186
Təqribən 210 metr geridə qalmışdı. Əzaları sözünə
baxmırdı. Beynin idarəsindən çıxmağa başlayır və bir can-
sız əşyaya çevrilirdi. Qaranlığa alışmış gözlər kiçik fənə-
rin işığında mağaranın sol tərəfindəki əbədilik işarəsinin
həkk olunduğu iki qoşa daşı axtarırdı. Bu işarəni kitabı
bura gizlədərkən vərəsənin nümayəndələri çəkmişdi. İki
daş çıxıntısının üstündə işlənmişdilər. O daşları tapandan
sonra arxasına baxıb dəqiqləşdirməli idi.
Təqribən iki metrlik hündürlüyü olan mağarada hə-
yatdan heç bir əsər-əlamət yox idi. Elə bir qaranlıq, elə bir
soyuqluq, elə bir səsizilik, elə bir havasızlıq hökm sürür-
dü ki, nə xəyallara dalmaq, nə düşünmək, nə də hərəkət
etmək mümkün idi. O, tələsirdi. Demək olar ki, vaxtı bi-
tirdi. Onsuz da ölümün qucağında layla dinləyən, zül-
mətdə həyat nişanəsi axtaran Arslanı, sadəcə, ölüm qurta-
ra bilərdi burdan. Dinlədiyi bu laylada çıxılmaz vəziyyət-
də olan Qıyan türklərinin Ergene Konda (Ər Günə qon–
işıqlı günə çıxmaq) dünyaya yeni açılış sədasını eşidirdi.
Son dəfə nəfəs dərib, mübarizə və əzmlə yeni günə çıxma-
ğın vaxtı idi.
Arslan başının üstündəki iki ucu da sivri olan daşı
gördü. Ayağının altına bir daş qoyaraq onun arxasına
boylandı. Bəli o, daşı tapmışdı. Tez üç addım sol tərəfə
yeriyib cığırın yerini müəyyənləşdirdi. Sürünməyə başla-
dı. Amma daşların üstünə uzanan kimi sanki ölümə “xoş
gəldin” demişdi. Bir neçə saniyəlik başını daşa qoydu.
“Oğul, cığıra çatdıqda son anın olduğuna inanacaqsan.
Amma sənin ölümünün millətinin, bəşəriyyətin ölümünü
gətirəcəyini bilməlisən. O zaman özündə Tanrının gücü-
nü hiss edəcəksən. Həqiqət işığının cisminə güc çilədiyini
düşün, dayanma, beyninin sükunətinə imkan vermə, ona
187
təkan ver. Ürəyindəki sevgi işığından yapış və dünyanı
hərəkətə gətirib mehvərindən çıxaracaq qədər silkələ“.
Bu, Dədə Əfəndinin ona söylədiyi son sözlər idi. Arslan
gözlərini açdı. Sadəcə, ürəyinin gücü ilə sürünməyə baş-
ladı. Ona elə gəlirdi ki, sadəcə ürəyi sürünür daşların üs-
tündə. Nə əlləri, nə də ayaqları yox kimi idi. Hətta göz qa-
paqları belə açılmırdı. Sanki gözləri yanır, dərisi havasız-
lıqdan qıyma – qıyma olub tökülürdü. Heç vaxt can ver-
məyin bu qədər çətin olduğunu düşünməmişdi. Ruh isə
cana hökm edir, onu daşların üstündə sürüyürdü. Nəha-
yət... Nəhayət ki, o başının daşa dəydiyini hiss etdi. Bar-
maqlarının ucu ilə daşı itələdi. Daş tərpənmədi. Bir də
cəhd etdi, amma yenə alınmadı. Ayağını dayayacaq bir
yer axtardı. Ona söykənib bütün gücünü bir yerə topladı.
Daşın yerə düşməsi və yarımqaranlıq bir mağaranın
işıqlanması günəşin şüaları kimi göz qamaşdırdı. Artıq,
hava var idi. Dərindən nəfəs alıb, gələn havanı ciyərlərinə
çəkdi. O, gözlərini yumdu, başını biixtiyar rahatca daşın
üstünə qoydu. Dəqiqələrmi, saatlarmı keçdiyini bilmədi.
Amma gözlərini açanda özünü yeni doğulmuş bir uşaq
kimi hiss etdi. Əli də, ayağı da, ürəyi də yerində idi. Ya-
vaşca bir metr yarımlıq hündürlükdən aşağı endi. Sələf-
ləri buranı elə hazırlamışdı ki, burda hava vardı. Hətta
iynənin ucu boyda işıq da düşürdü. O, endiyi dəliklə üz-
bəüz dayanıb üç qarış aşağıdakı qaya parçasını dırnaqları
ilə tərpətməyə çalışdı. Mümkün olmadığını gördükdə bı-
çağını çıxarıb ətrafını təmizlədi. Öncə xüsusi şəkildə yo-
naraq bura yerləşdirilmiş daşın yanındakı balaca daşı çı-
xardı. Sonra da böyük daşı çıxardı. Orada kiçik bir san-
dıqça gördü. Qayanın içi elə oyulmuşdu ki, seyfi xatırla-
dırdı. Üzünü Gök Tanrıya tutub təşəkkürlərini bildirdi.
188
Əlini qədim OdƏr dilində yazılmış bu kitaba vurmağa
cürət etmirdi. Axı o kitaba neçə-neçə dədələrin, şamanla-
rın, ataların əli dəymişdi. Neçə min illərin ağırlığı vardı
bu kitabda. Onun gözləri yaşardı. Bir anlıq kitabın bura
hansı əzabla, hansı çətinliklə yerləşdirildiyini görmək is-
tədi. Amma mümkün olmadı. Kitab qoyulmuş sandıqçanı
əlinə götürdü. Üfürüb tozunu dağıtdı, sonra isə qolunun
arxası ilə kitabın üzünü təmizlədi. Gümüş sandığın üzəri-
nə çəkilmiş əbədilik rəmzini əlinin içiylə sığalladı. Nə öp-
dü, nə də alnına qoydu, sadəcə bağrının başına qoydu. İn-
di onun yeganə istəyi sağ və salamat paytaxta çatmaq idi.
OdƏrlər bir-bir gözünün qarşısından keçirdi. Biri
heyfsilənir, biri narahatçılıq keçirir, biri gülümsəyir, biri
qürur duyur. Birdən Arslan özünü yalnız hiss etdi. O, in-
di kimsəsiz idi. Tərk edilmiş torpaqlarda yalquzaq kimi
tək-tənha idi. Əslində Arslan heç vaxt özünü tək hiss et-
məmişdi. Buna səbəb Dədə Əfəndinin tarixlərin dərinlik-
lərindən xəbər verən sehrli səsinin qulaqlarında cingildə-
məsi olurdu. Bu dəfə də elə oldu. Amma bunu eşitməyi
özü istədi. Dədə Əfəndi də onun qarşısında duraraq, fi-
kirlərini izah etməyə başladı:
Dədə Əfəndinin altıncı söhbəti
Oğul, sənə qan təmizliyi haqqında demişdim, bax bi-
zim məqsədimiz, qayəmiz, təmiz qanlı insanları qoruyub
saxlamaq, dünyanın gələcəyini onların üzərində qurmaq-
dır. Elə bu gün dünyada xeyirlə şər mübarizəsi adı altın-
da gedən mübarizə də bu qanla bağlıdır. Tanrının insan-
ları insan olaraq yaratmasından yüz min illər keçib. İnsa-
Dostları ilə paylaş: |