Rasim GƏNZƏLİ qiyamət qopanda…
Yüklə 3,86 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 1 Rasim GƏNZƏLİ QIYAMƏT QOPANDA… Roman Əməlləri ilə qiyamət gününü yaxınlaşdıranlar bu dünyanın ən bədbəxt məxluqlarıdırlar. Yanından yeddi dərə keçən, ətəyində oğru adamlar və heyvanlar gizlənən, başı şimşəklər görmüş qoca dağın dibindən torpaq yığıb kisəyə dolduran, evə gətirən, su ilə qarışdırıb çiməndə bədəninin hər yerinə yaxan, quruyandan sonra yuyunub təmizlənən, qüsl verib, sonradan təzə aldığı alt və üst paltarlarını geyinən Nazənin elə bildi ki, tərtəmiz olub, daha onun keçmişindən əsər-əlamət qalmayıb. O gündən qapısından içəri bir erkək pişiyi də buraxmadı. Güzgünün qabağında dayanıb özünə diqqətlə baxanda birdən hönkürüb ağladı. Boğazının altında xırda qırışlar aydınca sezilirdi. Necə olmuşdu o qırışları heç görməmişdi? - «Sən necə də gözəlsən, ay Nazənin». - «Dərin, elə bil mərmərdən yoğrulub». - «Sinən cənnət bağçasıdır, sulu narlar qoşa-qoşa». Hardansa o sözlər gəlib beyninə dəyir, qulaqlarında əks- səda verir, rahatlığını, dincliyini əlindən alırdı. Anası da həmin dağın dibindən gətirdiyi torpağın palçığında yuyunmuşdu. Onda onun əlli, əlli-beş yaşı olardı. 2 Ancaq Nazəninin hələ heç qırx beş yaşı da olmamışdı. Boynuna, boğazına xırdaca qırışlar düşsə də, canı hələ çox şux idi və azı on il də kişiləri yatağında məst edib, ağıllarını başlarından ala bilərdi. Amma… Dayandı artıq. Quranı göydən asıb, keçdi altından. «Bəsdi, yetər daha… Əuzi billahi minnəl şeytanil rəcim». Göydən sallanıb qalan Quranın elə bil, nəfəsi daraldı. Yaxşı ki, bunu Nazənin hiss elədi və tez onu götürüb öpdü, gözləri üstünə qoydu. Əvvəl kişiləri sıxdığı sinəsinə sıxdı, aparıb divanın üstünə qoyandan sonra dizləri üstə təzim eləyib Allahla danışmağa başladı. - Ey yeri-göyü yaradan, özün bilirsən ki, mən pis adam olmamışam… (İçindən gələn ikinci səs: Heç yaxşı adam olmağıma da zəmanət verən yoxdur). Heç kəsə paxıllıq eləməmişəm… (İçindən gələn ikinci səs: Yaxşı dolanan, pullu, sərvətli adam görəndə ürəyim qubar eləyib.) Pis yola düşməyim də, məcburiyyətdən olub… (İçindən gələn ikinci səs: Kefdən qala bilməmişəm). Həyətdə hənirti duyub, özünü yığışdırdı, Quranı götürüb yerinə qoydu. Gələn qızı Dərya idi. Sarı çantasını masanın üstünə atıb anasının boynuna sarıldı, üz-gözünü öpüşlərə qərq elədi. - Ah, mənim gözəl anam, mehriban anam… - Yaxşı, yaltaqlıq eləmə, de görüm, indiyəcən harada ölüb qalmısan? Bilirsən saat neçədi? - On ikinin yarısı… Oy… Neçədi? - Dördə qalır… on yeddi dəqiqə. - Deməli, on ikinin yarısından məktəbdən qaçmısan, hə? - Yox, məktəbdəydim… (Oxuyuram ki, məktəbdə olum) Əlavə dərs salmışdılar. (Kimdi dərs salan, heç öz dərslərini düz-əməlli keçirlər ki?!). 3 - Eybi yox, mən bu saat sinif rəhbərinə zəng edib hər şeyi öyrənərəm. Sənin yaşında olanda mən bir saat dərs buraxmazdım. Nazənin əsəbi halda telefona tərəf yeridi. Dəstəyi götürüb nömrəni yığdı. - Alo, Şükufə müəllimə, necəsiniz… Hə, Nazənindir… Çox sağ olun… Bilirsiniz sizi niyə narahat edirəm? Bilmək istəyirəm görüm, Dərya bu gün dərsdən qaçmayıb?.. Yox, axıracan dinməz-söyləməz dərslərində oturub? Mən də elə bildirdim… Yox, qızımı tanıyıram, amma… Yaxşı sağ olun, narahat elədim. Nazənin dəstəyi yerinə qoyub qızına tərəf gəldi, boynunu qucaqladı. - Gördün, ana?! (Ay gördün ha, Şükufəyə buna görə bir yaxşı ətir almışdım). - Ay mənim ağıllı qızım, adam dərrakəli olar. İndi sənin elə vaxtındır ki, oğlanlar ağlını başından ala bilərlər. Gərək, anan kimi möhkəm olasan. (Mənim kimi möhkəm olsan tez əriyərsən). - Qorxma, mən sənin qızınam… Ana, atam gəlməyib? - Yox, bəlkə sabah gəldi. Nazəninin əri dənizdə işləyirdi. Neçə illər idi könlünü dənizə salmışdı. Dəniz sakit olanda da, coşub-çağlayanda da dənizdən usanmırdı. Hələ desən, dənizə olan sevgisi gündən- günə çoxalıb elə dəniz boyda olurdu. On beş gündən bir evə gəlməliydi. On beş gün istirahət eləməli, sonra bir röya kimi yenə çəkilib getməliydi. Amma son zamanlar bir az da qəribə olmuşdu… Evdə otura bilmir, arvadının, uşaqlarının üzünə yalandan gülür, elə hey saata baxır, gedəcəyi vaxtın gəlib çatmasını gözləyirdi. Əslində bu soyuqluq üç-dörd günün soyuqluğu deyildi. Nazənini sevib alsa da, bir müddətdən sonra bilmişdi ki, bu qismət ona xoşbəxtlik gətirəsi deyil… - Ana, atam zəng edib. 4 - Nə deyir? - Deyir, gələ bilməyəcəm, yoldaşım xəstələnib, on beş gün onu əvəz edəcəm. - Cəhənnəmə gəlsin. Dəstəyi at üstünə! - Ana… - Sənə dedim, dəstəyi at üstünə… Mənim günümə bax. Səni dənizdə boğulasan. Dərya day heç nə demədi. O birisi otağa keçib, əl telefonunu götürdü, kiməsə ismarıc yazmağa başladı. İsmarıcın cavabını alıb, yenisini yazdı. Xırda-xırda güldü, yanaqları allandı. - Ay qız, harda qaldın? Anasının heybətli səsindən diksinib telefonu çarpayının altına atdı. - Dərs oxuyuram, axı, sabaha çətin dərslərimiz var. - Oxuyub bədbəxt atan kimi ya dənizçi olacaqsan, ya da… Dərya anasının dediyi sözlərin ardını eşitmədi. Yenə telefonunu tapıb qurdalamağa başladı. Yazdıqca gülümsəyir, üzünün rəngi haldan-hala düşürdü. Birdən nəsə oldu elə bil, üzünün ifadəsi dəyişdi, çənəsini çarpayının qırağına söykəyib düşünməyə başladı. Nə olmuşdu anasına? Elə bil həmənki qadın deyildi; deyən, gülən, şənlənən, şadlığından ev-eşiyə, həyət-bacaya sığmayan… Ancaq son iki-üç ayda çox dəyişmişdi. Nə olmuşdu axı, nə baş vermişdi görəsən? Bu cavabsız suallar hələ qəlbi bərkiməmiş qızcığazı üzür, öz xəyal dalğalarının sularına atırdı. Telefonun zəif ismarıc səsi qızı xəyallardan ayırdı. Acgözlüklə yazılanları gözlərinə yığdı, yenə gülümsədi, yenə çöhrəsi allandı. Durub pəncəsi üstə qapıya tərəf gəldi, qapının açarını astaca burub güzgünün qabağında dayandı. Gözucu pəncərəyə nəzər yetirdi. Pəncərənin qalın pərdəsi kip örtülmüşdü. Güzgüdə bir xeyli özünə baxdı, yan-yörəsini Yüklə 3,86 Mb. Dostları ilə paylaş:
|