www.vivo-book.com
921
olduğunu dərk eləyirdi. O dayanmadan öz-özünə
təkrarlayırdı:
“Onu qorxu içində saxlamaq lazımdır! Matilda hər
dəqiqə özünə bu sualı verməlidi: O məni sevirmi? Onun
ailəsinin nüfuzu, hər gün ətrafındakıların durmadan ona
yaltaqlanması Matildanı həddən artıq özündən arxayın
eləyir”.
Matilda
rəngi ağarmıĢ
halda, sakitcə divanda
oturmuĢdu, amma ona baxan kimi qızın yerindən tərpənə
bilmədiyini bilmək olurdu.
Jülyen içəri girən kimi, qız əlini ona uzatdı:
– Əzizim, mən sənin xətrinə dəymiĢəm, düzdü, sən
mənə hirslənməkdə haqlısan.
Jülyen qızın belə sadə sözlərlə danıĢacağını gözləmirdi.
O az qaldı ki, özünü ələ versin.
– Əzizim, sən məndən təminat istəyirsən? – bir az
susub, Jülyenin öz sükutunu pozacağına ümid eləyən qız,
təzədən dilləndi. – Haqlısan. Apar məni, birlikdə Londona
gedək. Bu hərəkət məni ömürlük məhv eləyər, adımı
ləkələyər. Qız əllərini Jülyenin əlindən çəkib, üzünü qapadı.
www.vivo-book.com
922
Qadın utancaqlığı yenə onun qəlbinə hakim kəsildi. – Qoy
mən ləkələnim, hə, bu da sizə təminat.
“Təmkinimi qoruyub saxladığıma görə mən dünən
özümü xoĢbəxt hiss eləyirdim” – Jülyen düĢündü. Bir az
susandan sonra, o özünü təzədən ələ alıb, bacardığı qədər
soyuq səslə qıza dedi:
– Hə, deyək ki, səninlə Londona getdik, deyək ki,
özünüz demiĢkən, adınız ləkələndi. Mənə kim təminat verə
bilər
ki, poçt karetasında qəfildən mənə nifrət
eləməyəcəksiniz? Mən ürəksiz adam deyiləm. Sizin adınızı
ləkələyib, cəmiyyətin gözündən salmaq mənim üçün daha
bir bədbəxtlik olar. Axı bizim aramızdakı maneə təkcə sizin
cəmiyyətdəki yeriniz deyil. Məsələ sizin xasiyyətinizin belə
olmağındadır. Siz heç olmasa özünüzə söz verə bilərsiniz ki,
məni bircə həftə sevəcəksiniz?
“Ġlahi, o məni bircə həftə, bircə həftə sevsəydi! – Jülyen
öz-özünə pıçıldayırdı. – Mən sevindiyimdən ölərdim.
Gələcək, bu həyat, bunlardan mənə nə var? Əgər mən
istəsəm, cənnət həzzini elə bu dəqiqədən baĢlayaraq, yaĢaya
www.vivo-book.com
923
bilərəm! Bu ancaq məndən asılıdır!” Matilda Jülyenin fikrə
getdiyinin fərqinə vardı.
– Deməli, mən sizə layiq deyiləm? – qız Jülyenin
əlindən yapıĢaraq, dedi.
Jülyen onu qucaqlayıb, öpdü. Amma elə həmin anda da
elə bil dəmir bir əl onun ürəyini bərk-bərk sıxdı.
“Matilda mənim onu nə qədər sevdiyimi bilsə, mən onu
təzədən itirə bilərəm!” – deyə düĢünərək, Jülyen təmkinli
kiĢilərə xas olan bir görünüĢ alaraq, qızı qucağından
buraxdı.
Həmin gün və sonrakı bütün günlərdə o özünün
izahagəlməz xoĢbəxtliyini ustalıqla gizləyirdi. Elə dəqiqələr
olurdu
ki,
o
hətta
özünü qızı bağrına basmaq
xoĢbəxtliyindən məhrum eləyirdi.
Amma elə dəqiqələr də olurdu ki, xoĢbəxtlikdən ağlını
itirərək, o bütün təmkinli tədbirləri yaddan çıxarırdı.
Bir vaxtlar Jülyenin bağda sevimli yeri vardı – kolların
sıx yerində, bağbanın nərdivanı qoyduğu yerdə, ətirli
yarpaqların arasında gizlənərək, Matildanın pəncərəsinin
barmaqlıqlı
qapaqlarına
baxır
və
sevgilisinin
www.vivo-book.com
924
hərdəmxəyallığının əzabını çəkirdi. Yaxınlıqda ucalan
nəhəng palıd Jülyeni Ģər gözlərdən qoruyurdu.
Bir dəfə, onlar birlikdə bağçada gəziĢəndə, həmin
yerdən keçməli oldular: bura Jülyenə əzablı dəqiqələrini
xatırlatdı. Oğlan hələ bu yaxınlarda yaĢadığı iztirablı anlarla
indiki həzzin arasındakı fərqi düĢündü və gözləri doldu.
Jülyen Matildanın əlini dodaqlarına yaxınlaĢdırıb dedi:
– Mən burada gizlənib, sizi düĢünür, bu pəncərə
qapaqlarına saatlarla baxaraq, bu gözəl əlin pəncərəni
açacağı o xoĢbəxt anı səbirsizliklə gözləyirdim.
Və Jülyen daha özünü zorlaya bilmədi.
O bütün səmimiyyətilə – axı belə səmimiliyi heç cür
oynamaq olmur – acı məyusluq anlarının necə dəhĢətli
olduğunu Matildaya danıĢmağa baĢladı. Arada özündən asılı
olmadan büruzə verdiyi sevinc çığırtıları onun indi, o
dəhĢətli əzablar keçəndən sonra necə xoĢbəxt olduğunu
açıq-aĢkar ələ verirdi.
“Ġlahi, mən neynirəm?! – qəfildən özünə gələn Jülyen
düĢündü. – Mən məhv oldum!”
www.vivo-book.com
925
Onu dəhĢət bürümüĢdü, Jülyenə elə gəlirdi ki,
Matildanın gözləri daha ona bayaqkı kimi mehribanlıqla
baxmır. Bu, sadəcə, özünətəlqin idi, amma Jülyenin sifəti
qəfil dəyiĢərək, meyit kimi ağappaq oldu. Onun gözləri o
dəqiqə parıltısını itirdi, çılğın, səmimi sevginin yerini az
qala nifrətlə dolu qəzəbli baxıĢlar tutdu.
– Sənə nə oldu, əzizim? – Matilda mehribancasına və
həyəcanla soruĢdu.
– Mən yalan deyirdim, – Jülyen əsəbiliklə dedi. – Mən
sizə yalan deyirdim. Bunu özümə bağıĢlamıram. Tanrı
Ģahidimdir ki, mən sizə nə qədər hörmət eləyirəm, odur ki,
sizə yalan danıĢa bilmərəm. Siz məni sevirsiniz, mənə
sadiqsiniz, xoĢunuza gəlmək üçün bəzəkli ifadələr
fikirləĢməyin bir adı yoxdur.
–
Ġlahi!
Deməli,
son
on
dəqiqədə
mənə
danıĢdıqlarınızın, heyranlıqla qulaq asdığım sözlərin hamısı
ancaq bərbəzəkli, yalan sözlər idi?
– Hə, amma əzizim, buna görə indi mən özümü dəhĢətli
Ģəkildə qınayıram. Bir vaxtlar mən bu yalanları məni həddən
artıq sevən və zəhləmi tökən bir qadın üçün quraĢdırmıĢdım.
Dostları ilə paylaş: |