Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
126 qədər aparmamıĢ, onun qəfildən ayılaraq arabada oturmasını və tutuĢub yandığını qıĢqırmasını heç kim istəməzdi. Van Hey üçüncünü qoĢdu və BaĢçı elektrik cərəyanın Ģiddətindən yüngülcə qıvrılaraq yenə irəli əyildi. Həkim bu dəfə ona qulaq asandan sonra baĢını yırğaladı. Hər Ģey bitmiĢdi. Biz yarada bilməyəcəyimiz bir Ģeyi dağıtmağın öhdəsindən yenə də uğurla gəlmiĢdik. Edamda iĢtirak edən müĢahidəçilərdən bəziləri yenə asta səslə öz aralarında söhbət etməyə baĢladılar, lakin əksəriyyət baĢını aĢağı dikib döĢəməyə baxırdı, sanki gördüklərindən karıxmıĢdılar. Bəlkə də xəcalət çəkirdilər. Din və Harri xərək gətirdi. Xərəyin bir tərəfindən tutmaq, əslində, Persinin vəzifəsi idi, amma o, bunu bilmirdi və bunu ona deyən də olmamıĢdı. BaĢında hələ də o qara ipək torba olan BaĢçını Brutusla mən xərəyə qoyduq və az qala qaça-qaça onu tunelə açılan qapıdan çıxardıq. Maskanın təpəsindəki dəlikdən tüstü – həddən artıq qalın tüstü – çıxırdı və tüstüdən dəhĢətli dərəcədə iyrənc bir iy gəlirdi. – Aman Allahım, – deyə Persi qıĢqırdı, onun səsi titrəyirdi. – Bu nə üfunətdir, belə? – Bircə yolumdan çəkil və kənarda dur, – deyərək Brutus onu kənara sıxıĢdırıb divardan asılmıĢ odsöndürənə tərəf yönəldi. Bu odsöndürən köhnə tipli olduğundan, onu nasos taxmaq lazım gəlirdi. Bu arada Din torbanı cəsədin baĢından çıxarmıĢdı. Vəziyyət mümkün www.vivo-book.com
127 olandan heç də pis deyildi: Bitterbakın, sadəcə, sol hörüyü nəm yarpaq topası kimi zəif közərirdi. – Fikir vermə, – mən Brutusa səsləndim. Cəsədi katafalka qoymazdan əvvəl meyitin üzündən palçıq kimi yapıĢqan olan kimyəvi kütləni təmizləməyə həvəsim yox idi. Tüstü tam yox olana qədər əlimlə BaĢçının baĢına Ģapalaqlar vurdum (bütün bu vaxt ərzində Persi gözlərini bərəldib mənə baxırdı). Sonra biz cəsədi on iki pilləli pilləkəndən aĢağı endirərək tunelə girdik. Bura zindan kimi soyuq və rütubətli idi; haradasa aramsız su damcılayırdı. Tavandan asılmıĢ kobud tənəkə plafonlu lampaların – bu tənəkə plafonlar həbsxananın emalatxanasında hazırlanmıĢdı – solğun iĢığında avtomobil Ģosesinin altından, on metr dərinlikdən keçən kərpic tunel görünürdü. Tavan əyri-üyrü və nəm idi. Mən hər dəfə tunelə düĢəndə özümü Edqar Ponun personajı kimi hiss edirdim. Orada bizi katafalk – cənazə arabası gözləyirdi. Bitterbakın cəsədini karafalka qoyduq və onun saçlarının daha yanmadığına əmin olmaq üçün mən son dəfə yoxladım. Cəsədin hörüklərindən biri əməlli-baĢlı yanmıĢdı və mən cəsədin baĢının sol tərəfindəki gözəl lentin yanıb külə döndüyünü görəndə təəssüf hissi keçirdim. Persi cəsədin yanağına bir Ģapalaq vurdu. ġapalaqdan çıxan qəfil səsi eĢidəndə hamımız dik atıldıq. Gözləri alıĢıb yanan Persi üzündə lovğa bir təbəssümlə bizə baxandan sonra dönüb nəzərlərini yenə Bitterbaka yönəltdi.
www.vivo-book.com
128 – Əlvida, BaĢçı, – dedi. – Ümid edirəm ki, cəhənnəmdə sənə soyuq olmayacaq. – Toxunma ona, – Brutus dedi, onun qalın və təntənəli səsi tunelin boĢluğunda əks-səda verdi. – O öz cəzasını alıb. Ġndi onun heç kimə borcu qalmayıb. Ona görə də öz əllərini ondan uzaq saxla. – Sən öz iĢinlə məĢğul ol, – Persi cavab verdi, amma Brutus onun üstünə yeriyəndə dərhal geri çəkildi. Geri çəkildikcə Persinin kölgəsi, Edqar Ponun “Morq küçəsində qətllər” hekayəsindəki meymunun kölgəsi kimi arxasınca böyüyürdü. Lakin Persinin yaxasından yapıĢmaq əvəzinə, Brutus katafalkın dəstəyindən tutaraq Arlen Bitterbakı asta-asta tunelin o biri baĢına doğru itələməyə baĢladı. Tunelin çıxıĢında, yolun kənarında saxlanmıĢ maĢın Bitterbakı son səfərinə götürmək üçün gözləyirdi. Katafalkın bərk rezin təkərləri cırıldayırdı, onun kölgəsi əyri-üyrü kərpic divarların səthi ilə sürünürdü. Din və Harri cəsədin ayaq hissəsindəki mələfəni götürüb BaĢçının üzünü örtdülər. Cəsədin üzünün rəngi bütün ölülərin – günahsız və ya günahkar, fərqi yoxdur – üzü kimi artıq saralmağa baĢlamıĢdı.
www.vivo-book.com
129 On səkkiz yaĢım olanda, əmim Pol – mənə də bu adı onun Ģərəfinə qoyublar – miokard – ürəyin əzələ qiĢası – infarktından vəfat etmiĢdi. Anamla atam əmimin dəfn mərasimində iĢtirak etmək üçün məni özləri ilə Çikaqoya aparmıĢdılar. Çikaqoda o vaxta qədər heç vaxt görmədiyim ata qohumlarımla görüĢdüm. Orda təxminən bir ay qaldıq. Bir tərəfdən bu səfər yaxĢı – həm vacib, həm də həyəcan- verici, – digər tərəfdən isə çox xoĢagəlməz idi. Bir qadına vurulmuĢdum və iĢ elə gətirdi ki, on doqquz yaĢım tamam olandan iki həftə sonra o qadın mənim həyat yoldaĢım oldu. Bir axĢam – bütün içim və ağılım (mən hələ tənasül orqanımı demirəm) onun hicranı ilə elə tutuĢub yanırdı ki, lap cızdağım çıxırdı – ona məktub yazmaq qərarına gəldim. Bu məktubu yazdıqca elə hey yazırdım, onun sonu görünmürdü – ağına-bozuna baxmadan, geri qayıdıb nə yazdığımı yoxlamadan bütün içimi bu məktuba tökürdüm, çünki yazdıqlarıma təkrar baxsam,
içimdə baĢ
qaldıracaq ürkəkliyin məni dayandıracağından qorxurdum. Məktubu yazmağa davam etdim və içimdən bir səs belə bir məktubu göndərməyin axmaqlıq olduğunu və bu məktubla öz qəlbimi tamamilə onun ixtiyarına verəcəyimi israrla desə də, mən elədiyi əməlin nəticəsini düĢünməyən uĢaq sadəlövhlüyü ilə bu səsin dediklərini qulaqardına vurdum. Sonralar Cenisin bu məktubu saxlayıb-saxlamadığı haqqında tez-tez düĢünsəm də, bunu öyrənmək marağı ilə çox çırpınsam da, özündən soruĢmağa heç vaxt cürətim çatmadı. Dəqiq bildiyim yalnız bir Ģey var: dəfndən sonra
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|