34
Kaman kimi inləmişəm,
Ü rəyimə, dəymə mənim.
Təzə-təzə qaysaq tutur,
Elə bil süd qaymaq tutur,
Nə yaxşı qəmin unudur,
Ü rəyimə, dəymə mənim.
(“Ürəyimə, dəymə mənim”)
Cəngi rübabı ilə köklənmiş ürəyinə dəy-
məkdən qorxan şair “Səni sevir, sevəcəkdi, ürəyi-
mə, dəymə mənim” deməklə sevgisinə sadiq oldu-
ğunu bir daha sübuta yetirir. “Buludumun göz yaş-
ları” bölümündə “Mən anamın göz yaşını içmi-
şəm” şeirinin birinci bəndini həyəcansız oxumaq
olmur.
Lap erkən atamdan, sonra anamdan,
Körpə ikən mən aralı düşmüşəm.
Nə biləsən sən ananı əməndə.
Mən anamın göz yaşını içmişəm.
Bu şeir parçasından görünür ki, şairin uşaq-
lıq dünyası xoş keçməyib, qəmli, sitəmli, anasız-
atasız günlərlə çox baş-başa qalıb.
Qəlbinin işığı və nuru ilə ürəklərdə heykəl-
ləşən S.P.Pirsultanlı yaradıcılığının bütün sahələ-
rində vətənə, xalqa, elə-obaya bağlı olduğunu
35
sübut edir. Onun yaradıcılığı qaranlıqlara işıq
saçır, nabələd yolçuya yol göstərir, nəsihət verir.
Sən gördüyün sıra-sıra dağların,
Qoynunda dünyaya gəlmişəm, oğul.
Ç ətin vaxtda, bərk ayaqda, dar gündə,
Bu elləri arxa bilmişəm, oğul.
El atan daş gedib düşər uzağa,
Yıxılsanda el qaldırar ayağa,
Sədnik deyər, vurulmuşam bu dağa,
Möhnəti qəlbimdən silmişəm, oğul.
Sevdiyi fidan nəvələrini unutmayan, onları
dəli bir məhəbbətlə sevən baba şeir boxçasından
balaca Səfurəyə, Vüsaləyə, Simrana da pay ayır-
mışdır.
Üç oğuldan, üç qızdan,
On ikicə nəvəm var.
Gözlərimin nurudu,
Simran onlardan fərqli,
Pirsultanın piridi,
Ərənlərdən biridi.
Soy-kökünün
Əşrəfidi, dürrüdü.
Nə vaxt onu görəndə,
Bilin Sədnik diridi.
(“Pirsultanın piridi”)
36
Söz elədir ki, gərək yerində deyilsin, daşdan
keçsin, ürəkləri fəth etməyi bacarsın. S.P.Pir-
sultanlının sözü daşdan keçir. Çünki bu sözdə
eldən qaynaqlanan çalarlar var. Sədnik müəllim
daim təbiətlə təmasda olan, onunla dil tapıb danış-
mağı bacaran, gördüyü hadisələrdən təsirlənən,
onu şeirə çevirməyi bacaran dahi sənətkardır. O,
özünü təbiətdən ayırmır, mənən təbiətlə qoşalaşır.
Bu qoşalıqdan isə gözəl poeziya nümunələri
yaranır:
Yuyunan, daranan meşədi, meşə,
Elə bil qayalar şüşədi, şüşə
Yağışdan sonra.
Axan sular dərələrdə sellənər,
Bulaq suyu şərbət olar ballanar,
Yağışdan sonra.
(“Yağışdan sonra”)
Göydəki ulduzmu, yoxsa çiçəkmi?
Gəzir arasında, ay dərə-dərə.
Gecənin hüsnünə heyran qalmışam,
Qıvrılır ilan tək, çay dərə-dərə.
Bilmirəm o, kimdir marıxda yatmış,
Meşə gözəlini al-qana qatmış,
Qolları qurumuş nə sərrast atmış,
Ovçu hardan gəlmiş, ay dərə, dərə?
37
Qarğışdan uzaq olan şair meşə gözəlini al-
qana batırdığına görə sərrast atan ovçunu qarğayır,
qollarının qurumasını arzulayır.
S.P.Pirsultanlının hikmət xəzinəsi də zən-
gindir. Hikmətanə, ibrətamiz deyimləri ilə oxu-
cunu təəccübləndirməyi bacarır. Saza, sözə qiymət
verməyənləri, bacarmadığı işdən yapışanları ya-
manlayır:
Aşıq, sözüm ürəyinə yatmasa,
Sən olasan, ol yaradan, oxuma.
Bir gözəldir yüz cür zinət vurmuşam,
Geydirmişəm Zərxaradan, oxuma.
Şeyda bülbül təki dolan bu bağı,
Şeirdən salıbdı salan bu bağı,
Sədnik, deyər etmə talan bu bağı,
Könülsüzsən çıx aradan, oxuma.
Adətən yazarların çoxu dünyanın bivəfa
olmasından həmişə gileylənirlər. Əksinə olaraq
Sədnik müəllim dünyadan giley-güzar etmir, ək-
sinə onu vəsf etməkdən doymur.
Doymadım nə yazından, qışından
Qara buludları dağıt başından,
Ləl tökülsün torpağından, daşından
Baxım camalına doyum, a dünya.
38
Müxtəlif səpkili şeirlərdə Sədnik müəllimin
yaradıcılığı özünün tutarlı yerini tapmışdır.
Mən şeir dəftərimi,
Sağ gözüm olsan vermərəm.
Dosta, tanışa heç kimə,
Lap özüm olsam vermərəm.
(“Vermərəm”)
S.P.Pirsultanlı çərxi-fələyin başımıza açdığı
müsibətlərlə də barışmır, Vətəndə vətənsizlik dərdi
ilə də tablaşa bilmir. Şuşa, Qarabağ onun ürək ya-
rasına çevrilmişdir. Hər gecə Şuşanı, doğma yurd-
larımızı qarışıq yuxularında görür. Şuşa, Göyçə,
Qarabağ yaraları şairin qəlbini yanım-yanım yan-
dırır. O yerlərin həsrəti ilə pörşələnib odsuz-ocaq-
sız külə dönür.
Allah! Allah, bir gecənin içində,
Ağardı kirpiyi, qaşı Şuşanın.
Yer də, göy də nalə çəkib kirimir,
Ağlayır kərpici, daşı Şuşanın.
Bizə elə gəlir ki, kirpiyi, qaşı bir gecədə
ağaran Şuşanı ağsaçlı Dədə Qorquda oxşadır.
İnsan ruhunun ən kiçik duyğularını poeziya
zirvəsinə qaldırmaq hər şeir yazana qismət olmur.
Ancaq bu uğurlar ustad sənətkar, el deyimlərinin
39
bilicisi, sazın, sözün qədir və qiymətini bilən
Sədnik Paşa Pirsultanlıya qismət olmuşdur.
Sədnik müəllimi vətəndaş-şair adlandırmaq
daha düzgün olar. O, həmişə vətəndaş mövqeyində
dayanaraq Vətənini, onun gözəlliklərini vəsf
etməkdən qürur duyur.
Sənə qurban olum, Vətən, ay Vətən,
Mənim varlığım da, ruhum da sənsən!
Gözümdə bütövsən, qəlbimdə poza?
Yüz yol təsəlli ver,
Dağlar necə dözsün bu qədər aha,
Səbrin sonu yoxdu, bəs deyil, daha?
Sonalar ağlayır orda dözüm, yox
Araza deməyə daha sözüm, yox.
Şair “Görmüşəm” şeirində vəzifə başında
olub xalqa yuxarıdan aşağı baxanlarla, yaltaq dost-
larla barışmaq istəmir.
Vəzifə başında, iş otağında
Çoxlarını nər sifətdə görmüşəm.
Amma beləsini dar ayağında,
Altı üzlü zər sifətdə görmüşəm.
Sədnik, düşünmüşəm yaxın-uzağı
Tale bizə göstərməsin o dağı,
Suyu bulandırar dostun yaltağı,
Kişiliyi kür sifətdə görmüşəm.
Dostları ilə paylaş: |