______________Milli Kitabxana_______________
162
Heç soruşma, - dedi, - gəl!
Bunu bilsəydim əvvəl
Heç doğmazdım səni mən,
Deyərək gözlərindən
Sellər kimi yaş tökdü,
Qəlbinə zülmət çökdü.
Mənsə döndüm, doğrusu,
Ana, - dedim, - nədir bu?
Mən ki, sənin hər zaman
Gözəl üzündə bir dəm
Nə dərd görmüşdüm, nə qəm.
Sən ki, əzəldən bəri
Şad gəzərdin göyləri;
Tutulmazdı qabağın;
Sənin o gül dodağın
Hər vaxt gülərdi mana.
Can ana! Söylə, ana!
Söylə nə oldu ki, sən
Azad gülüşlərindən
Ayrı düşdün? De görək!
Anam bir ah çəkərək
Dedi - Bala! Qulaq as:
Analar dərdsiz olmaz!
Sən deyirsən acam mən
Süd gəlməyir döşümdən...
Yalnızam... Yoxdur ərim;
Qurumuşdur döşlərim
Ac-acına durmaqdan.
Azdan-çoxdan bir zaman
Nə yığmışdımsa bütün
Yedik qurtardı bu gün.
Tamam boşaldı anbar,
Bircə təknə unum var.
Ah, qızım! Mən baxtı kəm
O unu da bişirsəm
Ac qalarıq sabahdan
De, neyləyim, balacan?!.
______________Milli Kitabxana_______________
163
Ayın bu sözündən düşərək dərdə,
Asıldı gözümdən bir qara pərdə.
Açıldı qarşımda bir dar pəncərə.
Xəyalım boylandı keçən günlərə,
Yenə körpəliyim düşdü yadıma,
Bir qaya bağlandı qol-qanadıma.
Gözümdə canlandı anam yenidən,
Onu min dəfə də xatırlasam mən,
Min kitab yazsam da, o gül camala,
Yenə də ondakı böyük kamala
Yol tapa bilməmiş şair qələmi,
Mən şahid tuturam bütün aləmi.
Dünya binasını qoyandan bəri,
De, hansı dahinin xəyal şahpəri
Ucala bilmişdir barı bir kərə
Ana qəlbindəki sonsuz göylərə?
De, hansı şairin məğrur qələmi,
Olsa da günəşin, ayın həmdəmi,
Dilini bilsə də otun, çiçəyin,
Sirrini açsa da hər bir ürəyin,
Cana gətirsə də cansız daşları,
Karvana düzsə də uçan quşları,
Dönüb bac alsa da əsən küləkdən,
Bir dünya qursa da minbir diləkdən,
Xəyalı göylərə sipər dursa da,
Günəşin qoynunda çadır qursa da,
İnciyə tutsa da bütün aləmi,
De, hansı şairin məğrur qələmi
Ana qəlbindəki dəryadan keçmiş?
Bu sonsuz, bu böyük dünyadan keçmiş?
Fikrə getməyimi Ay duyar-duymaz,
Şirin söhbətini saxiayıb bir az,
Dedi ki: - Nə üçün getdin xəyala?
Cavab verməyərək mən bu suala,
Dedim: - Bu uzundur... sözünü qurtar!
Tamam danış görək, nə macəran var?!
______________Milli Kitabxana_______________
164
- Bəli! - dedi, - o vaxt mən
Anamın söhbətindən
Saraldım birdən-birə;
Sonra baxıb göylərə
Bir ah çəkdim ucadan,
Yaxşı, - dedim, - anacan!
Darıxma yoxsulluğa,
Əvvəldən də bolluğa
Öyrənməmiş ağzımız.
İndi qalsan da yalnız,
Mənə izn ver gedim,
Dünyaları seyr edim.
Bir ruzi tapsam ana,
Qovuşaram tez sana.
Anam baxdı üzümə,
İşıq verdi gözümə,
Dedi: - Qızım, yaxşı yol!
Ancaq bir az ayıq ol!
Bir də unutma ki, sən
Varım-yoxum bir sənsən!
Mən örtdüm başıma bir ağ kəlağay,
Buludlar qarşımda açıldı lay-lay...
Mən getdim, arxamca su səpdi ana,
Bütün kainaü çıxdsm seyrana.
Keçdim göy üzünün çəmənzarından,
Göylər dünyasının ilk baharından.
Gah endim aşağı, gah da yüksəldim,
Görüb bilmədiyim yerlərə gəldim.
Gördüm ki, kainat naxış-naxışdır,
Sənət işlənməmiş yer qalmamışdır.
Bir hünər oxunur hər çeşnisindən.
Aləmə baxdıqca anladım ki, mən
Hər kiçik zərrənin öz aləmi var,
Dünya bir ahəngdə tutmuşdur qərar...
Az getdim, üz getdim, dolandım yenə
Gəlib yaxınlaşdım Yer kürəsinə.
______________Milli Kitabxana_______________
165
Nə görsəm yaxşıdır? Dərələr, dağlar,
Kahalar, daxmalar, odlar, ocaqlar...
Duydum yaşayışın xoş nəfəsini,
Eşitdim ilk dəfə insan səsini.
Bu səsdə nə böyük bir ləzzət varmış,
Duyanlar daima xoşbəxt olarmış!
Bü ki, iliyimə işlədi bu səs,
Yüz min il yaşasam canımdan getməz...
Mən onda bildim ki, "yaranmaq" nədir?
Bəşərsiz kainat bir viranədir.
Bildim, insan kimi böyük bir qüdrət
Hələ yaratmamış bizim təbiət.
Çatdı qulağıma onun nərəsi,
Hələ dağ döşündə o çoban səsi
Ruhuma dad verdi ilk gündən bəri
O vaxtdan sevirəm mən bu yerləri,
Bircə gün görməsəm, görməsəm onu,
İlan vurmuş kimi rəngim qaralar,
Başımın üstünü dumanlar alar...
Ay bir az dayanıb sildi tərini,
Yenə varaqladı can dəftərini:
-
Vuruldum dünyama o gənc yaşına,
Sərdim qanadımı bir dağ başına.
Dağın ətəyində bir cütçü vardı,
Nə bilim, yer əkib, yer şumlayardı...
Çox dikdim gözümü mən ona sarı,
Eşib sovururdu o torpaqları;
Qan-tərə batmışdı bütün bədəni.
Başını qaldırıb görüncə məni
Dedi ki: - Yaxın gəl, uzaqda durma,
Yetim uşaq kimi boynunu burma!
Bu səsdə bir böyük mərhəmət duydum,
İlk dəfə torpağa mən qədəm qoydum.
Cütçü dilə gəlib, soruşdu məndən:
- De
qızım, nəçisən, haralısan sən?
Üzünü görürəm birinci kərə,
Sən heç bənzəmirsən bizimkilərə.
Dostları ilə paylaş: |