Sona Vəliyeva İŞIĞa gedən yol roman Bakı – 2016
Yüklə 3,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
99 olunmuş yerdə dayanacaq, qızlarsa sonradan zala daxil olaraq oğlanları rəqsə dəvət edəcəkdilər. Musiqi sədaları altında qızlar oğlanlara yaxınlaşdılar. Elə incə rəqs hərəkətləri edirdilər, sanki kəpənəklər asta-asta gülə yaxınlaşırdı. Vera Həsəni rəqsə dəvət etdi. Qalan tələbələr də münasib bildikləri dostları ilə rəqs etməyə başladılar. Veranın incə belini əlləri arasında tutan Həsənin həyə- can dan boğazı qurumuşdu. Vera gecəyə Həsənin hədiyyə etdiyi milli Azərbaycan geyimində gəlmişdi. Zəngin naxışlarla əhatə olunmuş xara və qanovuzdan tikilmiş bu geyimdə – belindəki gü- müş kəmərlə Vera Həsəni əfsunlamışdı. Vera onunla rəqs edə-edə: – Həsən, əzizim, sən heç məni bu geyimdə görməmişdin, eləmi? – Yox, görmüşdüm, amma yuxumda. – Eləmi? İstədim son dəfə sizin milli geyiminizdə sənin yadında qalam. – Sən istənilən geyimdə gözəlsən. – Mənim gözəlliyimin sənin üçün artıq bir dəyəri qalmadı. – Niyə elə deyirsən, Vera? Bir də bax, hamı bizə göz qoyur, bir az ağıllı ol, məni də, özünü də kövrəltmə. – Sabah nə zaman gedirsən? – Günorta saat 1-də vağzalda olmalıyam. – Sənə məktub yazacam, mənə cavab yazarsan? – Əlbəttə, başqa cür necə ola bilər?! – Söz ver ki, qocalanda da, nəinki ata, hətta baba olanda da mənim məktublarıma cavab yazacaqsan. – Sən mənim saçları küknar ətirli əbədi dostumsan. Səni heç zaman unutmayacam. Nəinki sənin məktublarına cavab verəcəm, mən özüm də sənə məktublar yazacam. Rəqslər bir-birini əvəz edirdi. Müəllimlər, tələbələr sonralar bu yadda qalan gecəni daim xatırlayacaqdılar. Həsən tədbirdə bir dəqiqə belə Veradan ayrılmadı. Bütün rəqsləri onunla başladı, onunla bitirdi. Vera bu dəqiqə, bu anlarda elə xoşbəxt idi, ona elə gəlirdi Həsən fikrini dəyişəcək. Buraxılış axşamı səhərə yaxın bitdi. Tələbələr vidalaşıb, ünvanlarını bir- birinə verdilər. Həsən Veraya bir neçə ünvan verdi. Mixael burada 100 da zarafatından qalmırdı: – Vera, Həsənin məktublarını külək əsəndə küləyə versən, ünvansız olsa belə çatdırar. Qara, yağışa versən, yenə ona yetirər. Həsən Veranı qapılarınacan ötürdü: – Özündən muğayat ol. Salamat qal! – Sən də… – Çalış səni sevənlərin birilə tezliklə ailə qurasan. – Sən də… – Mənim hələ ki evlənmək fikrim yoxdur. Vera vidalaşıb ayrılanda Həsəni elə qucaqladı ki, sanki bütün gücü ilə ona sarılaraq ayrılığa müqavimət göstərirdi. – Sağ ol, Vera, məni belə təmiz və təmənnasız sevdiyinə görə. Səni həyatımın dəyərli varlığı kimi həmişə xatırlayacam və sevəcəm. Vera sakit-sakit ağlayırdı, amma onun göz yaşları sanki Həsənin içinə axaraq, onu yandırıb-yaxırdı. Həsən bu mənzərəyə dözə bilmədi, həyatında ikinci dəfə Veranın başını qolları arasına alaraq saçlarından öpdü. – Salamat qal. Ağlama, bizim sevgimiz ayrılıqların vüsal dastanı kimi tarixə çevriləcək. Mən dedim axı, həmişə sənə məktub yazacam. Sağ ol. Həsən oradan arxasına baxmadan sürətlə uzaqlaşdı. Ona elə gəlirdi, bir az da ləngisə, yaxud geri baxsa, hər şey yenidən başlayacaq. Yollar da Həsəni “bu sevgi bəlası”ndan xilas edirmiş kimi, sanki onun ayaqları altından qaçırdı. Tələbə həyatının son gecəsində Moskva Həsəni elə sıxmağa başladı ki, o, bir anın içərisində – bir vaxtlar onun üçün ən sevimli şəhər hesab olunan bu məkandan qaçıb uzaqlaşmağa çalışırdı. Bu gecə ona hər şey çox cansıxıcı görünürdü. Səhər üzü yuxuya getməsinə baxmayaraq, Həsən adəti üzrə yuxudan vaxtında oyandı. Bütün əşyalarını əvvəlcədən səliqə ilə yığıb bağlamışdı. “Yolçu yolda gərək” deyib evdən çıxdı. Son dəfə örtdüyü qapıya diqqətlə baxdı. Bu qapıdan girən dostlarını, dostluq etdiyi müəllimlərini, dərnək yoldaşlarını, Veranı bir daha xatırladı. Bu mənzil Moskvadakı tələbələr arasında məxsus olduğu 101 naz-nemətləri, düşüncə, məfkurə, əxlaq göstəricilərinə görə Azərbaycanın kiçik mədəniyyət mərkəzi idi. Azərbaycan haqqında bu mənzildən hər şeyi öyrənmək olardı, öyrənirdilər də. Çünki Həsən təhsilin, elmin pillələrilə yuxarı qalxdıqca millətinə, onun maddi-mənəvi dəyərlərinə daha çox bağlanırdı. Qatara əyləşəndən sonra bir qədər toxtadı, bir anlığa ona elə gəldi, qatar Moskva illərindəki bütün çətinliklərin, sarsıntıların üstündən keçib onu qayğısız bir yerə aparır. “Hər şey yaxşı olacaq,” – düşünürdü. Qarşıda onu gözləyən həyatın daha ağır şərtlərini görə-görə, bilə-bilə Həsən çox səbirsizliklə təyinat aldığı Tiflisə yetişməyə tələsirdi. O, tezliklə işə başlamaq, bu şəhərdə onu gözləyən Fərəc bəylə, Mirzə Fətəliylə və başqa dostlarla birlikdə içindəki böyük ideyaları həyata keçirməyə can atırdı. Qatarda yol gedə-gedə tələbə yoldaşlarından eşitdiyi: “Sənin xalqın, millətin haqqında ürək yanğısı ilə danışmağına müəllimlərin çoxu ağız büzdü,” – sözləri yadına salaraq, bir daha bu tipli məsələlərə açıq gözlə baxmağa çalışırdı. Qəlbində ağız büzənlərə işarə ilə: “Siz “velikiy” söyləyə-söyləyə hər şey edə bilərsiniz, mən xalqımın dərdini dilimə belə gətirə bilmərəmmi?” – öz-özünə deyirdi. “Güclü dövlətlərin tabeliyində olan millətlər nə qədər böyük, əzəmətli tarixi olsa belə, yenə də “istismar olunan xalq” statusunda qalır. Əslində, millətin böyüklüyü, əzəməti nə onun əhalisinin sayı, nə də ərazisinin böyüklüyü ilə ölçülür. Millətlər öz tarixi şücaəti, iradəsi, bəşəriyyətə bəxş etdiyi maddi və mənəvi sərvətləri ilə sayılıb- seçilir. Biz böyük təhsil ocaqlarında oxuyub məzun olanlar şəxsi mənafeyimizi düşünüb hərəmiz bir rus xanımı ilə ailə qurmaqla gələcək həyatımızda yalnız özümüzü düşünsək, vay onda millətin halına. Bu istismarçı quruluşun, şovinist imperatorluğun bəlası ən çox bizim millətə toxunub”. Həsən yol boyu düşünürdü. Onun dərdi elə böyük, elə çəkilməz idi, bununla müqayisədə şəxsi sevgi macərasının uğursuzluğu çox-çox aşağıda dayanırdı. Həsən bəyin universiteti bitirib Zərdaba gəlişi xəbəri bir anın içində bütün kəndə yayıldı, doğmaları, qohum-əqrəbaları üçün toy-bayrama çevrildi. Qardaşları Mehralı, Səfərəli həmin gün böyük qonaqlıq təşkil etdilər. Həyətdə qurulan ocaqlarda Yüklə 3,5 Mb. Dostları ilə paylaş:
|