VİVO
Rəşid bəy və Səadət xanım
9
Ön Söz
Bu uzun hekayə fransız dilində yazılmış ilk Azərbaycan bədii nəsridir.
Qəbələ xanlarının nəslindən olan Səadət xanımla, Şəki xanlarının nəslindən
olan Rəşid bəyin sevgisindən, həmin dövr Azərbaycan mühitinin gerçəklik-
lərindən bəhs edilən, AMEA-nın Əlyazmalar İnstitutunda saxlanılan kitabın
sonunda Mirzə Fətəli Axundzadənin avtoqrafı var. Axundzadə rus dilində bu
cümləni yazıb: “Mənim qəlbim elə alovlu qəlblərdəndir ki, o nə öz sevincini,
nə də öz kədərini gizlədə bilər. Buna görə də mən bugünkü sevincimi sizə
xəbər verməyə bilmərəm. Mənim şadlığımın səbəbi odur ki, başladığımız işin
axıra çatması haqqında məndə zərrə qədər şübhə qalmamışdır. Bu gün sizi
tamamilə inandıra bilərəm ki, arzularımızın həyata keçirilməsi günü
yaxınlaşmışdır. İzahatını gələcək münasib bir təsadüfə saxlayıram.
15 mart 1846. Mirzə Fətəli”.
Əlyazmanı uzun zəhmətin bahasına ilk dəfə Salman Mümtaz əldə
edib. Salman Mümtaz öz məqaləsində, kitabın izinə necə düşdüyünü, uzun
illərdən sonra nəhayət Xasay xan Usmiyevin sayəsində 1922-ci ildə əldə
etdiyini yazıb. Kitabı Xasay xandan 2-3 aylığa əmanət alan Salman Mümtaz
onu tərcümə etmək istəyib, lakin səpmə yatalaq xəstəliyinə tutulduğuna görə
əmanəti geri qaytarıb, yenidən istəyəcəyini bildirib. Lakin Salman Mümtazın
xəstəliyi 6 ay çəkib, bu müddətdə isə Xasay xan Vladiqafqazda vəfat edib,
əsərin izi itib. 1932-ci ildə Salman Mümtaz Azərbaycan Dövlət Muzeyinə
elmi işçi təyin olunub, xoş təsadüfdən məlum olub ki, Xasay xan kitabı başqa
kitablarla birlikdə muzeyə satıb.
Əsəri ilk dəfə Səlim bəy Behbudov tərcümə edib, lakin Azərnəşrdə
çapı nəzərdə tutulsa da, alınmayıb. 1937-ci ildə Salman Mümtazın həbsindən
sonra əsər yenidən unudulub, iki il sonra 1939-da “Ədəbiyyat qəzeti”ndə
türkcəmizdə dərc olunub. 1956-da isə ilk dəfə olaraq kitab formasında çap
olunub.
VİVO
Rəşid bəy və Səadət xanım
10
Rəşid bəy və Səadət xanım
May ayının gözəl bir günü idi. Bütün təbiətin canlandığı və bəzəndiyi
bir zamanda Azərbaycan bəylərinin birinin Səadət adında yeganə bir qızı sübh
vaxtı günəş şərq tərəfdən doğmağa başlarkən, kiçik, lakin gözəl bir evdən
çıxıb xoş bir hava ilə oxşanmaq, çiçəklərin nəşə verən ətirlərini iyləmək və
quşların nəvazişli nəğmələrini dinləmək üçün səfalı bir bağa girdi. Qız bağa
girər-girməz bütün təbiət sanki başqalaşdı. Göyün üzü daha da gözəlləşdi. Şad
və fərəhli quşlar ağaclardan onun ayağına töküldülər, hava lətif ətirlərlə doldu.
Bütün təbiət sanki son dərəcə şən halda özünü ona bəyəndirmək istəyirdi. Belə
bir gözəl vücuda özünü bəyəndirməyi kim istəməz!
Gözəl Səadət bir qədər bağda gəzdikdən sonra böyük şabalıd ağacının
dibində, çəmənlikdə əyləşdi. O, indi fikir dəryasına qərq olaraq, özü də
səbəbini bilmədən tez-tez «ah» çəkirdi. Onun həyatında sanki heç bir
çatışmayan cəhət yox idi. Gözəl Səadət bir sevgili arzusunda idi. Sevgisiz
həyat-bədbəxtlik və qəm-qüssədir. Qızın pənah gətirdiyi bu romantik bucaq
ona o qədər xoş gəlirdi ki, səhərlər həmin bağa gəlib ətirli qızılgüllərdən
hörülmüş köşkün yanında, ortasında fəvvarə vuran bir hovuzun kənarında
oturardı.
Bir gün dərin xəyallara dalan qızın qulağına həzin bir səs gəldi: «Ah!
Mən sevgimi gizli saxlamaq üçün nələr etməzdim. Ocaq üstündə qaynayan bir
qab su mənim könlüm qədər qaynar ola bilməz».
Bu sözləri eşitdikdə nazənin Səadət əyləşdiyi yerdən çəkilib getmək
istədi. Lakin bu təsirli sözləri oxuyan şəxsi görmək üçün utana-utana ətrafa
baxdı; heç bir kəsi görə bilmədikdə, bu səsin sehrkar bir səs olduğunu zənn
etdi. Lakin sevgi kəlməsi onun könlünü həyəcana gətirdi və bütün hissiyyatını
alovlandırdı.
Bu vaxt Səadətin mehriban dayəsi Şamah bağa girdi. Şamah Səadəti
uzaqdan rəngi qaçmış və iztirab içində görüb cəld onun yanına gəldi və onu
qucaqlayıb öpərək, həyəcanının səbəbini soruşdu. Səadət əli ilə güllərin sol-
VİVO
Rəşid bəy və Səadət xanım
11
muş yarpaqlarına və ağacdan tökülüb yerdə çürümüş meyvələrə işarə edərək,
dedi:
- Mənim də taleyim belədir!
Bu sözlər təcrübəli qadına gənc qızın həyəcanının səbəbini bildirdi.
Vəfalı Şamah qızı gecikmədən evə aparmaq istədi, lakin bağın qapısına
yaxınlaşdıqda yenə həmin səs eşidildi: «Sən mənim nəzərimdən uzaqlaşmaq
istəyirsən, lakin mənim qəlbimdən uzaqlaşa bilməzsən!»
Hər ikisi heyran bir halda, yerlərində dayanıb ətrafa baxdılar, lakin
kimsəni görmədilər. Bağdan çıxıb qapını bağladılar. Nəhayət, evə yetişdilər.
Evdə Səadətin anası Tutuxanım onları gözləyirdi. Səadətin və Şamahın sükutu
və qəmginliyi qohumlarını təşvişə saldı. Gənc qızdan heç bir cavab almayaraq,
Şamaha müraciət etdilər.
Şamah eşitdiklərini onlara müfəssəl danışdıqdan sonra, onu qız ilə
yalqız buraxmaları üçün işarə etdi. Lakin Şamah bir az əvvəl qızda olan
şadlığı təkrar oyandırmaq istədisə də, müvəffəq olmadı.
Bağda eşidilən sehrkar səsin sahibini aydınlaşdırmaq üçün bütün ailə
toplanmışdı. Xeyli fikirdən sonra belə qərara gəldilər ki, bağ sehrlənmişdir və
o gündən sonra qıza bağa girmək qadağan edildi. Zavallı Səadətin xəyalları,
qəmləri və pərişanlığı günbəgün, saatbasaat artırdı.
Nə dayəsinin qayğısı, nə anasının mehribanlığı, nə oyun, nə musiqi onu
sakit edə bilmirdi. O, cazibəli sözləri bir də eşitmək üçün əbəs yerə bağa
getmək fikrinə düşdü, əbəs yerə üzüyünü bağda itirdiyini anasına söylədi.
Anası onun bütün yalvarışlarını rədd edərək, cavab verdi:
- Əziz qızım, bağın qapısı bağlıdır, tam bir möhtərəm və müqəddəs
dərviş gəlib o bağı paka çıxarmayınca, kimsəyə ora daxil olmağa icazə
yoxdur.
Bəyin ailəsini dərvişin yolunu gözləməkdə qoyaq. Qafqaz ölkələrində
hər evin yanında qadınların yeganə seyrəngahı olan bir parça olar. Belə bir
seyrəngahdan məhrum olan Səadəti də öz otağında qüssə çəkməkdə qoyaq. Bir
az da öz səsilə Səadətin qəlbini alovlandıran Rəşid bəydən danışaq. O zaman
iyirmi iki yaşına girmiş Rəşid bəy İsmayıl adlı bir bəyin oğlu idi. Bu bəyin
alicənablığı və nəzakəti sərvətindən çox idi. Bəy, oğluna da öz səliqəsilə
Dostları ilə paylaş: |