T. C. Ahi evran üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ



Yüklə 0,6 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə3/31
tarix17.09.2018
ölçüsü0,6 Mb.
#69249
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   31

 
 

asıl kitap kabul etmesiyle birlikte Hıristiyanlıktan ziyade Yahudiliği öne çıkarır bir duruma 
gelmesi ve 
Hıristiyan  siyonizmi  terimi  ele  alınmıştır.  Ardından  mezhebin  daha  çok  insana 
ulaşmak için kullandığı yöntem ve araçlar tarihi gelişimi içinde anlatılmıştır. Medyanın her 
kolunu kullanarak kitleleri nasıl etki altına aldığı açıklanmıştır. Mezhebin önde gelen liderleri 
ve  Amerikan  Dış  Politikasına  etkileri  gözler  önüne  serilmiştir.  Mezhebe  bağlı  olan  ya  da 
bağlıymış gibi görünen Amerikan Başkanları da bu bölümde yer almaktadır. Son olarak ise 
mezhebin etkinliğini göstermek adına, tamamlanmış bazı anketlere yer verilmiştir. Anketler 
Amerika’da mevcut bulunan tahmini evanjelist 
sayısını vermesinin yanında bu kesimin İsrail 
sempatisini göstermesi açısından da kayda değer bilgiler içermektedir.  
 
Tezin ikinci bölüm
ünde  ise,  mezhep  mensuplarının  siyonistlerle birlikte hareket 
ederek  Türkiye’nin  egemenliği  için  doğurdukları  tehditler  ortaya  konmuştur.  Mezhebin 
dispensalist  esaslar  gereği  gerçekleşmesini  istediği  “vaat  edilmiş”  topraklar,  Irak  ve  Suriye 
gibi  komşu  ülkelerin  yanı  sıra  Türkiye’nin  güneydoğu  topraklarını  da  içermektedir.  Bu 
çerçevede  kimilerince  şehir  efsanesi  olarak  değerlendirilen  Nil-Fırat  iddialarına yer 
verilmiştir.  Hıristiyan  siyonistlerin,  Mesih’in  yeniden  dünyaya  dönmesi  için  temel  bir  şart 
olarak  kabul  ettikleri  bu  toprakların  Yahudilere  iade  etme  gayretleri,  evanjelist ve siyonist 
kaynaklar  gösterilerek  kanıtlanmıştır.  Evanjelistlerin,  siyonistlerle birlikte yürüttükleri bu 
politika  bağlamında,  Kürt  halkını  istismar  ede  geldikleri  vurgulanmıştır.  Siyonistlerin, 
bölgedeki  Kürt  halkıyla  neden  bu  kadar  ilgili  olduklarını  açıklamak  için  bazı  kaynaklarda 
“Kürdistanlı  Yahudi”  bazılarındaysa  “Yahudi  Kürtler”  olarak  ele  alınan  Kürt  grupları 
hakkında bilgiler verilmiştir. Bu çerçevede bölge Kürtlerini temsil ettiğini iddia eden Barzani 
ve PKK’nın, evanjelistler ve siyonistlerle birlikte hareket ettikleri iddia edilmiştir. Bu ilişkiyi 
göster
mek  için  İsrail’in  PKK  ile  olan  ilişkisinin  yanında  Barzani  ile  olan  ilişkisi  de  ele 
alınmıştır.  Evanjelist  ve  siyonist  işbirliğinin  Irak  Savaşında  Kürtlerin  bağımsızlığı  için 


 
 

gösterdiği gayretin de aslında Yahudilerin lehine yapılan bir hareket olduğu öne sürülmüştür. 
Kürtlerin neden böyle bir işbirliğine gittikleri ise uluslararası ilişkilerdeki Realist kuram ile 
açıklanabilir. Öyle ki Yahudiler “vaat edilmiş toprakları” ele geçirme telaşındayken, Kürtler 
de kendilerine “vaat edilen toprakları” ele geçirmenin telaşındadırlar.  
 
Özellikle  klasik  realizm,  uluslararası  politikayı  insan  doğası  ile  açıklama 
eğilimindedir.  İnsanda  egemen  olan  objektif  yasalar  anlaşılmadıkça,  uluslararası  politikanın 
da  anlaşılamayacağını  iddia  eder.  İnsan  doğuştan  kötü,  aç  gözlü  ve  hırslıdır.
1
 
Bu  kuramın 
öncülerinden Hans Morgenthau ve Reinhold Niebuhr'a göre bireylerin ilişkilerinde gücü ön 
plana alması ve güç ile çıkara dayalı bir ilişkiyi benimsemesi gibi devletler de dış politikada 
güç  ve  çıkar  peşindedirler.  Morgenthau’ya göre  devletlerin  politikaları  üç  temel  amaç  için 
vardır: gücünü korumak, gücünü artırmak ya da gücünü göstermek.
2
Realistler diğer bir devletin, şayet bu devlet aynı zamanda potansiyel bir düşman ise, 
güçlenmesine seyirci kalmaktansa onu önlemek için savaşa başvurmayı meşru saymaktadırlar. 
Bunun  en  önemli  örneği  Thucydides'in  çalışmasında  görülmektedir.  Thucydides,  Atina'nın 
güçlenerek  güç  dengesini  bozma  ihtimaline  karşı  Sparta  ve  müttefiklerinin  savaşa 
başvurmasını bir zorunluluk olarak görmektedir. Çünkü bu anlayışa göre vücudun herhangi 
bir  yerinde  varlığı  tespit  edilen  bir  tümörün  henüz  küçükken  bertaraf  edilmesi  ne  kadar 
gerekliyse bu da o ka
dar  gereklidir.  Bu  yaklaşıma  Machiavelli'de  de  rastlanmaktadır. 
Macchiavelli haklı ve haksız savaş gibi kavramlar üzerinde durmaz çünkü bu kavramlar aynı 
zamanda  saldırı  ve  saldırgan  kavramlarını  da  tanımlamayı  gerektirir.  Dolayısıyla  bunlar 
üzerinde  kafa  yormaya  gerek  yoktur.  Bir  savaş  ulusal  çıkarın  korunması  için  gerekliyse 
yapılmalıdır.  Bu  yönüyle  realizm  açıkça  emperyalizme  meşruluk  tanımaktadır.  Zira  tehdit 
 
 
                                                           
1
 Keith L. Shimko, “Realism, Neorealism and American Liberalism,” The Review of Politics
, Cilt 54, Sayı 2, 
Bahar 1992, s. 296 
2
 Hans J. Morgenthau, Politics Among Nations, Knopf, New York, 1954, s. 36. 


 
 

açıkça algılanabiliyorsa karşının saldırısını beklemeye gerek duymadan başlatılacak bir savaş 
meşrudur.
3
Realistler  soyut  nitelikli  ahlaki  standartların  siyasal  eylemlere  uygulanamayacağını 
öne sürerler. Zir
a  karar  verici  durumundaki  devlet  adamı,  bütün  devletlerce  kabul  edilmiş 
il
kelerin  bulunmadığı  bir  uluslararası  ortamda  faaliyet  göstermektedir.  Dolayısıyla  devlet 
adamı devletin çıkarını gözetmek durumunda olduğundan bireysel ilişkilerinde uyduğu ahlaki 
standartlara uymayabilir, 
çünkü  öncelikle  devleti  dış  tehditlerden  ne  pahasına  olursa  olsun 
korumak  zorundadır.  Devrimci,  yayılmacı  ve  revizyonist  davranışlara  sık  sık  rastlanan  bir 
uluslar
arası sistemde devleti düşmanlarından korumak zorunda olması, devlet adamını medeni 
bir  toplumda  bireyler  ve  gruplar  arasındaki  ilişkilerde  hakim  olan  ahlaka  aykırı  ve  çirkin 
olarak  kabul  edilen  bir  takım  yöntemleri  benimsemek  mecburiyetinde  bırakmaktadır. 
Machiavelli’ye göre de bir prensin iyi yürekli, sözünün eri ve dind
ar  olması  iyidir,  ancak 
bazen  zafere  ve  güce  ulaşmak  için  bunlardan  taviz  vermek  gerekir.  Bir  prens,  mümkün 
oldukça iyilikten ayrılmamalıdır ama gerektiğinde kötülüğe sapmayı da bilmelidir.
 
 
4
                                                           
3
 Steven Forde, “International Realism and the Science of Politics: Thucydides, Macchiavelli and Neorealism,” 
International Studies Quarterly
, Cilt 39, Sayı 2, Haziran 1995, ss. 141-159. 
4
 Niccolo Machiavelli, Prens
, Bordo Siyah Yayınları, İstanbul, 2004, ss. 133, 134. 
  
 
 
 
 
 
 
 
 


Yüklə 0,6 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   ...   31




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə