Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
24 Xidmətçi məcməyini stolun üsütünə qoyub, ikinci dəfə gözucu çarpayıya baxdı, o dəqiqə də çıxıb getdi. Ravik şüşəni götürüb qədəhləri doldurdu. – İçin, – dedi, – kömək eləyəcək. – Elə bilirdi, qadın içmək istəməyəcək, o da başlayacaq dilə tutmağa. Ancaq qadın tərəddüd eləmədən qədəhi başına çəkdi. – Onun çamadanlarında sizə lazım olan şey var? – Xeyr. – Elə şey ki saxlamaq istəyirsiniz? Lazımınız olar. Bəlkə, bir də baxasınız? – Xeyr, heç nə yoxdur. Dəqiq bilirəm. – Balaca çamadanda da? – Bəlkə də, var. Bilmirəm… Ravik çamadanı götürdü, onu pəncərənin yanındakı stolun üstünə qoyub açdı. Bir- iki şüşə, alt paltarı, qeyd dəftərçələri, bir qutu yağlı boya, fırça, bir də kitab… İkinci gözdə parusin qovluq və nazik kağıza bükülmüş pul vardı. Ravik kağızı işığa tutdu. – Yüz dollardır, – dedi, – götürün. Xeyli dolanmaq olar. Çamadanı da qoyaq sizin şeylərin yanına. O, sizin də ola bilər. – Təşəkkür edirəm. – Ola bilsin ki, indi bütün bunlar sizə iyrənc görünür. Ancaq belə lazımdır. İlk günlər üçün sizə lazımdır. – İyrənc görünmür. Ancaq mən bunları təkbaşına eləyə bilməzdim. Ravik qədəhləri doldurdu. – Bunu da için. Qadın bu dəfə yavaş-yavaş içdi. – İndi bir az yaxşı oldu? Qadın onun üzünə baxdı: – Nə yaxşı oldu, nə də pis. Heç fərq eləmədi. O, qaranlıqdan güclə seçilirdi. Hərdən küçədəki reklamların qırmızı işığı gah üzünə, gah da əllərinə düşürdü. – Nə qədər ki o, buradadır, heç nə haqda fikirləşə bilmirəm, – dedi. Sanitarlar adyalı götürüb, xərəyi çarpayıya yaxın çəkdilər. Sonra meyiti götürüb, onun üstünə qoydular. Onlar bunu çox cəld, işgüzarlıqla elədilər. Ravik qadına yaxın dayanmışdı ki, birdən huşunu itirər. Sanitarlar meyitin üzünü örtməmiş, əyilib kətilin üstündəki madonna fiqurunu götürdü, qadına göstərdi: – Deyəsən, sizinkidir. Götürmək istəmirsiniz? – Xeyr. Ravik fiquru ona uzatsa da, qadın götürmədi. Ravik balaca çamadanı açıb, fiquru ora qoydu. Sanitarlar meyitin üzünə mələfə çəkdilər, xərəyi götürdülər. Qapı ensiz, dəhliz də dar idi. Onlar birtəhər sivişdirmək istədilər, ancaq alınmadı. Xərək ilişirdi. – Xərəksiz çıxarmaq lazımdır, – onlardan yaşlısı dilləndi. – Xərəkdə getməyəcək. – O, Ravikə baxdı. Ravik də qadına tərəf döndü: – Gedək aşağıda gözləyək. Qadın başını buladı. – Yaxşı, – Ravik sanitarlara tərəf döndü: – Necə lazımdırsa, elə də eləyin. 25 Sanitarlardan biri meyitin ayağından, biri də başından yapışıb onu döşəmənin üstünə qoydular. Ravik nəsə demək istədi, qadının üzünə baxdı. O heç qımıldanmırdı. Ravik də dinmədi. Sanitarlar boş xərəyi apardılar. Təzədən qaranlıq otağa qayıdıb, meyiti də araqaranlıq dəhlizə çıxardılar. Pilləkənlərdən keçirmək üçün onu çox yuxarı qaldırası oldular. Meyitin ağırlığı onları tərlətmiş, pörtdürmüşdü. Ravik onlar aşağı düşənəcən gözlədi, sonra otağa qayıtdı. Qadın pəncərənin qabağında dayanıb, çölə baxırdı. Maşını küçədə saxlamışdılar. Sanitarlar meyiti elə tulladılar ki, elə bil, çörəkçi peçə çörək atdı, sonra da özləri mindilər. Motor uğuldadı, sanki kimsə torpağın altından qışqırdı və maşın döngədə gözdən itdi. Qadın geri döndü. – Gərək, aşağı düşəydiniz… – Ravik dilləndi. – Bunlara nahaq baxdınız. – Gedə bilməzdim. Ondan qabaq düşə bilməzdim. Məni başa düşürsünüz? – Bəli! Gəlin bir qədəh də için. – Xeyr! Polislə sanitarlar gələndə Veber işığı yandırmışdı. Meyit çıxandan sonra otaq, elə bil, böyümüşdü. Böyümüşdü və sanki, ölmüşdü. Deyərdin, meyit gedib, ölüm isə qalıb… – Bu mehmanxanada qalacaqsınız? Çox güman ki, qalmazsınız? – Xeyr. – Buralarda tanışınız var? – Xeyr, heç kəsim yoxdur. – Başqa mehmanxana yeri bilmirsiniz? Orada qalardınız… – Xeyr. – Yaxında balaca bir mehmanxana var, özü də buna oxşayır. Təmiz, sakit… Orada yer tapmaq olar. «Milan» mehmanxanasıdır… – O mehmanxana qalmaq olmaz? Orada… Siz qalan mehmanxanada? – «İnternasional»da? – Bəli… Mən… ora… Onu heç olmasa, bir az tanıyıram. Tamam yad olmaqdansa, bu yaxşıdır… – Ora qadın üçün yaxşı deyil. – «Bircə bu çatmırdı! – Ravik ürəyindən keçirdi. – Mənimlə bir mehmanxanada… Yox, mən qulluqçu deyiləm. Sonra da… Bəlkə, elə bilir, ona borcum var? Hə, belə də olur…» – Məsləhət görmürəm! – Bu sözlər istədiyindən kəskin alındı. – Ən yaxşısı «Milan»dır. Xoşunuza gəlməsə, dəyişərsiniz. Qadın onun üzünə baxdı. Ravikə elə gəldi ki, nə fikirləşdiyini o duydu, ona görə də xəcalət çəkdi. Ancaq belə yaxşıdır. Sonralar rahat olmaq üçün bir anlıq xəcalətin eybi yoxdur. – Yaxşı, – qadın razılaşdı, – düz deyirsiniz. Ravik çamadanları düşürtdürüb taksiyə qoydu. «Milan»a bir-iki dəqiqəlik yol idi. Ravik bir otaq alıb, qadınla yuxarı qalxdı. İkinci mərtəbədə divarlarına qızılgüllü kağız çəkilmiş otaqdır. İçəridə bir çarpayı, şkaf, stol və iki stul qoyulmuşdu. – Bəs eləyər? – Ravik soruşdu. – Bəli, çox yaxşıdır. Ravik qızılgüllü kağızlara baxdı. Bunlar adamı lap vahiməyə salırdı. 26 – Deyəsən, həmişə işıqlı olur. İşıqlı, təmiz… – Elədir… Çamadanları gətirdilər. – Bax belə… İndi hər şey qaydasınca oldu. – Bəli, təşəkkür edirəm… Çox sağ olun! Qadın çarpayıda oturdu. Rəngi avazımışdı. – Yatmaq lazımdır. Yata biləcəksiniz? – Çalışaram. Ravik cibindən uzunsov alümin qutu çıxartdı, silkələyib bir-iki həb götürdü. – Yuxu dərmanıdır. Bir stəkan su ilə içərsiniz. İndi içirsiniz? – Xeyr, sonra içərəm. – Yaxşı, mən gedirəm. Sabahda, birisi gündə dəyərəm. Çalışın ki, tez yatasınız. Bu da dəfnetmə bürosunun ünvanı, lazım olar. Ancaq ora getməyin. Özünüz barədə düşünün. Gəlib dəyəcəyəm… – Ravik bir anlığa tərəddüd etdi. – Adınız nədir? – Madu. Joan Madu. – Joan Madu. Yaxşı, yadımda qalar. Ravik bilirdi ki, nə yadda saxlayacaq, nə də gəlib dəyəcək. Və bunu bildiyi üçün də özünü sındırmaq istəmədi: – Yaxşısı budur, yazım, – deyə cibindən resept yazdığı dəftərçəni çıxardı. – Buyurun, bəlkə özünüz yazasınız? Bu daha yaxşı olar. Qadın dəftərçəni alıb, adını yazdı. Ravik vərəqə baxdı, sonra onu cırıb paltosunun qoltuq cibinə qoydu. – Tez yatın, – dedi, – sabah hər şey düzələcək. Düzdür, bir az mənasız və gülünc görünür, ancaq, əslində, belə lazımdır. İndi sizin üçün ən vacibi yatmaq və bir az da vaxt qazanmaqdır. Özünüzü ələ almaq üçün bir az vaxt lazımdır. Bunu başa düşürsünüz? – Bəli, bilirəm. – Həbləri atın, uzanın. – Oldu! Təşəkkür edirəm. Çox sağ olun. Heç bilmirəm siz olmasaydınız, nə edərdim. Doğrudan, bilmirdim. Qadın əlini ona uzatdı. Əli soyuq olsa da, möhkəm idi. «Pis deyil, – Ravik ürəyindən keçirdi. – Qətiyyətin ilk əlaməti var». Ravik küçəyə çıxdı. Sərin, nəm havanı ciyərlərinə çəkdi. Yenə maşınlar, insanlar, tinlərdə dayanan fahişələr, pivəxanalar, bistrolar, tütün, benzin qoxusu, gündən- günə laxlayan vəfasız həyat… Geri dönüb, binaya baxdı. Bir neçə pəncərədən işıq gəlirdi. Qadın indi onlardan hansınınsa qarşısında oturub, gözlərini məchul bir nöqtəyə zilləmişdi. Ravik onun adı yazılmış kağızı cibindən çıxarıb cırdı, havaya sovurdu. Unutmaq! Sözə bax! Onda dəhşətlər də var, təsəlli də, vahimə də! Kim unutmasa yaşaya bilər? Elə adam da tapılarmı, istədiklərinin hamısını unuda bilsin? Onda xatirələrin qəlpələri ürəkləri parça-parça eləməzmi? Adam o vaxt azad olur ki, uğrunda yaşadığı şeylərin hamısını itirir… Etual meydanına tərəf getdi. Ora çoxlu adam yığışmışdı. «Zəfər tağı»nın arxa tərfində projektorlar yandırılmışdı. Onlar naməlum əsgərin məzarını işıqlandırırdı. Məzarın başı üzərindəki mavi, ağ-qırmızı bayrağı külək dalğalandırırdı. 1918-ci il sülh müqaviləsinin XX ildönümü idi. Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|