Şəmistan Nəzirli
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
müvəffəqiyyətimə ümid bəslədiyini söylədi. Mən zavodda olan bütiin qüvvələri səfərbər etdim. Səkkiz gün keçdikdən sonra mən Medvedyevə zəng edib, xahiş etdim ki, gəlib sınaq nümunələrini aparsın. Bır neçə saatdan sonra Medvedyev mənə zəng çaldı və böyük sevinclə təbrik etdi. Zavod 10000 qumbara hazırlamaq haqqında sıtanş aldı. Bu sifariş yerinə yetirildi. Yemelyanov mənə təşəkkurünü bildirdi. Müharibə dövrü ilə əlaqədar olan dördüncü tapşırıq daha böyük həcmli idi. Neft sənayesi özünün bəzi prosesləri üçün odadavamlı kərpic tələb edirdi. Bu məhsul Bakıya Rusiyanın cənub zavodlarından gətirilirdi. Bu rayonlar düşmən tərəfindən zəbt olunmuşdu və kərpic gətirilməsi çox çətinləşmişdi. Bakıda odadavamlı kərpicin istehsal edilməsi zəruri idi. Odadavamlı kərpic sexinin layihəsini vermək və hazırlamaq lazım idi Mənə iki köməkçi mühəndis verdilər və biz işə başladıq. Bu, 1942-ci ilin yayı idi. Kərpic istehsalı bir yenilik deyildi, onun üçün xüsusi qurğu hazırlamaq lazım deyildi, ancaq həmin qurğunu hazırlamaq üçün çertyoj yox idi - onu hazırlamaq lazım idi. Biz bu məsələni həll edib, çertyojları öz zavodumuza təqdim etdik. Hazırlanma nəzarəti də mənə tapşırılmışdı. 1942-ci ilin payızında mən xüsusi ayrılmış bir binada qurğunun montaj edilməsinə rəhbərlik etməli oldum. İndiki kimi yadımdadır. Bizim yaratdığımız obyekt şəhərin qırağında “Ağ şəhər” deyilən yerdə yerləşirdi, ora getmək üçün mən iki tramvay dəyişməli olurdum. Nahar fasiləsində şəhərə gəlmək mümkün deyildi. Səhərdən axşama qədər iş yerində qalmalı olurduq. Tərslikdən mən soyuqlamışdım, hər iki qulağım iltihablaşmışdı. Qulaqlarım, başım bərk ağrıyırdı, hərarətim yuxarı idi. Doktor Şıxlinski evdə qalmaq lazım olduğunu bildirdi, işdən azad edən bülleten verdi. Lakin mən bu hərəkəti edə bilməzdim, bülleten cibimdə, başı sasıqlı işə davam edirdim. Bu vəziyyətdə işi başa çatdırdım və sexi təhvil verməyə hazırladım. Sentyabr ayının 28-də sex işləməyə başladı. Mən vəzifəmi bitirdim, lakin məni bülleten cibimdə, başı saraqlı halda birbaşa iş yerimdən DSİ-nə apardılar. Binaya girdikdən sonra mənim ciblərimi axtardılar, şalvarımın metal düymələrini kəsdilər, mən bacardığım kimi şalvarımı əlimlə saxlamalı oldum. Məni zirzəmiyə saldılar; kiçik qaranlıq bir otaq idi, divarlardan axan su yerdə gölməçə yaratmışdı. Boş, soyuq dəmir çarpayının üstündə oturtdular və paraşa 8 ilə birlikdə qoyub çıxıb getdilər. Həyatımın yeni mərhələsi başlandı. Mənə qarşı bu münasibət nə ilə bağlı idi - bilə bilmədim. Mənim gizli saxladığım cinayətkar fikilərimi açmaq tapşırığı alan müstəntiq İşxanov aşağıdakı sözləri deməyə məcbur oldu: “Sizin istehsalat fəaliyyətiniz bizə yaxşı bəllidır - o nöqsansızdır (bu, onun dediyi sözlərdir), ancaq siz-düşüncə tərzinizə görə cəzalanmalısınız”. O dedi ki, mənim xəstə-xəstə işə çıxmağımdan, isti qum ilə qulaqlarımı qızdırdığımdan xəbərdardır, ancaq bütün bunlar mənə bəraət qazandırınır. 18 il keçdikdən sonra mənim cinayət işimə yenidən baxan Dövlət Təhlükəsizlik şöbəsinin polkovniki Veliçenko mənə dedi ki, sənin hec bir günahın yoxdur, müstəntiq İşxanovun sənin haqqında topladığı iki cildlik sənədlər “heç bir çürük yumurtaya da dəyməz”. 8 Həbsxanada ləyən, vedrə Lakin ömrümün bu mərhələsi ondan başladı ki, məni 8 ay ibtidai həbsdə saxladılar, bu müddət ərzində müstəntiq İşxanov mənim pis düşüncə tərzimi açmağa çalışır, iki tomluq sənədlərin üstündə tərləyirdi. Daha sonra hərbi tribunal məni, tanımadığım 32 nəfərlə birlikdə əmlakımız müsadirə olunmaqla və cəzanı çəkib qurtardıqdan sonra 5 il seçicilik hüququndan məhrum edilməklə 10 il həbs cəzasına məhkum etdi. Böyük əsəb və zehni əmək sərf etməklə ağır zəhmət çəkdiyim 1926-1942-ci illər üçün Vətən məni bu cür mükafatlandırdı. Bu zaman məni tanıyan çox yoldaşlar mənə partiyaya daxil olmağı təklif edirdilər. Mən bu təklifləri rədd edirdim. İstəmirdim ki, məni partiyaya “soxulmaqda” günahlandırsınlar. Mən hiss edirdim ki, Azərbaycan ziyalılarının cəlladı Mir Cəfər Bağırovun yaratdığı şəraitdə bu hal baş verməli idi. Birinci iki ili mən Lənkəran rayonunda olan ümumi həbs düşərgələrində (cinayətkarın və siyasi düstaqların bir yerdə saxlandırıldıqları düşərgələr ümumi düşərgələr adlanırdı) saxlanıldım. Lənkəran düşərgələrində heç bir sənaye müəssisəsi yox idi, ona görə də mən öz ixtisasım üzrə işləmirdim. 1946-cı ildə Lənkəran düşərgələri ləğv edildi. Dustaqları başqa düşərgələrə payladılar - düşərgələrin sayı-hesabı yox idi. Mən Bakının Keşlə rayonunda yerləşən 3 nömrəli düşərgə məntəqəsinə düşdüm. Burada məni çoxları bir mühəndis və bir insan kimi tanındı. Bizim düşərgə məntəqəsinin rəisi əvvələr Şollar su kəmərmin - ikinci Bakı xətti tikintisi rəisinin köməkçisi vəzifəsində işləmişdi. Bizim zavod su kəməri üçün xüsusi hissələr hazırlayırdı. O zaman mən, zavodun texniki rəhbəri kimi, işçilər ilə birlikdə bizim hissələrdən istifadə edilən sahələrə gedirdim. Məni su kəməri tikintisindən tanıyırdılar. Düşərgə məntəqəsinin rəisi düşərgəyə gəlməyimi bilən kimi, məni tikinti obyektlərindən biri olan BEMZ-nin texniki şöbəsinə göndərdi. Orada məni tanıyan mühəndislərin əhatəsində idim. Mən bir az rahat nəfəs almağa başladım. Lakin, bu səadət uzun çəkmədi. DSİ-də mənim Bakıda olduğumu bildilər, bu Mir Cəfər Bağırovun ora rəis təyin etdiyi Yaqubovu dəli kimi coşurdu və o, Bağırova xoş olsun deyə məni ciddi rejimli düşərgələrdən birinə yollamaq haqqında əmr verdi Bu zaman mən Lənkəranda qazandığım malyariya ilə əziyyət çəkirdim. Mən düşərgənin tibb məntəqəsində 39-40 dərəcə hərarətlə yatırdım. Ancaq, xəstə dustaqları bir yerdən başqa yerə daşımağa icazə verilmədiyinə baxmayaraq, Yaqubovun tapşırığı ilə məni xəstəxana çarpayısından qoparıb yataba göndərdilər. On iki gün yük vaqonunda yol getdikdən sonra - vaqonda 70 nəfər idik məni Mordoviyada Penza şəhərinin Dubravlaq rayonunda yerləşən Tamnikovski düşərgələrinə gətirdilər. Bu düşərgələr ciddi rejimli düşərgələr idi, onlar hər birində 50 min dustaq olan bir neçə düşərgə məntəqəsindən ibarət idi. Bu zaman mən “xoşbəxt” həyatımın yeddinci onilliyinə qədəm qoymuşdum. Bu yaşda mən dustaqların meşədə gördükləri ağır işi yerinə yetirə bilmirdim. Məndən briqadaların yerinə yetirdikləri işlərin hesabını aparmaq üçün istifadə edirdilər. 1952-ci il-də mənim düşərgədə qalmalı olduğum 10 il həbs cəzam tamam oldu. Məni azadlığa buraxmalı idilər. Lakin, bir cinayətə görə iki cəza vermək olmaz qanununa zidd olaraq, məni evə buraxmaq əvəzinə 10 gün xüsusi yaradılmış, çox çətin şəraitdə Stolipin vaqonunda Qazaxıstan vilayətmin Karaqanda şəhərinə gətirdilər. Orada məni yansökük kənd evində yerləşdirdilər və iş təklif etdilər ki, özümü dolandıra bilim. Yeni ixtisas - qamışdan həsir toxumağı öyrənməli idim. Bu Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|