Başqa bir məsəldə milli heysiyyat üstün tutulur. «Bin şəlam-
əleykdən bir əleyk-əs-səlam yegdir» (69) məsəlində milli dilə
hörmət vardır.
«Bəslə it ənigin, axır baldırın yırtar» (700) - məsəli
formaca müəyyən dərəcə köhnəlmiş olsa da, məzmunca bizim
klassik ədəbiyyat üçün də gərəkli olmuşdur:
Laş verib bəslədim hər küçüyü dəhrdə,
Ta ki gəlib oldu it, dutdı qıçımdan mənim.
(S.Ə.Şirvani)
«Bəgi el yavuz edər, qışı yel yavuz edər» (71) – məsəli də
arxaik fonda keçmişdir. Lakin maraqlı məzmunu ilə diqqəti cəlb
edir. İkinci komponenti aydındır, lakin birinci tərəfi ilə nə demək
istənilir – bəyi el nə üçün qəzəbli edir, qəzəbləndirir, bilinmir. Öz
haqqını tələb etdiyi üçün, yoxsa bəyə boyun əymədiyi üçün?
Çoq aqçadan çoq dil yegdir
(89) məsəlində
dil
sözü
ürək və ya danışıq mənasında izah oluna bilir. Əslində, birlikdə
hər iki mənanı ifadə edir: insanlar üçün çox pulu olan yox, yaxşı
ürəyi, şirin dili olan adamlar faydalıdır. Bunu
Övrətə bir ətək
aqçadan bir tatlu dil yegdir
(138) – məsəli də təsdiq edir.
«Qəza gəlicək göz bağlanır» (142), «Qəza görükülməz»
(143) kimi məsəllər də real düşüncənin məhsuludur. «Qız oğlanla
övrətin fərqi bir gecədir» (154), «Qissədən hissə al» (154) kimi
atalar sözlərinin zərif mənaları vardır. «Varmaq iradət ilə olur,
getmək icazət ilə olur» (182) – məsəlinin maraqlı məntiqi vardır.
Müasir dilimizdə bu sözlər (
varmaq
və
getmək
) sinonim sayılır.
Fərq orasındadır ki,
varmaq
sözü arxaik rəng almışdır. Hazırda bu
sözlərdə məsəldə göstərilən çalar yoxdur. Görünür, tarixən
fərqlənmişlər.
Varmaq
– sözündəki son
–r
səsi
–l
səsinə yaxındır
və görünür, bu söz məsəl yarandığı dövrdə
–r
səsi ilə qayıdış məna
çalarını (öz istəyi ilə getmək) saxlamışdır.
Getmək
– sözündə isə
–t
icbar şəkilçisinin qalığıdır və başqasının göstərişi ilə hərəkət bil-
dirir.
«Oğuznamə»də müəllifi naməlum bir sıra beytlər verilmişdir
ki, bunlar dünya barədə insanların ən ümumiləşdirilmiş fikirlərini
ifadə edir. Məsələn:
Dünya üçün oda düşüp yananın
Su yerinə qanın içər ruzigar
(107) –
357
misralarında dünya haqqında uzun tarixi təcrübə əsasında müd-
rik fikir söylənmişdir.
Dilin və təfəkkürün təbiiliyi məsəllərin vulqarlığında da
özünü göstərir. Məsələn:
Dəvəyə dikən yarar, övrətə…
(107)
Bir sıra məsəllərdə türkün xarakterinin əlamətdar cizgiləri
ifadə olunmuşdur:
Türk ucuz bulduğun murdar sanır.(84)
Türkə yüz vermə kim, cahanı yıqar.(85)
Türk şərlünün qulıdır.(86)
Toquz qaftan bir kürk, toquz şərlü bir türk.(121)
Türk atının samanı bol gərək.(86).
Şəhərlü aqça bulsa, evlər yapar, türk aqça bulsa,
tavara verər. (120)
Kölənin sufisindən, türkün avamından qorqmaq
gərək.(158)
Ərəb toyunca yeyər, türk ölüncə yeyər.(137)
Bu misallarda türkün varlı həyatı, igidliyi, qəhrəmanlığı, çöl
adamı olması, doqquz şəhərlinin bir türkə dəyməməsi, əsas
silahı olan atına münasibəti, daha çox heyvandarlıqla məşğul
olması, lap avamının da yeri gələndə güclü çomağı olduğu, igidliyi
kimi, yeməyinin də yaxşı mənada dəhşətli olduğu ifadə
olunmuşdur. Atalar sözləri və məsəllər içərisində, az da olsa, fars
dilində olanlar və hətta tərkibində rus sözləri işlənənlər də vardır:
Aqçacığın var ikən «dobra yunaq» dedilər,
Aqçacığın yedilər, «Poydi z boqom!» dedilər
. (22)
Eşək – zəfəran çe başəd?
(65)
Balatər əz siyəhi-rəngi-digər nəbaşəd
(72) –
Qaradan
da qatı başqa rəng olmur
. Müasir dildə: «Qaradan artıq rəng
yoxdur».
Çon qonah əst, bari-kəbir əst
(89) –
Bir halda ki günahdır,
yükü böyükdür.
Cani-cahil besihhəti-ərzani
(91) –
Cahilin canına ucuz
(yüngül, dəyərsiz) sağlamlıq nəsib olsun.
Kar pa noubət əst
(160) -
(Hər) iş növbə ilə olur
.
358
Məqsud hosne-tost digərha bəhane əst
(176) -
Məqsəd sənin gözəlliyindir, qalan şeylər bəhanədir.
Birinci misaldan aydın olur ki, slavyanlarla türklərin əlaqə
və münasibətləri bizim hazırkı elmi ədəbiyyatda deyildiyindən
daha qədimdir: «Tarixdən məlumdur ki, 1X-X əsrlərdə Oğuz
dövlətinin şimal sərhədləri Volqaboyu düzənliklərinə çatmış, bəzi
oğuz tayfaları Kiyev Rus dövləti ilə ittifaqda olmuşdur. Həmin
nümunənin məzmunu bir oğuzun el-obasından didərgin
düşəndən sonrakı qəriblik, peşmançılıq və məyusluq duyğuları
ilə aşılansa da, kifayət qədər sürəkli birgə yaşayış təcrübəsini əks
etdirir». (10, 16)
Sonrakı misallar farscadır: «Eşşək – zəfəran nə olur?»
Müasir dilimizdə: «Eşşək nə bilir zəfəran nədir?» şəklində işlənir.
Misallardan belə nəticəyə gəlmək olur ki, Azərbaycan dilində
bir məsəl kimi anlaşıldığından həmin nümunələr hər iki dildə işlək ol-
muşdur.
İrəvan müəllimlərindən Məmmədvəli Qəmərlinin 1899-cu
ildə tərtib və çap etdirdiyi «Atalar sözü» kitabında da bir sıra
qədim atalar sözləri və məsəllər işlənmişdir. (7) Məsələn:
Kəndi_düşən_ağlamaz.(42)_Nə'>Aş daşanda çömçə baha olur.(27) Gədadan ağa,
küllükdən təpə olmaz.(42) Kəndi düşən ağlamaz.(42) Nə
dəvənin südünü istə, nə ərəbin üzünü gör.(44) Molla
olmaq asandır, adam olmaq çətin.(43) Yoruldun sarvana,
acdın çobana. (47) Dilənçinin üzü qara olur, torbası dolu.
(38)
Aş
– xörək mənasındadır. Bu məsəl indi «Aş daşandan sonra
çömçə axtarır» şəklində işlənir. «Küllükdən təpə olmaz» - «Dədə
Qorqud»u xatırladır.
Kəndi
və
düşən
sözlərinin hər ikisi arxaikdir;
düşən
– sözü «Dədə Qorqud»dakı kimi «yıxılan» mənasındadır.
«Ərəbin üzünü görməmək» - ərəb işğalı dövrünün yadigarıdır.
«Molla» sözü daha sonralar «alim» sözü ilə əvəz edilmişdir. O biri
məsəllər də məzmunca qədimdir.
Folklorşünas İ.Abbasov bu kitabın yeni nəşrinə geniş ön söz
yazmış və Qəmərlinin çap etdirdiyi atalar sözləri və məsəllərlə
«Oğuznamə»dəki paremiyalar arasında bir sıra müqayisələr
aparmışdır. Bizim də müşahidələr göstərir və müəllif də qeyd edir
359