22
Səhərisi tezdən hazırlaĢdılar. Günorta olanda artıq
xəstəxananın qabağında idilər. Həkimin qapısını döyərək
sıra ilə içəri girdilər. Həkimdə elə Nərgizin analizlərini
əlində saxlayıb nəzər yetirirdi. Eyvazgili görüb
salamlayaraq oturmalarını xahiĢ elədi. Biraz daha
baxandan sonra anası ilə Nərgizin çölə çıxmasını istədi.
Nə olduğun anlamayan Gülnaz əmrə tabe olub
Nərgizə, gəl çölə çıxaq biraz hava alarıq deyərək çölə
çıxartdı.
Eyvazın isə həyəycandan boğazı qurumuĢdu. Görəsən,
həkim nə deyəcəkdi? Nərgizi niyə çölə çıxartdı? Nəticədə
nə yazılmıĢdı?
Həkimin cavab deməsi sanki bir ömür idi. Hər
saniyədə bir ilini itirirmiĢ kimi hiss edirdi.
Həkim Eyvazı bu vəziyyətdə görüb ona bir stəkan su
süzüb, yaxĢısız, rənginiz qaçıb? – həkim çağırım? – dedi.
-Yox siz cavabı deyin, mənə heçnə lazım deyil.
-Düzün demək lazımdırsa, xəbərlər heçdə yaxĢı deyil.
Nərgizin baĢından aldığı zərbə nəticəsində beyndən
gözünə gedən damarlarla yanaĢı mərkəzidə zədə görüb.
Hələ yaĢaması möcüzədi desəm yalan olmaz. Ancaq bir
daha görə bilməyəcək. Sizə ümid vermək istərdim və ya
sizin pulunuzu alıb bəlkə düzələrdə deyə bilərdim. Ancaq
sizə bunu edə bilmərəm. UĢağınızın üstündə necə
əsdiyinizi görürəm. Ona necədə bağlı olduğunuzu. Sizə
son sözüm isə baĢqa həkimə gedibdə hədər yerə pulunuzu
verməyin. Qərar yenə sizindi təbbiiki. Özünüz bilərsiz.
Ümid belə olsa idi sizi daha yaxĢılarına yönlədirərdim.
Araya çökmüĢ dərin sükutu Eyvaz yerindən durub
özünü düzəldərək sağollaĢaraq pozdu.
Qapını açıb çölə çıxanda Gülnazla Nərgizin oturub onu
gözlədiklərini gördü. BaĢı ilə gedək iĢarə elədi. Gülnaz nə
dedi? sualı ilə ona baxırdı. Eyvaz danıĢarıq deyərək yola
verdi.
23
MaĢını iĢə salıb dostunun evinə gedərək çantalarını
götürmələrini dedi. Artıq hər kəs həkimin qərarını
anlamıĢdı. Eyvazın nəsə deməsinə ehtiyac yox idi.
Sabahı gözləmədən hazırlaĢıb maĢına minərək yola
düĢdülər. Qalıb ev sahiblərinə narahatçılıq vermək
istəməyirdi. Həm də RövĢəni tək buraxıb gəlmiĢdilər.
Eyvaz dostu ilə dərdləĢərkən özünü tuta bilməyib
ağlamıĢdı. Gözlərindən yaĢ axa –axa burnunu çəkir, mən
çox pis atayam deyirdi.
Dostu nə qədər onun günahının olmadığını, həkimlərin
belə aciz qaldığını, edəcəkləri heç bir Ģey olmadığın desə
də, Eyvaz onu eĢitmək istəməyirdi, elə hey eyni sözləri
təkrar edirdi.
YaxĢı ata olsa idi, ailəsini atıb iĢləmək üçün getməz,
onların yanlarında olardı. Qızına da heç kəsin
toxunmasına izn verməzdi – deyə, düĢünürdü.
Həkimin gözlərinin düzəlməsi üçün sağlam göz
lazımdı deməsi ilə öz gözlərini çıxartıb sevə - sevə qızına
verəcəyini ağlayaraq deyirdi. Gözündən axan göz yaĢları
üzündə quruyurdu.
DüĢünürdü.
OLANLARDA BĠR XEYĠR OLA BĠLƏRDĠMĠ?
BƏLKƏ, DƏ ALLAH BELƏ ĠSTƏYĠB?!
Kim bilir, bəlkədə...
Beşinci hissə
Atasının Nərgizi aparmasından sonra nənəsi və babası
ilə yaĢayan RövĢən bütün günü bacısını fikirləĢir
sağalması üçün dualar edirdi. Öz - özünə söz verirdi ki,
bacısının gözləri görsün bir daha onla dalaĢmayacaqdı,
həmiĢə onun dediyini edəcəkdi, onu üzməyəcəkdi.
Fikirdən yeməkdə yemir, dərsləri ilə də məĢğul ola
bilməyirdi. Nənəsi güclə gündə bir dəfə yemək yedizdirə
bilirdi. Polislərin gəldiyi gündən sonra isə onu həyəcan
24
bürümüĢdü. Bilirdi ki, gəlib tapacaqlar. Onun etdiyi
məlum olacaq.
Görəsən onu türmədə necə həyat gözləyirdi? Kinolarda
orada adamlara iĢgənclər verdiyin görmüĢdü. Hər Ģeylərin
özləri edirdilər. Görən məni də elə edəcəklər? – deyə
həyəcandan nə edəcəyin bilməyirdi. Evindən, atasından,
anasından uzaq olacaqdı. Artıq ona istədikləri yeməyi
biĢirən olmayacaq, səhər tezdən döyərək oyadılacaqdı.
Fikirlər o qədər beyninə yerimiĢdi ki,gecələr kabuslar
görməyə baĢlamıĢdı. Polislərin gəlib onu qandallıyıb
apardığını, anasının ağlayaraq nə etdin, sən oğul, dediyini,
atasının kinli baxıĢı, bacısının mənim həyatımı sən
əlimdən aldın, niyə elədin, qardaĢ? – səsləri ilə hər səhər
qorxaraq oyanırdı.
Nərgizin sağalması onu həm vicdan əzabından
qurtaracaqdı, həm də onun türməyə düĢməsinin qarĢısın
alacaqdı. Nənəsi sabah gələcəklərini deyəndə RövĢən
Nərgizi soruĢdu.
Həkimin nə dediyin soruĢsa da cavab ala bilmədi.
Çünki, nənəsi də nə dediyin bilməyirdi. Sabah dərs günü
olmadığından bütün günü evdə oturub onları gözlədi.
MaĢını görən kimi isə tez özünü çölə atdı. Anasının və
atasının üzgün görən RövĢən yaxĢı xəbərlə gəlmədiklərin
anlamıĢdı.
Gülnazın, bacına kömək elə içəri keçsin, deyərək
onunla elə - belə salamlaĢması onu əmin etmiĢdi.
-Necəsən? Sıxılmadın ki burada? – RövĢənin qolundan
tutaraq irəliləyən Nərgiz dedi.
-Biraz.
-Məndə səndən ötrü darıxmıĢdım. Gedərik birazdan
evimizə.
-YaxĢı. – deyərək bacısının qolundan tutub kresloda
oturtdu. – nə istəyirsən gətirim?
-Çay gətir.
-Bir dəqiqə. – deyib qaçaraq ota
qdan çıxdı. Heç bir
dəqiqə belə keçməmiĢdiki, əlində bir fincan çayla içəri
25
girdi. – Ģəkər atıb qarıĢdırmıĢam deyib içməyinə kömək
elədi.
Bu an nənəsigildə gəldilər. – bacısından ötrü necə
darıxmıĢdı bir görsəniz. Yemək belə yedirə bilməyirdim.
Gözü qalmıĢdı elə heyy yolda.
Gülnaz gəlib RövĢəni qucaqlayıb öpdü. – nənənin
sözündən çıxırdın hə?
-Yox, yox. Heç nadinclik eləmədi.
-Get paltarlarını hazırla, birazdan evimizə gedəcəyik.
-Hara tələsirsiz? Hələ bir oturun yemək yeyin sonra
gedərsiz. Ev qaçmır ki. – Validə dedi.
RövĢən qalxaraq paltarlarını yığması üçün otağına
getdi.
-Validə xala, telefonda polis demiĢdiniz, nə məsələdi.
BaĢım qarıĢıq idi deyə düz əməlli baĢada düĢmədim. –
Eyvaz üzünü qaynanasına tutaraq dedi.
-Aa bala, siz gedəndən sonra polis gəlib ki, hadisə necə
olub araĢdırsın. Yəqin xəstəxadan göndəriblər. Dedikki,
Bakıya getmisiniz. Çıxıb getdilər, dedilər ki, gələn kimi
gəlsinlər polis Ģöbəsinə.
-Həə. YaxĢı sabah gedərəm. Tapsınlar o ... – susdu. –
özüm tapsam bilirəm ona nə edəcəyimi də.
-BaĢa düĢmürəmdə. Kim nə istəyər bizdən? Kimlə
düĢmənçiliyimiz olub ki?
-Bir bilsəm. Kimin ayağına daĢ atmıĢamda hesabın
gəlib məndən deyildə qızımdan çıxar. Nə qazandı bunu
eləməklə?
-Deyəcəm ki, qonĢulardan kimsə edər... günahların
almaq istəməyiəm. Niyə eləsinlər ki?
Ortalığa çökən sükutu Validə xanım pozdu. Ayağa
durub yeməyin hazır olduğun indi süfrənin quracağın
dedi. Gülnazda anasına kömək etmək üçün onun ardıyca
getdi.
Yeməklərini yeyib evə getmək üçün maĢına mindilər.
Evləri yaxın olduğundan yol boyu heç kəs danıĢmadı.
Dostları ilə paylaş: |