Qoz əhvalati a. Quliyevin eyniadlı hekayəsi əsasında

KIġI           - Düz eşitdiniz, düppədüz. Yeyib də, şeyimi, qozumu. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Nə isə... inana bilmirəm. Çoxmu incidiniz? 

 

KIġI       - Əlbəttə ki incidim. Kəndçiliyimdən istifadə edib başlayır qozumu yeməyə. 

Ən çox da ona     görə incidim ki, təkcə özü yemədi, smenşikinə də pay 

götürdü. Lap görməmiş kimi, ac  qurd kimi daraşmışdı. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Aman Allah, mən elə əvvəldən kişilər haqda 

 

yaxşı fikirdə deyildim. Xətrinizə dəyməsin, bunun sizə aidiyyatı yoxdu. Belə bir 

 

ərim olduğu üçün xəcalət çəkirəm.  

 

KIġI 

 - Elə mən də xəcalət çəkirəm. Əriniz mənə məxsus olan şeyi yeməsəydi heç 

vaxt bu   qapıya  gəlməzdim. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Özü də iyrənc bir şeyi.  

 

KIġI           - İyrənc niyə? Mənim şeyim, yəni qozum gül kimiydi. Şəhərə gəlməmişdən 

 

əvvəl təmiz olsun  deyə paraşoklu suda yumuşdum, yaxşı görünsün deyə lap 

 

kükürdləmişdim də. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Utanmırsınız? Bunun danıçığına bir bax! 

 

Kişilər hamısı bir bezin qırığı imişlər, elə siz də. Öz şeyinizi gedib məhrəm 

 

adamlarınıza tərifləyərsiniz.  Ağrıyan başımı bir az da ağrıtmayın.  Yaxşı, indi 

 

mən nə etməliyəm sizin üçün? 

 

KIġI           - Ziyanı ödəməlisiniz.  

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Xeyr!  Elə şey yoxdu! Özü yeyib, zəhmət 

 

çəkib özü də   ödəsin. Oğlum! (Geri dönüb oğlunu səsləyir.) Ay oğul, bir bura 

 

gəl.  

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     - (Əlində bülöv daşı və mətbəx bıçağı bir-birinə 

 

sürtə-sürtə gəlir.) Eh, ay ana, görmürsən əlimdə işim var. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Atan bir qayda olaraq doldşıq işlərdən əl 

 

çəkmir. Ancaq bu dəfə lap uzağa gedib. Bu adamın harasınısa yeyib. Başımı 

 

itirmişəm daha. Bildiyim bircə budur ki, burda mənlik bir iş yoxdu. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     -   Atam  nəyini yeyib? 

 

KIġI           - Qozumu.  

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     - Necə yəni qozunu? (Dartınıb dimdik durur.)  

 

KIġI           - Bunun necəsi olmur ki, yedi də, vəssalam, şüttamam.  

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     - Belə... tamam, yerli-dibli? 

 

 

 

 

 

 

 

8 

---

KIġI           - Yox, bir kilo səkkiz yüz qramını. 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     - Ay oğrəş! (Qışqırır.) Sənin həngamən nə 

 

boydadı ki,  atam da  onun  iki kilosunu yeyə?! 

 

KIġI           - Oğraş sənin atandı ki, sənin kimi oğlu var. (Qıçqırır.) Nədi, deyirsən indi 

 

yalan söyləyirəm?  Yeməyib? 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     - (Bülöv daşını anasına uzadır.) Sən bu daşı 

saxla. (Bıçağı irəli tutub  kişinin üstünə gedir.) 

 

 Qoy mən bu yaramazın dərsini verim! 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Oğul! Sən nə etmək istəyirsən? Dəli 

 

olmusan, nədi? (Oğlunun  qolundan tutub dartır.) 

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN OĞLU     - Çəkil! (Anasını geri itələyir.)  

 

KIġI           - (Özünü sındırmadan döyüşçü vəziyyəti alır.) Hə, gəl, gəl görək o bıçaq 

 

sənin qarnında olacaq,  yoxsa mənim? Deyəsən, hələ bilmirsən mən kiməm.  

 

KAPITAN ADIGÖZƏLOVUN ARVADI   - Oğul! (Qıçqırır.) Oğul! Dayan! Başımıza oyun 

 

açarsan. Dayan  deyirəm sənə! Nahaq dalaşırsan, günah atanda olub, o adamın 

 

şeyini yeməyəydi. 

 

Kapitan Adıgözəlovun oğlu ilə kiĢi süpürləĢir. 

 

Kömək edin! Tez gəlin! Onlar bir-birini öldürəcəklər. Aman! Tez gəlin, 

köməyə gəlin! (Arvadın qışqırığı dəhlizi bürüyür.) 

 

KiĢi kapitan  Adıgözəlobun oğlunun qolunu burub  bıçağı havaya qaldırır, 

bıçaq yerə düĢür. Səhnə qaranlıqlaĢır. 

Qaranlıqda  arvadın harayı davam edir. Toppultular, guppultular, “ah-uflar” 

eĢidilir. Səsə qonĢular gəlir deyəsən. 

 

-  Ah, burda nə olub? 

- Görmürsən öldürürlər bir-birlərini. 

- Ayırın onları! 

- Quduz it kimi boğuşurlar 

- Aa... polisə zəng edin.  

- Yazıq kişini leş uzatdı gedə. Heç olmasa təcili yardım çağırın, bəlkə   

ölməyə. 

 

Təcili yardım sirenası və miqalkası.  

 

 

   

 

 

 

 

 

                                         9 

---

                                                

 

 

 

 

BEŞINCI   FRAQMENT  

 

ĠĢıqlaĢanda – xəstəxana. KiĢi baĢı, qolu-qıçı sarıqlı halda uzanıb. Bibioğlu 

yanında oturub. Tibb bacısı qoĢulmuĢ  sistemi  nizamlayır. KiĢi zarıyır.  

 

TIBB BACISI    -Daha az qalıb, bir az da dözün. (Bibioğluna.) Bir gözünüz burda 

 

olsun. Nasazlıq hiss edən  kimi  məni səsləyin. (Gedir.) 

 

KIġI                    - Ay Allah, bu nə iş idi gəldi başıma? Pulumu vermək əvəzinə döyüb 

 

bu hala saldılar məni. 

 

BIBIOĞLU        - Eh, mən sənə demədimmi ki, getmə ora, sənə pul-zad verən 

 

deyillər. Cəmi-cümlətanı  dörd manatı qovurdun, indi gör neçə manata 

 

çıxacaqsan burdan. 

 

KIġI                    - Yastığın altına bax, medsestra qəbz yazıb verib. Bütün xərcləri 

 

cəmləyib. Dərman pulu,  müalicə pulu, nə bilim  daha nə, nə... 

 

BIBIOĞLU        - (Qəbzi götürüb baxır, heyrətdən fit çalır.) Düppədüz iki yüz doxsan 

 

doqquz dollar. Özü də  dollarla ha. 

 

KIġI                    - Bu köhnə pulnan nə qədər eləyir? 

 

 

 

 

 

BIBIOĞLU        - Hardasa paşka yarıma yaxın.  

 

KIġI                    - Oh... özü də deyir ki, pulu ödəməsən səni burdan buraxan deyilik. 

 

Nə qədər artıq qalsan   əlavə xərclər də üstə gələcək. Hələ əvvəlki borcun faizi... 

 

Bəs deyirdilər xəstəxanalar   pulsuz olub. 

 

BIBIOĞLU        - Eh, sən də nə qoyub nə axtarırsan?.. Bura özəldir... Bəs nə edək 

 

indi? Bu qədər pulu   hardan  tapaq? 

 

KIġI                    - Arvada zəng etmək lazımdı. Ipdə bir cöngə var, qoy onu satsın.  

 

BIBIOĞLU        - Dünən  telefonla danışdım, əhvalatı söylədim. Amma pul barədə bir 

 

söz demədim.  

 

KIġI                    - Telefon olsaydı özüm danışardım. Başqasının sözünə məhəl qoyan 

 

deyil. 

 

 

Bir az öncə gəlib sistemi yoxlayan tibb bacısı bu söhbəti eĢidir. 

 

   

 

 

 

10 

---