28
adlandırılaraq Xırzın içdiyi dirilik suyuna bənzədilmişdir.
Dodaq əvəzinə «ləl» sözünü işlədən şair istiarə poetik
fiqurundan istifadə etmişdir. Başqa bir yerdə «Cəhan
gülzarının xəndan gülü bərbad olur axır» (3, s.909) –
deməklə Sadiq bəy insanların yer üzündəki həyatının
gec-tez sona çatacağından, insan həyatının müvəqqəti
olduğundan danışır. Burada «cəhan gülzarı» ifadəsini
qeyri-müstəqim mənada, həyat anlamında başa düşmək
lazımdır ki, bu da istiarənin əlamətidir.
Sadiqi
yaradıcılığında
ləffü
nəşr
şəklində
sözişlətmədən geniş istifadə olunur. Bu zaman beytin
birinci misrasındakı sözlər növbəti beytdəki sözlərlə
əlaqələndirilərək izah edilir:
Yüz dövrə əgər eyləyə Yüsif, sənə yetməz,
Məqdurmidir yetməsi xurşidə məhanın? (3,s.905).
Birinci misrada lirik qəhrəmanın sevgilisi Şərq
ədəbiyyatında gözəllik rəmzi olan Yusiflə müqayisə edilir.
İkinci misrada Yusif məhə-aya, məşuqə (sən) isə
günəşə bərabər tutulur. (Məlum olduğu kimi, klassik
ədəbiyyatda Yusif həm də mahi-Kənan-Kənan ayı
adlandırılır). Təbii ki, belə əlaqələndirmə zamanı məşuqə
Yusifdən daha üstün çıxır: Məgər ay da günəşə bərabər
olarmı?
Başqa bir misal:
Gər xəyalı gəlməsə, gözdin qılay qət'i-nəzər,
Sadiqi, hərgiz bu evi mehmansız körməyin (3,s.903).
Birinci misradakı «xəyal» və «göz» ikinci misrada
«ev» və «mehman» sözləri ilə əlaqələndirilir. Şair poetik
məntiqlə aşiqin gözünü bir evə bənzədir. Ona görə bu
gözün – evin mehmanı, qonağı – gözəlin xəyalı olmasa,
onda bu gözün heç bir mənası qalmır.
Sadiq bəyin yaradıcılığından gətirdiyimiz bu iki
nümunə qarışıq (müşəvvəş) ləffü nəşrə aiddir. Ç ünki
birinci
misralardakı
aydınlaşdırmaya
ehtiyacı
olan
29
sözlərlə aydınlaşdırıcı sözlər eyni sırada, eyni fəqərədə
deyil.
Digər şairlər kimi, Sadiq bəy də fikrini daha təsirli
etmək məqsədi ilə hər hansı bir hadisəni, keyfiyyəti
şişirdərək mübaliğə bədii ifadə vasitəsindən geniş
istifadə etmişdir:
Göz yaşını vermə qəmi-ahi-səhərgahlərə,
Yanar əflak könüldən çəkilən ahlərə (3,s.902).
Şair özünə eşqinin dərdindən səhər çağı göz yaşı
axıdıb, ah çəkməyi məsləhət görmür. Ç ünki könüldən
çəkilən ahdan fələklər yana bilər. Burada istər-istəməz
Füzulinin «fələklər yandı ahimdən» sözləri yada düşür.
Fəzayi-kuyinə qoy seyri-əzm birlə qədəm
Ki, zahir eylədi hər yanda laləzar gözüm (3,s.907).
Şair sevgilisini ətrafı seyr etməyə dəvət edir. O,
yarının qapısında o qədər ağlamışdır ki, indi onun
yaşadığı evin hər yanı laləzara çevrilmişdir.
Təzad sənətindən də Sadiq bəyin poeziyasında fikri
daha poetik, təsirli ifadə etməyin vasitəsi kimi istifadə
edilmişdir:
Bu gün nihan səri-kuyinə gəlmişəm, ey dil,
Nihani ah çəkib aşkar qılma məni (3,s.901).
Müəllifin lirik qəhrəmanı ürəyinə müraciətlə deyir ki,
bu gün gizlincə yarının yaşadığı yerə gəlmişdir, nihani-
gizlincə olsa da, ah çəkib onu aşkar etməsin. Əks mənalı
«Nihan» və «aşkar» sözlərinin bir misrada işlədilməsi
təzad sənətinin əlamətidir. Sözünün təsir gücünü
artırmaq üçün şair təkrirlərdən də məharətlə istifadə edir:
Bu gecə can təndə mehmandur mən ilən, ey rəfiq,
Bu gecə cananım da mehmanda bolğay kaş ki
(3,s.900).
Sözlərin misraların başlanğıcında təkrarı dilçilikdə
leksik anafora adlanır.
30
Cinaslar Sadiqinin uğurla işlətdiyi bədii ifadə vasi-
tələrindəndir:
Gözünün mərdümi mərdümlik edib mane olur,
Hər qaçan qətlim üçün tiğ çəkər müjganın (3,s.898).
«Mərdüm» sözü həm göz bəbəyi, gözün qarası, həm
də insan, adam mənalarında işlənir. Beytdə deyilir ki, hər
dəfə gözəlin kirpikləri aşiqi öldürmək üçün xəncər
çəkəndə onun gözünün mərdümü-qarası mərdumlük –
insanlıq edərək buna mane olur. Burada «mərdüm»
sözünün köməyi ilə cinas yaradılmışdır.
«Gördü məni, ağlar üzümə gül kimi güldü» (3, s.905)
misrasında «gül» sözünün həm çiçək, həm də gülmək
mənalarnı bildirməsindən istifadə edən şair cinas
yaratmışdır.
Sadiq
bəy
şeirlərində
hüsni-təlil
bədii
ifadə
vasitəsindən dəfələrlə istifadə etmiş, bunun köməyi ilə
bir sıra gözəl poetik obrazlar yaratmışdır. «Səbəb və
bəhanə gətirməyin gözəlliyi» demək olan hüsni-təlildən
istifadə zamanı bir əlamət və ya keyfiyyət, başqa əlamət
və ya keyfiyyətin meydana gəlməsinə səbəb olur.
Nəticədə ikiqat təsvir özünü göstərir.
Kəsrəti-şəbnəmlə olmuşdur libası cümlə yaş,
Günə qarşu hər dəm anınçün açar dəstar sübh
(3,s.895).
Beytdə deyilir ki, şəmbənim –şehin çoxluğundan
sübhün libası tamam yaş olmuş, buna görə də o, öz
dəstarını-əmmaməsini günə qarşı açmışdır. Burada
poetik bir tərzdə sübhün açılmasından bəhs olunur.
Sadiqi
yaradıcılığında
hüsni-təlil
sənətindən
istifadəyə dair daha bir nümunə:
Bir kərrə turub qibleyi-rüxsarinə qarşu,
Həsrətdən açıq qaldı gözü qiblənümanın (3,s.905).
Aşiqin qibləsi olan gözəlin üzünü bir dəfə görən
qiblənümanın – kompasın həsrətdən gözləri açıq
31
qalmışdır. Şairin bədii məntiqinə görə kompasın şüşə
gözləri ona görə qapanmır ki, o, gözəlin həsrətini
çəkməkdədir. Burakı «qiblə» və «qiblənüma» sözlərinin
köməyi ilə naqis cinas yaradılıbdır.
Sadiq bəyin təşxis sənətindən istifadə etmək
məharətini onun qəsideyi-şitaiyyəsindən danışarkən
qeyd etmişik.
Sadiq bəy Əfşar doğma dili gözəl bilən, onun zəngin
xəzinəsindən bacarıqla istifadə edən şairdir. Əsərlərini
oxuduqca onun doğma dilin söz və ifadələrini yerli-
yerində işlətdiyinin, dilin incəliklərinə bələdliyinin şahidi
oluruq.
Fikrimizcə, Sadiqinin türkcə şeirlər toplusunun bu ilk
nəşri XVI-XVII əsrlər ədəbiyyat və dil tariximizi
araşdıranlar üçün maraqlı mənbələrdən biri olacaqdır.
Bu əsərin surətinin Təbriz Dövlət Kitabxanasından
əldə edilməsində bizə kömək etmiş tədqiqatçı Rəhim
Təbriziyə səmimi minnətdarlığımızı bildiririk.
PAŞA KƏRİMOV,
filologiya elmləri namizədi
Ə D Ə B İ Y Y A T
1. Əfşar Sadiq bəy. Qanun-üs-süvər. Giriş, farscadan
tərcümə, qeyd və şərhlər: sənətşünaslıq doktoru Adil
Qazıyevindir. Bakı: «Elm», 1971.
2. Əfşar Sadiq bəy. Məcməül-xəvas. Müqayisəli mətnin
tərtibi, tərcümə, transfonoliterasiya, ön söz, izahlar və
adlar göstəricisi: Əkrəm Bağırov. Bakı: «Elm», 2008.
3. Əfşar Sadiq bəy. Türkcə şeirlər. Külliyyat. Əlyazma
(Fotosurət). Təbriz Dövlət Kitabxanası. №3616.
4. Füzuli Məhəmməd. Əsərləri. Altı cilddə. I Cild. Bakı:
«Şərq-Qərb», 2005.
Dostları ilə paylaş: |