Qar dənəcəkləri (bir DƏLİnin gundəLİYİ Seriyasindan)
Yüklə 0,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
Mən bildiyimiz qaranlıqda və ya xristianların kilsədə yandırdıqları şam dənəsindən danışaram... Diqqətlə düşünün, sanki, bir şamsınız. Qutudan çıxardıldığınızda başqa əllərdən keçib bir şamdana qoyarlar sizi və sakit nə vaxt yandıracaqları anı gözləyirsiniz. Fitili bükülmüş və sadəcə donaraq dayanmış bir şam dənəsi. Çaxmaq yandırılaraq sənə doğru gəlir. Içindəki qorxu onun isti olması deyil, içindəki qorxu sənin yanaraq damla – damla bitməndir... Yandıqca yanından keçənlər süni bir külək yaradar. Və sən sönəcəyindən qorxub əsərsən. Əsdikcə içini qorxu bürüyər, ölümlə salamlaşar, işıq saçan həyata vida edər kimi olarsan. Əllərin olmasa da ayaqların üstə durarsan və beləcə yandığın hər anın qarşısında sən ətrafa işıq saçar, ətraf isə sənə verdiyi qəpik – quruşa görə başqsının ətini çeynər. Heç bir adiyyatı yoxdur ki, səni harda yandırırlar: məzar üstündə, xaç önündə ya səməni ətrafında və ya romantik adlanan yemək zamanı... Onlar üçün əsas odur ki ,səni yandırırlar...Və sən yanıb bitdiyində tərəddüd içində qalmayaraq yeni bir şam yandıracaqlar... Bax, insanlar belədir...Daha doğrusu, BİZ beləyik...
Qaraltdığım bu sətirlərə dönsək, qara və gözlə görünən cızmaya rastlayarıq. Hər cümlənin üç nöqtə ilə bitməsi, əslində bitmədən üç nöqtə ilə davam etməsi hər şeydə bir səhv axtaran varlıqlara inad demək istədiyimdir. Bu bizim şam əslində bir az gizli və gizli olduğu qədər də önəmli bir fikiraltı məna idi... Düşünmədən qazılan torpaq məzar da ola bilər, su quyusu da. Məzar həyat sonu, su isə həyat cövhəridir... Hər şey sudan başlar. “Dama – dama göl olar” misalı yox, damladan yaradılan başlanğıcdır mənim demək istədiyim... Bəzən yağış yağar... Fərqi yoxdur necə yağar. Əsas odur ki, sən yağan yağışın sənə doğru pıçıltı ilə səslənən sözlərini duya biləsən. Bunu bilmək şərtdir. Necə ki, səhərlər insanlara “sabahın xeyir” kəlməsini deməyə borclusan. Onda bunu da bilməyin borcdur. Bu həyatda heç nə, yəni hər bir şey boş deyildir. Göylərə ucalan tüstüdən yerə damlayan göz yaşlarınadək hər şeyin mənası var... Bizdən tələb olunan daşın yaşını və ya pəhrizin düzgün bilinib əməl olunması deyil. Bizdən tələb olunan tələbkarın sevgisinə qarşılıq verib tələb olunan hər zərrəciyə görə ömrünü fəda etməkdir. Bir şam dənəsi kimi səni qabdan çıxarıb şamdana taxarlar. Bu şamdan dünyaya doğulmuş körpənin bələyə sarılmasına bənzər... Və sakit səni nə vaxt yandıracaqlarını gözləyərsən. Bu gözləmə mərasimi isə bizim böyümə mərhələmizdir... Acı günlərə, soyuq illərə və süni gülüşlərə doğru atdığımız addımların nəhayətində səni yandırırlar. Və sən əriyərək yerə yapışırsan. Axan damla qanından, keçən dəqiqə isə canından gedər və sən məhv olarsan. Səndən üç şey qalacaq: adın daşa yazılacaq, rəsmin divardan asılacaq və əgər arxanca ağlayan olarsa, bir damla yaş axacaq... Heç əllərinizə diqqətlə baxmısınız??? Fərqi yoxdur kişi, ya qadın əli... Əsas odur ki, içində niyəsini bilmədiyimiz xətlər olan, cəld hərəkət edən, bükülüb açılan varlıqdır onlar... Ayaqlarımız bizi yerdə saxlayırsa, əllərimiz həyatda saxlayır... İçində, sanki, əyri – üyrü xətlərdə bir gizli mesaj var! Düşünək. Belə yazılıb o ülvi mesajda: “Heç nəyə toxunma, yanarsan”. Qorxulu gələ bilər, amma biz gözlə görmədiyimizdən çox da qorxmarıq. Boş bir otağın bir divarı... Ora bir mismar vurmaqla hər hansı bir asqı asaraq bəzək halına gətirə və ürək oxşaya bilərik... Həyatda bəzi baxıb doymadıqlarımız var. Kimi vitrinlərdən doymaz, kimi bitkinlərdən yorulmaz... Amma hər nə olsa da, hər aşiqin bir dövranı, hər küləyin əsmə meydanı var. Varlardan yoxlara, olanlardan olacaqlara, bitmişlərdən davama, məndən sənə və səndən də böyük cahana kimi hər gün hər şey başqa cür olacaq...İnandınızmı??? İnanmazsınız.... Sizə küləkdən danışım... Qoxusu və hardan gəldiyi bilinməyən sevdamdan danışım... Sizə vurğunu olduğum dəryadan, dəryalararası əlaqədən danışım... Bu dünyada iki şeyə heyranam: durmadan əsən küləyə və yoluma, həyatıma görkəmi və yoldaşlığı ilə işıq saçan “ay” adlanandırılan məfhuma... Küləyə elə aşiqəm ki, danışsam, ömür bəs etməz. Ikisi də yalqız gecələrimə şahiddir. Nə ay, nə də külək elə hey durmadan tabe olan tərəfindən bizə pulsuz xidmət göstərir...Küləyə bəzən “dəli külək”, aya isə “Ağ varlıq” deyirlər. Hara getdiyini, niyə əsdiyini və nədən var olduğunu belə anlamayan varlıqdır külək. Bizlə bərabər neçə insan həyatına əsər, hər həyatda bir iz qoyar, neçə dənizdə tüğyan edər, neçə yeri viran edər külək. Küləklə ilk sevdam, ilk dostluğum bir xeyli zamandır ki, başladı. Görüşə gəlməyən sevgilimin zəng edib: “Bitdi hər şey”- deməsi oturduğum oturacağa əsəbiləşərək vurduğum yumruğa səbəb oldu. Əlimi dizimə qoyub dərin bir ah çəkdim və içimdə dedim: “Bu qədər asan???”. Elə bu anda, sanki, yel oynadı. Qarşımdakı bir, iki zibil parçası küləyə qovuşaraq getdi. Güclü külək əsməyə başladı. Bunu görüb, sanki, içimdə demək istədiklərimi küləyə danışdım. Parkda tək idim: bir külək, bir də mən... Mən qışqıraraq danışır o, səs salaraq əsirdi. Və birdən mən sözümü bitirincə külək də, sanki, susdu. Küləklə o anda dostluğumuz başladı və elə həmin gün ilk dəfə evin pəncərəsindən aya tərəf boylandım. Bu qədər gözəl və şəffaf, bu qədər incə və möhtəşəm varlıq... Sanki, dura bilmədim və danışdım. Mən danışdım, o dinlədi. Bilirəm ki, heç nəyim də olmasa bir qucaq xatirəm, bitməsinə az qalan siqaret və məni sevə - sevə dinləyən iki sirdaşım var: külək və ay. Bəzən gecənin səssizliyini həzin musiqi ilə pozmaq istərəm... Amma əlim gəlməz... Dinləməyə çalışaram, səbrim çatmaz və içim danışmağa başlar... Gizli gələn zənglər və ya görüb də tanımadıqlarımız günün sonunda bizi düşündürər. Amma biz gecəyə boylanaraq onun qaranlığındakı zənginliyini görsək... Hər gecə ulduzlara baxdıqda onlar, sanki, bir söz deməyə çalışır, amma məsafə uzaqdır deyə işıldayaraq gizli sözcüklər söyləyərlər... Yolunu itirmisənsə, dan ulduzunu tap və yoluna davam et... Bəs həyatını itirmisənsə??? Bax o zaman özünə bir rahat yer seç və rahatlan bir az. Hekayəm başlayır. Sadəcə nəfəs alma... Bəzən də qışqır, səsin üçün geniş alan tap... Düşün ki, onu duymaq istəyən var... Küləkli bir axşam idi. Bakını küləksiz təsəvvür etmək olmaz. Küləyin təsirindən əyilən ağaclar, dayanacaqda duran insanlar bu halla tez-tez qarşılaşırdılar. Çiskin yağışda şütüyən maşınlara, yol boyu sarmaş-dolaş gəzən sevgililərə və yem üçün dolanan balaca sərçələrə rast gəlmək olar. Açıq səmaya tay olan uca bəzəkli binalar, binaların kölgəsində qaralan tarixi saraylarla yanaşı beş mərtəbələr, köhnə evlər, dar məhələlər çox şeyə şahid idi. Bakı...Küləklər şəhəri... Kim üçün əl çatmaz, kim üçün isə hər günü lənətə bərabər olan bir şəhər. Bəyaz olduğu qədər çirkli, çirkli olduğu qədər də şöhrətli bir diyardır Bakı. Bir rəsim tablosunda Bakı bulvarı eycaskar təsvir olunub. Xəzərə bir açılışdır Bakı...Dünyaya çağırışdır Bakı... Nağıllar belə başlar. Biri vardı-biri yox...Varlar yoxlardan bixəbər, yoxlar varlarsız həyat sürər...Külək fırtınasının ahənginə qoşulub Bakı küçələrini dolaşmaq istədim. Çox mənzil başı seçdim, neçə oturacaq gəzdim, neçə dalanda durdum. Yol yoldaşım küçə pişikləri, ac sərçələr oldu. Çox insanla qarşılaşdım. Payız küləyinin sevincindən çərpələng uçurdan uşaqları seyr etmək dayandığım dayanacaqlarda sevimli məşğuliyyətim idi. Yol boyu rastlaşdığım (xüsusən də gecələr) insanlar çox müxtəlif idi. Lüks maşınlardan səslənən musiqilər gecənin
Yüklə 0,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|