Radyo telev zyon s nema anab L m dali lat n amer ka

 
 
58 
tango filmleri sayılabilir. Bu türlerin hepsinin ortak yanı müzikli, danslı komediler ve 
melodramlar olmalarıdır (D’lugo, 2003: 106). Etkileri halen devam etmekte olan bu 
türler  Latin  Amerika  sinemasının  popüler  kanadına  1930’lardan  itibaren  egemen 
olmuşlardır.  Bölgenin  zengin  olan  müzik  ve  dans  hayatı  melodramların  ya  da 
komedilerin içinde masalımsı bir şekilde gösterilir. Danslı, müzikli filmlerin yanı sıra 
Arjantin’de  gaucho,  Brezilya’da  cangaceiro  (eşkıya)  filmleri  gibi  erkek  dünyasını 
anlatan maço filmler de popüler türlerin içinde yoğunluktadır.  
 
Chanchada
,  komedi  ve  müzik  karışımı  bir  türdür.  1930’lardan  1950’lere 
kadar  sinemaya  egemen  olan  ve  Amerikan  müzikalleri  benzeri  olmasına  rağmen 
temelinde Brezilya komik tiyatrosu ve karnaval olan bir yapısı vardır (Armes, 1987: 
173).  Chanchada,  spanyolca  domuz  ya  da  kirli  manasına  gelen  chancho’dan 
türetilmiştir  ve  entellektüel  değeri  olmayan  güldürme  amaçlı  oyunlar  ve  filmlerdir 
(Berg, 2003: 4). 1930’ların ortasından 1950’lerin sonuna kadar egemen olan Meksika 
melodramları, ranchora ya da revencha olarak anılırlar (Higginbotham, 2005: 279). 
Edebiyattaki  büyülü  gerçekçilik  ya  da  sihirli  gerçekçiliğe  benzer  biçimde  Meksika 
kırsalından  ya  da  Meksiko  City’den  hikâyeler  anlatan  melodramlar  1960’lardan 
sonra gerçekçi olmaya başlamıştır (Avellar, 1995: 57). Tango filmleri de Arjantin’e 
özgü  bir  türdür.  Tango  şarkıcılarının  rol  aldığı  bol  şarkılı  melodramların  yanında, 
tango-opera  denilen  melodramla  müzikal  karışımı,  Hollywood  müzikalleri  benzeri 
filmler de üretilmektedir. 
 
Tamamen  ticari  olmalarına  rağmen  ulusal  sinemanın  oluşmasını  ve 
farklılaşmasını  bu  türler  sağlamıştır.  Bu  filmler,  ulusal  bir  kapital  tarafından 

---

 
 
59 
üretildiğinden  ve  yerel  seyirciye  yönelik  olduğundan  tamamen  ulusaldırlar,  ama 
ulusal  kültür  tanımları  ile  çok  az  bağlantılıdırlar  (Armes,  1987:  69).  Gerçekdışı 
oldukları,  gelenekleri  yanlış  aktardıkları  biçiminde  eleştirilmişlerdir  (Armes,  1987: 
69).  
 
1930–1960 arasında  popüler  alana  kayan Latin  Amerika sinemasına,  Emilio 
Fernandez,  Leopoldo  Torre  Nillsson  ve  Luis  Bunuel  gibi  yönetmenler  itibar 
kazandırmıştır.  1960  öncesinin  en  önemli  sinemacıları  olan  ve  Avrupa’daki  önemli 
film  festivallerinde  ödüller  kazanan  bu  yönetmenler  sayesinde  Latin  Amerika 
sineması hem uluslararası alanda tanınma fırsatı bulmuş ve itibar kazanmış, hem de 
daha  sonraki  nesillerde  sinemanın  bir  sanat  biçimi  olarak  görülmesinin  yolları 
açılmıştır.  Fernandez  Meksikalı  ve  Nillsson  Arjantinlidir  ancak,  Latin  Amerika 
sinemasına  en  büyük  etkiyi  Luis  Bunuel’in  Meksika’ya  yerleşip  orada  çalışmaya 
başlaması yapmıştır.  spanyol asıllı olan Bunuel, kendisinden sonra gelen Meksikalı 
ve  Latin  Amerikalı  sinemacıları  etkilerken,  bir  yandan  da  diğer  Avrupalı 
sinemacıların Latin Amerika’ya olan ilgilerini artırmıştır. 
 
Emilio  Fernandez,  Meksika  kırsalından  öyküler  anlatır.  Kendi  de  yerli 
kökenli  ve  yoksuldur.  1946’da  Maria  Candeleira  (Emilio  Fernandez,  Meksika, 
1945),  Cannes  Film  Festivali’nde  ödül  almış
6
  (D’Lugo,  2003:  107)  ve  Gabriel 
Figueria  en  iyi  görüntü  yönetmeni  seçilmiştir.  Fernandez,  Maria  Candeleira’nın 
başarısından sonra bir yandan Meksika’da klasik melodramlar ve uluslararası festival 
seyircileri  için  de  sanatsal  filmler  çeker  (Tunon,  2003:  50).  Birçok  filmde,  kendisi 
                                                 
6
 On filmle beraber en iyi film seçilmiştir. 

---

 
 
60 
kadar  ünlü  görüntü  yönetmeni  Gabriel  Figueria  ile  birlikte  çalışmış  ve  “Meksika 
Okulu” dediği biçimsel yapıyı oluşturmuştur (Tunon, 2003: 47). Emilio Fernandez’in 
filmleri  bu  okulun  belki  de  tek  örnekleridir.  Bu  okul  ulusalcı  fikirler,  Meksikalılık 
ruhu  ve  Sergei  Eisenstein’in  estetik  anlayışının  karışımından  oluşmaktadır  (Tunon, 
1993: 159).  Fernandez’in filmlerinde yerlilik ve  spanyol dönemi öncesine ait öğeler 
öne  çıkmaktadır  (Tunon,  2003:  48).  Tarım  reformu,  sosyal  eşitlik  gibi  devrimci 
idealler  filmlerinde  görülür  (Doremus,  2002:  149).  Fernandez  ulusalcı  bir 
yönetmendir,  yerli  halkı  filmlerinde  göstermesinin  yanında  dinsel  ikonografiyi  de 
ulusalcılığın  bir  biçimi  olarak  sunar  (Doremus,  2002:  162).  Fernandez  sayesinde 
Latin  Amerika’nın  sömürgecilik  öncesi  geçmişi  ve  yerliler  sinema  perdesine 
yansımaya başlamıştır. Diğer önemli filmleri arasında  nci (La Perla, Meksika, 1947) 
ve Saklı Nehir (Río Escondido, Meksika, 1948) sayılabilir. 
  
Leopoldo  Torre  Nillsson  yeni  Latin  Amerika  sinemasının  kurucusu  ve  ilk 
temsilcisi  sayılır.  Kendini  auteur  olarak  tanımlar  ve  Avrupa  sinemasındaki 
yenilikleri  takip  eder,  filmlerini  film  festivallerinin  ve  Avrupa  sanat  evlerinin 
seyircileri  için  çekmiş  ve  yankısını  Cinema  Novo  ve  diğer  yeni  sinemalarda 
bulmuştur  (Armes,  1987:  174).  Latin  Amerika  sinemasında  daha  önceden  alışık 
olunmayan  kamera  açıları,  set  düzeni,  ışık  ve  müzik  kullanımı  sinemasının  temel 
özellikleri arasındadır  (Espana,  2003:  81).  Tarzının  çok Avrupai  olmasından  dolayı 
(Elena, Lopes, 2003: 4), Latin Amerika’nın gelecekteki sineması üzerinde fazla etkili 
olmadığı  söylenebilir,  ama  film biçimi  olarak  olmasa  da  sinemaya  bakışı açısından 
kendinden sonra gelen kuşakları etkilemiştir. 
 

---