___________ Milli Kitabxana_______________
14
nin axırına çıxmasa deyəsən rahat olmayacaq. O qaniçənin
göstərişilə azərbaycanlılardan ov tüfənglərini də yığışdırıblar.
Amma o heç kəsdən utanıb-çəkinmədən Ermənistana bol-bol
silah göndərməkdən çəkinmir, dünyaya da bəyan edirlər ki,
Azərbaycanda ekstremist qüvvələr fəallaşıb, ermənilərin
hüquqları tapdanır...Bu qədər də həyasızlıq olar? – Ramiz əsəbi
halda yumruğunu düyünləyib stola çırpdı.
– Ramiz, mən yaman qorxuram, görəsən müharibə başlaya
bilər? Bunlar görəsən nə fikirləşirlər, niyə bu ermıniləri
susdurub yerində oturdan tapılmır, bu xalqın səbrini nə qədər
sınayacaqlar, bu işlərin bir axırı olacaq, ya yox?- Şövkət xanım
üşənmiş kimi oldu və yavaşca ərinə sığındı.
– Ay əzizim, sən niyə qorxursan, axı? - Ramiz zarafatla
güldü, – mənim artıq 50 yaşım var, arxayın ol, bu yaşdan sonra
məni müharibəyə aparmayacaqlar, oğlanlaramız isə hələ
balacadır, onlar böyüyənəcən, bu ermənilərin də Azərbaycan-
dan kökü kəsiləcək, inşallah...
Şövkət az qala fəryad qopardı:
– Sən nə danışırsan, mən səni tanımıram, bəyəm? Allah
eləməsin, ara qarışsa özünü odun içinə atan birincilərin
arasında sənin qabağa düşəcəyinə heç şübhə eləmirəm. Allah
özü qorusun, Allah özü ermənilərin də, onların ayağının altına
daş qoyanların da cəzasını versin, inşallah!
Ramiz Şövkətin həyəcanını, təşvişini hiss etdiyindən
ciddiləşdi, bayaqkı zarafatından əsər-əlamət qalmadı:
– Allah eləməsin, bir hadisə baş versin. Heç kəs dözməz, bu
təhqirə. Səbrin, dözümün də bir həddi var. Deyirlər su boğazına
çıxanda meymun balasını da ayaq altına qoyur. Belə getsə,
bütün xalq ayağa qalxacaq. Sonrası da nə olacaq, bunu yalnız
Allah bilir...
– Ay Ramiz, gəl söhbəti dəyişək, bu mövzu bizim yaralı
___________ Milli Kitabxana_______________
15
yerimizdir, ancaq təəssüf ki, xalqın rəyini soruşan, xalqla
hesablaşan yoxdur. Bu xallı köpəkoğlu hələ çox oyunlardan
çıxacaq, görək başımıza nə gəlir. Azadlıq meydanındakı
mitinqlərdə də deyiblər ki, Qarbaçov xalqı hədələyib ki, belə
getsə, Bakıya qoşun göndərəcəklər. Allah, hansı xeyirdir onu
versin...
Şövkət xanım yorğunluğunu da unutmuşdu, yuxusuzluğunu
da. Qarabağda baş verənlər bir vətəndaş, bir insan, bir ana kimi
onu da narahat edirdi. O da bilirdi ki, əsrlər boyu ermənilər bu
xalqın torpağına göz dikib, yersiz-yurdsuz, olmalarına
baxmayaraq məhz bizim torpaqların hesabına özlərinə
respublika yaradıblar, ölkə qurublar...
O həyat yoldaşının dərin fikrə getdiyini görüb daha çox
narahat oldu. Qadın bu gecənin nəşəsini, sevincini pozmaq
istəmirdi, ona görə də yenə söhbətin yönünü dəyişməyə çalışdı:
– Ay Ramiz, sənin bu filmini deyəsən bu gün göstərmə-
yəcəklər.
– Yox, 10 dəqiqəyə başlayacaq, amma daha mənim heç o
filmə baxmağa da həvəsim qalmadı.
Ramiz hələ də ağır düşüncələrin məngənəsində idi. O,
Şövkət sarı çevrilib təəssüflə dedi:
– Əzizim, bu gün tüfəngi aparıb təhvil verdim.
Şövkətin təəccüblə baxdığını görüb:
– Ov tüfəngini deyirəm də. Milisdən neçə dəfə adam göndər-
mişdilər ki, silahını versin. Guya o tüfənglə mən bu boyda
imperiyanın topunun-tüfənginin qabağına çıxa bilərəm...
O elə bil nə isə demək istəyirdi, ancaq qərarlaşdırıb, dilinə
gətirməyə ürək eləmirdi. Sonra nəsə fikirləşib, qəti addımlarla
yataq otağına getdi, tez də qayıtdı. Əlində bükülü nə isə var idi.
– Bu nədir, ay Ramiz?
– Silahdır, tapanca, qorxma, bunu dar gün üçün almışam.
___________ Milli Kitabxana_______________
16
İndiki zamanda evdə silah olsa, yaxşıdır. Çox qarışıqlıqdır.
Bilmək olmaz. Erməni dığaları ölməyib, ölməyəcək də... bunu
əlçatmaz bir yerdə saxla, yerini bir sən bil, bir də mən. Çalış
uşaqların gözünə dəyməsin, birdən götürüb qurdalayarlar, Allah
qorusun...
– Ay Ramiz, yadına gəlir qonşumuz, üzbəüzdəki erməni
ailəsini deyirəm e... Bakıda ara qarışanda onlar da bir müddət
şəhərdən çıxıb getmişdilər. Sonra nədənsə geri döndülər.
Dedilər ki, icazə veriblər onlara, qayıdıb gəliblər ki, ev
əşyalarını aparsınlar. Sən ezamiyyətdə olanda Ermınistandan
güclə qovulan azərbaycanlıların vəziyyətindən qeyzə gələn
qonşular tökülüşüb gəldilər, başladılar onların da qapısını
sındırmağa. İçəridən səs gəlmədiyini görüb çıxıb getdilər. Ara
sakitləşəndə gördüm qapı döyülür. Açdım. Qonşu idi, kiçik
oğlunun əlindən tutub dayanmışdı kandarda. Mənə yalvarırdı
ki, qoy uşaq bir-iki günlüyə sizdə qalsın, mənə bir şey olsa, heç
olmasa uşaq sağ qalsın.
– Vallah, bizim heç bir günahımız yoxdur, heç mən
bilmirəm Ermənistanın qapısı haradan açılır, oradakılar
dünənəcən heç bizi adam yerinə qoymurdular, bizə müsəl-
mandandönmə deyirdilər.İndi başlayıblar bizim adımızdan
danışmağa. Şövkət bacı, iki gündür qorxumuzdan evdən bayıra
çıxa bilmirik. Bu uşağı yedirtməyə heç nə tapa bilmirəm.
Qurban olum, mənə kömək elə!
– O boyda kişi az qalırdı ayaqlarıma düşüb yalvarsın. Ramiz,
bilmədim neyləyim. Ermənistandan qovulanların döyülmüş,
eybəcər hala salınmış sifətini, ürəkləri parçalayan söz-söhbətini
xatırladım, bircə anlığa düşündüm ki, bizim camaatın başına
gətirilən müsibətlər bizim onlara elədiklərimizin yanında heç
nədir, odur ki, dedim:
– Məndən kömək gözləmə, nə səni, nə də uşağını evə
Dostları ilə paylaş: |