413
– Dəftər vaxtı deyil! Qurbanın olum, sonra gec olar, aç
qapını. Söz verirəm, qayıdıb səninlə hara desən – lap cəhənnə‐
mə də desən gedəcəyəm!
Otağa hardansa külək doldu. Ölümün üzü titrədi, beynim‐
dəki saman çöpləri havaya qalxdı, ürəyimin döyüntüləri zəif də
olsa tərpənməyə başladı. Geriyə döndüm, qaranlıqda qapını
gözüm güclə seçirdi. Əlimi qapıya atdım – kilidlənmişdi. Ona
tərəf qanrıldım
66
, – “Yalvarıram, aç...” – dedim. Kilid açıldı.
Qızımın ağlamaqdan gözləri şişmişdi. Cəld qızımın yataq ota‐
ğına keçdim. Nəvəmin rəngi göyərmiş, göz bəbəkləri çevrilmiş,
ağzı köpüklə dolmuş, çənəsi kip bağlanmışdı. Çənəsini aça bil‐
mədim. Xörək qaşığı ilə güclə aralayıb barmağımı çata bildiyi
qədər boğazının lap dərinliyinə soxub dilini çölə çıxardım. De‐
yəsən nəfəsi gəlirdi. Sinəsindən basdım, ağzından hava qabar‐
cıqları çıxdı. Çənəsini dikəldib döş qəfəsini yenidən bir neçə də‐
fə basdım. “Allahım, mənim canımı aldır, amma nəvəmə toxun‐
ma, qaytar nəvəmi, ya Rəbbim!” – dedim. “Fatihə” surəsini dili‐
min altında oxuyub uşağın sinəsini daha möhkəm sıxdım. Əv‐
vəlcə öskürdü, sonra köpük qusdu və ağladı... Üçümüz də bir‐
birimizə qoşulub ağlayırdıq. Ana,
övlad
itkisinin qorxusuna;
körpə, sinəsindəki və damağındakı ağrıya; mənsə, nəvəmi mə‐
nə bağışlayan Allaha təşəkkürün sevincindən, ölüm mənə aman
verdiyi üçün... İndi ölümə can borcumdan başqa bir də minnət
borcum vardı. Gözlərimi silib əvvəlcə nəvəmi, sonra da qızımın
yaşlı gözlərini öpüb heç bir tərəddüd etmədən məni yatağımda
gözləyən Ölümə doğru tələsdim. Otaqda yoxuydu... Şkafa,
çarpayının altına, hər yerə baxdım, vallah, yoxuydu! Qulağımın
dibində nəfəsini hiss edəndə donub qaldım: “Əməl kitabını yaz
və məhşərə hazırlaş, indi qayıdıram” – dedi. Külək açıq pən‐
cərəni çırpdı. Ətrafa boylandım – o, çıxıb getmişdi...
66
Çönüb boylanmaq.
414
Çarpayımın üstündəki kitaba gözüm sataşdı. Bu, Yunis
Əmrənin “Risalətun‐nushiyyə”si idi. Amma kitabın arxa üzün‐
də, qaranlıqda fosfor kimi titrək yanan digər adı da parıldayırdı
– “Sənin əməl dəftərin”. Hələ də ağlayan nəvəmin yanına tələs‐
dim. Uşağın temperaturu bərpa olunmuşdu. Halsızdı. Durnaya,
– “Axı bilirsən ki, çöpü qalıbsa, demək istisi qalxacaq, dili qat‐
lanacaq, niyə vaxtında çöpçüyə aparmadın?” – dedim. “Geciy‐
di, çatdıra bilmədim. Gecələr də çöpçünün əri qoymur uşağa
baxmağa, sabaha qaldı” – zavallı qızım əməlli‐başlı qorxmuşdu.
Uşaq özünə gəlirdi, hətta “buba..!” deyib qucağımı istədi. Nə‐
vəmi bağrıma sıxıb öz otağıma keçdim. Qızımsa, əmzik şüşə‐
sinə çay doldurmaq üçün mətbəxə getdi. Uşağı çarpayıma qoy‐
dum. Siqaret götürmək üçün pəncərəyə yaxınlaşdım. Körpəni
ölümün qucağına öz əllərimlə qoyduğumu zənn edib cəld geri‐
yə atıldım, – az qala çarpayımın üstünə tullanmışdım. Uşaq
mışıl‐mışıl yatırdı, nəfəs alırdı. Ölümün bizə rəhmi gəlmişdi, bi‐
zim evdən əliboş qayıtmışdı...
Növbəti səhər günəş gözünü açanda məni də oyaq gördü.
Dördgözlə ölümün qayıdacağını gözləyirdim. Gün asta‐asta
gərnəşib yuxudan oyanırdı – sanki, kim ölüb, kim qalıb deyə
ehmalca yerə işıq salırdı. Elə bu vaxt qonşudan nalə səsi yüksəl‐
di, – “Məni tək qoyub gedən dədəm, hey..!”. Həyətə çıxdım.
Qonşular tək‐tük ağı səsi gələn evə axışırdı – qonşumuz 80 yaşlı
Veysəl kişi rəhmətə getmişdi... Demək ölüm əliboş qayıtmır,
gəlibsə, kimisə aparmalıdır – “Ölüm çatana yox, yetənə gəlir” –
mənim əcəlim hələ yetməyibmiş, çörəyim afsanata
67
düşmüşdü.
Bizdən qurban almadığı üçün Allahın rəhminə sonsuz şükürlər
etdim.
67
Savab.
415
O gündən günaha, harama əl atmayacağıma tövbə etdim.
Bir də yalvardım – “Allahım, mənə övlad dağı göstərmə. Çiy‐
nimdə sevdiklərimin cənazəsini daşımağı mənə qismət eləmə.
Birinci mənim canımı al. İnsanlığımı əlimdən alıb var‐dövlət
verəcəksənsə, o var‐dövləti mənə qismət eləmə!”. Siqaretimi
tüstülədib qonşunun yasına getdim. Yolboyu, sonra da Veysəl
kişini dəfn edib qəbristanlıqdan qayıdanadək bütün həyatım ki‐
no lenti kimi gözlərim önündə canlanırdı...
* * *
Dilbər:
– Orxan Pamukun “Mənim adım qırmızı” romanında var
buna oxşar səhnə – bir süryani rəvayətindəndir, deyəsən “əniş‐
tənin yuxusu”dur...
– Hə.., buna oxşar bir şeyi Orxan Pamukdan mən də oxu‐
muşam, amma hər şey elə real idi ki, bunun yuxu olduğuna
özümü bir‐iki gündən sonra inandırdım. Hələ də hər gecə o so‐
yuq ölümün yolunda qalıb gözlərim... – dedim.
– Gözlə, birdən vergi‐zad verilər sənə, xəbərimiz olmaz.
Sən surə‐zad da bilirmişsən? – Yaşar güldü.
– Kənan bir‐ikisini əzbərləməyə verib... – dedim.
Yaşar Kənana:
– Ə, qardaşoğlu, sən dostumuzu gic‐gic moizələrinlə
psixopat eləmisən ki... Dədəni əməlli‐başlı depressiyaya salmı‐
san sən, – sonra məni lağa qoyub, – Sən Allah, əsas şeytandır
ey, şeytanı bir az təsvir edə bilərsənmi, suyumu‐zadı adama ox‐
şuyurdumu? – məni cırnadırdı.
– Eynən suiti sifətindəydi... Adamın gözünə ilk sataşan
şey, yekə qulaqları və qapqara, uzunsov sifətidi. Çənəsindən
8‐9 uzun tük sinəsinədək sallanırdı. Bığları da suiti bığları ki‐
Dostları ilə paylaş: |