42
Ġçəridə nə olduğunda bilməyidi. Dəqiqələr keçir ancaq
yenə də çıxmaq bilməyirdilər. Belə olduqca daha da
həyəcanlanırdı. Görəsən nə olmuĢdu axı. ZəhərlənmiĢdi?
– elə olsa onlarda zəhərlənməli idi. GünəĢmi təsir edib? –
sərin yerdə olması mümkün deyil. Bəs nə olmuĢdu? Təziq
idi? Nə?
Aha qapı yenə açılır. Ambulans niyə gəlib? Nə olub
axı? – RövĢənin boğazı qurumuĢdu. Ürək döyüntüləri
getdikcə artırdı. Nəfəs almaqda çətinlik çəkirdi. Nərgiz
qapıdan girənin kim olduğun soruĢanda heç yerə
tərpənməməsini indi gələcəyin deyərək içəri girdi. Atası
uzanıb qalmıĢdı. Gözləri açıq idi. Sadəcə hərəkət edə
bilməyirdi. Anası isə ağlayırdı. RövĢənin gəldiyin görüb
Nərgizi soruĢdu. RöĢvəni Nərgizin yanına yolladı.
Onlarında
xəstəxanaya
gedəcəklərini
narahat
olmamalarını dedi. Ġçəri qonĢusu gəldi. Ambulansı görüb
nəsə olduğun düĢünüblər. RövĢən tez həyətə qaçdı.
Nərgizin divardan tuta - tuta evə gəldiyin gördü.
-Nə olub, hara gedirsən, Nərgiz?
-Ġçəridə nə olub. Mənə niyə deməyirsən? – divardan
tutan Nərgizin səsində hiss olunurdu ki, ağlayacaq.
-Sakit ol. Heçnə olmayıb. Sənə kim dediki nəsə olub.
-Mənə düzün de. Samirə xala ambulansın gəldiyin dedi
mənə.
-Heç nə olmayıb. Sadəcə atamızın halı dəyiĢib ona
görə gəliblər.
-Necə yəni heç nə olmayıb? Ambulans gəlibsə nəsə var
deməli.
-Nərgiz, sakit ol. Hər Ģey yaxĢıdı. Heç nə olmayıb.
Atasının həkimlər tərəfindən aparıldığın görüb nəsə
demək istəsə də Nərgizə görə susdu.
Gülnazda həkimlərlə bərabər getdi.
Gülnaz RövĢəni yanına çağırarq sakit oturmalarını
birazdan nənəsinin yanına gələcəyin dedi.
43
Nərgizin ağladığın görüb onu sakitləĢdirmək üçün nəsə
demək isətəsədə özünündə danıĢa bilməyəcəyin hiss
edərək susdu.
Yarım saat keçmiĢdi. Qapı açıldı. Nərgiz eĢidib
həyəcanlı Ģəkildə - kimdi? – dedi.
Gələn nənələri – Validə idi.
-RövĢən, olanlar niyə bizim baĢımıza gəlir? – Nərgizin
gözündə axan yaĢ durmaq bilməyirdi. – kimə neyləmiĢik?
Niyə bütün bəlalar bizi gəlib tapır?
RövĢən səbəbin bilirdi. Bilirdi və susurdu. Nə
deyəcəkdi ki, səbəbkarı mənəm? Ya səni kor, atamıda
öldürən mənəm deyəcəkdi.
Bəlkə də deməliydi. Yoxsa bu əzabla çox yaĢaya
bilməyəcəkdi. Bəlkədə allah onu demədiyinə görə
cəzalandırırdı. Sıradaki kim idi? anasını əllərindən
alacaqdı?
Yox, buna dözə bilməzdi. Bunu edə bilməzdi.
Səkkizinci hissə
“Yox, bu olanlar sadəcə bir yuxu olmalıdı. Yuxuda
deyil, kabusdu. Ayılacam və hər Ģeyin qaldığı yerdən
davam etdiyini görəcəm. Nərgiz qaçaraq gəlib məni
yuxudan ayıldacaq ki, atam gəlib sən hələ də yatmısan.
Tamda orada qalmıĢdıq. Atamız gələcəkdi. Yoxsa, bu
qədər yükü daĢıya bilməzdim. Gücüm çatmaz. O, qədər
güclü deyiləm. Atamsız mən bir heçəm. Onsuz nə
edəcəm?
Necə
iĢləyib, necə dolanacağıq? Necə
oxuyacam? Univesitetə girmək istəyirəm, indi necə
girəcəm? Ya öz baĢına nə edəcəm? Bütün ailənin rəhbəri
o, idi. Onsuz necə olacıq? Yox, ata, geridön. Tək
buraxmaq üçün tezdi. Hələ lazımsan, hələ mənə
lazımsan...” – qalx RövĢən, gələn adamları qarĢıla. –
RövĢən baĢını qaldıranda baĢına qara bağlayan anasını
gördü.
44
Atasının
dəfnindən
sonra
Nərgizi
nənəsigilə
qoymuĢdular. RövĢən isə evdə qalıb yas mərasiminə
nəzarət edirdi. Gülnaz isə ərinin ölümündən sonra
solmuĢdu.
Yemək
belə
yeməyi
unutmuĢdu.
Yuxusuzluqdan gözləri ĢiĢmiĢdi. Bu hadisə onu çox
sarsıtmıĢdı. Sevərək evləndiyi ərini, özünündə dediyi kimi
evinin dirəyini itirmiĢdi. Onu qarĢıda çətin bir yol
gözləyirdi. Ġki uĢaqla yolunu davam etdirməli idi. Biri
gözlərindən məhrum olmuĢ bir qız, biri isə oxutdurmaq
istədiyi oğlan. Oğlanı güc - bəla ilə oxutdu deyək, bəs qızı
nə edəcəkdi? Ona yardımçı ola biləcək gücdə də deyildi,
tam tərsi ona zaman ayırmalı olacaqdı, tək baĢına heç
yerindən qalxa bilməzdi.
RövĢən yas mərasiminə gələn qonaqları qarĢılayır,
onları əyləĢdirirdi. Yas mərasiminin xərcini Gülnazın
atası üstlənmiĢdi. Eyvazı atası və anasının məzarları
yanında dəfn elədilər.
RövĢən, Eyvazın öldüyünü anasının xəstəxadan nənəsi
ilə danıĢanda eĢitmiĢdi. Ġlk əvvəl donub qalsa da birdən
gözündən axan yaĢların qarĢısın ala bilməyərək ağlamağa
baĢlamıĢdı.
Nərgiz isə sonradan öyrəndi. Eyvaza ən çox bağlı olan
Nərgiz idi. Qız uĢaqlarının atalarına həmiĢə bağlı olur.
Nərgizdə atasını çox istəyirdi. Bakıya iĢləməyə gedəndə
hər gün anasından nə vaxt gələcəyin soruĢar, onunla fürsət
tapan kimi əlaqə saxlayırdı. Atasının ödüyün biləndən
sonra heçnə demədən uzanmağa getdi. Sanki, ambulans
gələndə ürəyinə dammıĢdı.
Görməsə belə bir atası var idi. Görməsə belə səsin
eĢidirdi. Öldü. Ölümündən sonra darıxanda hər kəs
Ģəklinə baxacaqdı, ya O? Xəyalında var edəcəkdi. Onun
üçün ölməmiĢdi.
Səsini eĢitməsədə, üzünü görməsədə, toxuna bilməsə
də o sağ idi. Onun üçün həmiĢə var idi.
Nərgiz nənəsinin yanında qalırdı. Evlərinə dönməkdə
istəməyirdi. Orada qadınların ağlaĢmasını eĢitmək
Dostları ilə paylaş: |