Şəfəq dolu bir nəğmə 1

Əyyub Sabiroğlu 

 

 

36 

Dərdliyəm,  dərdimi bilənim yoxdur,  

Gözümün  yaşını silənim yoxdur. 

 

Qalıb ürəyimdə arzum,  muradım,  

Göyləri titrədir acı fəryadım. 

 

Fəqət  təkcə sənə çatmır harayım,  

De,  hansı məkanada səni arayım? 

 

Ey mənim ömrümə nur saçan çıraq,  

Sən getdin köksümü parçalayaraq!.. 

                                       

                                                 30.06.1988 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

Şəfəq dolu bir nəğmə 

 

 

37 

Yaman xətrimə dəymisən 

 

Hər nazına dözən mənəm,  

Saçına gül düzən mənəm,  

Havalı tək gəzən mənəm,  

Sən mənim qəddim əymisən,  

Yaman xətrimə dəymisən.  

 

Aşiq oldum incə belə,  

Gətiribdir həsrət dilə:                       

Ay insafsız,  gülə-gülə  

Sən mənim qəddim əymisən,  

Yaman xətrimə dəymisən. 

 

Bənzərin  var qönçə  gülə,   

Qoyma əğyar mənə gülə. 

Atəşində  döndüm külə... 

Sən mənim qəddim əymisən,  

Yaman xətrimə dəymisən. 

 

Könül dözməz bu hicrana,  

Sənsiz ömür bir viranə. 

Əyyub deyər yana-yana: 

Sən mənim qəddim əymisən,  

Yaman xətrimə dəymisən. 

Yaman xətrimə dəymisən. 

                                        18.08.2005 

---

Əyyub Sabiroğlu 

 

 

38 

                    

                  Ay ürək 

 

Köklənmiş tar kimi nalə çəkərək,   

Nə fəğan edirsən yenə,  ay ürək? 

Yarası  sağalmaz ilk məhəbbətin,  

Qismətin hökmünə dözəsən gərək. 

 

Hələ nə görmüşəm,  incidib məni,   

Qoymursan yatmağa bütün gecəni? 

Poladdan möhkəmsən,  şüşədən kövrək,   

De kimlər sındırıb səni,  ay ürək? 

 

Yorğun yolçular  tək hərdən «durursan»,  

Təlaşla döyünür,  titrək vurursan. 

Od tutub alovlan,  yan məşəl kimi,  

Həyat gələcəyə səsləyir məni. 

 

Mənim gələcəyə səyahətim var! 

Ömrümdə gülməmiş hələ ilk bahar. 

Niyə ağrıyırsan,  niyə,  ay ürək? 

Niyə ağlayırsan,  niyə,  ay ürək?! 

                       

                                                                 05.10.1978 

---

Şəfəq dolu bir nəğmə 

 

 

39 

 

 

Ürəyinə dəyən söz 

 

Kaş ki sənin ürəyinə dəyən söz,  

Bir ox olub ürəyimə dəyəydi. 

Çatılaydı sinəm üstə ocaq...köz. 

Ürəksizlik düz qəddimi əyəydi. 

 

Yollarımı duman-çiskin alaydı,  

Göz yaşımla quru çaylar dolaydı,  

Sənsizlikdən çöhrəm tamam solaydı,  

Görənlər adıma  Məcnun deyəydi...  

 

17.01.1997 

                        

 

 

 

 

 

 

 

 

---

Əyyub Sabiroğlu 

 

 

40 

 

 

                Ayrılıq 

 

Qəlbimə od salıb getdi o dilbər,  

Dalınca həsrətlə baxdı gözlərim. 

Dəyişdi yerini bir-bir fəsillər,  

Ürəyimdə qaldı ürək sözlərim. 

 

İçdim ayrılığın qəm şərbətini,  

Alışdım  hicranın oduna şam tək. 

Yandırır bu atəş,  bu həsrət  məni,  

Qismətin hökmüdür,  dözəsən gərək. 

                                 

                                          17.08.1974  

                  

 

 

 

---

Şəfəq dolu bir nəğmə 

 

 

41 

 

Sənsizlik 

 

Artıq neçə ildir görmürəm səni,  

Ayrılıq ay aman,  yaman olurmuş. 

Həsrətin yandırır kövrək qəlbimi,  

Ayrılıq yandırıb-yaxan olurmuş. 

 

Nələr çəkməmişdir bu illər başım? 

 Xəyallar olubdu könül  sirdaşım. 

Dilim qabar olub,  necə danışım? 

Ayrılıq qəm-qüssə,  fəğan olurmuş. 

 

Sənsizlik  köksümdə açdı yaralar,  

 Sənsizlik başıma qar yağdırdı,  qar. 

Qayıdıb gəldi də köçən durnalar...  

Ayrılıq amansız hicran olurmuş.  

 

Gəl eylə yaralı könlümə dərman,  

Bu hicran əlindən qurtar,  ey canan. 

Döndərmə üzünü Əyyub Tənhadan,  

Ayrılıq vaxtsız can alan olurmuş. 

                                

                                                              08.06.1974   

---

Əyyub Sabiroğlu 

 

 

42 

     

                DüĢüb 

 

Ağlar könül,  ağlar  qələm,  ağlar  göz,  

Əyyub Tənha yorğan -döşəyə düşüb. 

Xəstə yatır,  demək istər neçə söz... 

Gözü bir ala göz mələyə düşüb. 

 

Artıq neçə aydır yoldadır gözü,   

Elə hey yardandır söhbəti-sözü. 

Ağlayır yar üçün yazığın özü,  

Sanki bir bülbüldür,  cələyə düşüb. 

 

Ürəyi yaratmaq eşqiylə coşur,  

Sevdiyi dilbərə nəğmələr qoşur,   

Ötən durnalardan yarı soruşur...           

Vəfasız əlindən bəlaya düşüb. 

 

 Sınaqda  dostu da düşmənə döndü,  

Iblis də sevindi,  xoşhal göründü. 

Müqəddəs bir eşqın çırağı söndü,  

Sonuncu gümanı fələyə düşüb. 

 

                                               14.03. 1972 

---