır. Nə qədər nəfəs alırsınız, şükr edin. O, gün
gələcək ki, hamınız it kimi gəbərəcəksiz.
– Hə dilin açıldı. Amma belə açılmağındansa, yaxşı-
sı budur, mən sənin ağzını birdəfəlik yumum. Səni elə bu
dəqiqə cəhənnəmə vasil edim ki, gedib orda Allahına lüt-
fükarlığından şikayət edəsən.
Əlindəki makarovun lüləsini onun ağzına soxdu.
– Hə nə deyirsən?
Bir-neçə yumruq yesə də artıq heç bir sualı cavablan-
dırmadı.
Hirslənib özündən çıxan polkovnik:
– Sənə hər şeyi xatırlman üçün bir gün vaxt verirəm.
Bugün sənə heç kim toxunmayacaq. Yaxşı fikirləş, ağıllı se-
çim etsən, günün güzaranın pis keçməz.
Kameradakı dəmir çarpayının üstünə salınmış çirkli,
ensiz şnel parçası əvvəlki rəngindən bir şey qalmasa da
yaxşı ki, var idi. Çünki, bu dəqiqə onun rahatlığını pozan
yeganə şey çarpayının açıqda qalan hissəsi idi. Bir-neçə