Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
49
mi. Acıqlanmış və hiddətli insan isə insanlıqdan çıxır – ağzı kö‐ püklənir, dili və sözləri acılaşır, nə dediyinin fərqinə varmadan yeganə məqsədi olur – rəqibini sözlə sarsıtmaq, onun səsini ba‐ tırmaq, qürurunu sındırmaq. Əsəbi adam savaş dəfi kimidir – içi boş, səsi gur çıxar. Məncə bütün növ cinayətin əsas mənbəyi elə təhqirdir. Təhqir, həm də təhqir edəni alçaldır, cılızlaşdırır, kişidirsə – kişilikdən salır. Ehtiyatsızlıqdan törəyən cinayətlər istisna olmaqla, bütün xəta və cinayətlərin çoxu təhqir edilmiş insanların əlindən çıxır. Odur ki, ən ciddi və ağır cəza təhqir edənlərə verilməlidir, təhqiri yaradan mühitlə mübarizə apa‐ rılmalıdır. Əgər insan tanrı nurunu daşıyan ən ali məxluqdursa, insanı təhqir, tanrını təhqir deməkdir. “Səbrsiz, tez özündən çıxanları tanrı da sevməz”, – deyirlər. Dindarlar bunu, həm də imanın zəifliyində görürlər. Həzrət Əlinin, qılıncı endirərkən onun üzünə tüpürən kafiri bağışlaması hekayəsini hamı bilir. Bax belə vəziyyətdə səbrini basmaq ən sanballı kişilərə xas xüsusiyyətdir, “təhqir olunan”ı zirvələrə, böyüklüyə qaldıran hərəkətdir. Ancaq mən səbrimi basa bilmədim. Çünki, mən ay‐ dan arı, sudan duru deyiləm. Amma, dalaşqan da deyiləm. Atamın tam əksinə, çox səbrliyəm (o çox səbrsizdir və həmişə son sözünü əvvəldən “qırmızı” deyərək məsələni “kökündən” həll edir). Sinif yoldaşlarımla kaftar sürüsü kimi birləşib özü‐ müzdən yaşca böyük məktəbliləri döydüyümüzü çıxsaq, kimin‐ ləsə təkbətək əlbəyaxa olduğumu xatırlamıram. Xatirimdədir, sinfimizdə Tahirə adlı yetim bir qız oxuyur‐ du. İnstitutu yenicə bitirib bizə dərs deməyə gəlmiş Samir müəllimin bu qıza ciddi mənada gözü düşmüşdü. Amma bizim uşaqlar bunu “qiryət”lərinə sığışdırmamışdılar – yığışıb o boy‐ da müəllimi tirtap yerə uzadıb o ki var döymüşdülər. Mən bu davada iştirak etmədiyimə görə çox tənə almışdım sinif yoldaş‐ larımdan. Çünki, bilirdim ki, Tahirə də Samir müəllimi bəyənir‐ di. Ancaq bu müəllim bizə yenidən dərs deməyə gələndə, zavu‐
50
çumuz Əhməd müəllimin kabinetinin qarşısına yığışıb etiraz etmişdik – bu etiraz aksiyasında mən də vardım – təsdiq edir‐ dim ki, bu rüsvayçılıqdan sonra Samir müəllim bizə dərs demə‐ məlidir. Hətta, bunun bir səmərəsi olmasa, yığışıb müəllimi tək‐ rar döymək planımız da hazırıydı. Yazığın məktəbdən çıxarıl‐ masına bais olmuşduq. Yazıq ona görə deyirəm ki, lap sonralar eşitmişdim ki, bu yaraşıqlı və gənc müəllim elə həmin Tahirəylə ailə qurmuşdu. Haqq üçünə, bu, Samiri qovmaq üçün məktəb direktorumuzun da ürəyindən idi və demək, etirazımız əsaslı səbəb oldu. Direktor ürf‐adətlərimizə, namus‐qeyrət prinsiplə‐ rinə olduqca bağlı, bu prinsiplərin əksinə çıxanlara qarşı çox qəddar insan idi. Bir azdan Səmərqəndlə Lena qol‐boyun yellənə‐yellənə mənə yaxınlaşmasaydılar, bağrım çatlardı mənə edilən təhqir‐ söyüşdən. “Bir dəfə Amerikada” filminin maraqlı hissələrini həvəslə müzakirə edirdilər. Lena üzümdən opüb, – “Heyif ki, sən gələ bilmədin” – deyib üzrxahlıq etdi. Mən, hələ də iki pe‐ raşkidən doymayan, yenə yemək gözləyən köpəyə baxırdım. Bu qara köpək deyəsən doğrudan da özüylə uğursuzluq gətir‐ mişdi... Səmərqənd: – Hə, yoldaş abituriyent, necədi işlər, bir şey hazırlaşa bilmisən? Sənin şiltiyini kim atıb 29 belə, yaxanı kim cırıb? Dalaş‐ mısan? – Heç. Bir sürü helver şəhər “çuşka”sıyla sözümüz çəp gəldi, məni tapdalayıb getdilər. Sən bilmirsən ki, məni tək qo‐ yanda başıma bu da gələcəkdi?! Səmərqənd cızığından çıxdı: – Mən bu saat onların anasını..! Hara tərəf getdilər. Neçə nəfərdilər!?
29 Əzişdirmək, şil‐küt etmək. 51
Onu cırnatmaq xoşuma gəldi: – Şəkillər satılan küçəyə tərəf getdilər, 4‐5 nəfəriydilər. O, dala‐qabağa ləngərliyib dayandı: – Dur gedək, görək haranın xotuqlarıdırlar, it küçükləri! – amma Səmərqənd davadan ötrü ölürdü. Lenaya göz vurdum, kitabımı qoltuğuma alıb qalxdım. “Tarqovı”ya tərəf getdik. Kimsəni tapmadıq – “məni şil‐küt edənlər” çıxıb getmişdilər. Başıma gələnləri olduğu kimi danış‐ dım, o da Lenaya tərcümə elədi. Kefimiz xeyli açıldı. Köynəyi‐ min cırığını gizlədə‐gizlədə (yaxşı ki, evdə ikinci köynəyim var‐ dı) küçələri gəzdik. Yenə də mənə tanış olan 106 nömrəli qar‐ monşəkilli avtobusa minib zooparka baxmağa getdik. “Zorge bağı”nın qarşısında avtobusdan düşdük. Zooparka qədər onlar qol‐qola yeridi, mən də yengə kimi yanlarınca. Artıq Lenaya həvəsim sönmüş, Səmərqəndə də acığım tuturdu. Lenaya, mə‐ nimlə yatıb Saşanın qoltuğuna girdiyi üçün; Səmərqəndə isə, gecəni mənimlə olduğunu bilə‐bilə qızı yorulmadan öpdüyü üçün. Zooparka çatdıq. Qartallar və qarğalardan başqa – bax‐ mayaraq ki, onlar da burada başqa cür adlandırılırdılar – bütün heyvanları yalnız televizordan izləmişdim. Ən çox sevdiyim isə şirin, “eşşəksuratlı lilliput at” – poni oldu. Dilbərin “ceyranı” – eşşəyimiz yadıma düşdü. Kəndimiz üçün ilk dəfə darıxdım. Hiss edirdim ki, Durna nənəm hər gecə bəlkə də yüz dəfə mə‐ nim instituta qəbul olunmağım üçün Allaha yalvarır. Atam otu tək yükləyə bilmədiyi üçün acığını eşşəyin üstünə töküb onu təpikləyir. Anam, mənim el içində peşiman olmamağım üçün tanrıya yalvarır, haraya, nə üçün gəldiyini unudur, – sərgərdan qalıb. Gör nə qədər insan mənim yolumu, şad xəbərimi göz‐ ləyir. Mən isə burda Lenaya aşiq olmuşdum. “Bircə sabahı da yola versəydik...” – köks ötürdüm. Axşama hələ vardı. Dənizkənarı parka getdik. Məhəccərə söykənib dənizə doyunca tamaşa etdim. Dondurma yedik,
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|