« Ş ə r q F ə l s ə f ə s i P r o b l e m l ə r i » B e y n ə l x a l q e l m i - n ə z ə r i j u r n a l
© B a k ı / № 1 . 2 0 1 4
50
islam dini təfəkküründə dərin izlər qoymuşlar. Bu hərəkatlarin ortaq cəhəti
heterodoks sufi cərəyanlardakı riciyyət (9) və tənasuh (10) anlayışları idi.
Dərviş adı və mənası. “Dərviş” adının mənşəyi tam məlum deyil. Zənd-
Avestada keçən “driqoş, deryos və driqu” adının dəricədə (11) “dərviş” kimi
qeyd olunduğu bildirilir. Dəricədə “dərvişan” sözü dərvişlər mənasında
işlədilib. Pəhləvicədə “driyoş” – “kasıb, yoxsul və diləncilərə” verilən ümumi
addır (12). Bir iddiaya görə, kəlimə “dər-piş”dən yaranıb. Pəhləvicədə “dər-piş”
– “qapı önü” mənasına gəlir. Qapıdaki dilənciləri ifadə etmək mənasında
işlədildiyi qeyd edilən sözün sufiləri xarakterizə etmədiyi aydındır (13).
Digər bir iddiaya görə axtarmaq və dilənmək mənasını verən “dər-yuzidən”
felindən “dər-yuz” formasına düşmüşdür. Lakin bəzi sufilər onları dilənçi kimi
baxan anlayışlara qarşı çıxdıqlarından dərviş adının “dür-viş”dən yarandığını,
bunun da “inci, dürr” mənasına gəldiyini iddia ediblər (14).
Dərviş sözünün 3 lüğəvi mənası vardır: birincisi, bir təriqətə daxil olub,
onun qayda və qanunlarına bağlı qalan insan (alpərən, cavanmərd); ikincisi,
təvazökar və hər şeyi xoş qarşılayan insan; üçüncüsü isə, yoxsulluğu və
əzabkeşliyi qəbul edən insan deməkdir (15).
Dərvişliyi mistik bir həyat tərzi hesab edən C.P.Braun, dərvişlərin ideya və
mənəvi həyatlarını 10 maddədə sıralayır. Onlar aşağıdakılardan ibarətdir:
1. Sadəcə Allah vardır;
2. Bütün görünən və görünməyən şeylər ondan zühur etmişdir;
3. Bütün din və təlimlər vəhdətdədir;
4. Dinlər bir-birinə mənaca oxşar, amma praktikada fərqlidir;
5. Yaxşılıq və pislik arasında fərq yoxdur, hər şey vəhdətin zühurudur;
6. İnsan Allaha bağlıdır, buna görə də hərəkətlərində sərbəst deyil;
7. Ruh bədəndən əvvəl var olub, bədəndən ayrıldıqdan sonra da var
olacaqdır;
8. İnsan Allah ilə təmizlənir və ancaq qədərinə tabe olub ömür sürür;
9. Vəhdət dərin təfəkkür və Allahda əriməkdir;
10.Məxluqat Allahın surətidir (16).
C.P.Braunun müəyyən etdiyi bu müddəları bütün dərviş təriqətlərinə aid
etmək olmaz. Beləki, həmin müddəlarla bəzi təriqətlərin razılaşmadığı fikirlər
də var.
Dərviş adının yaranmasında Hind mistik inanclarının təsiri diqqəti cəlb
edir. Belə ki, dərvişin həyat tərzi ilə Budda rahiblərinin həyat tərzi arasında
güclü oxşarlıqlar var. Dilənmək, qapı-qapı gəzmək və əl açmaq budda
rahiblərinin həyat tərzi idi. Bunlara bhikşu adı verilirdi ki, qədim Türk
mənbələrinə də bu ad baxşı şəklini alib. Qədim türklər kahinlərə, şamanlara,
« Ş ə r q F ə l s ə f ə s i P r o b l e m l ə r i » B e y n ə l x a l q e l m i - n ə z ə r i j u r n a l
© B a k ı / № 1 . 2 0 1 4
51
dərvişlərə, daha sonra da aşıqlara
bahşı deyirdilər (17). Belə həyat tərzini
formalaşdıranlar Budda rahibləri olublar. Dilənçi keşişler “Sankha” adı verilən
manastır sistemində təşkilatlanmışdılar. Hindistanda hökmdar Aşoka dövründə
(B.e.ə. 273-236) buddizm rəsmi din elan olunmuşdur, b.e.ə. 250-ci ildə isə
çağrılan Pataliputra sinodunda başqa ölkələrə missiyaçı göndərməyə qərarı
qəbul edilmişdi. Türklərin hakım olduğu Əfqanıstan, Xorasan və Orta Asiyadaki
Kuşan çarlığına (b.e.ə. I – e. III əsrləri) və Skif-Part (Parfiya) ölkəsinə dilənçi
görkəmində buddist ruhanilər, məhz o vaxtdan etibarən gəlməyə başladılar.
Evlənməyən, ət yeməyi haram hesab edən, özlərini dünya zövqlərindən
məhrum edən, doğru şeyi danışmayan, bədəni məst edəcək içkilərdən uzaq
duran, yarı çılpaq gəzən bu buddist rahiblər (18) ilə XIII əsrin qələndəri
dərvişləri görkəmcə bir-birlərindən seçilməzdilər. Bu səbəbdən də Avestanın
pəhləvi dilindəki əlyazmasında “dərviş” adının qeyd olunan kimliklə əlaqədar
olduğunu düşünürük.
Təsəvvüf anlayışının formalaşdığı dövrlərdə başlıca iki güclü məktəbin
ortaya çıxdığını görürük. Bunlardan ilki İraq məktəbi olub, ən güclü
nümayəndələri Haris əl-Muhasibi, Səri əs-Səqəti və Cüneyd Bağdadi idi. Başlıca
olaraq İraq məktəbinin yaydığı İslam anlayışına təsəvvüf və onların
təmsilcilərinə də sufi adı verilmişdir. Dərviş adı, təsəvvüf tarixində ikinci güclü
məktəb hesab edilən Xorasan sufiləri ilə əlaqədar ortaya çıxmış tarixi-fəlsəfi
anlamdır. Xorasan məktəbinin əsasında isə məlamiyyə dayanırdı. Məlami
məktəbinin mənsublarina isə məlami deyirdilər. Xorasan məktəbi ilə İraq
məktəbi arasındakı əsas fərq İraq sufiləri özlərini həm batini, həm də zahiri
hesab etdikləri halda, Xorasan məktəbinin nümayəndələri özlərinin ancaq
batıni olduğunu qəbul edirdilər. Camaatdan təcrid olunmayıb onlardan biri
kimi özlərini göstərən Xorasan məlamiləri təcrid davranışlarına qəti şəkildə
etirazlarını bildirirdilər. Yəni Xorasan məktəbi bu baxımdan gizli dərvişlik
hesab olunurdu. Bu məktəbin ən böyük nümayəndəsi Həmdun Qəssar idi.
Məktəbin mərkəzi isə Nişapur şəhəri idi. Kuşanların əsas mərkəzlərindən olan
Abarşəhrin sonrakı adı olan Nişapurun buddist və manixeistlərin güclü
təsirində olduğunu nəzərə alsaq, dərvişlik anlayışının formalaşmasında hind və
parfiya amili qaçınılmazdır.
Türk mənbələrində isə dərvişlər daha çox “abdal” və “baba” adı ilə
tanınıblar. Onların türklər arasında İslam dininin yayılmasında böyük rolları
olmuşdur. İlk dövr islamı qəbul etmiş türklər arasında bu dini anlayışının
əsasən islam sufizmindən qaynaqlanmasının səbəbi "abdallar” və “babalar”ın
irşad fəaliyyətləri hesab olunur. Buna ən yaxşı nümunə Aslan Baba və onun