Səməd Şıxı atilan bir daş
Yüklə 2,65 Kb. Pdf görüntüsü
|
19 RövĢəni özləri ilə aparıb – gətirmələrinin çətin olacağını, birdə onunla məĢğul olmasının zaman itkisi olacağını, həmdə məktəbi var deyə qalmasının ən yaxĢısı olduğunu Eyvaza inandırdı. Belə qərara gəldilər ki, RövĢən onlar gələnəcən Gülnazın ata evində qalacaq. Onların evləri məktəbə biraz uzaq olsa da bir – iki gündən heçnə olmaz. RövĢəni yola salandan sonra anası Nərgiz üçün yeməki yanına apardı. Özüdə yanında duraraq yeməyinə kömək elədi. Nə qədər eləsədə Nərgiz yeməyi tək yeyəcəyini dedi. Gülnaz isə sadəcə əlində dəsmal tutaraq onun ağzını silirdi. Yeməyini qurtarandan sonra isə Eyvazı çağıraraq onun yanında durub baĢını qatmasını istədi. Eyvaz isə sakitcə yanında oturaraq dinməz – söyləməz qızına baxırdı. Biraz keçmiĢdi ki, əlinə darağı alıb onun saçını daramağa baĢladı. O saçın daradıqca Nərgiz, sanki, harasa dalmıĢdı. Kim bilir nə xəyal edirdi? Ġki gün əvvələcən atasının yolunu gözləyən, gələn kimi qaçaraq qucaq- layacağın deyən bu qız, indi atasının yanında olmasından xəbərsiz kimi idi. Nərgizin qulağına tanıĢ səslər gəlirdi. Bu sinifdən qızlar idi. Gülnaz onları içəri dəvət elədi. Gəlib Nərgizin yanında oturaraq onunla salamlaĢdılar. Gözlərinin görmədiyindən isə xəbərləri yox idi. Onları müəllimin yolladığını, məktəbə niyə gəlmədiyini öyrənmək üçün gəldiklərin dedilər. Nərgizi bu halda görüb nə deyəcəklərin bilmədən bir – birlərinə baxdılar. Bir – birlərinə baxaraq nə etməli olduğların düĢünürdülər. Nərgiz isə özünü pərtetməmək üçün onlara gülüsəyir, onlarla söhbət edirdi. Sanki heçnə olmamıĢ kimi. Sonda isə daha məktəbə gəlməyəcəyini ya da gələ bilməyəcəyini müəllimə çatdırmalarını onlardan xahiĢ elədi. Qızlar sağollaĢaraq Ģəfa diləyib getdilər. Qızlar gedəndən RövĢən gələnəcən Nərgiz bir kəlmədə olsa danıĢmadı. Sanki gedən gözləri deyildə dili idi. RövĢəndə məktəbdən gələndən sonra yola çıxmaq üçün hazırlığların görməyə baĢladılar. Yolda RövĢəni 20 nənəsinin yanına qoyaraq Bakıya yola düĢdülər. Dostu ilə danıĢmıĢdı. Onlar iki günlük olarda qonaq olacaqdı. AxĢama artıq onlarda idilər. Gələcəyin bilib onlar üçün yeməkdə hazırlamıĢdılar. Biraz danıĢdıqdan sonra isə onların göstərdiyi otaqlarda Eyvaz ayrı Gülnazla, Nərgiz bir yatdılar. Səhər həkimin dediyi vaxtda xəstəxanaya getdilər. Həm Eyvaz həm də Gülnaz həkimin nə deyəcəyi barədə düĢünsələrdə Nərgizin sanki bu vecinə deyildi. Ümidini üzmüĢdü. Birlikdə həkimin yanına qalxdılar. Eyvaz özün təqdim edərək olanları həkimə danıĢmağa baĢladı. Həkim hər hadisənin necə olduğunu və həkimin ilkin qoyduğu diaqnozu dinlədi və həkimin verdiyi kağızları nəzərdən keçirdikdən sonra sizin dediyinizlə belə anlamaq olar ki, beynindən gözə gedən damarlar zədə alıb və görməsin itirib. Zədənin nə qədər güclü olduğunu yoxlamaq,daha sonra isə onun üçün nəyinsə edilib – edilə bilməyəcəyin demək olar, deyib ayağa qalxdı. Həkimin otağı səliqəli, təmiz idi. Özünündə gözəl qaməti vardı. DanıĢığında ki, ciddiyət onla söhbət edən insanı tez bir zamanda özünə bağlayır onun sözlərindən Ģübhə oyandırmayırdı. Divardan asılan və stolunda yerləĢdirdiyi diplomlar həm rus dilində həmdə azərbaycan dilində idi. Onların otaqda gözləməsini deyərək tibb bacısını çağırıb Nərgizi gətirməsini tapĢıraraq çölə çıxdı. On beĢ dəqiqə keçməmiĢdiki geri döndü. Gedə bilərsiniz, bir – iki günə sizlə əlaqə saxlayıb nəticələr üçün çağıracağıq deyərək onlardan əlaqə nömrəsini aldı. Xəstəxanadan çıxıb dostunun evinə yollandılar. Yolda zəng edərək həkimin sözlərini dostuna xəbər elədi. O da yaxĢı çıxacaq görərsən, deyərək təsəlli verməyə çalıĢdı. Hər kəsdə yenidən ümid doğmuĢdu. Hətta Nərgizdə belə. Olanların onun baĢına gəlməsi inandırıcı gəlməyirdi. Hərdən özünü dürtərək yuxudan ayılmaq istəyirdi. 21 Yuxuda olmadığını görüb təəssüflənirdi. Niyə olanlar onun baĢına gəlmiĢdi? Nərgizin hələ istəkləri var idi. Oxuyacaqdı. QardaĢı ilə bərabər gələcək Bakıda universitetə girəcəklərdi. Nə zamansa evlənəcəkdi. Bunlar olmasa belə uĢaqlarla hər gün oynaya biləcəkdi. Bütün gün evdə oturmayacaqdı. Gecə ilə gündüzün əhəmiyyətsizliyin hiss etməyəcəkdi. XoĢladığı filmi hissedəcəkdi, ancaq onları görməyəcəkdi. QardaĢının üzünü, anasını, atasının uzun saçını bir daha görə bilməyəcək idi. Həkim onlar üçün bir ümid idi. Uzaqda olsa bir iĢıq idi. Bu olanların acı xatirə kimi yaddaĢlarda qalacağını, arada bir yada düĢəcək, bizdən uzaq olsun, bir daha baĢmıza gəlməsin deyib Ģükr edəcəklərini düĢünürdü. Həkimə getdiklərindən artıq iki gün keçmiĢdi. Eyvaz telefonu əlindən ayırmayırdı ki, zəng edərdə görməz. Ġkinci günü axĢamı gözlənilən zəng gəldi. Həkim, Cavabların sabah çıxacağın günorta üçün gəlmələrini dedi. Telefonu bağlayan kimi hamının onu dövrəyə alıb nə dediyin soruĢmaq sıraya durduğun gördü. – sakit olun, sabah gedəcəyik. Çağırdı ki, gəlin cavabı deyim. Hər kəs sevincək Nərgizi qucaqladı ki, bitir, az qaldı, bu bəlada baĢından çıxıb gedəcək. Biraz keçmiĢdi ki, təzədən zəng gəldi. Kənddən idi bu zəng.Zəng edən Gülnazın anası idi. Heç kəs maraqdan yata bilmir. Nə dedi, həkim? – deyə sualları ard – arda verdi. Anası ilə danıĢdıqdan sonra telefonu RövĢən götürdü. RövĢənədə hər Ģeyin yaxĢı olduğunu, sabah təzdən gedəcəklərini dedi. Nənənin sözünə bax, narahat eləmə dedi. RövĢən telefonu babası Farizə uzatdı. Fariz polislərin onların evlərinə yenə gəldiyini, hadisənin necə olduğunu araĢdırmaq üçün evə gələndə xəbər vermələrini deyərək getdiklərin dedi. Eyvaz, indi onlarla məĢğul olacaq zamanım yoxdu. Gələndə baxarlar deyib keçiĢdirdi. Yüklə 2,65 Kb. Dostları ilə paylaş:
|