Roman kimi hekayə
/ 25
− Kəs, o nə yuxudur, görmüsən! Allah
eləməsin, atan ölsün. Ya da birimizə bir şey
olsun.
Mən nənəmin niyə hirsləndiyini anla-
madım və yuxuma görə pərt oldum. Sonra
anam başa saldı ki, yuxuda üzüm görmək
gerçəkdə ağlamaq deməkdi. Yəni sənə ağır
itki baş verəcək və sən ağlayacaqsan. Onda
yaman qorxmuşdum. Elə buna görə də tə-
ləm-tələsik yalanımın üstünü özüm açmış-
dım. Yuxunu uydurduğumu deyib, üzüm
yemək üçün belə etdiyimi söyləmişdim.
Bəlkə də, elə o gündən yuxu görmək istə-
yinin daşını atmışdım. Ya da nənəm demiş,
“yuxularım qız işləri ilə məşğul olan oğlan-
ların duduşu kimi qarnıma qaçmışdı”.
Amma bu yuxugörmə hər nə idisə mə-
nim üçün bir ömür boyu dərd olmuşdu. Fi-
kir məni götürmüşdü ki, yuxunun necə ol-
duğunu, necə baş verdiyini heç zaman anla-
ya bilməyəcəyəm. Axı necə ola bilərdi ki,
nənəm, atam hər gecə çox qəribə və inanıl-
maz dərəcədə maraqlı yuxular görürlər, hə-
26 /
Roman kimi hekayə
min qanı daşıyan mən isə görə bilmirəm.
Hətta mənə elə gəlirdi ki, yuxu görməyən
adamlar gecəni yaşamırlar. Allahın insana
bəxş etdiyi gecə həyatından uzaq düşürlər.
Çünki ətrafdan eşitdiyim yuxular o qə-
dər zəngin idi ki, bir növ Tanrıya da şikayət
edər kimi idim. Axı mən nə günahın sahibi-
yəm ki, yuxu görmürəm. Hətta bir dəfə
əmimgil bizdə olanda əmim öz yuxusunu
danışdı. Dedi ki, bu gecə yuxuda rəhmətlik
dədəmi gördüm. Çox bikef idi. Yuxuda bi-
lirdim ki, o ölüdür. Ona görə də ha dədəm-
dən Qarabağın vəziyyətini soruşmaq istə-
yirdim, amma bacarmırdım. Handan-hana
dədəm durub gedəndə mənə dedi, sən gəl-
mə, burda işin çox olacaq. Birdən arxadan
qışqırdım: Dədə! Dədəm ayaq saxlayıb gü-
lə-gülə arxaya çevrildi. Mən tez dedim: –
Qarabağın axırı necə olacaq? O da, − Bala,
onu deyə bilmərəm, desəm, orda mənə əziy-
yət verərlər, − söyləyib dönüb getdi. Amma
qəribəsi o idi ki, bir gözümlə dədəmi görür-
düm, bir gözümlə də oğlum Elmanın qoca-
Roman kimi hekayə
/ 27
lığını. Əslində, gördüyüm qoca bir kişi idi,
amma onun oğlum olduğunu bilirdim. Ey-
nən Elmanın qocalığı idi. Amma dəqiq sezə
bilmədim.
Əmimin bu fantastik yuxusu məni ya-
man maraqlandırmışdı. Onda hələ altıncı
sinifdə oxuyurdum. Fizikaya, coğrafiyaya
yenicə bələd olmağa başladığımdan ətraf
mühit mənə yaman maraqlı gəlirdi. Əmi-
min yuxusu isə lap fantastik kinolara bənzə-
yirdi. Belə bir yuxunu görməyə də, yəqin ki,
təcrübə lazım idi.
Görəsən, uşaqlar niyə belə yuxu gör-
mürlər? Bəyəm onların bəxtinə, sadəcə yu-
xuda işəmək düşür? Yaşım böyük olsa da, o
yaşda belə bir dəfə yerimə işəmişdim. Məni
döyməyə hazırlaşan anama nənəm: − Ay
qız, otur yerinə, yəqin şeytan aldadıb da, −
demiş, anamı yarıyoldan qaytarmışdı. Mən
isə yerimi necə batırdığımı xatırlamırdım
da. Həm də bu, mənim üçün böyük ayıb idi.
Çünki heç ağlım kəsməyəndə də belə iş
tutmamışdım. Anamı da əsəbiləşdirən elə
28 /
Roman kimi hekayə
bu idi. Həmin gün nənəm yenə də gördüyü
maraqlı yuxulardan danışdı. Dedi ki, təzəcə
gəlin gəlmişdim. Gecə yuxuda gördüm ki,
uşağam. Əmimin qızı da yanımdadı. Gedi-
rik ayaqyoluna. Həyətimizdə də qapısı sı-
nıq-salxaq bir ayaqyolu var. Əmiqızım məni
gözləyir, mən də içəri girirəm. Deyirəm,
gələn yoxdursa, işimi görüm. Əmiqızım da
deyir, qorxma heç kim yoxdu, rahat ol. Elə
təzəcə başlayırdım ki, ayıldım. Gördüm
rəhmətlik qayınatan üzünü çevirib yatıb.
Elə həyəcanlanmışdım ki. Yoxsa biabır olar-
dım. Yuxuda belə şeylər olur. Şeytan cildinə
girmiş dostlarından biri deyir ki, qorxma,
işə, bu da işəyir. Uşaqla işin olmasın.
Bu əhvalat mənim o qədər xoşuma gəl-
mişdi ki, belə bir şeyi niyə yuxuda görmə-
diyim üçün peşmanlıq keçirmişdim.
Yuxu mənim üçün həmişə əlçatmaz bir
şey idi. Hətta kəndimizdə o zaman peyda
olan baxıcılardan birinə − yuxu ilə fala ba-
xan qadına da paxıllığım tuturdu. Camaat
aparıb həmin qadına pul verirdi ki, bax gör,
Roman kimi hekayə
/ 29
qızım ərə gedəcək, oğlum işə düzələcək?
Qadın da axşam yuxuda gələcək zamanı gö-
rüb, səhər danışırdı. Allahtərəfi bir neçəsi-
nin düz çıxdığını da görmüşdüm. Ona görə
də yuxu görmək istəyir və onun çin olma-
sını arzulayırdım. Ta ki bibioğlumun yuxu-
larına şahid olana qədər. Bundan sonra yu-
xudan qorxmağa başladım.
Bir dəfə Cənubi Azərbaycanın Qarazi-
yəd şəhərinə alverə gedən atam bibioğlum-
la məni də özü ilə aparmışdı. Gecənin bir
yarısı hamımız səsə ayıldıq. Gördük ki, bibi-
min oğlu evin qapısı ağzında kiminləsə sa-
vaşır. Hamımız yerimizdən qalxdıq. Atam
dedi ki, ay bala, nə olub, kiminlə savaşırsan?
Bibimin oğlu: − Dayı, görmürsən, bunlar
qoymur qapını açım, − deyə cavab verdi,
sonra da yenə: “eləmə, qoy gedim, əlini çək
məndən, vurma da nə olar?” – deyib, əl-qol
atmağa, dalaşmağa başladı. Bir müddət
beləcə heç nə anlamadan tamaşa etdik. Nə-
hayət ki, o sakitləşdi və heç nə olmamış kimi
Dostları ilə paylaş: |