229
May ayının beĢi idi. Fariz və Gülnaz Bakıya gəldilər.
Dənizgilin ailəsi ilə görüĢəcəkdilər. Toy gününü
dəqiqləĢdirəcəkdilər. Nərgizi gətirə bilmədiklərindən çox
qala bilməyəcəkdilər. Ġki gün sonra qayıdacaqdılar.
Günorta avtobusdan düĢüb RöĢənin evinə keçdilər.
RövĢən iĢdən gec gəldiyindən açarı qonĢuya verdi ki,
anası gələndə ona qapını açarsan deyə. Çox yaxın əlaqə
olmasa da güvənilir insan olduğların bilirdi. RövĢən
təxminən səkkiz olardı ki, evə çatmıĢdı. Qapının
açarından biridə özündə olduğundan qapını açaraq içəri
keçdi. Anası yenə özünü mətbəxə atmıĢ, ortalığı
təmizləməklə məĢğul idi. Babasıda TV –nin qarĢısında
oturaraq çayından qudum alırdı. RövĢən içəri girib salam
verib babasının yanına gedib salamlaĢıb daha sonra
anasının yanına getdi. SalamlaĢaraq – bu nə pintiklikdi
yenə. Yazıq qız səndən çəkəcək deyərək gülməyə baĢladı.
-Əsas evlənənəcəndi. Evlənəndən sonra məcbur mənə
dözəcək.
-HəmiĢə eləsiz də. Evlənənəcən özünüzü quzu rolunda
olursuz, evlənəndən sonra içinizdəki qurt çıxır.
Gülnaz yemək hazırlamıĢdı. Süfrəni hazırlayaraq
birlikdə əyləĢib yemək yedilər. Yemək yeyərək sabahki
görüĢ haqqında da danıĢıldı. Toy haqqında da Farizin
təklifləri var idi. Onlarıda müzakirə elədilər. Yeməkdən
sonra çay içdikdən sonra saat on birdə Fariz yatmaq üçün
otağına keçdi. Gülnazla RövĢən gecə birəcən söhbət
elədilər. Söhbətin bir hissəsi Nərgiz barəsində idi. Gülnaz
qızı üçün üzüldüyünü və əlindən heçnə gəlmədiyin
deyirdi. DanıĢarkən gözlərinin dolduğu anlaĢılırdı.
Oğlunun yanında özünü saxlayaraq ağlamadı. Gülməyi
belə unutduğunu, sadəcə yemək yeyir o, da biraz sonra
yatır. Gündə iki – üç kəlmə ya alarıq ya almarıq deyərək
köks ötürürdü. Anasının hər kəlməsi RövĢənidə üzürdü.
Layiq olmadığı halda bacının onun üzündən bu əzablara
dözməsi ona günü – gündən əzab verirdi. Anasına Nərgizi
niyə gətirmədin? Havasın dəyiĢərdi ən azından – dedi.
230
-Nə qədər dedik. Mən dedim, baban dedi. Getməyəcəm
dedi, baĢqa heçnə demədi. Bizdə çox üstünə getmədik.
-Məzuniyyət götürüb gələcəm.
-Üzü sən gələndən - gələnə gülür elə.
Ortalığa səssizlik çökür. Səssizliyi Gülnaz pozur.
Dənizlə aralarının necə olduğunu, toy həyəcanının olub –
olmadığın soruĢur. RövĢən həvəssizcəsinə yola vermək
istəsə də Gülnaz oğlunun evliliyə maraqlı olmadığın
görür:
-Atanla evlənəndə bizimkilər razı deyildi. Eyvazgil
tərəfdən də istəmirdilər. Atanda sənin kimi tez yetim
qalmıĢdı. Bizə birlikdə yaĢaya bilməzsiz, o sənə baxa
bilməz, Eyvaza biraz çətinlik olan kimi atasının isti evinə
qaçacaq deyirdilər. Amma biz onların nə dediklərin
dinlədik nə də əməl elədik. Biz bir – birimizi sevərək
evləndik. Sevmək sadəcə birlikdə zaman keçirtmək, ya
onun yaraĢığı, gözəlliyi var deyə yanında olmaq deyil.
Evlilik baĢqa Ģeydi, oğul. Buracan güclədə olsa gəldin.
Yarı ac, yarı tox yaĢadın. Bacardığın qədər özün çalıĢdın
bacarmadın biz kömək elədik. Ancaq bundan sonrası
fərqlidi. Sən yeni dövrə keçirsən. Bunu baĢdan sovdu edə
bilməzsən. Evlənib beĢ il sonra bezib boĢanacaqsansa bəri
baĢdan geri dön. Nə özünə, nə o qıza bunu eləmə. Onun
gözündə sənə qarĢı olan məhəbbəti gördüm mən. ÇalıĢ
ona layiq ol. Səndə onu sev. Tamam?
RövĢən anasının dediklərini diqqətlə dinləyirib və
düĢünürdü.
Anasının dedikərində düzgünlüyün olduğun anlayırdı.
Dənizi sevirdi orasına Ģübhəsi yox idi. Evliliyə hazır
idimi? Orasın dəqiq bilməyirdi.
***
GörüĢ Dənizgilin evində oldu. Gülnaz bura bir neçə
dəfə gəlmiĢdi. Farizin isə ikinci gəliĢi idi. Emin onları
həyətdə qarĢılayaraq evə buyurdu. Ronanında üzündə
231
gülüĢ var idi. Onlara qarĢı olan pis düĢüncəsi keçmiĢdi.
Evlənəcəklərin artıq o da qəbullanmıĢdı. Emin həyətdə
oturmağı təklif elədi. Fariz qəbul edərək evin arxasına
keçdilər. Eminin üzündə məcburi Ģəkildə yaradılmıĢ
təbəssümü aydın görmək olardı. Qızıyla evlənəcəyi, onu
özü ilə aparacaq oğlanın yanında görəndə pis olurdu.
Əvvəl belə hiss keçirtməsə də toyun yaxınlaĢması ilə
onunda üzüntüsü artırdı. Dənizin dünyaya gəldiyi günü
xatırlayırdı. Qızı ağlayırdı deyə o da ağlamıĢdı. Ġlk bir ayı
qucağına ala bilməmiĢdi ki, onun canın yandırardı deyə.
Ġndi isə onun toyu üçün söhbət edirdi. Nə zaman atasını
tərk edərək sevdiyi oğlanın evinə köçəcək, səhərləri ilk
ona sabahın xeyir deyəcəkdi. Arada durur, ətrafa baxır
gülüĢən insanları görürdü. Ronanın arada ona baxıb
keçirtdiyi hissləri anladığın görürdü. BaĢı gicəllənirdi.
QıĢqıraraq çıxın evimdən, qızımı heç kəsə verməyəcəm
demək istəyirdi. Qızının xoĢbəxt olduğun görəndə isə
susaraq onlara qoĢularaq o da yalançı təbəssümlə onlara
cavab verirdi.
Otuz birinci hissə
Emin RövĢənə zəng edərək yanına çağırdı. Onunla
danıĢmalı olduğu məsələnin olduğun deyərək bu gün
gələrsən deyərək telefonu söndürdü. Günorta saat üçdə
ofisə keçərək qapını döyüb içəri keçdi. Emin ayağa
qalxaraq rəsmi qarĢılayaraq ciddi halda əlini sıxıb
əyləĢməsi üçün yer göstərdi.
-Gəldiyin üçün sağol. DanıĢmalı olduğum məsələ
vacib olmasa idi tələsdirməzdim.
-Problem deyil. Vacib iĢim yox idi. Buyurun eĢidirəm.
-Ürəyimdə bir Ģey qalarsa onu çıxartmalıyam. Yoxsa
məni dərd bürüyər. – gülümsəyərək kreslosuna sərilib
durdu. – davam edərək – dediyim budur ki, sənin iĢin çox
gəlir gətirən deyil. Mən sənə təklif edirəm ki, Ģirkətin bir
232
filialına gəl rəhbər ol. Həm mən iĢin düzgün getdiyinə
əmin olaram həm də siz...
-Bunu qəbul edəmmərəm. – qaynatasının sözün kəsib
dedi.
-Yarımçıq kəsib atma. YaxĢı fikirləĢ.
-Qızınız üçün əsdiyinizi baĢa düĢürəm. Əlimdən
gəldiyi qədər istədiyi hər Ģeyi qarĢılayacam. Bəzi yerlərdə
çətinliyimiz olacaq düzdü, amma bunun öhtəliyindən
özümüz gələcik.
-BaĢa düĢürəm. Qürurlusan. Öz həyatnı özün qurmaq
istəyirsən. Amma mən özgəsi deyiləm, məndə sənin bir
atanam. Sizin yaxĢı həyat yaĢamağınızı istəyirəm.
Böyüyünüzün sizə kömək etməsi sizi alçaltır demək deyil.
-BaĢa düĢürəm. Amma hələ ki, belə köməyə ehtiyacım
yoxdu. – ayağa qalxaraq Eminin qarĢısında dayandı.
Sözünün keçməyəcəyin görüb ayağa qalxaraq əlini
uzaraq :
-Qulağıma gələki nəsə sıxıĢmısız və ilk mənə
gəlməmisiz o, zaman məni qırmıĢ olarsan.
RövĢən gülümsəyərək – baĢ üstə. – deyərək baĢını
hörmət mənasında əyib sağollaĢdı.
Toy günü iyuna təyin olunmuĢdu. Toy hazırlığları
görülürdü. Toyun olacağı yerlə danıĢılmıĢ, dəvətlilərin
siyahısı hazırlanmıĢdı. Tərs gedən isə tək Ģey Nərgizin
halı idi. vəziyyəti günü – gündən pisə gedirdi. Həkimlər
özünə fikir vermədiyindən, özünə əzab verməsindən belə
olduğun deyirdilər. Belə gedərsə axrının yaxĢı
olmayacağında sərtcəsinə demiĢdilər. Hər kəs Nərgizin
yaxĢı olması, bircə dəfə də olsa gülməsi üçün əlindən
gələni eləsə də onun vecinə deyildi. Dünyaya olan bütün
ümidləri sönmüĢdü. Sanki, olanları bilərəkdən edirdi.
Bilərəkdən özünə əzab verir, ölməsi üçün əzablarını günü
– gündəndə artırırdı.
Ġyun ayı girmiĢdi. Hər kəsin gözü Nərgizdə idi. Nə
Gülnaz, nədə ki, Fariz Nərgizin bu halında toyun
olmasına razı deyildilər. RövĢənlə Dənizdə toyun
233
uzanmasını istəyirdi. Məcbur qalaraq toyu uzatmalı
oldular. Hər iki tərəf Nərgizin tezliklə sağalacağın güman
eləsədə Nərgizin vəziyyətində müsbət dəyiĢiklik halı
olmayırdı. O gözəl üzlü qızın üzü solmuĢdu. Bədəni
gücdən düĢmüĢ, arıqlamıĢdı. Üzündə və bədənində
sümüklər üzə çıxmıĢdı. Yeməyi belə güclə yeyirdi. Gündə
iĢlətdiyi iki – üç kəlmədən xaric söz iĢlətməzdi. Sözləridə
ya su olardı ya “istəmirəm”.
Fariz məcbur qalıb sonunda Nərgizi xəstəxanaya
yerləĢdirdi. Ġyulun sonları idi. GünəĢin istisi hər yeri
yandırırdı. Durduq yerdə bədəndən su axırdı. Əvvəla
rayonda xəstəxanaya yerləĢdirilsə də həkimlər onun
Bakıya köçməli olduğunu deyərək Bakıya yolladılar.
Nərgiz Bakıya gedəcəyin öyrənən kimi qıĢqıraraq
getmək istəmədiyini deyirdi. Eyvaz onu dinləməyərək
xəstəxananın özünün yollaması üçün göstəriĢ verdi.
Bakıda mərkəzi klinikaların birində yerləĢdirildikdən
sonra RövĢəndə hər gün yanına gedirdi. Gülnaz bütün
günü xəstəxanada qızının yanında qalırdı. Həkimlər
palatada yanında yer eləmiĢdilər ki, gecələri ona rahat
olsun. Nərgizin halında biraz dəyiĢiklik olsa da hələ
qaneedici deyildi. Həkimlər danıĢanda əllərindən gələni
edəcəklərin amma sağalması üçün Nərgizində bunu
istəməli olduğun deyirdilər. Yazıq qızın üzü qoca qarı
üzünə oxĢayırdı. Sağları kökdən düĢmüĢ, üzü isə qırıĢ –
qırıĢ idi. Ġllər əvvəlki nurani üzlü qızdan əsər əlamət
qalmamıĢdı. Ətli yanaqları, parlayan gözləri, gilas
dodaqlarıdan indiyə sadəcə güclə nəfəs alan Nərgiz
qalmıĢdı. SolmuĢ Nərgiz. Ya da tapdalanmıĢ Nərgiz.
Yazın gəlməsi ilə çiçək açan gülün yoldan keçən insanlar
tərəfindən tapdalanması ilə əzilmiĢ bir Nərgiz. Bəlkədə
istənilmədən olmuĢdu, amma artıq o gül əvvəlki kimi
qoxmayacaq, insanları məst eləməyəcəkdi.
Avqust ayı gəlmiĢdi. Nərgizlə bərabər Gülnazda
haldan düĢmdüĢdü. Bütün günü xəstəxanada yatırdı.
Həftənin bəzi günləri RövĢən anasının əvəzinə qalır, anası
234
evə gedib paltarların dəyiĢir çimirdi. RövĢən qaldığı
günlərdə çalıĢırdı ki, Nərgizin baĢını qatsın xoĢ gün
keçirsin. RövĢənin gəldiyi günlərdə üzü gülən Nərgiz
biraz yemək yeyirdi.
Yenə RövĢənin Nərgizin yanında qaldığı günlərdən
biri idi. Saat altı olardı. Anasını yola salıb bacısının
yanında əyləĢdi.
-Bu gün necəsən?
-YaxĢıyam, sən necəsən? Dəniz necədi? Iki gün əvvəl
gəlmiĢdi o da.
-YaxĢıdı. ĠĢ–güc baĢmızı qatırıq. Səni gözləyirik,
ayağa qalx toyumuzda bizimlə bərabər oynayacaqsan.
-Mənim üzümdən sizdə xoĢbəxt ola bilmirsiz. Anama
nə qədər dedim ki, toyu saxlamayın.
-Elə Ģey olar? Sən burda yatacaqsan biz toy edəcik?
-Niyə olmur?
-Olmaz.
Ortalığa sükut çökür. Səssizliyi RövĢən pozur:
-Nərgiz.
-... – RövĢənə tərəf baxaraq solan gözləri arasında
sönən gözlərini qırparaq qardaĢının deyəcəyi sözləri
gözləyirdi.
-Sənə bir Ģey etiraf edəcəm?
-Etiraf? Nə deyəcəksən?
-Necə deyəcəyimi bilmirəm. Bunu sənə deməyim, hələ
ki, bu vəziyyətdə deməyim nə qədər düzgündü bilmirəm
amma deməliyəm.
-Nə olub? Açıq de, onsuz öyrəĢmiĢəm pis xəbərlərə...
Yoxsa kiməsə nəsə olub? Babam bir həftədi gəlmir.
Yoxsa o? Bir babamda ölüb demə. – həyəcandan bədəni
əsməyə baĢladı.
-Sakit ol, babamda yaxĢıdı. Heç kəsə də heçnə
olmayıb. Deyəcəyim Ģey indi olmayıb. Ġllər əvvəl.
-Ġllər əvvəl?
-Hə, sənin gözünün itirdiyin gün.
235
Maraqla qardaĢının dodaqlarına gözünü zilləmiĢdi. Bir
o daĢı atanın o olduğun deməyəydi. O, olmayaydı. Onu
kor edən qardaĢı olmayaydı.
-Sənə o daĢı atan...
Nərgizin gözündən yaĢ damcıları axırdı. Hıçqırıqla
qarıĢıq ağlayırdı.
-Sən eləməmisən, hə? BaĢqası edib. hə?
-BağıĢla məni bacı. Nə olar bağıĢla. Əlim quruyardı da
atmayardım deyirəm. Oynamaq idi təkcə məqsədim.
Amma daĢ əlimdən qaçdı. Arxasıyca qaçdım,
çatammadım.
-... – Nərgiz susurdu. Həyatında Yusifin elədiklərindən
sonra ona daha böyük pislik edə biləcək birinin
olmayacağın düĢünürdü. Sən demə elə ondan əvvəl
edilibmiĢ.
-Bacı... – söy,təhqir elə amma susma.
-Nə deyim. Bəs niyə demirdin? Məni orda tək buraxıb
niyə qaçdın?
-Qorxdum. Atamın məndən üz döndərməsindən,
anamın birdə məni sevməyəcəyindən qorxdum.
-Ġndi niyə deyirsən, bunları? Öləcəyimi görürsən və
hər Ģeyi öyrənib gedim istəyirsən?
-Yox. Sadəcə bu əzabla daha yaĢaya bilmirəm. Sənin
gözümün qabağında əriyib getməyinə dözə bilmirəm.
Dedim, bil ki, baĢına gələnlərin səbəbkarı sən deyilsən.
Özünü günahlandırma.
-Bilməklə nəyisə dəyiĢmək olsa idi mənimdə deyəsi
çox Ģeyim var.
-Mənə nifrət edirsən, hə? BaĢqaları qardaĢını özünə
dayaq görür sən isə qardaĢının baĢına açdığı...
-Küləklə ağac çox yaxın dost olublar. Bir gün külək
ağaca əsəbləĢərək ağacın budağını qırır. Sonra etdiyinə
görə peĢmançılıq çəkir, Amma nə fayda. Dostunun canı
yanmıĢdı. Ağacın yanına gələrək ondan üzr istəyir. Ağac
isə ona bağıĢlasam nə dəyiĢəcək, bağıĢlamasam nə
236
dəyiĢəcək? Hansında sınan budağım geri dönəcəkmi? -
deyir.
RövĢən susurdu. Deyəcəyi söz yox idi. Bacısı həmiĢə
olduğu kimi düz deyirdi. sözlərində doğruluq vardı. Əlavə
nə desin, üzr istəyərək güclə hə, bağıĢladım sözünmü
alsın? Nə dəyiĢəcəkdi.
Nərgiz üzüüstə uzanmıĢdı. Tavana baxırdı. Son iki
ayda ona dostluq edirdi. Ən yaxın dostu idi. Nə danıĢardı
nə çıxıb gedərdi. Nərgiz nə deyərdisə onu dinləyər,
əsəbləĢəndə onunla bərabər ağlayar ara bir köhnə
xatirələri xatırlayıb onunla gülərdi. Ġndi də onunla bərabər
səssiz baxıĢırdı. Deyəsən onunda sözü yox idi. Nərgizdən
baĢqa bu bəxtə sahib olan kimsə vardımı? Yüz faiz
seçilmiĢdi. Dünyaya əzabların yoxlanılması üçün
göndərilmiĢdi. Ġnsanlar əzaba ən çox nə qədər dözə
bilərdi. Nərgiz yaxĢı gəlmiĢdi. Güclü idi. Amma deyəsən
bu son idi. Daha dözəsi gücü yox idi. Hər Ģeyi buraxıb
getmək istəyirdi. Gedib onu bu hala salan tanrının
yaxasından yapıĢacaqdı. ĠĢdə onun barmağının olub –
olmadığın soruĢacaqdı.
***
Avqustun sonları idi. Ġsti öz gücü ilə hər yeri yenə
odlayırdı. Ġstidən ölənlərdə varmıĢ. Qəlbləri istiyə
dözməyib. Həyatdı. Kimin nə zaman öləcəyi kimin nə
zaman bu dünyadan köçəcəyi məlum deyil. Bəlkə də
ölümsüzlük haradasa var. Amma biz bilməyirik. Tapacıq.
Ġnsanların istəyibdə bacarmadığı nə varki? Buna da nail
olacıq. Nə zamansa. Milyonlarla insan öləndən sonra.
Birinin sağ qalması üçün milyonların ölməsi kimi
düĢünün. Qurban tələb olunur. Ölənlər sadəcə vasitəçidi.
Onlar dünyaya hesabı ödəmək üçün göndəriliblər. Buna
görə seçiliblər. Vəzifələri oracandı. Günahsız ya
günahkar, baĢ rolda deyilsə çıxmalıdı.
237
Nərgizin dəfninin artıq üçüncü günü idi. Dəfn rayonda
baĢ tutdu. MaĢın tutaraq tabutu rayona apardılar. Nərgizin
dediyi kimi Bakı ona uğursuzluqdan baĢqa heçnə
gətirməmiĢdi. Bundan sonrada gətirə bilməyəcəkdi də,
ölüsüdə əzab çəkməsin deyə Bakıdan uzaq tutmaq ən
yaxĢısı idi. Heç olmasa ölü bədəni rahatlıqla çürüyər,
torpağa qarıĢardı. Burnuma torpaq qoxusu gəlir deyirlər
ölən Ģəxslər. Öləcəkləri onlara otuz saniyə əvvəldən
məlum olur deyirlər. Qəlbdə bir ağrı, nəfəs daralması, göz
qaralır, baĢ gicəllənir. Düzdü bunlar sadəcə fərziyədi.
Çünki, heç kəs ölüb o anları yazıb yadında saxlamayıb.
Ya da qəbrdə baĢına gələcəkləri. Hələ o biri dünyanı
demirəm.
Gülnazın dünyası yenə çökmüĢdü. Əvvəlcə qızının
gözünü, sonra ərini, daha sonra anasını, daha – daha sonra
isə qızının özünü itirmiĢdi. Və o onların ətrafında dönərək
sadəcə üzülməkdən baĢqa heçnə edə bilməyirdi. Ölürdü.
Hər kəs ölərək çıxıb gedirdi, qalanları isə heç kəs
fikirləĢməyirdi. Yoxluq əzabı verilən ən böyük əzabdı.
UĢağın əlindən alınan oyuncağın verdiyi əzab kimidi.
Səndən hündür bir adamın əlindən oyuncaq alaraq səninlə
məzələnməsi kimidi. Sən isə sadəcə atlayaraq ondan
oyuncağını geri qaytarmağını istəyirsən. Gerisi qalır onun
insafına.
Otuz ikinci hissə
Ġllər sonra...
Bu günlərdə hər kəs gözünü Dənizə tikmiĢdi. Səbəb
onun hamiləliyi və bu yaxınlarda olacağı qızı idi. Doğum
günü yaxınlaĢdıqca Dənizlə bərabər hər kəsin qarınağrısı
artırdı. Hər iki tərəfdə ilk nəvə idi. Ailəyə yeni fərq
qoĢulacaq, özüylə bərabər ruzi – bərəkət, uğur
gətirəcəkdi.
238
Həkimin təyin elədiyi gündən bir gün əvvəl
xəstəxanada yerləĢdirmiĢdilər ki, nəsə hadisə baĢ versə
vaxt itirməsinlər. RövĢəndə iĢdən icazə almıĢ, bütün günü
Dənizin yanında qalırdı. Arada onu göndərirdilər,
Gülnazla Rona baĢında qalırdı.
Əməliyyat günorta saat üçdə olacaqdı. Əməliyyatın
olacağı saatda hər kəs toplaĢmıĢ Dənizi əməliyyat otağına
yola saldıqdan sonra gözləməyə baĢladılar. Saniyələr
insana bir ömür kimi gəlirdi. Vaxt keçmək bilməyirdi.
Emin dəqiqədə saatına baxaraq bu anı birdə yaĢayacağım
ağlıma gəlməzdi deyərək bu saat niyə iĢləmir? Sabahdan
bəri hələ iki dəqiqə keçib deyərək dodağının altında
deyinirdi. Rona rahat bir Ģəkildə doğumu qadınlar keçirir
sancısın kiĢilər – dedi.
RövĢən kənarda oturaraq divarda asılmıĢ tabloya
baxırdı. Tablonun demək olar ki hər santikvadratını
incələyə bilmiĢdi. Vaxt niyə keçməyirdi deyə RövĢən
əsəbləĢirdi. Bir əməliyyat niyə bu qədər uzun çəksin axı?
– deyə qıĢqırmağa baĢladı. Gülnaz yanında əyləĢərək
oğlunu sakitləĢdirməyə çalıĢırdı. - Sakit ol, hələ təzə girib,
çıxacaq birazdan.
Emin çölə çıxaraq siqaret yandırıb sakitləĢməsi üçün
siqaretdən
mədət
umdu.
Bəlkə
o,
əsəblərini
sakitləĢdirməyi bacardı. Siqaret çəkmədiyindən nəfəsi
daralıb öksürməyə baĢladı. Siqaretin tüstüsü boğazına
qaçdığından boğazı qıçıqlandı. Siqareti yerə ataraq
əməliyyatın olduğu yerə qaçdı. Qapının ağzında Gülnazı
və Ronanı gördü. RövĢən isə əyləĢmiĢdi, deyəsən
dırnağlarını gəmirirdi.
Və budur... Qapı açılır həkim çölə çıxır. RövĢənin baĢı
gicəllənsə də ayağa qalxaraq həkimin yanına gedir, baĢa
düĢdüyü sözlər isə uĢağın sağlam doğduğu, ananın yaxĢı
olduğu birazdan görə biləcəkləri idi.
Dənizi palataya aldıqdan sonra yanına buraxdılar. Hər
kəsin üzü gülür, sevinclərini bölüĢmək istəyirdilər. Ġçəri
keçər keçməz Dənizi qucaqladılar. Dənizin üzünə nur
239
gəlmiĢdi. Analıq hissi olmalı idi, bu. Yanaqları çıxmıĢdı
bir günün içərsində. Səssizcə ətrafı müĢahidə edərək
sevincini bölüĢmək istəyirdi. Həkim çox yormamalarını,
ananı tək buraxmalarnı onlara xəbərdarlıq edərək otaqdan
çıxdı. Tibb bacısı uĢağı gətirərək anasına təhvil verdi.
Dəniz uĢağı qucağına alaraq doyunca baxdı. Ağzını açıb –
yumur, əllərini hərəkət elədirdi. Gözlərini hələ tam
açmamıĢdı. RövĢənə baxaraq keçirtdiyi hissi anlaya
bilirdi.
-Qucağına almayacaqsan?
-Yox, qorxuram. - əlini əsdirərək geri çəkildi.
-Nədən qorxursanki? YavaĢ tut, əlini boynunun
arxasında saxla bəsdi.
RövĢən əyilərək qızını Dənizin qucağından alaraq
əlləri arasında doğruldu. YaĢadığı hissi birisi soruĢardısa
anlada bilməzdi. Sanki qəlbi əvvəl atmayırdı, qızını
qucağına alan kimi atmağa baĢladı. Ürəyinin
döyüntüsünün artdığını hiss elədi. Necə balaca barmaqları
vardı. Hələ o qolları deyə dilləndi. Çox arıqdı axı bu.
Həkim gülümsəyərək – xeyr, tam sağlamdı. – dedi.
-Adını nə qoyaq? – Dəniz yataqda doğrulub dedi.
-Nərgiz.
Hər kəs susdu. Gülnazında ürəyindən keçirdi ki, adını
Nərgiz qoysun. Amma deməyə çəkinirdi ki, Rona birdən
etiraz edər xoĢ olmayan sözlər iĢlədər.
-Gözəl addı, Nərgiz. – həkim dedi.
-Bibisinin yaĢamadığı həyatı o yaĢayacaq. Onun ömrü
qızımda olacaq. – Gülnaz RövĢənə yaxınlaĢaraq Nərgizin
barmaqlarından tutdu.
-Nərgizim mənim. –RövĢən Nərgizin barmaqlarından
öpərək anasına qaytardı.
Həyat harda baĢlayıb harda bitəcəyi məlum olmayan
həyat. Kiminin taleyi əvvəldən bəlli idi, kiminki isə heç
yox idi. Ondan qaçmaq, onunla razılaĢmamaq mümkün
idi? Ya taleyimizi özümüz bəlirləyirik? Belədisə insan
niyə özü üçün gözəl həyat seçməyirdə, həyatını qaraldır,
240
onu uçuruma aparır. Bunu istəmədən edirsə günahkar kim
idi? Tanrımı? Ġnsanmı? Bəlkə də...
Kitab qurtarırda, bəs görəsən “ATILAN DAġ” harda
idi?
Bəlkə də, o uğursuz daĢ hələ də o həyətdə idi.
Üzərindən məsum Nərgizin izləri hələ də getməmiĢdi.
Bəlkə də, elədiyi iĢdən xəcalət çəkib ovunaraq torpağa
qarıĢıb. Özü – özünü yox edib. Günahın RövĢəndə deyildə
özündə olduğu ilə barıĢıb.
Nərgizin həyatı bundan sonra fərqli olacaqdı. Yeni
həyat, yeni dünya onu gözləyirdi. Ətrafında onu çox
sevən RöĢən, Gülnaz, Dəniz olacaq idi. Nə deyək, kaĢ
belə bitməyəydi. Onun yanında olmağa layiq Ģəxslər çox
idi. Bu dəfə diqqətli olmaq lazımdı. Heç olmasa növbəti
“ATILAN DAġ” Nərgizə dəyməməli idi.
SON...
Dostları ilə paylaş: |