Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
71
– 70 nəfər. – İndi neçə nəfər qalıb? – 48 nəfər. Kamran müəllim başını bulayıb qapıya tərəf döndü, dil‐ ucu müəllimə, – “Kömək edin keçsinlər, ixtisas norması dolma‐ lıdır!” – deyib getdi. İmtahana nəzarət edən müəllimin üzündə məhrəm bir se‐ vinc yarandı: – Uşaqlar, təbrik edirəm, artıq siz tələbəsiniz! Kəsilən kəsi‐ lib, 48 nəfər qalmısınız, indi başqa ixtisaslardan konkursa dü‐ şənləri sizin ixtisasa gətirirlər ki, ixtisas planınız – 70 nəfər dol‐ sun. Biletlərinizi çəkin, kimin konspekti varsa açıb köçürsün. Amma sakitliyə riayət edin və kənar adam içəri girəndə kons‐ pektlərinizi yığışdırın. Nənəniz namaz üstündəymiş – duaları müstəcəb oldu... “Duaların əskik olmasın, mənim Durna nənəm! Bilirəm ki, bu möcüzə sənin dualarınla oldu!” – uçmağa qanadım olsaydı, vallah, uçardım. Mənə Xudafərin körpüsü kimi keçilməsi qey‐ ri‐mümkün olan qəbul imtahanlarını dörd ədəd “tramvay altında qalmış” 3‐lə bitirdim və ali məktəb tələbəsi oldum. 1988‐ci ilin isti yayı cövlan edirdi. Kəndə yollandım. Təb‐ rikə gələnlərin sayı hesabı yox idi. Həmin günlər anamın qaza‐ nında badımcan çığırtması hey dolub‐boşalırdı. Anam dəqiqə‐ başı sup qazanına qaynar su əndərirdi. Durna nənəmin uçmağa qanadı yoxuydu – təbrikə gələnləri oynaya‐oynaya qarşılayırdı. Atam indi daha qürurla gəzir, mənə xüsusi bir nəvazişlə, – hət‐ ta, daha “ay gədə” deyil, “ay oğul” deyə müraciət edirdi. Qa‐ loşlarını da silib təmizləmişdi. Məni kişi saydıqca, mən də kişi‐ ləşirdim. Ata‐anamın üzünü ağ elədiyimə, Durna nənəmi se‐ vindirdiyimə görə çox xoşbəxtiydim.
72
...“Qala” kiçik müəssisəsində işlər birdən‐birə zəiflədi. Ermənistan‐Azərbaycan münasibətləri korlandığından, Qafan bazarı üzümüzə bağlandı. Hamı Topxana meşəsində qətlə yeti‐ rilmiş azəri türklərinin faciəsindən danışırdı. İkibarmaq əlcək və döşəkağlarını tikən başqa müəssisələr açıldığından sifarişlə‐ rimiz də azaldı. İşçilərdən iki nəfər və Loğman müəllim qalmış‐ dı. İndi ən çox sifariş olunan xalça, Məmməd Əmin Rəsulzadə‐ nin və Atatürkün portretləriydi – kişilərin bütün üz cizgilərini artıq əzbərdən bilirdim. 1988‐ci ilin 1 sentyabrında ilk dəfə olaraq ali məktəb audi‐ toriyasına qədəm qoydum. Qrupumuz 24 nəfərdən ibarət idi – onlardan 2‐si qızıydı. İlk dərs günümüz boş keçdi. İnstitutun yataqxanasına yollandım. Dekanlıqdan aldığım göndərişi ya‐ taqxananın direktoru Tanrıverdi müəllimə təqdim etdim. İkinci korpusun dördüncü mərtəbəsində 404 nömrəli otaqda mənə yer verdilər. Dörd nəfər qrup yoldaşı bir otaqda qalacağıq – mən, Masallıdan Nağı, Füzulidən Yaşar və Şərurdan Sabir. Ota‐ ğımız üçün mətbəx ləvazimatları, ərzaq aldıq. Otağı təmizlədik və işləri bölüşdürdük. Bu gündən etibarən yemək bişirmək işi‐ nə Nağı, qab‐qacaq yumağa mən, otağın təmizliyinə Sabir, ba‐ zarlığa isə Yaşar baxacaq. İlk yeməyimizi bişirdik, – Nağınin əlinin “duzunu” bəyəndik, pambıq döşəklərimizi və yun ədyal‐ larımızı çırpıb gecəni keçirdik. Otağı “özümüzünküləşdirmək” üçün bizə hələ bir neçə gün lazım olacaqdı. Çünki, Yaşar kirli pambıq döşəyi, mənsə toz qoxan yun ədyalı bəyənməmişdim. Evdən yorğan‐döşək gətirməyi qərara aldıq. Divarlardan mü‐ ğənni Sandranın dənizdə çimən yerdə çılpaq şəklini, Atatürkün və Məmməd Əminin portretini, bir də Azərbaycanın 1920‐ci ilədək sahib olduğu ərazilərin xəritəsini asdıq. Korpusumuzun “vaxtyorşa”sı Kubra xala otağımızı yoxlayıb təzə mələfə və yastıq üzlərini verdi, təmizlik və növbədənkənar örtükdəyişmə
73
qaydalarını izah elədi, – “Əgər istəsəniz ili 3 manata kreslo da götürə bilərsiniz”. Pulu verib nimdaş, kirli kreslomuzu, üstün‐ də də pəncərə pərdələrini pay aldıq. Yaşca ən böyüyümüz Nağı, sonra Sabir, ən balacamız işə totuq‐motuq “mama uşağı” Yaşardı. Yaşarı hamımız sevirdik – olduqca şirin, yaraşıqlı, qırmızıyanaq oğlan idi. Dərhal bilinirdi ki, ağır işlərə özünü verməmiş, dəcəl uşaqlıq xasiyyətini hələ də saxlamışdı. Beləliklə, mənim daimi şəhər həyatım və 5 illik tələbə ya ‐ taqxana həyatım başlandı... * * *
İlk günlər müəllimlər gözümüzün odunu alır, tapşırıq, “day‐dayı” vecə almadıqlarını dönə‐dönə vurğulayır, dərs bura‐ xanlara qarşı amansız olacaqlarını beynimizə yeridirdilər. Biz də yuxarı kurs tələbələrindən onlar haqda soruşur, müəllimlərin kimliyini dəqiqləşdirirdik, – “Əşşi qələt eliyir, çurbanın biridi!”, “Bax o, qorxulu, qəddar müəllimdi”, “Pulgirdi”, “Ləqəbi qızıl‐ dır”, “Oğraşın dal ayağıdır – öz bacısı oğlunu institutdan qov‐ durdu”, “Şorğözün biridi”, “Kütbeyin, savadsızın biridi”, “Çox insan adamdı” – hər kəsin dəqiq xarakterini bax beləcə öyrənir‐ dik. Həm də, “eşşək Rza”ların nə olduqlarını çoxdan bilirdim. Birinci kursda bütün fikrimizi dərslərimizə və şəhərlə daha yaxından tanışlığa sərf elədik. Sonda, şəhərin az qala bütün dəlmə‐deşiklərinə bələd idik. 1989‐cu ilin yay tətilinin iki ayını tələbə inşaat dəstəsi kimi praktikada – Rusiyanın Tümen şəhərində keçirdik. Azərbaycan‐ dan xaricə ilk dəfə çıxırdım, özü də təyyarəylə. Rusiyanın İva‐ novo şəhərindən çoxlu tələbə qız da Tümenə praktikaya gəl‐ mişdi – toxuculuq üzrə texnikumun tələbələriydilər. Vinzili kən‐
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|