436
lamaqdansa, Dilbəri evimizə gətirməyi üstün tutdum. Bu qəra‐
rımdan heç vaxt peşiman olmamışam, inşallah, olmaram da.
Dilbər olduqca təmizqəlbli və sadəlövh qızdır, bizim hamımızı
çox sevir, onsuz da sevəsi başqa kimsəsi də qalmayıb. Onun
bizimlə birlikdə yaşaması heç kimə mane olmur, əksinə, mənim
ən yaxın köməkçim elə Dilbərdir. O olmasaydı, artıq mən çox‐
dan xəstəlikdən ölmüşdüm. O, indi atandan çox mənə lazımdır.
Sizin də onu beləcə sevməyinizi istəyirəm. Bu barədə Durna ilə
də söhbət etmişik, lakin sənin verəcəyin qərardan narahat idim.
Xahiş edirəm, Dilbəri nə mənim üstümə gəlmiş günü kimi, nə
də atanın şorgözlüyü kimi qəbul etməyin. Tək‐tənha qalmış bir
qıza sahib çıxmağımız kimi qiymətləndirin. Biz olmasaydıq,
kim bilir yazıq qız indi çoxdan hansı uçurumun dibindəydi.
Mənim dediklərimi anlaya bilirsənmi?
– Ana, atamın xasiyyətinə mən də kifayət qədər bələdəm.
Keçən həftə Durna bunu mənə deyənədək mən əksini düşü‐
nürdüm, atam bir qədər gözümdən düşmüşdü. Ancaq, Tükəzə
vurulan gündən atama haqq qazandırıram. Sevmək insanın öz
əlində deyilmiş. Bu iş tam sənin razılığınla olubsa və bundan
sonrasına da etirazın yoxdursa, qoy elə hər şey öz axarıyla da‐
vam eləsin. Ancaq, Dilbər də, atam da yəqin ki nikahsız yaşa‐
dıqlarına görə özlərini günahkar sayıb əzab çəkirlər. İşin ənda‐
zəsi daha da böyüməsin və bizim də razılıq əlaməti kimi, həm
də halallıq olsun deyə onların nikahlarını kəsdirərdik. Buna eti‐
raz etmirsən ki?
– Əksinə, oğul, bunu indiyədək etməmişiksə, ancaq sizdən
çəkindiyimiz üçün etməmişik. Əgər sən də razısansa, onda sən
demişkən, onları bu vicdan əzabından xilas etmək lap yaxşı
olardı.
Anamın boynunu qucaqlayıb, dən düşmüş saçlarından öp‐
düm – “Sən mənim mələk anamsan, görəsən səndən yer üzün‐
də yenə varmı?”.
437
Bu söhbətin sabahı Dilqəm bizə gəlmişdi. Atam Tükəzə
olan istəyimi ona bildirdi: – “Şakir kişi halal, dünyagörmüş
adamdır. Mənim deməyim düzgün düşməz. Sən ən yaxın dos‐
tusan, bir ağzını ara, əgər etiraz eləmirsə elə burdaykən uşaq‐
ları nişanlayardıq”, – dedi. Dilqəm gedəndə söz verdi ki, böyük
fəxrlə bu işə qoşulacaq. O da Tükəzin zəhmətkeş və ağıllı qız
olduğundan ağızdolusu danışdı – “Allah xeyirlisindən eləsin”,
– dedi. Sabah axşam yenidən təşrif buyurdu, həyəcanımın son
həddiydi, fikriləşirdim ki, – “Bəlkə Tükəzin söz verdiyi başqası
var?”. Ancaq xəbər sevindirici oldu – “Şakir sizinlə qohum
olmaqdan çox şərəf duyduğunu və razılığını bildirdi. Dedi ki,
əgər cavanlar bir‐birini bəyənib istəsələr, nə qızın anası, nə də
mən etiraz etmirik”. Bundan sonrası anamın boynuna düşürdü.
Elə həmin gün Dilbər və anam Ünziləni də götürüb Bəkirin
maşınında Tükəzgilə yollandılar. Anam Tükəzi yanına çağırıb
onu sevdiyimi qıza açır, qız isə susub durur. “Susmaq razılıq
əlamətidir”, – deyib, anam Tükəzi öpür və ona ilk dəfə – “Bu
gündən gəlinimsən”, – deyir. Beləliklə Tükəzin “hə”sini aldıq
və mənim öz sevdiyimə qovuşmağım üçün yollar açıldı – tanrı
bütün sevənləri qovuşdursun! İndi, toyu gözləmək qalırdı...
Fərhad:
Afət, mənim və Dilbərin pasportunu istəyəndə sual dolu nə‐
zərlərlə onu süzdüm. “Sizi evləndirirəm” – deyə sevincək dilləndi.
Biləndə ki, Durna ilə Kənan bizim “gizli” məhəbbətimizdən xə‐
bərdardır, utanıb girməyə deşik axtardım. Afət öz əli ilə bizim kə‐
binimizi kəsdirmək qərarı vermişdi. Durna nənəmin deyimi ya‐
dıma düşdü, – “Allah, mənə ucuz bir ölüm ver!”... Əslində şəriətlə
zina etdiyimizi Dilbər də, mən də bilirdik, ancaq bir‐birimizin
halallığını çoxdan vermişdik. Yenə də Allah xofu bizə əzab verirdi.
438
Afət bizim pasportları alıb Ağdaşın imamına (məxfi qalsın deyə)
bizim nikahımızı kəsdirdi. İndi biz Dilbərlə bir‐birimizin şəriətlə
halalı sayılırdıq. Bir müddət övladlarımın üzünə baxmaqdan
çəkinirdik. Ancaq vaxt hər şeyi öz qaydasına qoydu. Dilbərlə yenə
də hamıdan gizli görüşməyə davam edirdik.
Aradan xeyli müddət keçmişdi. Bir gün Afət yanıma –
mansarda qalxıb (bu onun mansarda yadıma düşən ilk gəlişi
idi) şad xəbər çatdırırmış kimi Dilbərin hamilə qaldığını xəbər
verdi. Dünya başıma fırlandı, – “Bircə bu çatmırdı!” – dedim.
Sən demə Dilbər iki gündür ki, utandığından yanıma gəlmir‐
miş. “Bəs indi necə olacaq?” – deyə çarəsiz soruşdum.
– Uşaq olacaq!
– Sən dəli olmusan, nə uşaq, bu yaşımda uşaq olar? Bu
gün‐sabah nəvəmin uşağı olacaq, deyirsən bir tərəfdən də biz
küçükləyək?! Bir şey fikirləşin, belə biabırçılıq olmaz!
– Sən Dilbərin, körpəykən Ünziləni qucağına alıb necə
oxşadığını unutmusan? Sən analıq hissinin nə müqəddəs hiss
olduğunu heç dərk edirsən? Sənin nə haqqın var ki, onu analıq
hissindən məhrum edəsən! Bilirəm ki, bu uşağın dünyaya gəl‐
məməsi üçün dünyanı da dağıtmağa hazırsan. Bəs necə, bizim
Fərhad müəllim axı hörmətli, ağır‐sanballı kişidir... Heç o razı
olarmı ki, onun üzüyünün qaşına xal düşsün? Bunu, Dilbərə
vurulanda, onu yatağına salanda düşünəydin! Xasiyyətinin
tündlüyünü və qərarını da bilirəm. Amma bura bax, sənin bu
günədək elədiklərin hər şeyə göz yummuşam. Bunun əvəzində
isə səndən xahişim budur – uşağın doğulmağına, Dilbərin ana
olmağına mane olma. Ancaq qərarını dəyişməsən, haqqımı sənə
halal eləmərəm, indiyədək səmimi göz yumduqlarımın qara
qarğışını tökərəm! Bunu dəqiq bil, fikrimi heç nə dəyişdirə
bilməz! Onsuz da Dilbəri yola gətirincə cana yığılmışam, sən də
inad eləsən, qərarım belə olacaq – “Uşağın dünyaya gəlməsinə
mane olsan, məni birdəfəlik itirəcəksən!”.
Dostları ilə paylaş: |