264
Onda da hələ kiçik qarovulçu köşkündə yaşayırdı, amma sir-sifəti şişib, qızarıb
dəyişmişdi və bir çox tanışlar onu görəndə tanımırdı, amma o, ayıq olanda tanışları
görüb tanıyırdı, çox ayıq olanda gizlənirdi ki, tanışlar onu görməsinlər, bir az içmiş
olanda isə, özü tanış-bilişə yaxınlaşıb pul istəyirdi. Yenə içmişdi, yenə içmək
istəyirdi, gözü küçələrdə tanış adam axtarırdı ki, pul tapsın və beləcə addımlaya-
addımlaya kitab pasajına girdi, pasaj boyu düzülmüş kitab köşklərindən birində
birdən-birə öz kitabını gördü. Cərrahiyyəyə aid bu kitab onun yazdığı birinci və
sonuncu kitab idi və o gəlib bu kitabı əlinə götürdü, kitab almaq istəyən adamlara,
pasajdan keçib gedənlərə göstərib ağlamağa başladı: «–Bu mənim kitabımdı!.. Bu
kitabı mən yazmışam!..». Adamlar gah ona, gah da əlində tutduğu kitaba baxırdı və
əlbəttə, heç kim bu kitabı, həqiqətən, onun yazdığına inanmadı, camaatın belə bir
inamsızlığına görə o daha artıq hönkürə-hönkürə ağlamağa başladı və bu zaman
kimsə ona iyirmi qəpik uzatdı, o da həmin iyirmi qəpiyi aldı, sonra kitabı eləcə
ağlaya-ağlaya başqalarına da göstərib iyirmi qəpik, otuz qəpik pul istədi, yavaş-
yavaş, bayaqkı kimi ürəkdən yox, pul yığmaq üçün yalandan ağlamağa başladı, bir
pencək cibi xırda pul yığdı və gedib hamısını içdi.
O, «Qırmızı qərənfil»in açıq qapısına baxdı, sonra əlini kirli pencəyinin cırıq
cibinə saldı və altmış qəpiyi çıxarıb ovcuna yığdı. Dəmir pullar günün şüaları altında
parıldadı və uzaq Ilan dağının da çınqılları, daşları, qayaları günün altında beləcə
parıldayırdı. Ilan dağı haçansa püskürmüş vulkan dağı idi, bir dənə də olsun bitkisi
yox idi, sıldırım qayaları, iri daşları, saysız çınqılları hərəsi bir rəngdə idi: qırmızı,
bənövşəyi, qəhvəyi, sarı, məxməri... və bütün bu rənglər qızmar günəşin altında
sayrışanda adama elə gəlirdi ki, bu bitkisiz, bu çılpaq dağın özü tarixə qədərki
nəhəng bir canlı varlıqdır, özü də ilan kimi soyuq, sürüşkən, qorxuludur. O yenə də
özünü Ilan dağının zirvəsində gördü; ömründə bir dəfə – uşaq vaxtı atası ilə birlikdə
gördüyü Ilan dağına yalnız kənardan tamaşa etmişdi, amma indi qapanmış
gözlərinin qabağında Ilan dağının zirvəsində – aşağı baxdıqca gözqaraldan bir
hündürlükdə idi.
«Qırmızı qərənfil»ə tək-tək müştərilər girib-çıxmağa başladı və bufetçi Abdulla
da xoş üzlə müştərilərə qulluq edə-edə hərdənbir qarşı səkiyə tərəf baxırdı; bufetçi
Abdulla qəti qərara gəlmişdi ki, qarşı səkidə oturmuş bu alkoqolik özünü bu cür
etinasız aparır, gəlib pivə istəyəndə (əvvəl-axır gələcəkdi!) verməsin və onu burdan
qovsun.
...O, xırda pulları yenə də cibinə tökdü və bütün gücünü toplayıb ayağa qalxdı.
Onun bütün bədəni «Qırmızı qərənfil»ə can atırdı, ayaqları da onu «Qırmızı
qərənfil»ə aparırdı, amma o özünü məcbur etdi, ayaqları dolaşa-dolaşa «Qırmızı
qərənfil»in qabağından keçdi, içəri girmədi və küçə yuxarı addımlamağa başladı.
Onun bütün bədəni alışıb yanırdı, içki istəyirdi, onu geriyə – «Qırmızı
qərənfil»ə tərəf çəkirdi, amma o geri dönmürdü və öz-özünə belə bir əzab verdiyinə
görə, elə bil ki, qüvvəsi daha da artırdı.
Onun bədəni yanırdı, içki istəyirdi, amma başındakı uğultu kəsmişdi,
qulağındakı, ayaq barmağındakı ağrını da hiss etmirdi və beynində qəribə bir
aydınlıq, daha doğrusu, bir yüngüllük əmələ gəlmişdi, küçə boyu addımlaya-
addımlaya, əlini tərpədə-tərpədə öz-özünə danışırdı. Nə dediyini özü də bir o qədər
aydın başa düşmürdü, amma kiminlə beləcə ciddi danışdığını dəqiq bilirdi – Səfurə
ilə danışırdı, Gülzarla danışırdı, nəsə ciddi sözlər deyirdi, nəsihət vermirdi, amma
ciddi tərbiyəvi fikirlər söyləyirdi, keçmiş cərrah həmkarları ilə danışırdı, sonra on il
bundan əvvəl vəfat etmiş atası ilə danışmağa başladı...
265
Onun ayaqları vəfalı it kimi bir şey idi və o heç özü də bilmədi ki, bu
doqquzmərtəbəli mehmanxananın qabağına necə gəlib çıxdı. Bu mehmanxananın
sonuncu mərtəbəsində bar var idi, amma həmin bar onun kimi alkoqoliklərin yeri
deyildi və bu tərəflərə gələndə də onları mehmanxanaya buraxmırdılar, amma bu
dəfə onu görən olmadı, mehmanxananın qapısından rahat keçdi, kondisionerlərin
gözəl bir sərinlik gətirdiyi vestibüldən adlayıb sərnişin gözləyən açıq liftə mindi və
birbaşa doqquzuncu mərtəbəyə qalxdı.
O, bara girəndə barmen Abdulla (bu adamın da adı «Qırmızı qərənfil»in
bufetçisi kimi Abdulla idi) təəccüblə ona baxdı; barmen Abdulla adamın sifətinə
baxan kimi bilirdi ki, içəndi, yoxsa yox və ələlxüsus da alkoqolikləri yüz metrlikdən
tanıyırdı və indi də təəccüb etdi ki, bu alkoqoliki səhər-səhər bura kim buraxıb?
Barda cürbəcür içkilər düzülmüşdü: araq, konyak, viski, cinn, çaxır, pivə və
onun bütün bədəni bu içkilərə can atırdı və hətta o özü də bir an tərəddüd etdi,
sonuncu dəfə bir şüşə pivə, yaxud əlli qram araq içmək istədi, amma onun bu son
dəqiqələrdə tamam aydınlaşmış beyni bir elektron maşın dəqiqliyi ilə qeyd etdi ki,
hərgah indicə gedib bir şüşə pivə, yaxud əlli qram araq içsə, yenə də hər şey təzədən
başlayacaq.
O heç vəchlə istəmirdi ki, hər şey təzədən başlasın. Hətta hər şeyin təzədən
başlaya biləcəyi ehtimalı həmin an bədəninə soyuq bir tər gətirdi, o qəti və dəqiq
addımlarla barın küçə pəncərəsinə yaxınlaşdı.
Barmen Abdulla hələ kondisioneri işə salmamışdı və müştərilər gəlib
yığışanadək iri pəncərələri taybatay açmışdı ki, içərinin havası dəyişsin.
O gəlib taybatay açılmış pəncərənin qabağında dayandı və aşağı baxdı –
küçədən avtobus, trolleybus, avtomobillər gedib-gəlirdi, səkiyə enən mərmər pillələr
və səki isə bomboş idi.
Bir an, yalnız bircə an ona elə gəldi ki, doqquzmərtəbəli mehmanxananın
doqquzuncu mərtəbəsində yox, Ilan dağının zirvəsində dayanıb.
Sonra özünü pəncərədən atdı.
O, doqquzuncu mərtəbədən yerə düşənəcən özündə idi və yerə düşənəcən ağzını
açıb qışqırmadı.
... Yenə səhər tezdən idi və süpürgəçi qadın qurumuş böyürtkən koluna oxşayan
qalın süpürgəsi ilə yenə də küçəni süpürə-süpürə «Qırmızı qərənfil»in qabağına
gəldi, dünən beləcə sübh tezdən səkidə oturub bufetçi Abdullanı gözləyən o bədbəxt
içki düşkününü yadına saldı və fikirləşdi ki, həmin adam indi də yəqin gedib başqa
bir qəlyanaltıxananın qabağını kəsdirib...
Iyul, 1985.
Şüvəlan.