11
BİZ KİMİK?
“Yaranmışın əşrəfi”, “dünyanın tacı” sayılan ali şüurlu
Insan bütün həyatı boyu,kimisi bilmədən,kimisi də bil-bilə,
şüurlu surətdə öz əlilə öz ömrünə balta çalır.Özü də bunu adi
hal, həyat norması kimi qəbul edir, “yarananın hamısı ölüb
gedəcək,beş gün tez,beş gün gec” sözləri ilə özünün iradə
zəyifliyinə,pis vərdişlərinə haqq qazandırmağa çalışır.Lakin
hər kəsin həyatında gec-tez elə bir məqam gəlib çatır ki,adam
dayanıb,hər şeyə tamam başqa gözlə baxmaq,öz vərdişlərinə,
öz həyat tərzinə tənqidi yanaşmaq,hər şeyi saf-çürük etmək
zorunda qalır,nəticə çıxarır və son qərarını verir.Qəti qərarını!
Çünki belə adam, təkcə ingiltərəli Hamleti deyil, zaman-zaman
bütün nəsilləri düşündürən klassik sual qarşısında qalmış-
dır:
”olum ya ölüm?”...Başının üstünü qəflətən alan Əzrayil
səndən cavab gözləyir:seç,olum, ya ölüm? Sosial vəziyyətindən,
varlı-kasıblığından,sinnindən,cinsindən,tutduğu vəzifədən asılı
olmayaraq,hamı,təbii,“olum”u seçir.Hətta,canı sağlam olanda
lovğalanaraq “harda qırılar-qırılar” deyən “cəsur” da Əzrayılın
buz baxışları altında sarsılır,üşüyür,“yaşamaq istəyirəm” sözlə-
rini dilinə gətirməsə də,saman cöpündən dördəlli yapışır,
ömrünü,heç olmasa,bir qədər uzatmağa çalışır.Xaliqdən aman
diləyir.Mən belələrini çox görmüşəm.
Bəli,cavan da,ahıl da mümkün qədər çox yaşamaq
istəyir.Fəqət,heç də hamımız tez ölməməyin,uzun ömür sürmə-
yin,ən başlıcası isə azar-bezarsız,gümrah,şad-şalayın yaşam-
ğın təhrini bilmirik.Halbuki uzun illər (200-300-500 il!),
özü də
xəstəliyin acısını dadmadan,hətta,“əsrin bəlası” kimi qorxunc
və heybətli bir ad qazanmış xərçəng xəstəliyini vecinə almadan
yaşamaq mümkündür.
Nə sayaq?Yada salın:insan gündə neçə dəfə ayna qaba-
ğında dayanıb qaş-gözünə,boy-buxununa heyran-heyran baxır!