6
dərib geri qanrıldı: onu təqib edən yox idi. Qəflətən ağlına
gələn fikirdən Neməti soyuq tər basdı. "Bilirsənmi daha niyə fit
çalmır, niyə təqib etmir? Nömrəni yazıb, vəssalam. Bəs elə
bilirdin qaçıb qurtarmısan? Lap arxayın ol, nömrəni yazıb
götürüb, bütün postlara xəbər verəcək".
Gözü divara sataşdı. Divarda tambul bir qız uşağının şəkli
asılmışdı. Qıvırcıq saçları, çəhrayı, gödək, qırçınlı paltarı vardı.
Yanaqlarından qan damırdı.
Şəklin altında: "Ata,
Kislovodskdan mənə səsli məktub yaz" sözləri yazılmışdı.
Nemət "Pyataçokun" hündür yerindən üç nəfərin ona tərəf
gəldiyini gördü. Biri böyük qızı idi, qızı ona yanaşıb:
—Ata, mənə maqnitofon al, — dedi.
İkincisi anası idi. Nemət onun üzünün cizgilərini ayıra
bilmirdi. Amma bilirdi ki, anasıdır.
Üçüncüsü Sürəyya idi — Nemətin arvadı.
Sürəyya saatı soruşdu.
Nemət iri küçə saatına baxıb:
—Üç tamam, — dedi.
Arvadının səsi lap yaxından eşidildi:
—Ay Nemət, oyan görək! Saatı soruşuram.
Nemət gözlərini açdı.
—Nə?
—Deyirəm saat neçədir? Mənim saatım yatıb.
Nemət qol saatına baxdı.
—Doqquza iyirmi dəqiqə qalıb, — dedi.
—Sən allah, dur get çörək al. Çörəyimiz qurtarıb.
—Yaxşı, bu saat. Beş dəqiqədən sonra.
Gözlərini ovxaladı. Divara tərəf çevrildi.
—"Taldı—Kurqan, Alagöl, Manançı".
Bir ilə yaxın idi ki, Nemət iş otağını böyük qızına verib
onun yerinə keçmişdi. Ancaq vaxtı ilə qızının çarpayının
yanından vurduğu böyük xəritə hələ də divarda dururdu. Sovet
İttifaqının siyasi xəritəsi. Ölkənin cənub sərhədi Nemətin
balışının yanına düşürdü.
7
Hər səhər Nemət gözlərini açıb bu xəritəni görürdü. O, Şərqi
Qazaxıstanın şəhərlərini, göllərini, çaylarını əzbər bilirdi.
Çox vədə gecələr yuxusu qaçardı. Qaranlıqda xəritə
yazılarını seçmək olmurdu. Amma gözüyumulu halda da
Nemət barmağını düz Taldı—Kurqanın, yaxud Alagölün, ya da
Manançanın üstünə qoya bilərdi.
Bəzən bu şəhərləri, çayları, gölləri, ümumiyyətlə bu ərazini
təsəvvüründə canlandırmağa çalışırdı. Ucsuz-bucaqsız çöllər,
alaçıqlar, susayıb göl, çay kənarına gələn at ilxıları... Uzun
yallı ağ atlar... sonra yuxu bataqlıq kimi çəkib onu aparırdı.
—Ay Nemət, sən allah, dur çörəyə get də...
Yuxu qırsaqqız olub yapışmışdı, əl çəkmək istəmirdi. Ancaq
Sürəyyanın səsində narazılıq xalları vardı.
Nemət cəld yorğanı kənara atıb sıçradı. Bir-iki dəfə əl-
qolunu atdı — öz aləmində bu, səhər idmanı idi. Üzünü yuyub
mətbəxə keçdi.
—Adam—madam iysi gəlir, yağlı badam iysi gəlir.
—Get çörək al gətir, onda yağlı badam da görərsən.
Çörəyə növbə yox idi. On dəqiqədən sonra ər—arvad ağ,
təmiz, səliqəli mətbəxdə qabaq-qabağa oturub çay içirdilər.
Nemət:
—Bir qatmaqarışıq yuxu görürdüm ki! — dedi. — Görürəm
Kislovodskdayıq. Bakıya bilet almaq istəyirəm, özü də bax bu
pijamada gəlmişəm, deyirlər yox, zol-zol pijama geyməsən
bilet verməyəcəyik.
Pişik miyoldadı. Nemət kolbasanın bir tikəsini ona atdı və
gülümsündü:
—Pişiyə də bilet alırdım. Ona bilet verdilər, dedilər zol—
zoldur.
—Belə ağıllı yuxular gördüyünçün ayılmaq istəmirdin?
Saatı soruşuram, deyirsən üç.
—Yuxuda saat üç idi də.
Surəyya:
—Mürşüdgil deyəsən bu il də Kislavodska gedəcəklər, —
8
dedi.
—Kislovodskın o bilet müsibəti yadıma düşəndə heç ora
ayaq basmaq istəmirəm.
Mixəyi qalstuku qırış idi, yaşılı bağladı.
—Yaxşı, hələlik, — dedi. — Mən getdim.
—Tez gələcəksən? Axı bu gün şənbədir...
—Ay aqibətin xeyir, — şeşə bığlı Musa kişi qırmızı siqaret
paçkasını Nemətə uzatdı. — "Arzu" da var a, bəlkə "Arzu"
verim! Mağıl indi filtrin bolluğudur.
—Yox, elə "Nərgiz" yaxşıdır. Kibritin varmı? Ay sağ ol.
Siqareti damağına aldı. Kibrit çəkdi. O biri səkiyə keçib
qəzet kioskuna yanaşdı.
—Sabahın xeyir... Varındı?
Salman kişi eynəyinin altından gözlərini azacıq qıydı.
Nemətdən başqa heç kəsin sezə bilmədiyi "hə" işarəsini verdi.
İşindən qalmadı:
—Bu sənin "İzvestiyan". Al, bu "Kommunist". Buyur,
"Gənclər", "Pravda" yoxdur, qurtarıb. TTrudU üç qəpik. "Bakı",
əlbəttə, dünənkidir, yoxsa bugünkü olacaq səhər-səhər?
"Komsomol?" Buyur, — deyə alıcıları bir-bir yola salırdı.
Sonra becid bir hərəkətlə piştaxtanın altından qəzet çıxarıb
Nemətə uzatdı.
—Nemət:
—İki dənədir də? — deyə soruşdu.
—Eyib sözdür ki…
—Ay səni yüz yaşa. Buyur.
—Sağ ol! Xoş getdin!
Bu iti əməliyyat növbədə dayanmış çil-çil köynək oğlanın
nəzərindən yayınmadı.
—Ə kişi, bəs deyirdin "Futbol" yoxdur? Deməli, daşbaşçün
saxlamısanmış. Barı saç-saqqalından utan!
Salman kişi partladı:
—Ağzını dağıtma, qırışmal! Daşbaşı atan eləyir. Bu yoldaş
9
abunəçi yazılıb. Abunəçini qoyub sənə verəcəyəm?
Nemət aralanıb gedə-gedə Salman kişinin səsini eşidirdi.
—Sən də zəhmət çəkib vaxtında yazılaydın.
—Abunəçi burdan niyə gəlib alır? — Oğlan son zəif bir
cəhd də etdi. — Evinə yazdırar da...
—Kefi belə istəyir. Burda yəni sənlik bir iş var?
Salman kişi elə böyük bir canfəşanlıqla ağın qara olduğunu
isbat edirdi ki, çil-çil köynək oğlan təslim bayrağını qaldırdı:
—Yaxşı, nöş dava eləyirsən? Bir sözdü dedim, deməmiş
olum, bağışla.
Nemət dodaqaltı qımışa-qımışa bağa girdi. Boş skamyada
əyləşdi. "Yox, deyəsən bu gün pis başlamayıb... qəribə yuxu.
Dadlı səhər yeməyi. Ətirli filtr. İki "Futbol" qəzeti".
Günəşli ilıq gündü. Ağ seyrək buludlar pərən-pərən olub
göyə dağılmışdı. "Belə gündə həmişə adamın ovqatı xoş olur".
Amma ovqatının xoş olmasının ayrı, daha vacib səbəbi də
vardı: Dadaş kişi sözünün üstündən qaçmasa...
Qəzeti açıb baxmağa başladı. SSRİ və İrlandiya seçmə
komandalarının sabahkı oyunu haqqında yazılar dərc
olunmuşdu. Məşqçilərin bəyanatları, komandaların heyəti,
gümanlar, fərziyyələr...
—Sabahın xeyir, Nemət, işə getmirsən?
Narın ətir iyi Nemətin burnunu çaldı. Başını qaldırıb
Təhminəni gördü.
—İndi gələcəyəm. Hazırlıqlı gəlmək istəyirəm. — Əlindəki
qəzeti göstərdi. —İstəyirəm futbol yeniliklərindən əvvəlcə
özüm agah olum.
Təhminə:
—Görək axırı bu futbol sizin başınıza nə oyun açır, — dedi
və gülümsündü. Ağappaq, xırda tən-bərabər dişləri vardı.
Qarğıdalı dənələri kimi bir boyda və narın.
Qırmızı baharı paltarının qolları kəsik idi. Yaxasından
ətəyinəcən bir düzüm düymə cərgələnmişdi.
—Yaxşı, hələlik, — deyə əl elədi, uzaqlaşıb getdi.
Dostları ilə paylaş: |