15
Fərhad nəvazişlə Durna arvadın yanaqlarından öpdü –
ölürdü nənəsinin bu şirin alqışlarından ötrü. Durnanın tərli üzü
urvaya bulaşmışdı – Fərhad üzünü, dodaqlarını sildi, – “Min,
yerqu, ereq, çors, im havami dasni çors...
2
”
– Fərhad, iki baş bar‐
mağını qabaqda cütləyib belini bükür, dirənə‐dirənə, hıqqına‐
hıqqına Zakirin oğlunu yamsıladıqca Durna qəşş edib gülür,
güldükcə də kök bədəni silkələnirdi. Fərhad və Familə də onun
titrəyən sinəsinə baxıb özlərini saxlaya bilmir, ona qoşulur‐
dular.
Durna özünə gəlib: – Səni vurğun təpəndən vurmasın, gə‐
də! Familə, görürsən da, elə bil əfsənəklərini
3
it çıxartmış Za‐
kirin müstər
4
gədəsinin teyxa özüdü...
Fərhad Durnanın boynuna sarılıb urvalı yanağından bir də
öpdü. Durna da bundan qəhərlənib: – Ağzın şirin olsun, qadan
ürəyimə, qadan‐balan mənə gəlsin, ay Fərhad! – dedi.
Familə:
– Sənin durna telli nənənin bu gün quluncunu elə qıra‐
cağam ki, təzək iyindən onu üç gün öpə bilməyəcəksən.
Fərhad:
– Nənəmin təzəkli iyi qızılgüldən min dəfə xoşdur mənə...
Namaz vaxtı çatanda nənəmin yadına sal, yoxsa yenə qəzala‐
rıyla gecə məni qoymayacaq yatmağa. Nənə unutma, – “Namaz
qılan bəndədi, qılmayan şərməndədi. Gah qılıb, gah qılmayan,
yerin cəhənnəmdədi!”.
Durna:
– Yaxşı yadıma saldın, qadalarını alım. Qoy elə indidən qı‐
lım, yoxsa başımız yenə qeybətə qarışacaq, yadımdan çıxacaq.
2
erməni havasıdır – “Bir, iki, üç, dörd, mənim havam on dördür”. Adətən sərxoş cavanlar
toyda bu şit havanı oynayardılar.
3
Düşük, düngüş, dəmşələk.
4
Topal, şikəst, çolaq
16
Fərhad:
– Hələ tezdi, yarım saatdan sonra qılarsan...
– Əşi, nə tezi‐geci var ey... Qurban olduğuma beş vaxt na‐
maz əhd eləmişik, nə vaxt istəsəm onda da qılaram, görmür ki
əlimizdə işimiz var?
Fərhad:
– Sən namaz qılmasan da olar, ay dünya gözəlim. Allah
onsuz da çoxdan səni cənnətin baş mələyi seçib...
Fərhad tövlənin yolağasını açdı, çəpiş‐quzunu qabağına
qatıb bağa salmağa apardı.
Durna, – “Qoy çörəyi başlamamış namazımı qılım. Balam
demişkən, qəzaya qalmayım” – deyib qırçınlı donunu əlinə yığ‐
dı. Ayağa qalxıb üst‐başının urvasını ləyənin içinə çırpdı. Çu‐
qun aftafasını suyla doldurub dəstəmaz almağa getdi.
Durna namazdan qayıdanda, Familə sacın altındakı odun‐
ları çəkirdi – odu bir qədər səngitməyin vaxtıydı. İçəriyə dol‐
muş tüstü göz açmağa qoymurdu, gərmənin kəsif qoxusu da
adamı bir tərəfdən boğurdu. Kündələrin üstü yanmış təzək
külüylə örtülmüşdü. Durna əlindəki parça ilə kündələrin to‐
zunu yellədi, – “Ya Allah...” – deyib yerini aldı.
– Hə... Başdıyaxmı, bajı? – Durna nənə şişi əlinə alıb ayaq‐
larını altına yığdı.
– Başlayaq nənəsi. Ya bismillah! – Familə ilk kündəni dörd‐
ayaq taxtanın üstünə atıb urvaladı, sonra oxlovun altında yay‐
mağa başladı.
Qeybət kələfinin ucunu ilk olaraq Durna nənə qurcaladı:
– Ay Familə, nolardı ikinci oğulu da doğaydın. Vallah,
mən özüm onu övladlığa götürərdim. Yazıq uşaq həm sizə,
həm də mənə baxmaqdan iki evin arasında bıldı kimi əlataş
qalıb. Özümünkünün uşaqlarına nəsə heç qanım qaynamır, –
oğlu elə bil huşdurumdu, qız da ki, löyümsüz, – dəli keçi kimi
bir yerdə dinc dayanmır. Həm də şəhərlidən mənə hayan ol‐
17
maz, çox da ki öz balamdı. Quran haqqı Fərhadı öz dogma ba‐
lamdan çox istəyirəm. İldə bir dəfə anasına baş çəkən sərədər‐
siz
5
oğul nəyimə lazımdır ki...
– Bizim o vaxtımız keçdi, nənəsi, inşallah, Fərhad balan ev‐
lənər, uşaqlarından birini götürüb saxlayarsan.
– “Ölmə eşşəyim, ölmə, yaz gələr, yonca bitər”. Ta yetişmiş
əncir kimi lalıxlamışam
6
, balamın uşaqlarını çətin görərəm...
– Rəhim qardaş iş adamıdı, çox da dərinə getmə, uşaqları
böyüyüb, dərdi‐səri artıb...
– Mən demirəm ki, gəlib yanımda qalsın. Çox soyuq uşaq‐
dı ey, Familə, çox soyuq... Əmiraslan rəhmətə gedəndən sonra
İsmayıla ərə getdim deyə, Rəhimin məndən sitqi sivrildi
7
. İsma‐
yıl yazıq nə qədər yalmandısa da gədənin gözünə girə bilmədi.
Yekə uşağıydı dayna, hər şeyi qanırdı – üz vermədi. İndi ki rəh‐
mətlik yoxdu ha, nolar, ildə bir ay gələ qala yanımda... Mətəyə
dəyib qayıdan kimi, iki gün qalandan sonra yerində qurcuxa‐
qurcuxa qalır. Gah gədəsin göndərir, gah da dəli keçisini. Onlar
da ki, məni lap hövsələdən çıxarırlar...
– İşi‐gücü var, nənəsi... Şükür Allaha, nəyə ehtiyacın var ki?
– Üstümüz də urvalıdı, – Allah da bağışlasın, – pox olsun
onun işinə də, uşaqlarına verdiyi tərbiyəsinə də! Nə xeyirini
görürük, nə də, əlhəmdülillah, gözümüz qalmayıb. Şükür yara‐
dana, hökumətin pensiyası, bir də, – Allah ruzinizi bol, bərə‐
kətli eləsin – sizin hesabınıza heç nədən korluğum yoxdu.
– Nənəsisən, istədiyin vaxt nə işin olsa Fərhadı çağır kö‐
mək eləsin. Allah qoysa çoxlu uşağı olar, birini də sənə övlad‐
lığa verər, ta bizim vaxtımız keçib. Sənə o qədər isinişib ki, evin
yolağasını da unudub.
– Ağız, sən allah uşağa dəyməyin, qoy yanımda qalsın.
5
Fərsiz.
6
Yetişib ağacda qalmış, dərilmə vaxtı ötmüş, xörəlləmiş meyvə.
7
Soyumaq, zəhləsi getmək, üz verməmək.
Dostları ilə paylaş: |