Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
245
Getdilər. “Zalaksan” əsəbsakitləşdirici dərmanımdan bir həb atıb yatmağa çalışdım. Baysalın səmimi üzü gözlərimdən çəkilmirdi. Axı niyə insan iradəsi, səbri belə ağır sınaqlara çə‐ kilməliydi? Bəlkə də Nağı ölməsəydi Baysal heç vaxt belə kişi‐ ləşməzdi. Ağır sınaqdır insan sınağı... Heyvanlara nə var ki, yeyir‐içir vaxtı çatanda da ya kəsilir, ya da səzssiz‐səmirsiz dünyasını dəyişir. Görəsən heyvanlar üçün də cənnət‐cəhən‐ nəm varmı? Tanrının insana ən böyük mükafatı şüurdur, amma insanı məhv edən də elə onun şüuru deyilmi? Ölümdən dərs al‐ maq, ölümlə dirilmək – dirçəlmək böyük fəlsəfədir. Ürəyimdən bir dindar insanla söhbət eləmək keçdi...
* * *
Palatanın qapısının açılmasına yuxudan oyandım. Göz‐ lərimi ovdum – “Yəqin iynəmin vaxtıdır” – düşündüm. Amma gələn, bu illər ərzində insafsızcasına tamamilə unutduğum Dilbər idi. Sakitcə içəri girib qapını örtdü. Yorğun gözləri yaşla dolmuşdu. Yerimdə dirsəkləndim. Boynumu qucaqlayıb hönkürdü. Az qala boğulurdum. – Yavaş ol, dəli keçi, boğdun məni... – ürəyim atlandı, san‐ ki öz canımdan olan itiyimə qovuşmuşdum. – Yüz ildir sənə sığınmaq, sənə sarılmaq üçün ruhum səni axtarır, sən isə gör harda və nə vəziyyətdəsən. Çox dəyişmə‐ misən, elə həmənki Qaqaşsan. Qurban olum sənə... – yenidən boynuma sarıldı. – Sən isə yekə qız olmusan, maşallah, xeyli dəyişmisən... Bilirsənmi gözlərin və güləndə ovurdundakı xırda batıqla lap Durna nənəyə oxşayırsan. Necəsən? – Yaxşı. Necə hiss edirsən özünü? Həkimlər nə deyir? – Bu dəfə ölməyəcəyəm, qorxma. Danış görüm bu illər 246
ərzində neyləmisən? Gəl əməlli başlıca qiybət edək – lap arvad‐ lar kimi. Səni gördüyümə çox sevindim. Bəs anan hanı, bu gün görsənmir? – Bu gün növbədə deyil, elə ona görə bu gün gəldim, sabah işdədir. Mənə deyəndə ki, burdasan, bilmədim neyləyim – səni tapdığıma görə infarktın “üzündənmi öpüm”, yoxsa, xəstə‐ ləndiyinə görə ağlayımmı? Amma səni tapdığıma kaş biləydin necə sevinirəm... Daha səni heç yana buraxan deyiləm... Əlimi üzünə dayamışdı, göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. Dilbəri o qədər köməksiz, tənha hiss edirdim ki, xəstə ürəyim sızladı. Onun hələ də uşaq nəvazişi ilə mənə məhrəmliyi, məni səmimiliklə özünə yaxın bilməyi məni qürurlandırırdı. İndi o, mələk Durna nənəmin mənə vəsiyyət etdiyi yadigarıydı. Axı‐ rıncı dəfə onu görərkən içimdən keçən o ülvi hissi xatırladım. Görəsən, Dilbərlə evlənmiş olsaydım indi vəziyyətim necə olar‐ dı... Yox, hətta bunu fikirləşmək belə bişərəflik, binamusluqdur. Olsa‐olsa, o mənim balaca, dəcəl “dəli keçi”mdən başqa bir şey ola bilməz. Kaş Durna nənəm sağ olaydı... Tüpürcəyi ilə islat‐ dığı barmaqlarını – “Allah, balamın ağrısı‐acısı çəkilsin getsin Qaf dağlarının dalına...” – deyərək, alnıma, kürəyimə çəkəydi. Mütləq bütün xəstəliklərim keçib gedərdi, hətta, ürəyimin çatı da bitişərdi – mən buna şəksiz inanıram. Nənəsiz qalmağım məni yetimləşdirmişdi, ahıllaşdırmışdı. Yanında şitənəcək ada‐ mım olmadığından yaşlaşmışdım mən. Əgər Durna nənəm sağ olsaydı, dəqiq bilirəm ki, hər gün mənim nazımı çəkər, qayğı‐ ma qalar, hər uğurumu şişirdib dağ edər və ərköyün uşaqlığım‐ dan ayrılmağıma imkan verməzdi. Uşağı şirin dillə dindirdikcə, o uşaqdır. Elə bir vaxt gəlir ki, artıq “uşaqla” bu dildə danışma‐ ğa utanırsan və uşaq da nəvazişsizlikdən, arada yaranmış pər‐ dədən əlacsız qalıb “yekəlir”. Heyf deyildimi Durna nənənin isti qucağında yatmaq, hər gecə onun şirin nağıllarına qulaq asa‐asa yuxuya getmək... Yerini isladanda durub söylənib‐
247
deyinmədən gecəyarı döşəyimizi çevirər, yenidən nənə‐bala yuxuya gedərdik. 8‐ci sinfədək necə də xoşbəxt idim. Amma elə bir vaxt gəldi ki, nənəm məni “fərləndirib” yanından ayırdı – “Ta yekə kişi olmusan qadan alım, artıq naməhrəm sayılırsan, qucağımda yatmaq günahdır”, – deyəndə elə xətrimə dəymişdi ki... Axı mən yekəlmək istəmirdim. Bilirdim ki, mən yekəldikcə, nənəm də qocalacaq və bir gün öləcək – onun ölməyindən qorxurdum, onsuz qalmaqdan qorxurdum. Sonralar ayrılma‐ ğımızın səbəbini də anladım. Səbəb, andıra qalmış “daşdələn qürurum” idi – azğın yuxularda özümü saxlaya bilmirmişəm. Dəstəmazını pozduğum üçün başqa çarəsi yoxmuş, artıq böyüdüyümü, kişiləşdiyimi başa salmaq istəyirmiş... Yekəl‐ diyimi və aramızdakı simsar nənə‐bala münasibətlərinə sərt pərdənin yarandığını istəmədən də olsa qəbul etməli oldum. İndi də Dilbər böyümüşdü. O qayğısız “dəli keçi”dən əsər‐əlamət qalmamışdı. Mütənasib bədəni, uzun saçı, qayğılı gözəl üzü aramıza adamı çaş‐baş salan eyni pərdəni çəkmişdi. Əlimi isladan göz yaşları başqa bir Dilbərdən xəbər verirdi indi – içi dərdlə dolu, tənhalaşmış, sevgi və qayğıya ehtiyacı olan Dilbərdən. Görəsən Durna nənəmin vəsiyyətindən xəbəri var‐ dımı? Bu arvaddan da baş çıxarmaq olmur vallah, özümdən bu qədər yaşca balaca bir qızla evlənə biləcəyimi hardan ağlına gətiribmiş? Bəlkə məni həmişə uşaq gördüyündən, yoxsa bizim yaşımızı heç bilmirmiş? Niyə bu qocalar həmişə arvadın ərdən yaşda çox kiçik olmasını tövsiyə edirlər? – bu manyaklıqdır, yoxsa gələcək cinsi həvəs fərqinin hesablanması? Heç ağlıma sığışdıra bilmərəm ki, vaxtilə nənəmin şirin nəvəsi kimi tanıdı‐ ğım, məndən bu qədər yaşda kiçik qızı nə vaxtsa arvadım kimi qəbul edəm. Bunu kişiliyimə sığışdırmazdım. O, mənə bacı əvəzi idi... Dilbər əlimi üzümdən aralayıb, yaşlı gözlərini gözümün içinə dikdi:
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|