42
Sonra isə, elə bil onun başına bir vedrə soyuq su tökdülər.
Ağlına dəhşətli bir fikir gəldi. Bəlkə, qız haqlıdır? Bəlkə, onu
doğurdan da qara basır? Cekin canına qorxu düşdü.
O, dinməz- söyləməz geriyə döndü və ağır addımlarla qızdan
uzaqlaşdı. Qız onun arxasınca baxdı, köksünü ötürdü, başını
buladı və sonra aşağı əyilib yenidən alaq eləməyə başladı.
Cek hadisələri özlüyündə götür-qoy eləməyə çalışdı, öz-
özünə dedi:
- Əgər mən bu lənətə gəlmiş səsi yenidən iyirmi beş dəqiqə
işləmiş eşitsəm, demək, məni doğrudan da, qara basır. Yox,
mən bu səsi bir daha eşitməyəcəyəm!
Bütün günü əsəbi olduğundan yatağına çox tez uzandı və
qərara aldı ki, ertəsi gün səhər hər şeyi bir də yoxlasın.
Ağır düşüncələr Ceki gecə yarıyadək yuxuya getməyə
qoymadı. Yuxudan oyananda səkkizə iyirmi dəqiqə işləmişdi.
Tələsik mehmanxanadan çıxıb qolf meydançasına yüyürdü.
Lakin o anladı ki, lənətə gəlmiş meydançaya səkkizə iyirmi
beş dəqiqə işləmiş çata bilməyəcək. Əgər onu doğrudan da,
qara basırsa, səsi başqa yerdə də eşidə bilər. Cek gözünü
çəkmədən saatına baxa-baxa qaçırdı.
Səkkizə iyirmi beş dəqiqə işləyib. Uzaqdan qadın səsinin
əks-sədası gəlib ona çatdı. Sözləri ayırd eləmək çətin idi, ancaq
Cek qəti əmin oldu ki, bu onun əvvəl eşitdiyi həmin səsdir, özü
də səs yenə həmin yerdən, hardansa kottecin yaxınlığından
gəlir.
Bu Ceki bir az sakitləşdirdi. Doğrudan, kimsə onunla zarafat
da edə bilərdi. Ola bilsin ki, onunla zarafat edən elə qızın
özüdür. O, qamətini düzəltdi və çantasından qolf çubuğunu
çıxartdı. Kottecə getməzdən əvvəl bir az qolf oynamaq istədi.
Qız həmişəki kimi bağçada idi; o, başını qaldırıb Cekə
baxdı. Cek papağını çıxarıb, onunla salamlaşdıqda, qız utana-
utana salamı aldı. Bu gün qız həmişəkindən daha gözəl
görünürdü.
Cek sevincək dedi:
- Gözəl havadır, elə deyilmi?
43
Amma söhbətə çeynənmiş sözlərlə başladığı üçün özünə
acığı tutdu. - Bəli, hava doğurdan da, çox gözəldir.
- Yəqin ki, güllər üçün məhz belə hava yaxşıdır?
- Təəssüf ki, yox! Mənim güllərimə yağış lazımdır. Bir baxın,
hamısı saralıb-solub.
Qız ona işarə etdi ki, yaxına gəlsin. Cek bağçanı düzənlikdən
ayıran alçaq çəpərə yaxınlaşdı və içəri boylandı:
- Güllər qaydasındadır, solmayıb,- dedi.
Qızın baxışından hiss edilirdi ki, Cekə yazığı gəlir. O dedi:
- Belə günəşli havada gərək gülləri tez-tez sulayasan. Günəş
hər şeyə həyat verir, insanın səhhəti üçün də çox xeyirlidir...
Görürəm ki, cənab bu gün özünü əla hiss edir.
Hiss olunurdu ki, qız ona ürək-dirək verir. Bu, Ceki
hövsələdən çıxarırdı. O öz-özünə: “ Lənət şeytana,- dedi,- bu
qız mənə təskinlik verir, nədir?”
Cek əsəbi halda:
- Mən tamamilə sağlamam.
- Lap yaxşı,- deyə qız tez onu sakitləşdirdi.
Cek qızın ona inanmadığını sezib bərk əsəbləşdi.
O, bir az da qolf oynayıb səhər yeməyi üçün evə qayıtdı.
Artıq bir neçə dəfə idi ki, nahar zamanı qonşu stolun arxasında
əyləşən ortayaşlı kişinin onu diqqətlə müşahidə etdiyini
sezmişdi. Üzündən cəsur və iradəli adam olması duyulurdu.
Azca qara saqqalı vardı. Sərbəst və ağır davranışı onun ziyalı
olduğunu göstərirdi. Cek bircə onu bilirdi ki, kişinin adı
Lavinqtondur, deyilənə görə, guya məşhur həkimdir. Əgər Cek
Harli Stritdə olsaydı, bəlkə də onu tanıyardı. Hər halda, o,
Lavinqton haqda heç nə bilmirdi.
Bu səhər isə Lavinqton Cekə xüsusi bir maraqla baxırdı. Cek
təşvişə düşdü. Bəlkə, onun ürəyindən keçənlər üzündən bilinir?
Bəlkə də bu adam bir mütəxəssiz kimi onun beynində nəsə bir
çaşqınlıq olduğunu hiss edib?
Ceki soyuq tər basdı. Doğrudanmı o, dəli olur? Onu qara
basır, yoxsa kimsə onu aldadır?
44
Qəfildən başına bir fikir girdi: bax, indiyədək səs gələndə o
tək olurdu. Güman edək ki, onunla birlikdə kimsə var. Onda üç
şeydən biri baş verməlidir. Ya səs eşidilməyəcək, ya da səsi
onların hər ikisi də eşidəcək. Yaxud səsi ancaq o özü eşidəcək.
Həmin axşam Cek planını həyata keçirməyə başladı.
Lavinqton məhz ona lazım olan adam idi. Onlar söhbətə çox
asanca başladılar. Sən demə, Lavinqtonun özü də onunla
söhbət eləmək üçün fürsət axtarırmış. Deməli, Cek onu çox
maraqlandırır. Onlar söhbət zamanı səhər yeməyindən əvvəl bir
qədər qolf oynamağı qərara aldılar. Görüşü ertəsi günün
səhərinə təyin etdilər.
Saat yeddi tamam olmamış oyuna başladılar. Sakit,
buludsuz, sərin, gözəl bir hava idi. Həkim Cekdən yaxşı
oynayırdı. Ceki yalnız nəyin baş verəcəyi maraqlandırırdı. Tez-
tez gözucu saatına baxırdı. Onlar yeddinci nişangaha çatanda
artıq saat səkkizə iyirmi dəqiqə işləyirdi. Kottec bu nişangahın
tuşunda idi.
Qız adəti üzrə yenə bağçada idi. Onlar çəpərin yanından ötüb
gedəndə, qız onlara məhəl qoymadı.
Çəmənlikdə iki top vardı, nişangaha yaxın olan Cekin, bir
qədər aralıdakı isə həkimin idi.
Lavinqton:
- Güman edirəm ki, zərbəm sərrast olacaq,- dedi.
O, aşağı əyildi və topun gedəcəyi yeri gözəyarı ölçməyə
çalışdı. Cek gözlərini saatından ayırmayaraq, hərəkətsiz
dayanmışdı. Səkkizə düz iyirmi beş dəqiqə işləyirdi.
Top sürətlə diyirlənib, deşikli nişangahın lap qırağında
dayandı və içəri düşdü.
- Yaxşı zərbə idi,- Cek dedi.
Səsi özünə yad və xırıltılı gəldi. O, qol saatını biləyindən
qoluna çəkdi və rahat nəfəs aldı. Heç bir şey baş vermədi.
Tilsim qırılmışdı.
Cek:
- Etiraz etmirsinizsə, bircə dəqiqə oyuna ara verək,- dedi. –
Mən qəlyan çəkmək istəyirəm.
Dostları ilə paylaş: |