Qarının borcu Yaz gəlmişdi, Qış getmişdi

---

Qarının borcu 

Yaz gəlmişdi, Qış getmişdi, 

Gün çıxmışdı, ot bitmişdi. 

Qarı Nənə sevinmişdi, 

Oğlaqları Yaza çıxmış; 

Yaz hələlik təzə gəlmiş, 

Qış hələlik təzə çıxmış. 

Qarı Nənə qarlı qışın 

Qar kürkünü tullamışdı. 

Arxasınca, dönməz deyə  

Bir söyüşdə yollamışdı: 

-Yaza cıxdı oğlaqlarım, 

Qış gözünə barmaqlarım... 

Sən deməynən o qart qışın 

Bir hiyləsi varmış hələ; 

Bir fəsadı, bir tufanı, 

Bir fitnəsi varmış hələ. 

Qəlbi təmiz gözəl Yazdan 

Tək üçcə gün o borc almış. 

Bu üç gündə çovğun salmış, 

Görünməmiş tufan salmış, - 

Şaxta salmış, boran salmış! 

O sevimli oğlaqları 

Çöldə tutub öldürmüşdü. 

O, qarıya ibrət üçün 

Öz zərbini bildirmişdi. 

Çox yaxşı ki, Keçi hələ 

Çıxmayıbmış o gün çölə. 

Qarı nənə ağladıqca, 

Deyirmiş ki, heç çəkmə qəm; 

Qış üç oğlaq apardısa, 

Mən beş oğlaq verəcəyəm!.. 

Yaz yolunda şəhid olmuş, 

Üç çəpişin beş bacısı 

Oynayaraq çıxdı çölə. 

Qarı Nənə gülə-gülə 

Dedi: “Get, get, ey qarlı qış, 

Atdım sənin dalınca daş. 

---

Üç oğlağım bil, beş olar, 

Bir az keçər on beş olar. 

Sən nə etdin söylə mənə? 

Ancaq pislik qaldı sənə. 

Yaza çıxar oğlaqlarım, 

Qış gözünə barmaqlarım!” 

 

 

Cavad Ə. Qarının borcu : şeir // Seçilmiş əsərləri. – Bakı : Şərq-Qərb, 2005. – 

S. 199-200.