qalan baş mühafiz səfiri oyatdı.
Gələnləri onun hüzuruna ötürub, özü nigarançılıqla
qapının ağzında dayandı. Bikef vəziri-muxtar gələnin Xoca Yaqub Mirzə olduğunu
görüncə daha da dilxor oldu.
- Aleksandr Sergeyeviç, mən sizə yenə pənah gətirdim. Əlac bircə sizə...
- Axı, mən sizə dünən dedim ki, bu barədə gündüz müraciət edin. Əlahəzrət
imperatorun bu barədə - müqavilənaməyə əsasən bütün əsirlər üçün himayəçiliyi
var. Siz isə...
- Cənab vəziri-muxtar, mənim sizin yanınıza gündüz, günorta çağı təşrif
gətirməyim qətiyyən mümkün deyil. İcazənizlə başıma gələn qəzavü - qədəri
qısaca da olsa izah edim.
Gələn kişi
yalvara-yalvara bildirdi ki, mən irəvanlı Yakov Markaryanam.
1804-cü ilin iyun ayında general Sisianovun hərbi qüvvələri şahzadə Abbas Mirzə
qoşunlarının hucumuna tab gətirmədi. Ona görə ki, irəvanlı Məmmədhəsən xan və
naxçıvanlı Kəlbəli xan ona kömək etmədilər. Abbas Mirzənin qoşunları Sisianovu
sıxışdırıb Tiflisə tərəf qovanda erməni tacirləri də rus qoşunlarına və gürcü
dəstələrinə qoşulub Tiflisə tərəf qaçırdılar. Mənim onda on səkkiz yaşım vardı.
Üçkilsədə /Eçmiadzin/ monastırda təhsil alırdım. Ermənilərin karvanı monastırın
yanından keçəndə mən müəllimimdən gizlincə onlara qoşulub yola düşdüm. Yolda
tacirlərdən biri məndən soruşdu ki, sən kimsən, hara gedirsən? Mən onu aldadıb
dedim ki, bu yaxınlarda məşhur alim Serap Patkanyan Tiflisə gəlib,
erməni
uşaqlarına pulsuz dərs keçir, gedirəm ondan dərs almağa. Onda erməni tacirinin
məndən xoşu gəldi, özünün pendir-çörəyini belə mənimlə yarı böldü. İki gün yol
getdik.
Babakər dağının yanına çatanda bərkdən fit səsləri eşitdik. Qəfildən hücum
edən İran dəstəsinin sərbazları bizi əsir aldılar. Yaxınlıqdakı gürcü süvari dəstəsi
xeyli vuruşub aradan çıxdı. İranlılar ermənilərin müqavimət göstərənlərini qırdılar,
sağlarını isə əsir aldılar. Bizi qoyun kimi qabaqlarına qatıb Təbrizə kimi gətirdilər.
Məni və bir neçə ermənini axtaladılar. Zorla müsəlmanlığı qəbul elətdirib adımı da
Mirzə Yaqub qoydular.
Sonra xacə kimi Tehrana, Fətəli şaha peşkəş göndərdilər.
İki il mənə ərəb və fars dillərini öyrətdilər. Hərəmağasının təlimi ilə bütün elmləri
mənimsədim. Sonra mənə xacəbaşı titulu verdilər. Sarayda isə mənə güclü biliyə
malik hesab müəllimi təyin edib mühasibat işini tam incəliyinə qədər öyrətdilər.
Şahın xüsusi sərəncamı ilə iki dəfə Şiraza və üç dəfə Xorasana, qubernatorun
mühasibat işlərinə müfəttişliyə göndərdilər. Məni şahın xəzinədarı təyin etdilər.
Ordan İrəvana, ata-anama gizlincə pul-para da göndərə bildim. İyirmi beş ildir ki,
şaha xacəbaşı kimi qulluq edirəm, daha bəsdir. Bu sandıqçada gətirdiyim qızıllar,
40 min tümən, daş-qaş öz əməyimin bəhrəsidir.
Təvəqqe edirəm, mənə kömək
edin, doğmalarımın yanına qayıdım. Göydə Allahı, yerdə sizi deyib gəlmişəm.
- Bəs bu qadınlar kimdir? - deyə yuxudan kal oyanan xəstəhal səfir
Qriboyedov soruşdu.
- Bunlar şahın kürəkəni Allahyar xanın hərəmxanasında əzab çəkən iki
bədbəxt erməni qadınıdır. Onlar da mənə qoşulub sizə pənah gətiriblər. Kömək
edin... - deyib ağlamsınan Yakov Markaryan ovcunun içilə gözlərini ovxaladı.
Sandıqçanı ayaqları arasında bərk-bərk sıxıb daha da büzüşdü, yazıq görkəm aldı.
Yarıyuxulu səfir isə Yakov Markaryanın gah yöndəmsiz uzun çənəsinə, gah
da bulanıq göy gözlərinə baxırdı. Bilmirdi nə cavab versii. Yakovun üz-gözündə
xeyirxahlıqdan əsər-əlamət tapmayan səfir canının ağrısından
gözlərini yumub
fikrə getdi. Vaxtsız gələn “qonaq” isə elə hey yalvarırdı bilməyən səfir paltosuna
bərk-bərk burunub qabağa əyildi:
- Axı, sizin arzunuzu yerinə yetirməyə mənim səlahiyyətim çatmır, - dedi. -
Bunun üçün iki dövlət arasında rəsmi danışıq olmalıdır, müəyyən razılıq
alınmalıdır. Zənnimcə, siz nahaq belə hərəkət etmisiniz. Xəta gətirəcək bu işi
özündən rədd eləmək naminə onu inandırmağa çalışdı. Yəqin siz məndən yaxşı
bilirsiniz ki, şərq adəti üzrə şahın hərəmxanasında, sarayında on ildən çox
xidmətdə olan bir şəxs onun ailə üzvü sayılır. Eləcə də şah hərəmxanasında qulluq
edən hər bir qadın onun kənizi, arvadı hesab olunur. Şərqlilərdə isə arvad
kişinin
namusu, qeyrətidir. Bunu siz məndən yaxşı bilməlisiniz. Əgər kişinin arvadı bəd
əməllərə düşürsə, ordan qan qoxusu gələr...
- Aleksandr Sergeyeviç, bəs Türkmənçay müqaviləsi... Onun on üçüncü
bəndi buna əsas vermirmi ki... Axı siz bu ölkədə Rusiyanın səlahiyyətli vəziri-
muxtarısınız. Siz həmişə biz yazıq ermənilərin pənahkarı olmusunuz. Səhv
etmirəmsə, on üçüncü bəndi biz yazıq ermənilərin xatirinə məhz siz əlavə
etmisiniz: “Axırıncı və ya bundan qabaqkı müharibənin gedişində əsir alınmış
hər iki tərəfin bütün hərbi əsirləri, bununla bərabər hər iki hökumətin nə vaxtsa
əsir düşmüş təəbələri qarşılıqlı azad edilməli və dörd ay ərzində qaytarılmalıdır”.
Yakov Markaryan on üçüncü bəndi sətirbəsətir əzbərdən dedi.
Səfir
duruxdu. Handan-hana:
- Sən - dedi, - təkcə şah sarayının içalatından yox, iki dövlət arasındakı incə
siyasətdən də xəbərdarsan. Bu barədə şaha müraciət etmisənmi?
- Yox, heç vaxt ! - deyə Yakov cavab verdi.
- Siz ki, ona belə yaxınsınız, şah sizə ki, bu boyda varidatını etibar edib,
şübhəsiz ki, sözünüzü də yerə salmaz, arzunuza əməl edər...
- Aleksandr Sergeyeviç, bu qaranlıq müsəlman dünyasında üç bədbəxt
xristianın yeganə pənahı sizsiniz. Bizi buradaca qanımıza qəltan edin, amma o
vəhşi müsəlmanların yanına bir daha qaytarmayın.
Yakov səfiri yumşaltmaq üçün dedi:
- Sizin biz ermənilərə çox yaxşılıqlarınız olub.
Mənə məlumdur ki, hələ
1825-ci ildə Tiflisdə Lazaryanla, katalikos Nerseslə birgə sərgərdan ermənilərin
Azərbaycana, Qarabağa köçürülmək planını hazırlayıbsınız. Bu saat bizim saraya
qayıtmağımız ölümə getmək kimidir...
- Yaxşı, gecə keçir, indi tapşıraram sizə gecələmək üçün şərait yaradarlar.
Səhər isə özüm bu barədə Fətəli şahla danışaram, - deyib, səfir yataq otağına getdi.
* * *
Açılan səhər nə Qriboyedova, nə də üç erməni qaçqınına xeyir gətirmədi.
Səfir nə qədər on üçüncü bəndə əsaslanıb ondan sitatlar gətirdisə, Fətəli şahı
yumşalda bilmədi.
Şah iki ayağını bir başmağa qoyub haqlı tələbini etdi: