Reja: Amir Nasrulloxonning Buxoro amirligini markazlashgan davlatga aylantirish yuzasidan olib borgan tadbirlari

Amir Nasrulloning Qo`qon yurishi

Reja:

1. 
   Amir Nasrulloxonning Buxoro amirligini markazlashgan davlatga aylantirish yuzasidan olib borgan tadbirlari
   
2. 
   Nasrullohxon davrida Buxoro amirligining ijtimoiy-iqtisodiy hayoti
   
3. 
   Amir Nasrullohxonning harbiy islohotlari va harbiy yurishlari
   

Chor Rossiyasi butun Sibirni bosib olib, qozoq va qirg’izlar yashovchi hududlar - kichik juz, o’rta juz va katta juzni o’ziga bo’ysundirib, endi O’rta Osiyoga siljib kelmoqda edi. Rossiya bilan Qo’qon xonligi bevosita chegaradosh bo’lib qolgan edi.

Rus hukumatining Qo’qon xonligiga tazyiqi xonlikning qozoq va qirg’izlarga nisbatan ta’sir doirasini qirqish siyosati va amaliyotida yaqqol ko’rinmoqda edi. Bu yovuz niyatni barcha o’zbek xonlari tushunardi, ammo ojizligi tufayli tajovuzni bartaraf etish bo’yicha taqozo etgan darajada tadbir topolmadilar.

Vaziyat uchchala xonlikning birlashib dushmanni daf etish yo’lidan borishini talab qilardi. Amalda esa buning aksi bo’ldi, ular birlashish o’rniga o’zaro kurashni avj oldirdilar. Xususan, Qo’qon xonligida notinchlik, xokimiyat uchun ichki kurash avj olib ketdi.

Qo’qon xoni Muhammad Alixon (1822-1841) taxtga o’tirgandan boshlab 1834 yilgacha Qorategin, Kulob, Darvoz viloyatiga to’xtovsiz yurishlar qilib, ularni Qo’qon xonligiga bo’ysundirdi. 1826-1831 yillar davomida esa bir necha marta Qoshg’arga bostirib bordi, xitoyliklar bilan urush qildi, ming-minglab kishilarning qirilib ketishga sababchi bo’ldi.

Muhammad Alixon o’z atrofidagilarning ta’siriga tushib, hatto o’z otasining eng obro’li a’yonlarini ta’qib qildi, xon hokimiyati bilan mahalliy amaldor-zodagonlar o’rtasida tarkib topgan ittifoqni buzdi. Ularning ayrimlari qatl etildi, surgun qilindi, ba’zilari Buxoroga qochib ketishdi. Omon qolganlar xondan norozi bo’lganlarni o’z atrofiga to’plab, xonni taxtdan qulatishga tayyorlana boshladilar. Xonning engiltakligi, aysh-ishratga berilishi aholini o’ziga qarshi qilib qo’ydi. Ruhoniylar xonni axloqsizlikda, shariatga qarshi jinoyatlarda ayblab, unga qarshi ochiq targ’ibot olib borishdi.

Xondan norozi bo’lganlar 1839 yilda o’z elchilarini Buxoro amiri Nasrullo xuzuriga yuborib, yordam so’raydi. Bu vaqtda Buxoro amiri bilan Qo’qon xoni o’rtasida Jizzax, O’ratepa va Xo’jand uchun urush borayotgan edi. Amir Nasrullo Qo’qon qo’shinini tor-mor etib, Jizzax, O’ratepa va Xo’jandni o’z tasarrufiga kiritadi. Endi Qo’qon sari otlandi. Ayni paytda, 1841 yilda Muhammad Alixonning zulmiga qarshi Qo’qon shahar aholisi qo’zg’olon ko’tardi. Xon O’rdadan qochib ketdi. Qo’zg’olonchilar talabiga binoan bir necha aybdor shaxslar qatl etildi.

Xalq Buxoro amiri Nasrulloning Qo’qonga xujum qilmoqchi bo’lganligini eshitgach qo’zg’olonni to’xtatdilar. Buxoro amiri o’z qo’shinlari bilan Qo’qonga yaqin joylashgan Beshariqqa kelganda Muhammad Alixon elchilar orqali amir Nasrulloga qimmatbaho sovg’alar yuborib, Xo’jandni amirga topshiradi va o’zini Buxoro amirining noibi deb tan oladi. Amir Nasrullo esa Buxoroga qaytib ketadi. O’z taxtini saqlab qolgan Muhammad Alixon o’ziga yoqmagan kishilarni yana ta’qib etish, qatl qilishni davom ettirdi. Poytaxtda yana norozilik kuchayib, qo’zg’olon boshlandi. Nihoyat, 1841 yil noyabr oyida Muhammad Alixon taxtdan voz kechishga majbur bo’ladi va uning ukasi Sulton Mahmud xon bo’ladi. 1842 yili Buxoro amiri Nasrullo Qo’qonga qarshi o’z qo’shinlarini safarbar etdi. Qo’qon qo’shinlari tor-mor etildi. Qo’qon xonligi Buxoro amirligiga bo’ysundirildi. Qo’qonnning taslim bo’lishiga xonlikdagi parokandalik va xalqning o’z hukmdoridan noroziligi sabab bo’ldi. Muhammad Alixon o’z a’yonlari bilan tutib olindi va amir Nasrullo buyrug’iga binoan qatl etildi. Hatto xalqning sevimli shoirasi Nodiraga ham shafqat qilinmadi.

Amir Nasrulloning Qo’qon xonligidagi hukmronligi uzoqqa cho’zilmadi. Amirning Qo’qondagi noibi Ibrohim dodxohning Qo’qon xonligi aholisini ilgaridan undirib kelingan soliqlarga qo’shimcha ravishda Buxoro amirligida joriy etilgan soliqlarni ham majbur qilishi natijasida butun Qo’qon xonligi xududida 1842 yili katta qo’zg’olon ko’tarildi. Uning oqibatida amirning Qo’qondagi noibi va beklari hokimiyati ag’darildi¹.

Buxoro amirligi hokimiyatiga qarshi kurashda Qo’qon aholisining qo’zg’olonini tashkil etgan maxalliy kuchlar Farg’ona vodiysida ko’chib yurgan qipchoqlar madadiga tayangan edilar. Qo’qon xonligining mustaqilligi tiklandi. Taxtga Norbo’tabiyning ukasi Sherali o’tkazildi. Qo’qon xonligi mustaqilligini tiklashda ming qabilasiga katta madad bergan qipchoqlar xonlik siyosiy hayotida katta mavqega ega bo’lib oldilar. Qipchoqlar yo’lboshchisi Musulmonqul qo’shin boshlig’i, bosh vazir, bosh maslahatchi etib tayinlandi. Amalda davlat boshqaruvi ishlari uning qo’lida to’plangan edi. Eng mas’uliyatli davlat ishlari lavozimlariga qipchoq zodagonlari tayinlandi.

Qo’qondagi mag’lubiyatga chiday olmagan amir Nasrullo yana Qo’qonga yurish qildi. U Qo’qon shahrini 40 kun qamalda tutdi. Ayni paytda, Xiva xoni Olloqulixon Buxoro amirligiga qarashli Chorjo’yga hujum boshladi. Amir Nasrullo Buxoroga qaytishga majbur bo’ldi. 1843 yilda Xazorasp yaqinida Buxoro va Xiva qo’shinlari o’rtasida katta jang bo’ldi. Amir Nasrullo mag’lubiyatga uchradi. Bundan foydalangan Qo’qon xonligi Xo’jand bilan Toshkentni yana o’z tasarrufiga kiritdi.

Sheralixon xukmronligi davri aholidan soliq undirish kuchayishi bilan ajralib turadi. Bu hol mehnatkash aholining noroziligini keltirib chiqardi. Bundan tashqari davlat ishlarida muhim lavozimlarni egallab olgan qipchoqlar davlat hayotining har bir sohasida o’z hukmronliklarini o’tkazishga, boshqa o’zbek qavmlari, qirg’iz va tojiklarning mamlakat hayotidagi ta’sirini kamaytirishga urindilar. Qipchoqlarning Qo’qonga ko’chib kelishi yanada kuchaydi. Ular mahalliy aholining uy-joyini, mol-mulkini zo’ravonlik bilan egallab ola boshladilar. Bularning bari xonlikda qipchoqlarga nisbatan norozilikni kuchaytira bordi. Sheralixon bu vaziyatni tushunib etdi va Musulmonquldan qutilish payiga tushdi. Musulmonqul xonning niyatini sezib qoladi va unga qarshi fitna uyushtiradi. Bu fitnani amalga oshirish uchun qulay fursat ham etgan edi. Fitna rejasiga ko’ra, Musulmonqul soliqlarning haddan tashqari og’irligidan norozi bo’lib qo’zg’olon ko’targan O’sh aholisining qo’zg’olonini bostirish uchun qo’shin bilan jo’nab ketishi, ayrim siyosiy kuchlarning vaziyatdan foydalanib Samarqandda yashayotgan marhum Qo’qon xoni Olimxonning o’g’li Murodxonni olib kelib Qo’qon taxtiga o’tkazilishi nazarda tutiladi. Qipchoqlardan norozi bo’lgan mahalliy aholining Murodxonni qo’llab-quvvatlashiga Musulmonqul ishonar edi. Musulmonqul O’shdan qaytgach, «davlat to’ntarishida» ishtirok etganlarning barchasini jazolashi, shu yo’l bilan o’zining barcha raqiblaridan qutulmoqchi, qipchoqlarning to’la hukmronligini o’rnatmoqchi edi. Amalda ham shunday bo’lib chiqdi.

Bu mash’um niyatdan habari yo’q Murodxon Isfara hokimining taklifiga ko’ra Qo’qonga keladi va taxtga da’vo qiladi. Bu bo’layotgan katta «siyosiy o’yin»ning tagida nima yotganini tushunib etgan Sheralixon Murodxon foydasiga taxtdan voz kechadi. Tez orada Murodxon buyrug’i bilan Sheralixon o’ldiriladi. Musulmonqulga esa o’z lavozimlarida qolganligi haqidagi farmon jo’natiladi. Mash’um niyati amalga osha boshlagan Musulmonqul o’z qo’shinlari bilan Namanganga keladi. Avval ishni o’zining 12 yashar qizini marhum Sheralixonning o’g’li Xudoyorxonga nikohlab beradi. 13 yoshli Xudoyorxon bu davrda Namangan xokimi edi. Shundan so’ng Qo’qonga kelib Murodxon va uni qo’llab quvvatlaganlarni fitnachi sifatida ayblab, ularni qatl ettiradi.

Kuyovi Xudoyorxonni taxtga o’tkazadi. Xudoyorxon yosh bo’lganligi tufayli amalda xonlikni qaynotasi Musulmonqul boshqaradi. Shunday qilib, xonlikda amalda qipchoqlar hukmronligi davri boshlanadi.

Endilikda qipchoqlar Qo’qonga yoppasiga ko’chib kela boshladilar, mahalliy

aholini shahardan haydab chiqardilar. Ularning uy-joylariga egalik qilib oladilar. Sug’orish inshootlarini qo’lga kiritdilar, aholi endi suv uchun qipchoqlarga soliq to’laydigan bo’ldi. Bularning bari o’z navbatida xonlikda hukmronlarga qarshi qo’zg’olon ko’tarish xavfini tug’dirdi. Bunday vaziyatda Musulmonqul o’z mavqeini yo’qatmaslik yo’lida ruslar bilan aloqa o’rnatishga intiladi va rus qo’mondonligi vakili V.V.Velyaminov - Zernov bilan maxfiy ravishda uchrashadi. Bu hol Xudoyorxonni qattiq cho’chitib qo’yadi. Ana shunday sharoitda xon birdan-bir to’g’ri yo’lni tanlaydi. Bu yo’l -qaynotasi Musulmonqul va qipchoqlar hukmronligiga xotima berish yo’li edi. U shunday qildi ham. Biroq, bu niyat juda shafqatsizlik bilan amalga oshirildi. 1852 yil 9 oktabr - Qurbon hayiti kuni u Toshkentdan chaqirilgan qo’shin bilan qipchoqlar qirg’inini uyushtirdi. Uning bu yo’lini mahalliy aholi qo’llab quvvatladi. Qaynotasi Musulmonqul asir olinib, Qo’qonga keltirildi va qatl etildi. Qipchoqlarning mol - mulklari musodara qilindi, ular mahalliy aholiga sotildi. 1854 yilda qipchoqlar Andijon va Marg’ilonda qo’zg’olon ko’tardi, Buxoro amiri qo’zg’olonchilarga madad berdi. 1855 yilda yana qo’zg’olon ko’tarildi. Toshkent, Chimkent, Turkiston shaharlarida ham qo’zg’olonlar bo’ldi.

Musulmonqul hukmronligiga xotima berilgan, qo’zg’olonlar bostirilgan bo’lsada, ichki nizolar bu bilan barham topmadi.

Xudoyorxon aholidan soliq yig’ishni kuchaytiradi, aholiga jabr- sitam oshib bordi. Xalqning noroziligidan foydalanib, xonning ukasi Mallaxon qo’shin to’plab, 1858 yilda xon tarafdorlarini tor-mor keltirdi va Qo’qonni egalladi. Xudoyorxon Buxoroga qochib ketdi. Mallaxonga ham fitna tayyorlandi va 1862 yilda Mallaxon o’ldirildi. Shohmurod xon deb e’lon qilindi. Mallaxonning tarafdorlari qatl etildi.

Alg’ov-dalg’ov avj olgan bir paytda Toshkent hokimi Qanoat o’z jonini saqlab qolish maqsadida Xudoyorxonni Toshkentga taklif etdi. Xudoyorxon Toshkentga keldi va Buxoro amiri yordamida 1862 yilda Qo’qon taxtini egalladi. Biroq lashkarboshi Alimqul Xudoyorxonga qarshi urush boshladi, Xudoyorxon yana Buxoroga qochishga majbur bo’ldi. Alimqul Mallaxonning o’g’li Sulton Sayidxonni Qo’qon xoni deb e’lon qildi. Ammo bu bilan Qo’qon xonligida siyosiy barqarorlik tarkib topmadi. Xudoyorxon 1865 yilda uchinchi marta taxtni egallaydi. Taxt uchun o’zaro ichki kurashlar avj olib borardi. Bu Rossiya bosqini arafasi va bosqin boshlangan davrda yuz berayotgan edi.

Chor Rossiyasi bosqini arafasida Buxoro amirligida ham zodagonlar va beklarning mol-mulk, taxt, amal talashib o’zaro ziddiyatlari kuchaydi, qirg’inbarot urushlar bo’ldi.

1826-1860 yillarda amirlik qilgan Nasrullo shafqatsiz hukmdor edi. U taxtga chiqqach, o’z yo’lida to’siq bo’lmasin, deb akalari Xusaynni zaharlab o’ldirdi, Umarni qatl ettirdi.

Nasrullo taxtni egallashda, unga yordamlashganlarni ham tirik qoldirmadi. Taxtga o’tirgan kunidan boshlab, bir oy davomida har kuni 50-100 kishini qatl qilib turdi. Shu bois amir Nasrulloga «qassob amir» deb laqab qo’yilgan edi.

Amir Nasrullo amirlikdagi parokandalikni to’xtatish uchun shafqatsiz urushlar qildi, bo’ysunmagan shahar va qishloq aholisini qilichdan o’tkazardi. Bunga o’zlarini mustaqil deb hisoblovchi Shahrisabz bekligiga qarshi olib borilgan qonli urushlar misol bo’la oladi. Amir Nasrullo Shahrisabzga qarshi 32 marta hujum qilib, oxiri 1856 yilda uni zabt etdi.

O’zbek xonliklarining hukmdorlari Rus davlati tajovuzlariga e’tiborsizlik, mas’uliyatsizlik qildi. O’zaro urushlar girdobiga botib, katta kuchlarni behuda qurbon qildi, mamlakat boyligini besamar ishlarga sovurdi. Vaqtini aysh-ishrat, kayfu safoda o’tkazdi.

Taniqli o’zbek yozuvchisi Abdulla Qodiriy o’zining «O’tgan kunlar» romanida Yusufbek hoji tilidan quyidagi alamli so’zlarini bayon etadi.

«Maqsadlari juda ochiq... Bittasi mingboshi bo’lmoqchi, ikkinchisi Normuhammadning o’rniga o’tirmoqchi, uchinchisi yana bir shaharni o’ziga qaram qilmoqchi. Ittifoqning nima ekanligini bilmagan, yolg’iz o’z manfaati, shaxsiyati yo’lida, bir-birini eb, ichgan mansabparast, dunyoparast va shuhratparast muttahamlar Turkiston tuprog’idan yo’qolmay turib, bizning odam bo’lishimizga aqlim etmay qoldi... Biz shu holatda ketadigan, bir-birimizning tegimizga suv quyadigan bo’lsak, yaqindirki, chor istibdodi Turkistonimizni egallar va biz bo’lsak o’z qo’limiz bilan kelgusimizni o’ris qo’liga qoldirgan bo’larmiz».

Haqiqatdan ham shunday bo’ldi. Turkiston jahon taraqqiyoti jarayonidan tobora chetda qolabordi, ilg’or davlatlardan orqada qoldi.

Qoloqlikka bir qator omillar sabab bo’ldi. Xonliklarning asrlar davomida o’zgarmay kelayotgan davlat idora usuli, tor doiradagi hukmdorlar zulmi taraqqiyotga g’ov bo’lib qolgan edi.

Asrlar davomida bir butun bo’lib kelgan mamlakatning, bir iqtisodiy va madaniy makonda yashab kelgan aholining uchga bo’linib ketishi, xonliklar o’rtasidagi urushlar, har bir xonlik ichidagi parokandalik, boshboshdoqlik va o’zaro hokimiyat uchun tinimsiz davom etgan ichki kurash, ig’vo-fasodning avj olishi, o’zaro nizo- janjallar, urushlar viloyat va tumanlarni, qolaversa butun mamlakatni xonavayron qilardi.

Xonliklar o’rtasidagi o’zaro urushlar, etnik nizolar qabilalar ko’chishini keltirib chiqarardi yoki ular zo’rlik bilan yashab turgan joylaridan ko’chirilar edi. Bu jarayon etnik guruhbozlikni keltirib chiqarardi, qabilalarning etnik aralashuviga, bir butun xalq bo’lib qovushishiga, jipslashishiga xalaqit berardi. Davlat darajasida ham, viloyatlar darajasida ham yagona xalq, yagona Vatan tushunchasining qadri anglab olinmadi. Odamlarni Turkistonni, xalqni birlashtirish g’oyasi ostida uyushtira oladigan yo’lboshchi topilmadi.

Aholi xon va beklarning, lavozimdagi amaldorlarning zo’ravonligidan, o’zboshimchaligidan, suiiste’mollaridan, g’ayriqonuniy soliq va to’lovlardan azob

chekardi. Turmush darajasi past bo’lib, aholi iste’mol uchun eng zarur bo’lgan tor doiradagi oddiy buyumlar va mahsulotlar bilan qanoatlanardi. Ishlab chiqarishning faqat iste’molga yo’naltirilganligi iqtisodiyotning o’sishi uchun turtki berolmasdi¹.

Xonlar va saroy amaldorlari ishlab chiqaruvchi kuchlar rivojiga xalaqit berayotgan ishlab chiqarish usulini himoya qilardi. Asosiy boylik bo’lgan erga mulkchilikning eski usuli bir necha asrlardan beri o’zgarmasdan kelardi. Xonliklarda hukmdor erning birdan bir egasi bo’lib, er ishlovchilarga - dehqonlarga xatlab, ijara tarzida biriktirilgan edi.

Dehqon er egasi emas, erdan olingan hosilning egasi edi. Shu boisdan dehqon erni asrab avaylashga, uning unumdorligini oshirishga intilmasdi, manfaatdor emasdi. Dehqon er egasi bo’lmagani uchun boshqa joylarga ketaverardi.

Dehqonchilik nochor ahvolda edi. Erga ishlov berish o’sha-o’sha bir juft xo’kiz, so’qa-omoch darajasida qolib ketgan edi. Irrigatsiya inshootlariga ahamiyat pasayib, sug’oriladigan er maydonlari qisqarib borardi.

Xonliklarda sanoat ishlari rivojlanmadi. Oltingugurt, rangli metallar, marmar, toshko’mir, neft kabi tabiiy boyliklar to’la bo’lgan konlar bo’lsa-da, ularni izlab topish, qazib olish, kon-tog’ ishlarini yo’lga qo’yishga befarqlik qilindi. O’lkada etarli darajada yirik daryolar bo’lsa-da, ularda baliqchilikni rivojlantirish, kemasozlikni yo’lga qo’yish hech kimning xayoliga kelmasdi.

Tovar-pul munosabatlari rivojlantirilmadi. Daromad iste’mol va qo’shin xarajatlarini zo’rg’a qoplardi, pul, oltin-kumush xon va amaldorlarning xazina to’plash manbai bo’lib qolgan edi, iqtisodiyot rivoji uchun sarflanmasdi, o’lik mol sifatida saqlanardi, kapitalga aylanmasdi.

Xonliklarning savdo munosabatlarida hamon ayirboshlash tarzi davom etardi. O’rta Osiyo jahon bozoridan ajralib qolgani ustiga, yagona ichki bozor ham tashkil topmagan edi. O’zbek xonliklaridagi ijtimoiy-siyosiy beqarorlik, iqtisodiy va harbiy nochorlik qo’shni mamlakatlarni o’z tasarrufiga kiritib olish siyosatini jadallashtirayotgan chor Rossiyasiga qo’l keldi. Xonliklardagi parokandalik, o’zaro nizo va urushlar, oxir-oqibat, ularning Rossiya imperiyasi tomonidan bosib olinishi va mustamlakaga aylanishiga olib keldi.

Adabiyotlar ro‘yxati:

1. Karimov I.A. “O‘zbekiston mustaqillikka erishish ostonasida”. -T: O‘zbekiston, 2011.-B.172.

2. Karimov I.A. “Biz kelajagimizni o‘z qo‘limiz bilan quramiz”. T.7. –Toshkent: O‘zbekiston, 1999. – B.134.

3. Karimov I.A. “Vatan sajdagoh kabi muqaddasdir”. T. 3. – T.: O‘zbekiston, 1996. – 366 b.

4. Karimov I.A. “Bunyodkorlik yo‘lidan”. T. 4. – T.: O‘zbekiston, 1996. – 394 b.

5. Karimov I.A. “Yangicha fikrlash va ishlash – davr talabi”. T. 5. – T.: O‘zbekiston, 1997. – 384 b.

6. Karimov I.A. “Biz kelajagimizni o‘z qo‘limiz bilan quramiz”. T. 7. – T.: O‘zbekiston, 1999. – 413 b.

7. Karimov I.A. “Ozod va obod Vatan, erkin va farovon hayot pirovard maqsadimiz”. T. 8. – T.: O‘zbekiston, 2000. – 525 b.

8. Karimov I.A. “Vatan ravnaqi uchun har birimiz mas’ulmiz”. T. 9. – T.: O‘zbekiston, 2001. – 439 b.

9. Karimov I.A. “Yuksak ma’naviyat – yengilmas kuch”. –T.: “Ma’naviyat”, 2008. –174 b.

1¹ Rajabov Q. Nasrullohxon. Toshkent, “Abu Matbuot-Konsalt”, 2011.-B.32.

1¹Muqimov Z. Amir Shohmurod islohotlari // Hayot va qonun. – Toshkent, 1995. -№2-3. – B.27-29.