Qar dənəcəkləri (bir DƏLİnin gundəLİYİ Seriyasindan)

edirdi.Qarşısında  qırmızı  qısa  ətəkli  bir  donda  ,saçları  sarı  və  düzənli,  ətri  isə  sehirli  bir  qoxuya  malik  bir 

qadınla  rastlaşır.  Sadəcə  seyr  etmək  kifayət  deyil  bu  gözəlliyi.  Ağladığından  gözündəki  tuş  yanaqlarına  doğru 

axmış və gözləri qızarmışdı. Həm qorxu, göz yaşı, həm də soyuq hava qadını haldan salmışdı. Ceyhun ona yaxın 

gələrək səslənir : 

     - Salam (cavab gəlmir). 

     - Salam. 

     -  Rədd  ol…Heç  kəsi  istəmirəm…Nə  baxırsan?  Sən  bildiyin  küçə  qızlarından  deyiləm..Hə,  ağlında 

düşündüyün məni yatağına aparmaqdır? Gəl, götür qollarına bir onu mənə etməyiblər səndə onu et ! 

-Xanım  qız  …  Heç  də  siz  düşündüyünüz  kimi  deyil.  Ağlayış  səsinizə  gəldim.  Sizi  gördüm.  Əgər  məni 

başqalarıtək olduğumu düşündünüzsə, təşəkkürlər. Axı, başqa necə düşünə bilərdiz ki! - deyib Ceyhun xanımın 

yanından  ayrılmağa  başladı.  Amma  ayaqları  getmək  istəmir.  Başı  arxaya  çevrilmək  istəyir.  Ceyhun  qürurlu 

olmasa da istənilmədiyini anlamışdı. Atdığı hər addım Ceyhuna zərbə kimi gəlirdi. Xoş niyyəti pis qarşılandığı 

anda  :  Hey,  getmə,  dayan  -  deyə  qırmızılar  içində  yanan,  sarı  saçlı  və  ilk  baxışdan  Ceyhunu  məst  etmiş  qız 

Ceyhuna səsləndi. Ceyhun  geri  dönərək xanımın yanına gəlir. Başını qaldırıb çiyninə qoyur. Bu halından çox 

yorulmuş  xanım  başını  Ceyhuna  yastladığında  mürgüləməyə  başlayır.  Xanımı  qısa  zamanda  əyləşdiyi  yerdən 

qoynuna alaraq ağaclıqdan çıxır. Beşmərtəbənin pilləkənlərini çıxmağa başlayır. Bilirəm içinizdə bir sual var . 

Kimdir o xanım ?  

Gece vaxtı yol kənarında … Cazibədar bir geyimdə …Hıçqırtılı göz yaşları... 

Lalə  ...    Cəmiyyətimizə  görə  imkanlı  bir  ailədə  dünyaya  göz  açan  qız.  Ailəsinin  gözü  qarası,  ata  və  anasının 

birdənəsi, ən yüksək təsil alan, arzularının bir-bir həyata keçməsində ailəsinin sonsuz dəstəyini alan bir gənc. 

Atası  yüksək  bir vəzifə  sahibi,  tanınmış  bir  şəxs. Ətrafı  daim    zəngin  ailə  uşaqları  ilə  dolu.  Hər  istəyinə  çatan 

qaraqaşlı,  ortaboylu  gözəl  bir  qızdır  Lalə.Bahalı  geyimlər,  lüks  maşınlar,sərbəst  insanlarla  əhatələnən  Lalə 

içində böyütdüyü bir  xəyalın arxasıyca getməyi çox istəmişdi. Kiçik yaşlarında ağ  vərəqlərdə çəkdiyi bir neçə 

rəsmi  ata-anasına  göstərərək  şirin  bir  öpücük  alaraq  yeni  rəsmlər  çəkməyə  doğru  qaçırdı.  Rəssamlıq  Lalənin 

daxili aləmində gizli bir dünyaydı... 

Ən böyük istəyi pul-para yolu ilə yox, öz gücü bu arzusuna çatmaq idi. Kiçik Lalə böyüyür, böyüdükcə çəkdiyi 

rəsmlər  daha  dərin  mənalar  kəsb  edirdi.  Amma  həyat  Laləyə  ilk  sürprizini  göstərməkdən  usanmır.  Lalə  ilk 

zərbəsini  həyatında  ən  böyük  dəstəyini  aldığı  atasından  aldı.  Qəfl  ölüm  ailəni  sarsıtdı.  Şirkət  səhmləri,  ailə 

problemləri  başçını  itirmiş  bir  gənci  sarsıtdı.  Atasının  qardaş  dediyi  dostları  şirkət  səhimlərinə  qanun 

qarşılığında Lalənin ailəsinə təskinlik verirdi. Atasının vəfatından öncə Lalə Şərqin ən böyük incəsənət diyarı 

olan  Kapadokya  incəsənət  məktəbinə  çəkdiyi  rəsmlərini  və  lazım  sənədləri  yollamışdı.  Göndərilən  rəsm  və 

sənədlərdən xəbər çıxmamışdı. Həyat Laləni böyük zirvələrdən yerə vurmuş, ailə vəziyyəti pisləşmiş, ətrafdakı 

dostlar, rəfiqələr Lalədən qaçmağa başlamışdı. Hər kəsin çətinliyə ilk gələcəyi olan Lalə indi çalınacaq sonuncu 

ünvan  idi.  Hardan-hara  Lalənin  donlarını,  cəvahiratlarini  geyənlər  Laləyə  yad  ,Laləgilin  dostları  onlara  qərib 

olmuşdular. Hər şeyi çox yaxşı anlayan Lalə evə qapanır.Bəzi ödənişlərin qarşılığından başqa anlamdan seçmək 

---

istəmirdi.  Atasının  bir  dənəsi  hər  şeyi  anlamışdı.  Günlərin  bir  günü  Lalə  ona  puluna  və  şan-  şöhrətinə  görə 

deyil, səmimi münasibətdə olduğu yaxın rəfiqələrindən birinin doğum gününə hazırlaşırdı.  Təlaşla geyinəcəyi 

paltarı  rəflərdən  çıxarırdı.  Sırayla  hər  paltarı  çıxardığında:  “bunu  Türkanın  toyuna,  bunu  Əminənin 

partisinə...Bunu da keçən həftə öz doğum günümə geymişəm. Bəs nə geyinim”- deyib əlinə qırmızı qısa ətəkli 

paltarını    götürüb  güzgü  önündə  dayandı.  Paltara  bir  də  özünə  baxdı.  Hər  zaman  bir  paltarı  ikinci  dəfə 

geyməyən dəbdəbəli xanımımız çarəsiz idi. Amma Lalə heç də heyifslənmirdi. Bir gün hər şeyin gözəl olacağına 

inanırmış  kimi  ümid  bəsləməyə  başlayır.  Qırmızı  əlbisəsini  geyinərək,  sanki,  arıqlamış  kimi  özünə  sual  dolu 

baxışlarla  yaxınlaşmağa  başladı.  Bəzək  olaraq  boynuna  donun  şərfini  bağladı,  gözləri  solğun  görünən  Lalə 

hazırlığını  tamamlayaraq  evdən  çıxdı.  Saat  22:04  radələrində  evə  şən  əhvalda  gəldi.  Bu  günlərdə  yaşadığı 

günlərdən ən gözəlini yaşayırdı. Mətbəxdəki anasını öpərək doğum günü xatirələrini  bölüşürdü. Amma anası 

Lalənin bu xoş təəssüratlı cümlələri qarşısında süni şəkildə gülümsəyir. Yaşadığı gözəl günün əhvalından Lalə 

bunu hiss etmir. Masanın  üstündəki  məktub Lalənin diqqətini cəlb edir. Bu nədir? Deyə açıqçanı əlinə götürür. 

Açıqçanın  üstündə  Türkiyə  Cümhuriyyəti  (T.C)  Kültür  Başkanlığının  adı  yazılmışdı.  Suallarla  dolu  gözlərlə 

açıqçadan  çıxacaq  vərəqi  gözləyirdi.  Məktub,  nəhayət  ki,  açıldı.  Məktubda  belə  yazılır:  “Sayın  Lalə 

Kahramanova,  bizə  etdiyiniz  başvuru    için  teşekkür  ederiz.  Sizin  Kapadokya  sanat  merkezine  yollandığınız 

başvurun  onaylanmış.  Resimleriniz  bizi  çok  mutlu  etdi.  Aşağda  gösterilmiş  zamana  kimi  sıralarımıza  dahil 

oluna bilirsiniz”. 

     Lalə: Ana bu gündən gözəl gün ola bilərmi? Çox şükür, rəbbim. Düz deyiblər: Allah bir qapını bağlar, digər 

qapını  açar.  Çox  gözəl,  ana...  Qızlara  bu  xəbəri  deməliyəm,  deyib  əlinə  telefonunu  alır.  Bir  neçə  düyməni 

basaraq  telefonu  qulağına  tutur.  Bu  halda  anasına  göz  nəzəri  yetirir.  Anası  üzgün  halda  qızının  baxışlarından 

qaçır.  “Niyə  üzgünsən,  ana?  Qızın  həyatının  təklifini  alıb.  Atam  da  rəssam  olmağımı  istərdi,  ana.  Şans 

ayaqlarıma gəlib. Sevin, ana, sevin”- deyərək telefondakı şəxsə səslənir: Arzu, super xəbər almışam. 

        Arzu: Nə, Lalə, de, ürəyim partladı. 

        Lalə: Arzu, Kapadokyaya çağırırlar. 

        Arzu: Nəhayət, Lalə, çox sevindim, eee bizi unutmazsan oralara gedib. 

        Lalə: Qız, nə unutmaq, sizin üçün darıxacam. 

       Arzu:  Gördün,  Lalə,  bayaq  içdiyin  çay  fincanının  üstü  köpüklənmişdi.  Sənə  demədim  ki,  şad  xəbər 

alacaqsan. Uğurlar, şirinim. Səni çox istəyərəm. Bizi unutma haaa, unutma. 

       Lalə: Hə, Arzu, düz deyirdin. Hə, mən daha gedim, sevincimi sənlə böldüm sağ ol. 

       Arzu: Sağ ol. Bir daha təbriklər.  

“Təşşəkkür”- deyib Lalə telefonu kənara qoydu. Anacan nə baş verib, qızın ən böyük arzusuna çatıb. Sənsə buna 

sevinmirsən. Lalənin anası sükutu pozaraq dillənməyə başladı. 

       Qızım…  Bilirəm  sevincinin  hədd-  hüdudu  yoxdu.  Amma  danılmaz  bir  fakt  var  ki,  biz  hər  zamankı  kimi 

deyilik. Daha doğrusu, ailəmiz həmin zamanlardakı kimi qüvvəli, hər işin öhdəsindən gələn gücdə deyil. Atanı 

---